Het is zonneklaar dat de oplossing voor de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen niet in "minder" maar bij "meer België" ligt, in een bezielend, herenigend en duurzaam project dat België meer (ipv minder) inhoud geeft en haar humanitaire betekenis sterk benadrukt. Maar die piste wordt systematisch afgeschoten door N-VA en enkele flamingante scherpslijpers van CD&V, open-VLD en ook Sp.a, als we kijken naar wat die laatste verkondigde voor de verkiezingen tenminste.
Aangezien de verantwoordelijkheid voor de huidige politieke of communautaire crisis overduidelijk bij de Vlaamse politieke kaste ligt, stelt zich de vraag welke factoren dit alles mogelijk hebben gemaakt, hoe deze ellende is kunnen ontstaan.
Hier vindt u zeven verklaringselementen.
1. De flamingante organisatie van de partijbesturen
Mag de aanhang voor separatisme bij de bevolking op 25% gerekend worden, binnen de Vlaamse politieke kaste is het net omgekeerd, daar kiest slechts 25% voor België. Hoe is zulks mogelijk in een democratie?
De verklaring ligt in het feit dat de "Vlaamse" democratie eerder "democratie op zijn smalst" mag genoemd worden, eerder particratie, meritocratie, oligarchie of zelfs "dictatuur tussen twee verkiezingen in". Daardoor wordt de samenstelling van de partijbesturen belangrijker dan de wens van de kiezer. Particratie biedt ook de mogelijkheid om de kiezer "schaakmat" te zetten door het maken van afspraken over de partijgrenzen heen.
Dit is dan ook gebeurd met betrekking tot de communautaire agenda, waarna de besturen van de "Vlaamse" partijen volgend bordje aan hun voordeur hebben opgehangen:
Binnen deze partijbesturen werden niet alleen de Belgicisten op een zijspoor gezet, er vond ook een soort “machtsgreep van de snotapen” plaats, waarbij ervaren politici voortaan respectloos tot "oude krokodillen" werden omgedoopt, met alle gevolgen van dien.
2. De "Vlaamse resoluties" van 1999
De hierboven geschetste herstructurering van de Vlaamse partijbesturen kan niet los gezien worden van de planning tot confederale staatsgreep die nu al jaren wordt voorbereid in de schoot van het Vlaams Parlement, met name in de “Commissie Vlaamse Grondwet”.
Eén en ander eindigde in "Vlaamse resoluties", waarmee de Vlaams(e)-(Nationalistische) Regering de invoering van een grondwet voor Vlaanderen en een confederaal model voor België wil afdwingen.
Het spreekt vanzelf dat het daarbij gaat om een machtsoverschrijding van de Vlaamse Regering en van het Vlaams Parlement, want tot hun bevoegdheid behoort niet het lobbyen binnen de federale politiek.
3. De electorale nederlagen van de voormalige CVP in 1999 en in 2003
In 1999 en in 2003 leed CVP een zware verkiezingsnederlaag. Daarna greep zij terug op de beproefde formule van de jaren 1930 toen de Katholieke Partij ook na een zware verkiezingsnederlaag een verbond aanging met Vlaams-nationalisten en KVV/VNV oprichtte. Dwz ook nu herdoopte de CVP zich tot CD&V, de V werd van Volks tot Vlaams, en er werd een kartel met N-VA aangegaan.
Het blijkt een constante in de katholieke of christen-democratische politiek dat zij om "Het Kwaad" (= in dit geval "Paars") te bestrijden, een "pact met de duivel" aangaat.
4. De versnippering van de Volksunie
In diezelfde periode kende de Volksunie een toevallige of minder toevallige versnippering, zodat de overblijvende delen klaar stonden om de klassieke partijen te besmetten met de Vlaamse Pest .
5. De kiesdrempel
Door het vastleggen van de kiesdrempel op 5% werden deze kleine Volksuniedelen gemotiveerd om kartels aan te gaan. Om electorale en opportunistische redenen werd elk stemmetje meer door de klassieke partijen "warm" onthaald, waardoor hun infectie met de Vlaamse Pest definitief werd.
6. Reality-TV
Niet alleen zuiver politieke ontwikkelingen, ook maatschappijtrends dragen bij tot de toestand waarin we ons nu bevinden. Mediaverschijnselen als Reality-TV belichamen de meest negatieve vormen van fake-democratie. In Reality-TV gebruiken de deelnemers hun "stemrecht" niet voor positieve doeleinden, maar om andere concurrenten weg te stemmen. De deelnemers worden er door de programmamakers ertoe aangezet om anderen te boycotten en te pesten. Het gaat om de vunzigste vorm van “directe democratie”.
Maar ook worden de deelnemers en de kijkers (want die nemen ook deel) "opgevoed" tot respectloze omgang met elkaar. Echt verbazen hoeft het dus niet wanneer men later commentaren leest als "Bert Bibber die oude krokodillen uit het rusthuis haalt om zijn Belziekske te redden", of "Martens moet zijn mond houden" , enz.
Dit sluit ook aan bij het verschijnsel "machtsgreep van de snotapen" binnen de partijbesturen, dat ik hoger beschreef.
7. Globalisering en ontwikkeling van de "groeimarkten"
De globalisering veroorzaakt paniek onder allerlei vormen, en op dit ogenblik beleven we een opstoot van Vlaams-nationalistische massahysterie. Organisaties als VOKA spelen hier gretig op in, en ook zij schuwen een duivelspact met het Vlaams-nationalisme niet, waarvan zij de waterdragers werden en de taak op zich namen van het aanbrengen van "rationeel-economische argumenten".
De boutade "als een ongeluk kan gebeuren zal het gebeuren" werd ook nu in België bewaarheid.
De Vlaamse politieke kaste is daarom aan diepgaande herbezinning toe en als Vlaamse politieke klasse dient voor haar verantwoordelijkheid gesteld. Zij is het verplicht aan de bevolking zich verantwoordelijk en volwassen op te stellen bij de regeringsonderhandelingen met het oog op het wegwerken van de puinhoop die ze op dit ogenblik zelf heeft gecreëerd.
Hoe lang moeten we daarop nog wachten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten