26 september 2007

PETITIES VOOR BELGIË

Wie morgen niet het slachtoffer wil worden van de dwang van de "Vlaamse identiteit", kan beter vandaag kiezen voor België.

Het is erg belangrijk dat vooral Nederlandstaligen publiekelijk tonen dat ze confederalisme en separatisme verwerpen. "De Vlaming" die "meer Vlaanderen" wil, bestaat immers niet, en dat kunnen Nederlandstalige Belgen bewijzen.

Elke Nederlandstalige kan op zijn manier creatief uiting geven aan zijn engagement voor België. Stickers op de wagen, publiek standpunten innemen, enz. Eén van de manieren zijn petities.

De socialistische en christelijke vakbonden, samen met enkele bekende kunstenaars, atleten en academici, samen een 400-tal ondertekenden een tekst en namen zo een initiatief , dat morgen officieel van start gaat:

"Red de solidariteit"


"Neem deel !" zou ik zeggen, laat van u horen, en bekijk ook de andere petities die de ronde doen. Kim Gevaert en Axelle Red zijn alvast duidelijk over hun standpunt.




25 september 2007

De BLINDE AMBITIE van de CITROENPERS

Gisteren 24 september las Kris Peeters in het Vlaams Parlement als Minister-President de septemberverklaring 2007 van de Vlaamse Regering voor. Uit die septemberverklaring 2007 kunnen we opmaken welk samenlevingsmodel het Vlaams-fundamentalistische regime voor ogen heeft. Hieronder vindt u enkele krachtlijnen

Leegroof en uitpersing
U kent wel de beelden van volledig kaalgekapte wouden waar mijnen worden aangelegd om metalen op te graven tot de aarde niets meer verbergt. Leegezogen olievelden, steenkoolmijnen waar niets meer te vinden is. Dit alles als gevolg van een niet aflatende jacht op natuurlijke grondstoffen. Het door te goedkope loonarbeid omzetten van natuurlijke grondstoffen in geldelijke winst, is dan ook één van de kernfacetten van het kapitalisme.

Onze streken beschikken echter niet over steenkool of metaalertsen, de landbouw wordt teruggeschroefd en velden worden vervangen door golfterreinen. De enige grondstof die hier kan ontgonnen worden om ze om te zetten in bedrijfswinst, zijn "de hersenen van de burgers". Voor de Vlaamse regering zijn "hersenen" dan ook een natuurlijke grondstof, die maximaal moet geëxploiteerd worden, zoals de aardolie in Arabische landen of in Mexico.

Deze jacht op de natuurlijke grondstof "hersenen" gaat zo ver dat Kris Peeters sprak over een "reversed braindrain", waarbij hij migrerende hersenen naar zijn Vlaanderen wil lokken.

Mensen als grondstof, het lijkt wel kannibalisme. De verantwoording voor dit alles ligt in de "Ambitie" om een Europese topregio te worden.

"Hersenen": de natuurlijke grondstof die "uitgebaat" wordt door de Vlaamse Regering



"Hogere Doelen" en zelfopofferingsrethoriek
Nog maar eens wordt duidelijk wat het maatschappelijk gevaar is van politici die intellectueel niet in staat zijn om boven het discours van "de koers" uit te stijgen en die mentaal verziekt zijn door competitiegeest. Al dit "wij willen aan de top"-denken herbergt een gevaarlijke contradictie: aangezien er slechts enkelingen "aan de top" staan of die bereiken, is de rest ten gronde gefrustreerd. Mensen worden niet ongelukkig omdat ze "niet aan de top staan", wat dat ook moge betekenen, maar omdat ze die top wel willen maar principieel niet kunnen bereiken, omdat ze door competitiementaliteit van zichzelf vervreemden.

Ambitie is niet noodzakelijk negatief, maar blinde ambitie, en vooral de ambities die de Vlaamse Regering niet zo zeer zichzelf, maar vooral de anderen, de burgers, wil opleggen, kunnen niet anders dan een bron van ellende vormen.

De septemberverklaring 2007 van de Vlaamse Regering omschrijft immers niet zo zeer wat de ministers zichzelf voornemen als te bereiken doel, maar eerder wat ze van "alle" burgers verwachten. En dat is niets minder dan zich opofferen en zich inzetten voor "Hogere Doelen", in concreto "Vlaanderen aan de top" brengen, of "het verschil" met België en Wallonië te maken al was het maar om de "Twee-Volkeren-Doctrine" te voeden.

Het moge duidelijk zijn: door de Vlaamse Regering wordt van de burgers zelfopoffering verwacht in functie van de "Vlaamse" levensdoelen die zij de bevolking tracht op te dringen.

Oorlogsrethoriek
De Vlaamse Regering vertrekt van een droom of luchtspiegeling van haar "Fantastisch Vlaanderen", een blinde ambitie, die betekent dat noch de Vlaamse Regering, noch de burgers van het Vlaams Gewest op enige manier van deze norm kunnen afwijken. Alles en iedereen die niet past in of ingaat tegen deze ambitie, is in Vlaanderen ongewenst en vormt een "bedreiging" die Kris Peeters "zich niet kan veroorloven" . We kunnen daarbij denken aan internationale concurrentie, maar ook aan de vermeende "meerkost" van de Belgische constructie, het onvoldoende ingeburgerd zijn van migranten, de last die "Vlaanderen" heeft van "De Walen", de "linkiewinkies" en "mei-68ers", en van de vakbonden die steeds dwars liggen.

Kortom Vlaanderen wordt bedreigd door allerlei krachten die niet alleen de Vlaamse identiteit maar vooral de ambitie van de Vlaamse Regering in de weg staan, en de term "Heilige Oorlog" wordt door Kris Peeters net niet in de mond genomen.

Natuurlijk beseft de Vlaamse Regering wel dat aan zulk een hyperactief en dus ook overwerkt Vlaanderen een prijskaartje hangt, in het bijzonder qua gezondheid. Geen nood, de geneeskunde en wat ecologische schijnmaatregelen zullen hun rol van veldhospitaal kunnen vervullen. Ook in "De Zorg" is de Vlaamse Regering ambitieus, vooral dan om de slachtoffers te verzorgen die ze zelf heeft gemaakt.

Overwerkte ouders hebben geen tijd voor hun gezin? Met de dienstencheques haalt u zo een betaalbare kinderoppas of poetsdienst in huis. Gaat u er "onderdoor" wegens door de Vlaamse Regering veroorzaakte overlast? Dankzij de Vlaamse Regering staat "de betaalbare dokter" voor u klaar.

Het voor najagers van utopische ficties zo typerende "iedereen" komt in meervoud terug in de septemberverklaring van de Vlaamse Regering. Van activering tot energiebesparing, er is een mentaliteitswijziging nodig, zo bevestigt Kris Peeters. Dat een algemene mentaliteit die voorgeschreven wordt door een regering één van de basisbestanddelen is van een totalitair regime, zegt hij er evenwel niet bij.

Een "open en verdraagzame" samenleving kan nooit het resultaat zijn van een beleid dat streeft naar "Vlaamse identiteit" . Immers "open en verdraagzaam" verwijst naar multiculturaliteit en heterogeniteit, "Vlaamse identiteit" verwijst naar monoculturaliteit en homogeniteit. Het valt dan ook op dat de Vlaamse Regering, daarbij bij monde van Bert Anciaux de maatschappijvisie van Rik Pinxten verwoordend, verwijst naar interculturaliteit, niet naar multiculturaliteit.

Multiculturaliteit wordt door de Vlaamse Regering ervaren als een volksvreemd en vijandig gegeven. De Vlaamse Regering kiest voor het opleggen van een dominante intercultuur, dwz één monolithische uniforme cultuur met kleine accentverschillen die men dan "diversiteit" noemt, maar die inhoudelijk ontstaat door fusie van verschillende onderliggende tradities. Voor de Vlaamse regering moet "iedereen" een beetje "van alles" worden. Het gaat daarbij niet om interculturele contacten als mogelijkheid, maar als norm, plicht en dwang.

De Vlaamse Regering blijkt zonder enige twijfel een Vlaams-fundamentalistisch Regime, een totalitair bestuur waarvan de ellende die ze veroorzaakt met de tijd steeds duidelijker zal worden.

Misbruik
Het fundamentalistisch karakter van de Vlaamse Regering blijkt tevens uit haar pogingen tot misbruik van de burger, die zich moet opofferen voor de (deel)staat, van de gezondheidszorg, die niet alleen als "veldhospitaal" misbruikt wordt maar ook gerecupereerd wordt in communautair gekrakeel, van Cultuur, die misbruikt wordt voor de oneigenlijke doelstellingen van de "interculturaliteit" zodat cultuurbeleid verwordt tot cultuurpopulisme, van de talenten, die als grondstof wordt uitgeperst, van de vrijheid van zingeving en zelfbeschikking van burger, die niet voor zichzelf, maar "voor Vlaanderen" moet leven.

Dwang
Bij dit alles hoort een heel arsenaal aan dwangmaatregelen. Arbeidsplicht, consumptiedwang (om lastenverlagingen terug te betalen), taaldwang (uitsluitend Nederlands in het straatbeeld), inburgeringsdwang (iedereen flamingant), besparingsdwang, studiedwang (levenslang leren), schooldwang (voor kleuters "verplicht"), prestatiedwang ( de top), risico-dwang (meer ondernemen), interculturele fusiedwang (het verbod op multiculturaliteit), cultuurparticipatiedwang (omgekeerd snobisme) en vooral "Ambitiedwang".

Alle burgers moeten voor de Vlaamse regering ontevreden-ambitieus zijn. Zo raken zij "verzuurd" en zo kan ook daarna de Vlaamse regering uitpakken met een ambitieus "Anti-Verzuringsplan".

Wat is "Vlaanderen" toch knap! Wat ze zelf verknoeien, verknoeien ze grondiger.

Blinde ambitie als bron van anti-Belgische politiek
Het belangrijkste nadeel van blinde ambitie, zoals die van de Vlaamse Regering, is dat ze niets ontziend is, geen scrupules kent.

Maar deze ambitiezucht heeft ook een communautair aspect en opzet.

Ten eerste creëert dat beleid verschillen "om de verschillen", met de bedoeling een cultuurtegenstelling te kweken tussen "Vlaanderen" en "Wallonië". Hoe meer regionale bevoegdheden men krijgt, hoe meer verschillen men creëert, om daarna op basis van die kunstmatige verschillen nog meer regionaliseringen te eisen, enz.

Ten tweede kan men een discours ophangen dat men geremd wordt in zijn "rechtmatige" ambities, door "De Walen" of door "de Belgische constructie", om zo meer "hefbomen" voor een "eigen beleid" te kunnen eisen.

De ambities van de Vlaamse Regering staan dus in functie van haar confederale of separatistische agenda. En, omgekeerd, is het omvormen van Vlaanderen tot een zelfstandige (deel)staat één van haar ambities. De blinde en ellendige ambities voor "Vlaanderen aan de top" en voor “Vlaanderen zelfstandige (deel)staat”, vormen een ondeelbaar geheel.

Een samenleving is echter geen onderneming, noch een voetbalploeg, waarbij het persoonlijke leven van bovenaf “gedirigeerd” moet worden, maar een vrij samen-leven van mensen met eigen wensen en zingevingen, burgers die elk op hun manier invulling geven aan hun leven. "Hogere Doelen" waaraan burgers zich dienen te conformeren, brengen alleen ellende en miserie.

De Vlaamse Regering zou zich beter herpakken en zich wijden aan het bestuur van een regio dat concrete problemen oplost binnen bevoegdheden die haar zijn toevertrouwd, ipv de bevolking mee te sleuren in een niets ontziende confederaal-separatistische ambitie die luchtspiegelingen najaagt.

Als besluit kan ik dan ook stellen: let op voor de fundamentalistische fratsen van de Vlaamse Regering, want:

Een "Zelfstandig Vlaanderen" kan uw gezondheid ernstig schaden.

22 september 2007

TAALVRIJHEID

In een opiniestuk in De Standaard van nu donderdag 20 september ("BHV: Kan het eerlijk en redelijk ?"), pleit Etienne Vermeersch ervoor dat onderhandelaars in de huidige communautaire crisis het eerlijk en redelijk BHV-voorstel van Philippe Van Parijs ernstig zouden nemen. Enkele deelgebieden toevoegen aan Brussel in ruil voor de afschaffing van de faciliteiten, voor de definitieve en absolute verankering van het territorialiteitsbeginsel, daar komt het op neer.

Het is een voorstel tot akkoord over BHV, om daarna over ernstige onderwerpen te kunnen spreken bij de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen, en op zich is dat al bijzonder positief. Een stem als die van Etienne Vermeersch die oproept om er de nodige aandacht aan te schenken, is dus ook bepaald constructief te noemen.

Jammer genoeg bevat het artikel van Etienne Vermeersch meer dan alleen deze oproep. In de toelichting erbij blijkt een visie ten aanzien de Belgische communautaire thema’s die typisch Vlaams-nationalistisch en dus negatief kan genoemd worden. Ik neem er twee punten uit: "het territorialiteitsbeginsel als bron van pacificatie" en "het blinde geloof in het bestaan van het Vlaamse Volk".

A. Het territorialiteitsbeginsel brengt geen pacificatie
In zijn artikel waarschuwt Etienne Vermeersch voor het "uithollen" van het territorialiteitsbeginsel. Zulks zou een ernstige evolutie zijn, vindt hij, want het territorialiteitsbeginsel zou bron zijn van pacificatie. Om dat te illustreren verwijst hij naar de "Vrede van Westfalen"(1648) en naar het "Congres van Wenen"(1815). Waarom die stelling fout is, zal ik hier verder toelichten.

Op één of andere manier kan men de bron van het territorialiteitsbeginsel zien in het bewind van de Romeinse Keizer Constantijn I. Zoon van een Romeinse edelman en een prostituee, wist hij met behulp van het leger de macht te grijpen. Verschillende van zijn veldslagen tegen concurrenten won hij in naam van het Christendom, en eenmaal alleenheerser maakte hij van het Christendom de staatsgodsdienst van het door hem herenigde Romeinse Rijk. Opdat de kerk haar rol van steun aan zijn almacht ten volle zou kunnen spelen, liet hij de Kerkvaders orde op zaken stellen en een orthodoxe leer opstellen: de katholieke kerk als machtsinstituut was geboren bij het "Concilie van Nicea". De Kerk ondersteunde de Keizer, en omgekeerd.

Vraag bleef wel wie van beide, Kerk of keizer, binnen die machtsuitoefening, het belangrijkste was. Die strijd, tussen Kerk en Staat, duurt nog voort tot de dag van vandaag.

Na de val het Romeinse Rijk ontdekte de Frankische elite (meer was het immers niet) al snel de ondersteunende waarde van een staatsgodsdienst. Karel de Grote voerde rond 800 een algemeen gedwongen verkerstening door en stichtte het "Heilige Roomse Rijk" , dat zou blijven bestaan tot het duizend jaar later door Napoleon bij de slag om Austerlitz naar de geschiedenisboeken werd verwezen. De staatsstructuur van Constantijn I herhaalde zich na 800.

Die toestand bleef onveranderd tot in de zestiende eeuw de Europese godsdienstoorlogen uitbraken. Om aan die bloedige conflicten een oplossing te bieden, werd in 1555 de Godsdienstvrede van Augsburg gesloten door Karel V. Het basisprincpe daarin was: "Cuius regio, eius religio", dwz "Elk land zijn godsdienst". Het Heilige Roomse Rijk raakte enigszins versnipperd tussen homogeen katholieke en homogeen protestante landen. De "Vrede van Westfalen" , waarnaar Etienne Vermeersch verwijst, bevestigde in 1648 dit principe.

Maar is dit "territorialiteitsbeginsel", dwz "Elk land zijn godsdienst" , wel echt en waarachtig "pacificatie" te noemen? Het veroorzaakt allereerst volksverhuis waarbij families uit elkaar worden gerukt, wanneer mensen gaan wonen in het land van "hun" godsdienst". Het veroorzaakt een interne machtsstrijd binnen elk land, omdat wie de macht bekleedt, ook de godsdienst bepaalt. Het veroorzaakt een doorgedreven en afgedwongen homogenisering van de cultuur en van de godsdienst binnen elk land, bij ons bekend als de "contrareformatie". "Aanpassen of opkrassen" was de leuze, en is nog steeds de essentie van het territorialiteitsbeginsel. Vermoord worden hoorde toen ook bij de keuzemogelijkheden.

Enigszins verbijsterend is het daarom ook dat Etienne Vermeersch in één adem daarmee verwijst naar "Paris vaut bien une messe", want die uitspraak van de Franse Koning Hendrik IV staat haaks op het territorialiteitsbeginsel. Ook het officieel katholieke Frankrijk werd in de zestiende eeuw getroffen door bloedige conflicten tussen de katholieken en de protestante hugenoten. Tot door een speling van het lot een hugenoot, Hendrik IV, in 1593 de troon moest bestijgen. "Paris vaut bien une messe", zei Hendrik IV, en bekeerde zich tot het katholicisme. Zijn bekering was echter protocollair en Hendrik IV vergat zijn protestante afkomst niet. Hij onderhandelde met beide partijen en vaardigde uiteindelijk het "Edict van Nantes" uit, een eerste vorm van actieve godsdienstvrijheid in een overwegend katholiek land.

In 1629 ontnam de Franse kardinaal Richelieu de hugenoten opnieuw hun rechten, in 1685 trok Lodewijk XIV, de "Zonnekoning" het edict definitief in. 500000 Hugenoten ontvluchtten het land, met een emigratieverbod en gedwongen bekeringen tot gevolg. De onder dwang bekeerden omhelsden echter niet weinig het nieuwe rationalisme ipv het katholicisme, tot uiteindelijk in 1789 met de Franse Revolutie een democratische echte Godsdienstvrijheid het licht zag.

Tegen die democratische godsdienstvrijheid vormden de Europese naties een alliantie, die uiteindelijk in 1815 door Klemens von Metternich gebundeld werd tijdens het Congres van Wenen in "De Heilige Alliantie" , een pan-Europees aristocratisch verbond dat de restauratie van het Ancien Régime beoogde en die elke vorm van democratisering binnen Europa moest fnuiken. De Belgische revolutie van 1830 was op één of andere manier een liberale opstand tegen deze reactionaire politieke agenda, en zo belichaamt België als natie de erfenis van de Verlichting.

"Paris vaut bien une messe" , als begin van democratische godsdienstvrijheid, op een hoop gooien met de reactionaire aanspraken op cultuurhomogeniteit van de Vrede van Westfalen en van het Congres van Wenen, zoals Etienne Vermeersch doet, is wel bijzonder misplaatst, want beiden staan werkelijk haaks op elkaar: cultuurvrijheid tegenover cultuurdwang.

Het territorialiteitsbeginsel is dus helemaal geen garantie op pacificatie, zoals Etienne Vermeersch meent, integendeel, het staat voor culturele dwang die alle redding zoekt in monocluturele homogeniteit en die culturele verscheidenheid als een "kost" en als en "gevaar" beschouwt.

Net zoals gedwongen bekeringen onder het motto "Elk land zijn godsdienst" geen oplossing zijn voor religieuze conflicten, net zo min is territoriale twaaldwang de oplossing voor taalconflicten. Om die reden is het zo betreurenswaardig dat de Vlaamse Regering meer en meer afglijdt naar een fundamentalistisch regime. De "Vlaamse identiteit" is voor de Vlaamse Regering wat "moslim-zijn" betekent voor islamintegristen, "Nederlands" is voor deze taal-fundamentalisten wat de doop is voor het Vaticaan of de baard/hoofddoek voor moslimfundamentalisten. "Vlaanderen" wordt zo een soort "Iran aan de Noordzee" waar de "Vaste Commissie Taaltoezicht" de rol op zich neemt van de "Raad van Hoeders", de boetes wegens het gebruik van Franstalige borden volgen dezelfde logica als de boetes in Maleisië tegen wie niet deelneemt aan de ramadan.

Zoals godsdienstvrijheid de oplossing is voor religieuze diversiteit, zo is taalvrijheid de oplossing voor taalverscheidenheid. Godsdienstvrijheid betekent in de eerste plaats verbod op fundamentalisme en het recht op afvalligheid: voor taalvrijheid geldt hetzelfde.

Het territorialiteitsbeginsel hoeft daarom niet volledig afgeschaft, maar wel minimalistisch geïnterpreteerd tot de verplichte beschikbaarheid van Nederlandstalige documenten boven de taalgrens. Ook zou men voor en over heel België kunnen denken aan een concept als "erkende talen" naar het voorbeeld van "erkende godsdiensten", en, in de geest de voorstellen van de historicus Godefroid Kurth rond 1900, in die lijn werk maken van versterking van de meertaligheid, niet van de ééntaligheid. "Uitsluitend" eentalig Nederlands is als taalfundamentalisme volstrekt overdreven. De vrees van sommige Franstaligen in de rand om in een vijandig-eentalig Vlaanderen terecht te komen, is zeker te begrijpen:

"Vijandig eentalig Vlaanderen”Het idee van een splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde of zelfs van het land, doet de Franstaligen meerderheden in de faciliteitengemeenten vrezen in een vijandig eentalig Vlaanderen terecht te komen. Met als mogelijk gevolg het verlies van toegang tot Franse rechtspraak, het verdwijnen van Frans onderwijs, het verstikken van het Franstalig cultureel leven. (Belga)"

B. Dat "Het Vlaamse Volk" zou bestaan, is een collectieve waan
Etienne Vermeersch is medeoprichter van SKEPP, en skeptische vereniging die het gericht heeft op alle "bijgeloof".

"Napraterij zijn helaas meer regel dan uitzondering.(...). In de media krijgen deze zaken zoveel kritiekloze publiciteit, dat veel mensen gaan geloven dat het om werkelijke feiten, werkzame middelen of erkende stromingen gaat. Naast veel onschuldig bijgeloof, zijn er steeds weer naïeve adepten of cynische slimmeriken die deze goedgelovigheid uitbuiten. SKEPP is van mening dat mensen recht hebben op correcte informatieverspreiding. vraagt harde bewijzen en/of logische verklaringen in plaats van vergezochte en ongecontroleerde verhaaltjes. (...) Tegelijk waarschuwt SKEPP voor gebakken lucht of regelrecht bedrog dat zij door haar onderzoek maar al te vaak ontdekt. (...) SKEPP bestaat uit een groep nieuwsgierigen die graag willen weten hoe de wereld in elkaar zit, en er niet van houden zich een oor te laten aannaaien."

Verbijsterend is het dan wel te merken dat Etienne Vermeersch vatbaar is voor de waanidee dat er zoiets zou bestaan als "Het Vlaamse Volk", in de zin dat er zoiets zou bestaan als een "Vlaams Volk" dat als groep netjes zou samenvallen met de inwoners van het Vlaams Gewest. Niet alleen gelooft Etienne Vermeersch in het bestaan van Het Vlaamse Volk, hij gelooft ook in het bestaan van "De Vlaamse Identiteit" (liefst "inclusief") , de daarmee samenhangende collectieve waanvoorstelling.

Bestaat "Het Vlaamse Volk"? Natuurlijk niet.

Stel dat ik begin te tellen van bij de Frankische invallen in het Romeinse Rijk. Het gaat over een kleine elite van Germaanse krijgers die de Romeinse elite verjoeg, en zich vermengde met de plaatselijke Gallo-Romeinse bevolking. Wie stamt er vandaag af van deze Franken?

Stel dat ik begin te tellen van bij de Guldensporenslag. Om te beginnen ging die om een conflict tussen het Graafschap Vlaanderen (= Frans Vlaanderen, West- en Oost-Vlaanderen, Zeeuws Vlaanderen) met Frankrijk, dat is niet het grondgebied van het huidige Gewest Vlaanderen, want het had de Schelde als natuurlijke grens. Maar verder: wie zijn daarvan de afstammelingen? Velen emigreerden naar alle delen van de wereld en vooral naar Nederland. Velen immigreerden: Bourgondiërs, Spanjaarden, Oostenrijkers, Fransen, Duitsers, Engelsen, Amerikanen, Canadezen, Italianen, Hongaren, ....

Een gemeenschappelijke cultuur is in "Vlaanderen" er al evenmin als een gemeenschappelijke afkomst en geschiedenis. En zelfs de taal is verscheiden. Het Algemeen Nederlands is een kunstmatige en volksvreemde taal, en er worden door de bevolking tientalle niet-Nederlandse talen gesproken in de huiskamers. Bovendien is taal slechts één element van identiteit, en is identiteit maar één van de vele functies van taal.

Stel nu dat het toch op basis van enkele culturele kenmerken zou mogelijk zijn een "Vlaams Volk" te beschrijven met enigszins een "Vlaamse identiteit", dan is het volstrekt zeker dat die groep mensen niet samenvalt met de groep burgers van het Vlaams Gewest.

De stelling dat "Het Vlaamse Volk" bestaat in de betekenis als het gebruikt wordt door de Vlaamse politieke kaste, en niet in het minst door CD&V/N-VA en Vlaams Belang, is larie en apekool, een collectieve waanvoorstelling die in onwaarschijnlijkheid zeker niet moet onderdoen voor het geloof in wekelijks bezoek door buitenaardse ruimtetuigen.

Een concept "Vlaams Volk" is eerder een manipulatie-instrument ter homogeniseren van de cultuur, in de betekenis van de contrareformatie, "elk land zijn cultuur" zoals in de Vrede van Westfalen. Het is geen beschrijving van een reëel bestaande toestand, maar een waan over een te bereiken "ideaal" van Vlaams-nationalisten, een aanfluiting van de redelijke vrijheid die vervat zit in multicultureel burgerschap.

Vlaams-nationalistische initiatieven zoals vergaande regionaliseringen, andere maximum snelheden op de wegen, een eigen Vlaamse gebarentaal, enz dienen dan ook om deze fictieve Vlaamse identiteit op te dringen en om de bevolking ten noorden en ten zuiden van de taalgrens van elkaar te vervreemden, met de bedoeling een verantwoording te vinden voor gescheiden (deel)staten. Dat noemt men in CD&V-kringen dan "radicale subsidiariteit", maar men vergeet erbij te vermelden dat "radicale subsidiariteit" niets minder is dan discriminatie op basis van woonplaats. Het discours over "Het Vlaamse Volk" of over "Vlaamse identiteit" staat dus principieel in dienst van en discriminatiediscours op basis van "ware volksaard".

Wil SKEPP aan die collectieve waan, dat "Het Vlaamse Volk" zou bestaan, ook de nodige aandacht besteden?

20 september 2007

GROEN !

Groen! gaat een nieuwe voorzitter verkiezen. Er zijn vier kandidaten, maar de voorkeur van de huidige voorzitster Vera Dua gaat uit naar Europarlementslid Bart Staes.

Het palet aan partijvoorzitters binnen de Vlaamse politieke kaste, komt er daardoor mogelijk zo uit te zien:

Groen !, voorzitter Bart Staes, ex-Volksunie

Open-VLD, voorzitter Bart Somers, ex-Volksunie
Eveneens ex-Volksunie binnen open-VLD: Patrik Vankrunkelsven, Vincent van Quickenborne, Fons Borginon, Margriet Hermans, Sven Gatz, Jaak gabriëls (en dus ook Patricia Ceysens en Marino Keulen ?)

CD&V/N-VA, co-voorzitter Bart De Wever, ex-Volksunie

Sp.a/Spirit, co-voorzitter Bert Anciaux, ex-Volksunie

LDD, medeoprichter Boudewijn Bouckaert, ex-VLD&ex-N-VA, dus ook "ex-Volksunie"

Vlaams Belang, stichtend-voorzitter Karel Dillen, ex-Volksunie
Ex-Volksunie&ex-VLD: Hugo Coveliers

Puur toeval, dat spreekt vanzelf.

18 september 2007

DAG 100: GEEN WANTROUWEN ?

In België anno 2007 belichaamt CD&V het kwaad in de geschiedenis. De partij is een samenraapsel geworden van bedriegers en moreel minderwaardige creaturen. En open-VLD doet haar uiterste best om het Vlaams Kartel te overtreffen in flamingant opbod. Dat is mijn besluit na de interviews met de partijvoorzitters in Terzake vandaag.

Nog steeds is de VRT-presentatie van communautaire onderwerpen een prestatie in non-journalistiek, waarbij Tim Pauwels er niet in slaagt zijn geliefkoosd "Wij Vlamingen" te overstijgen. Dat meer dan de helft van de inwoners boven de taalgrens een afkeer heeft van de "Vlaamse eisen", belet hem niet om de fictie levend te houden dat er een Vlaamse consensus zou bestaan.

Welke leugens mochten we vandaag als kijkers vernemen uit de monden van de Vlaamse politieke kaste?

CD&V-leugen nr.1: "Wij onderhandelen niet over een splitsing van België"
Niets is minder waar. Er is slechts een minimaal verschil tussen een "onafhankelijk Vlaanderen" en een "zelfstandige deelstaat" Vlaanderen. "Volk, word (Deel)Staat" is de leuze. Er bestaat geen tegenstelling tussen confederalisme en separatisme, maar wel tussen confederaal-separatisme en federaal-unionisme. Die tegenstelling, tussen confederaal-separatisme en federaal-unionisme, is al evenmin gebonden aan taalgroepen, maar bestaat aan beide zijden van de taalgrens.

CD&V-leugen nr.2: "Wij zijn niet onverzettelijk"
Weerom een flagrante leugen. CD&V heeft bij herhaling gezegd dat ze niet in een regering zou stappen zonder vergaande staatshervorming, dit is, zonder overgang naar een confederaal model, dwz zonder "Copernicaanse revolutie". Jo Vandeurzen herhaalt nog steeds het CD&V standpunt.

VLD-leugen nr.1: "De Vlaamse eisen zijn redelijk"
Het sterk doorgedreven federalisme van Bart Somers is de facto een vorm van confederalisme. Het is niet omdat de "Vlaamse eisen" net geen separatisme zijn, dat er enige redelijkheid in zou schuilen.

Regionalisering als "rechtmatig", als een soort “natuurrecht” voorstellen, is immers al een blijk van uitgesproken onredelijkheid. Het zou Bart Somers wat eerlijker maken, mocht hij spreken over regionalisering ipv over staatshervorming, want een staatshervorming kan ook herfederaliserend zijn.

Evenzeer de volledige verantwoordelijkheid voor de crisis in de regeringsonderhandelingen bij "de Franstaligen" leggen, is op zich al een blijk van manifeste flamingante onredelijkheid en onverantwoordelijkheid. "Vlaanderen" radicaliseert ook niet: Vlaanderen polariseert, dat is heel wat anders.

VLD-leugen nr.2: "Een gepast sociaal-economisch beleid kan alleen door regionalisering"
Deze leugen deelt open-VLD met andere partijen uit de Vlaamse politieke kaste. Het gaat om een leugen, omdat niet bewezen is dat regionaliseringen een werkzaam beleidsmiddel zijn, laat staan het beste beleidsmiddel. Ook is er het probleem dat regionaliseringen voor Vlaams-nationalisten als Bart Somers een onomkeerbaar karakter hebben, en daarom niet als een gewoon beleidsinstrument kunnen beschouwd worden.

Bart Somers wist te melden dat er "geen wantrouwen" is op communautair vlak tussen open-VLD en het Vlaams Kartel CD&V/N-VA. Dat hadden we al wel begrepen: dat Bart Somers de “V” van VLD als “Volksunie” invult. En juist dat is een ware schande, want daardoor verkiest open-VLD als "liberale" partij het taal-en cultuurfundamentalisme van de freaks van "Vlaamse identiteit" boven het recht op redelijke zelfbeschikking van de burgers.

De Vlaamse politieke kaste blinkt uit in bezetenheid door Vlaams-nationalistische obsessies, in politieke onkunde en in morele onverantwoordelijkheid.

De weg naar een nieuwe regering is anders erg duidelijk: open-VLD kiest de kant van MR, tegen N-VA, waartegen het een veto stelt. CD&V stelt intern orde op zaken en verzaakt aan confederalisme. Op die basis kunnen contacten gelegd worden met andere partijen. Om uiteindelijk langs de weg van herfederaliseringen een regeringsakkoord af te sluiten voor een federale regering met het oog op een federaal België.

De sleutel tot een nieuwe regering ligt bij CD&V, maar die is op dit ogenblik in de ban van reactionair VLaams-nationalistische luchtspiegelingen, en zo lang dat duurt, is de kans op succesvolle regeringsonderhandelingen bijzonder klein, zo niet: onbestaande.

11 september 2007

10-09-2007: SCHIJN-ONENIGHEID

Gisteren 10 september ging in de vergaderzaal van het Vlaams Parlement een flamingantencongres door. Officieel heette het dat de leden van het Vlaams Parlement vervroegd uit vakantie terugkeerden op initiatief van het Vlaams Belang en zouden komen debatteren over de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen. Officieus was het een debat over het uitroepen van Vlaamse Onafhankelijkheid.

Het werd een laag bij de gronds en beschamend spektakel, waarbij flamingante als politici vermomde kleuters elkaar stonden te verdringen om de prijs voor "beste echte Vlaming" te kunnen bemachtigen. Een show opgezet als drukkingsmiddel bij de regeringsonderhandelingen, waarbij achter een sluier van schijnbare onenigheid, een vrijwel algemene eensgezindheid schuilging over "Vlaamse eisen". In het algemeen werden door de politici van het Vlaams Parlement Vlaams-nationalistische standpunten ingenomen.

De communautaire standpunten van open-VLD verschillen dan ook niet fundamenteel van die van het Vlaams Belang, dat was merkbaar uit de woorden van Patricia Ceysens.

Zo kon ik van Patricia Ceysens vernemen dat er in België twee gescheiden cultuurgemeenschappen leven. Die vooronderstelling van haar discours is Vlaams-nationalistisch.

"Vlaamse identiteit" bestaat immers niet, en voor zo ver ze zou bestaan, is ze niet van toepassing op alle inwoners van het Vlaams Gewest. Stellen dat de taal, het Nederlands, een wezenlijk bindend cultuurkenmerk zou zijn, is sociolinguistische onzin. Taal heeft meer functies dan het verschaffen van identiteit, en de menselijke individuele identiteit is opgebouwd uit meer dan taal alleen. Taal op zich is zelfs ruimer dan gesproken taal. Wie dus de stelling verkondigt dat België verdeeld is in twee cultuurgemeenschappen op basis van een gesproken taal, bezondigt zich aan "gesproken-taal-fundamentalisme". In dat fundamentalisme schrijft ook Patricia Ceysens zich in als woordvoerster van open-VLD.

Maar, zei Patricia Ceysens, we moeten niet "manu militari" Vlaamse eisen willen afdwingen, zoals het Vlaams Belang het voorstelt, maar wel "de weg van de dialoog bewandelen". De dialoog tussen die "gescheiden cultuurgemeenschappen" dus.

"Manu militari" was vanwege Patricia Ceysens gelukkig slechts een beeldspraak voor "eenzijdige maatregelen". Zij wil dus niet, of voorlopig niet, zulke "eenzijdige" Vlaamse initiatieven, zij staat voor "dialoog".

Ook dit is problematisch, omdat er niet zoiets bestaat als een "gesloten dialoog". Ofwel is een onderhandeling open, dwz is het resultaat niet a priori vastgelegd en onbekend bij het begin van de onderhandelingen, ofwel hebben één of meerdere partijen a priori een puntenlijstje waar de gesprekken moeten eindigen, eisen dus, en is er geen dialoog maar een louter machtsstrijd om deze eisen. Korter: een dialoog is a priori open, of het is geen dialoog.

De concepten "a priori" en "dialoog" zijn strijdig met elkaar. Wie door middel van "dialoog" eisen wil doordrukken, dialogeert niet, maar manipuleert. Het is dan ook omdat deze manipulaties "niet pakten", dat de onderhandelaars van open-VLD in Hertoginnedal nogal snel overgeschakeld zijn van een manipulatiepolitiek op basis van fake-dialoog naar een chantagepolitiek.

De goede wil van open-VLD zou volgens Patricia Ceysens moeten blijken uit het feit dat de partij in het verleden niet alleen initiatieven heeft genomen met het oog op regionalisering, maar ook met het oog op het leggen van internationale contracten. Maar is het nu niet juist de combinatie van internationale en regionale uitholling, die het recept vormt voor de verdamping van België ?

Alles te samen zou ik hierin een bewijs moeten kunnen lezen van de vanzelfsprekende redelijkheid van de Vlaamse eisen. Bij gevolg ligt volgens Patricia Ceysens de enige verklaring voor de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen bij de Franstalige onredelijkheid, bij het "Franstalige Non".

Patricia Ceysens verdedigt net als CD&V een confederaal model voor België, waarbij zo gezegd evident redelijke Vlaamse eisen door manipulatieve (fake-dialoog, en chantage) technieken zouden moeten worden opgelegd aan "de Franstalige cultuurgemeenschap", die vervolgens wordt gebrandmerkt als evenzeer evident van slechte wil als die de manipulaties door heeft.

Zo verschillend is het discours van Patricia Ceysens niet van dat van Vlaams Belang. Wat anders presenteerd, maar in wezen gelijk. En Kris Peeters voegde er als Minister-President en als CD&V-topper nog aan toe dat de Vlaamse eisen "niet het probleem, maar de oplossing" zijn.

In het Vlaams Parlement werd op maandag 10 september 2007 een beschamende show opgevoerd, waarbij een schijnbare en deskundig geënsceneerde onenigheid moest verbergen dat bijna het volledige Vlaams Parlement de overgang eist naar een confederaal België. Dit werd geplaatst achter een sluier van gespeelde afkeer van het Vlaams Belang, met als basisboodschap: "We willen (nog) geen separatisme, we willen (slechts) confederalisme".

"Klein" detail is natuurlijk dat er geen wezenlijk verschil is tussen een confederalisme met zelfstandige deelstaten en een separatisme dat streeft naar een onafhankelijk Vlaanderen. Op maandag 10 september 2007 riep het bijna voltallige Vlaams parlement in koor met het Vlaams Belang: "VOLK, WORD (DEEL)STAAT".

Het enige meningsverschil dat men kon vaststellen tussen de stellingen van de "Vlaamse" partijen onderling, gingen over strategie en methode, niet over de grond van de zaak: zijn regionaliseringen wel nodig? Is de promotie van of plicht tot Vlaamse identiteit geen aanslag op de zelfbeschikking van burger? Wordt de "Vaste Commissie Voor Taaltoezicht", naar Iraans model, geen nieuwe Vlaamse-Zedenpolitie? Betekent het geen machtsoverschrijding, poging tot staatsgreep eigenlijk, wanneer een Vlaams Parlement zich begint te moeien met federale politiek? Zouden we niet beter herfederaliseren ipv te regionaliseren? Over dat alles: zo goed als niets.

Ik heb uit het debat in het Vlaams Parlement van maandag 10 september 2007 geleerd dat dit Parlement voor 95% is samengesteld uit confederaal-separatisten, Vlaams-nationalisten dus, en ik weet stellig dat die verhouding geen weerspiegeling is van wat leeft onder de inwoners of de burgers van het Vlaams Gewest, binnen de bevolking. Het Vlaams parlement vormt een van de bevolking vervreemde en op zich zelf terug geplooide politieke kaste, die daardoor elke democratische legitimiteit verliest.

In België is er maar één democratisch gelegitimeerd parlement, en dat is het federale parlement. De andere ondergeschikte "vergaderingen van vertegenwoordigers", dwz de regionale parlementen, de provincieraden en gemeenteraden, ontlenen hun legitimiteit uitsluitend aan de delegering die ze ontvingen van dit federale parlement, en ze behoren zich daar loyaal en ondergeschikt tegenover op te stellen.

Het Vlaams Parlement heeft zich echter op 10 september 2007 getoond als een minderwaardige praatbarak voor taal- en cultuurfundamentalisten, een praatbarak die elke democratische legitimiteit verloren heeft door haar onrechtmatige machtsaanspraken.

Het gebeurt wel meer dat landen getroffen worden door een golf van anti-democratische onverdraagzaamheid. Portugal, Griekenland, Italië, Spanje, Chili beleefden op hun manier en op hun beurt moeilijke momenten. Op dit ogenblik is België aan de beurt, nu het geconfronteerd wordt met een poging tot anti-Belgische confederale staatsgreep die uitgaat van het Vlaams Parlement in het algemeen en van CD&V in het bijzonder. Het is tenslotte CD&V die vasthoudt aan het kartel met N-VA.

Op 20 februari 1940 en een jaar voor de aanval op Pearl Harbor, toen het Japanse parlement, net als het Vlaams Parlement nu, in de ban was van het ultra-nationalisme, hield Takao Saito van de sociaal-democratische partij "Rikken Minseito" in het parlement een redevoering. Hij kantte zich tegen de Aziatische oorlog, waarbij hij de regering scherp bekritiseerde omwille van het grote aantal slachtoffers in naam van dat mooi-klinkende begrip "Heilige Oorlog". Zijn redevoering werd geschrapt en Takao Saito werd verwijderd als parlementslid, maar vijf jaar later lag Japan volledig in puin.

Soms kan geschiedenis leerzaam zijn.

6 september 2007

GEERT @ THE FUNDI’S

Mechelen, 25 maart 1941: de gemeenteraad van Mechelen komt voor de laatste maal bijeen. Door een verordening van de Duitse bezetter werd de bevoegdheid van de gemeenteraad overgedragen op het college van burgemeester en schepenen van de Stad Mechelen. Op 3 juli werd de VNV-er Camille Baeck burgemeester en hij zou dit gedurende de hele oorlog blijven. Daags voor de bevrijding in september 1944 verdween hij met de noorderzon. (Bron: Sabine Deboosere, "Mechelen in de Tweede wereldoorlog" , Lannoo 1990)

Onder het bewind Camille Baeck werd Mechelen een "Vlaamse stad". Neutraal stadspersoneel werd ontslagen en vervangen door flaminganten. Door middel van “verjonging” werden oudere Belgisch gezinden verwijderd uit politieke ambten en vervangen door "Vlaamse" die Duitsgezind waren. En om het bestuur aanvaardbaar te maken, spanden zowel de Duitse bezetters als de VNV-stadsbestuur zich in om "sympathiek" over te komen bij de bevolking.

Het vieren van 21 juli, de Belgische nationale feestdag, was verboden: alleen een mis-ter-ere-van in de kerk kon nog. Op 26 september 1941 organiseerde Camille Baeck een academische zitting op in de Mechelse Stadsschouwburg, met als ere-gast Staf de Clerq. Later werd het "Nationaal Cultuurverbond voor Mechelen" opgericht, dat culurele verenigingen controleerde op voldoende "Vlaamse identiteit". Hoogtepunt van al dit Vlaams gedoe waren de "Nationale Cultuurdagen voor Vlaanderen" op 13 juni 1943, een groot volksfeest met als gastspreker Cyriel Verschaeve. Hij sprak de rede uit: “De Grootheid van Onze Cultuur”.

Het VNV had uiteraard sympathisanten in Mechelen (de Vlaamse Concentratie van KVV/VNV/Rex had 40% behaald bij de laatste verkiezingen, evenveel als de CVP in 1946) en die “Vlaamse vrienden” kwamen opdagen o.m. tijdens één van de laatste bijeenkomsten gemeenteraad, eind augustus 1940. De VNV-fans maakten tumult om de zitting onder leiding van burgemeester Karel Dessain te verstoren, en wanneer ze werden aangemaand tot stilte, begonnen ze luidkeels "De Vlaamse Leeuw" te zingen.

Maar de VNV-oorlogsburgemeester Camille Baeck had ook oog voor de kleine dingen. Zo verbood hij de lessen in Franse Voordracht aan het Stedelijk Conservatorium van Mechelen, en een notenleer boekje "Solfège" werd haast gecensureerd wegens een "Franstalig titelblad". Men kon Camille Baeck er echter van overtuigen dat in het notenleerboekje alleen onschuldige muzieknoten stonden, en zo liet deze échte Vlaming de zaak rusten. En Camille Baeck had soortgenoten: het Vlaamse Kruis weigerde zijn medewerking met de luchtbescherming, omdat die tweetalige aanplakbrieven verspreidde.

Met die haat tegenover tweetaligheid worden we moeiteloos naar vandaag anno 2007 teruggevoerd, nu de Vlaamse Leeuw opnieuw weerklinkt voor en op menig "Vlaams" stadhuis. Met één verschil: de afkeer van tweetaligheid heeft een aureool van "beschaving" meegekregen, dank zij het kwaliteitslabel dat die ontving van de Vlaamse Regering.

Zo is er Sp.a-politicus Frank Vandenbroucke die kleuters voortijdig naar school wil dwingen, opdat ze beter Nederlands zouden leren. Diezelfde Vlaams-nationalistische minister wil de besturen van sportclubs verplicht eentalig Nederlands maken, en is voorstander van het beboeten en bestraffen van ouders die onvoldoende Nederlands met hun kinderen spreken.

Zo is er open-VLD politicus Marino Keulen die geen sociale woningen wil verhuren aan wie onvoldoende Nederlands kent, en die tweetalige borden liet verwijderen.

En zo is er N-VA-politicus Marc De Mesmaeker die al eerder een voorstel van decreet indiende om Nederlands te verplichten op marktplaatsen.

De gemeente Halle voorziet iedereen die een tweetalig bord op de openbare weg plaatst van een boete van 250 Euro. De Vaste Commissie Taaltoezicht is de nieuwe zedenpolitie, ze zijn vast inspiratie gaan opdoen in Iran, en voor wie twijfelt is er de site "taalwetwijzer" . "Mag deze folder in het Frans ?" . Ah ba niejet natulèk, in Vlondere Vloms ! Alles ter bescherming van de "Vlaamse identiteit". De VRT heeft er al een bijzonder CEO-voor, voor deze "Vlaamse Identiteit", en de specialist ter zake heet Geert Bourgeois.

"Zonder identiteit is er geen toekomst" weet Geert Bourgeois te vertellen, vandaag in een opiniestuk in De Morgen. Daarin is hij wat ontstemd omdat de jonge open-VLD schepen van Gent, Mathias De Clerq, het aangedurfd heeft zich kritisch uit te laten over Vlaams-nationalisme. "Een dodelijk gif" noemt hij het, een schande , vindt Geert Bourgeois.

"Zijn vocabolarium over Vlaamse nationalisten is niet fraai" lees ik, en dat kan zijn, maar het is wel accuraat, ter zake en naar waarheid. Want Vlaamse nationalisme is wel degelijk een sluipend gif dat de rede verlamt, een Vlaamse Pest. Geert Bourgeois vindt dat Herman De Croo mag beledigd worden (want "hij is begonnen" ) door Bart De Wever, maar hij vergeet erbij te zeggen dat het aantal beledigingen van Bart De Wever ten aanzien van Nederlandstalige Belgen even groot is als het aantal waterdruppels dat uit zijn douchekop komt. De schijnheilige steriliteit vervat in deze opmerking van Geert Bourgeois, verraadt bovendien zijn kleinburgerlijke obsessie met een "proper" Vlaanderen.

Vrijheid is voor Geert Bourgeois ondergeschikt aan "plichten tegenover de gemeenschap" , maar daar bedoelt hij niet concreet "de medemensen" mee, maar wel abstract "de Vlaamse natie". "Identiteit is het antwoord op de mondialisering" , voegt Geert Bourgeois er nog aan toe, waarmee hij mijn stelling bevestigt dat Vlaams-nationalisme niets minder is dan massahysterie als reactie op de globalisering. Bart De Wever had in een eerder giftig opiniestuk tegen Paul Goossens al gesteld dat de kritiek van linkse Belgisten onzin was. Flaminganten zijn reactionair, en daarmee bevestigt ook Bart De Wever mijn analyse van de Vlaamse Pest, dwz Vlaams-nationalisme is Vlaams-fundamentalisme.

Volgens Geert Bourgeois is alle kritiek op Vlaams-nationalisme bedoeld om "N-VA aan te wijzen als oorzaak van de impasse op Hertoginnedal" . Hoe? Is dat dan niet zo? Natuurlijk, N-VA zit alleen aan bij de regeringsonderhandelingen bij gratie van CD&V, die nog steeds uitblinkt in schuldige nalatigheid omdat CD&V vasthoudt aan het Vlaams Kartel, de "reïncarnatie" van de Vlaamse Concentratie van 1940. Met N-VA erbij, is de kans zo goed als onbestaande dat er een federale regering komt: dat is de huidige verantwoordelijkheid van CD&V, en in mindere mate van open-VLD.

Ronduit walgelijk (niet fraai maar wel adequaat woordgebruik) wordt de tekst van Geert Bourgeois wanneer die zich als Vlaams-nationalist vergelijkt met Khadja Nin of met Mohandas Gandhi. Khadja Nin pleit voor universele menselijkheid, niet voor regionalistische bekrompenheid. Gandhi ging in hongerstaking tegen separatisme, dwz tegen de afscheiding van Pakistan, een hongerstaking die hem bijna zijn leven kostte, en waarom hij daarna vermoord werd door een fundamentalistische Hindu. Separatisme en dekolonisatie zijn niet hetzelfde, eerder elkaars tegengestelde.

Dat Geert Bourgeois de nagedachtenis van Gandhi beschimpt, bekladt en onteert door ze te misbruiken voor zijn intrinsiek immorele politieke agenda, illustreert nogmaals de misvormde persoonlijkheid van vele Vlaams-nationalisten die zonder scrupules geen middelen ontzien om hun anti-democratisch streven te verwezenlijken.

Want, in tegenstelling tot wat Geert Bourgeois laat uitschijnen met de klacht dat men "zijn overtuiging niet respecteert", is Vlaams-nationalisme geen louter overtuiging, geen louter mening, evenmin als racisme dat is, maar een intrinsiek immorele ideologie en een immorele praxis. Vlaams-nationalisten, dat zijn de Vlaamse fundi’s, en Geert Bourgeois, wel die is daar ééntje van. En zijn of hun fundamentalisme, hoeven we helemaal niet te respecteren, maar wel te bestrijden. Dat was in 1940 zo, en dat is nu nog het geval.

Dit menu van het Zeelandse restaurant "Auberge de Campveerse Toren" kan wel in het Nederlandse Veere, maar alvast niet meer in het Vlaamse N-VA-country, want de Vlaams-nationalistische zedenpolitie verbiedt het:

Zalm in olijfolie gemarineerd, crème van champignons en krokant van ui
Saumon mariné à l'huile d'olive, crème de champignons et croquant d'ognions
en/of
Pata negra ham met gegrilde courgette, gepocheerd ei en crostini Jambon
Pata Negra, courgette grillé, oeuf poché et crostini
en/of
Heldere garnalen bouillon
Consommé de crevettes
en/of
Gegrilde tarbotfilet, risotto met groene asperges en zomertruffel, waterkerssaus
Filet de turbotin grillé, risotto aux asperges vertes et truffe d'été, crème de cresson

*
Zeebaars, jus op de wijze van Bouillabaisse met mosselen en zeegroenten
Bar, jus à la Bouillabaisse, moules et légumes de mer
of
Gebraden Iberico varkenslende, z'n jus met tuinkruiden en kappertjes
Carré de porc Ibérico rôti, son jus aux fines herbes et câpres

*
Bettine geitenkaas met "pruimenboterhammen"
Fromage de chèvre Bettine, tartine aux prunes
of
Tiramisu, gemarineerde aardbeien en chocoladesorbet
Tiramisu aux fraises marinées et sorbet au chocolat



Maar het ziet er wel lekker uit, ongeacht de taal.