1. De Vlaamse Regering als anti-Belgische drukkingsgroep
Het meest wezenlijke kenmerk van de Vlaamse Regering is niet "goed bestuur" maar haar ambitie om België te vernietigen door splitsing. Zij noemt dat "meer Vlaamse autonomie" of "Vlaamse ontvoogding", maar het komt neer op het ontmantelen van Belgische bevoegdheden in functie van het uitbreiden van de Vlaamse.
Meer regionale bevoegdheden effenen het pad voor een eigen Vlaamse Grondwet, en beide samen voor een zelfstandig Vlaanderen, als (deel)staat. Een engagement voor "goede contacten" met Wallonië is ook een expressie van die anti-Belgische agenda, want dat engagement wordt beschouwd als "internationaal", als goede verstandhouding met "de buren". Het Vlaams Belang juicht deze rechtstreekse contacten (dwz zonder tussenkomst van de federale overheid) tussen de Vlaamse en de Waalse Regering toe, omdat ze daar een eerste en significante stap in ziet naar de verwezenlijking van "België Brast !".
De rethoriek over "meer Vlaamse bevoegdheden" wordt door de voorstanders alleen als slogan gebruikt, maar niet logisch onderbouwd. Zo zijn er geen garanties over de bestemming van het geld dat zou vrijkomen door het verminderen van de transfers, is niet bewezen dat regionalisering het meest opportune beleidsinstrument is, wordt er aan voorbijgegaan dat regionalisering als beleidsinstrument ongeschikt is wegens haar onomkeerbaarheid, en wordt er een amalgaam gemaakt tussen de wat men zou verkrijgen door regionaliseringen en de onopgeloste problemen die nu reeds tot de bevoegdheid en de verantwoordelijkehid van de Vlaamse Regering behoren.
Propagandistische slogans en flamingante stemmingmakerij maskeren zo de ware agenda van de Vlaamse Regering, dwz de vernietiging van België, omschreven als "Ontvoogding van het Vlaamse Volk". Eenmaal meer bevoegdheden verworven, worden deze aangewend tot verdere vervreemding binnen de Belgische bevolking. Hoe zeer confederalisme en separatisme wel degelijk hetzelfde betekenen, blijkt uit dit citaat van CD&V/KUL-academicus Bart Maddens (De Morgen, 2/10/2007) :
"Het laten samenvallen van de verkiezingen zou dan ook gezien kunnen worden als een stap naar confederalisme. (...). Maar dan moet je ook consequent zijn. Echt confederalisme staat gelijk met de copernicaanse revolutie waar minister-president Kris Peeters onlangs voor pleitte. De Belgische bevoegdheden moeten dan worden beperkt tot het uiterst beperkte lijstje dat Peeters naar voren schoof. In dit confederale scenario zou het ook logisch zijn om enkel nog de deelstaatparlementen te verkiezen (maar dan wel liefst om de vier jaar). De verenigde deelstaatparlementen zouden dan het confederale parlement vormen, dat echter maar weinig om handen zou hebben. De confederale regering zou dan voornamelijk fungeren als een permanent overlegorgaan tussen de verschillende deelstaatregeringen. Hoe dan ook is het koppelen van de beide verkiezingen vanuit Vlaamsgezind perspectief maar aanvaardbaar wanneer het politieke zwaartepunt effectief verschuift van het nationale naar het deelstaatniveau. Dat was trouwens ook het standpunt van CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen tijdens de aanloop naar de verkiezingen. De implicatie is dan wel dat de koppeling pas een feit mag worden nadat de Belgische bevoegdheden tot een strikt minimum zijn herleid. Het zou wel erg dom zijn van de Vlaamse onderhandelaars om die koppeling te aanvaarden zonder spijkerharde garanties op een verregaande bevoegdheidsoverdracht."
De essentie van de Vlaamse Regering is anti-Belgicisme, en dat is definitief zo sinds de Vlaamse resoluties van 1999, waarin de ambitie om een confederaal model na te streven door het Vlaams Parlement plechtig werd ingekaderd. Ook de eis tot splitsing van BHV heeft weinig of niets te maken mate "Vlaamse rechten", maar alles met de "Slag om Brussel" in het kader van een onafhankelijk Vlaanderen.
Het meest wezenlijke kenmerk van de Vlaamse Regering is niet "goed bestuur" maar haar ambitie om België te vernietigen door splitsing. Zij noemt dat "meer Vlaamse autonomie" of "Vlaamse ontvoogding", maar het komt neer op het ontmantelen van Belgische bevoegdheden in functie van het uitbreiden van de Vlaamse.
Meer regionale bevoegdheden effenen het pad voor een eigen Vlaamse Grondwet, en beide samen voor een zelfstandig Vlaanderen, als (deel)staat. Een engagement voor "goede contacten" met Wallonië is ook een expressie van die anti-Belgische agenda, want dat engagement wordt beschouwd als "internationaal", als goede verstandhouding met "de buren". Het Vlaams Belang juicht deze rechtstreekse contacten (dwz zonder tussenkomst van de federale overheid) tussen de Vlaamse en de Waalse Regering toe, omdat ze daar een eerste en significante stap in ziet naar de verwezenlijking van "België Brast !".
De rethoriek over "meer Vlaamse bevoegdheden" wordt door de voorstanders alleen als slogan gebruikt, maar niet logisch onderbouwd. Zo zijn er geen garanties over de bestemming van het geld dat zou vrijkomen door het verminderen van de transfers, is niet bewezen dat regionalisering het meest opportune beleidsinstrument is, wordt er aan voorbijgegaan dat regionalisering als beleidsinstrument ongeschikt is wegens haar onomkeerbaarheid, en wordt er een amalgaam gemaakt tussen de wat men zou verkrijgen door regionaliseringen en de onopgeloste problemen die nu reeds tot de bevoegdheid en de verantwoordelijkehid van de Vlaamse Regering behoren.
Propagandistische slogans en flamingante stemmingmakerij maskeren zo de ware agenda van de Vlaamse Regering, dwz de vernietiging van België, omschreven als "Ontvoogding van het Vlaamse Volk". Eenmaal meer bevoegdheden verworven, worden deze aangewend tot verdere vervreemding binnen de Belgische bevolking. Hoe zeer confederalisme en separatisme wel degelijk hetzelfde betekenen, blijkt uit dit citaat van CD&V/KUL-academicus Bart Maddens (De Morgen, 2/10/2007) :
"Het laten samenvallen van de verkiezingen zou dan ook gezien kunnen worden als een stap naar confederalisme. (...). Maar dan moet je ook consequent zijn. Echt confederalisme staat gelijk met de copernicaanse revolutie waar minister-president Kris Peeters onlangs voor pleitte. De Belgische bevoegdheden moeten dan worden beperkt tot het uiterst beperkte lijstje dat Peeters naar voren schoof. In dit confederale scenario zou het ook logisch zijn om enkel nog de deelstaatparlementen te verkiezen (maar dan wel liefst om de vier jaar). De verenigde deelstaatparlementen zouden dan het confederale parlement vormen, dat echter maar weinig om handen zou hebben. De confederale regering zou dan voornamelijk fungeren als een permanent overlegorgaan tussen de verschillende deelstaatregeringen. Hoe dan ook is het koppelen van de beide verkiezingen vanuit Vlaamsgezind perspectief maar aanvaardbaar wanneer het politieke zwaartepunt effectief verschuift van het nationale naar het deelstaatniveau. Dat was trouwens ook het standpunt van CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen tijdens de aanloop naar de verkiezingen. De implicatie is dan wel dat de koppeling pas een feit mag worden nadat de Belgische bevoegdheden tot een strikt minimum zijn herleid. Het zou wel erg dom zijn van de Vlaamse onderhandelaars om die koppeling te aanvaarden zonder spijkerharde garanties op een verregaande bevoegdheidsoverdracht."
De essentie van de Vlaamse Regering is anti-Belgicisme, en dat is definitief zo sinds de Vlaamse resoluties van 1999, waarin de ambitie om een confederaal model na te streven door het Vlaams Parlement plechtig werd ingekaderd. Ook de eis tot splitsing van BHV heeft weinig of niets te maken mate "Vlaamse rechten", maar alles met de "Slag om Brussel" in het kader van een onafhankelijk Vlaanderen.
Confederalisme en separatisme verschillen slechts in details van elkaar.
Kortom: de Belgische constructie staat de Vlaamse ambities in de weg, dus, voor de Vlaamse Regering, moet België verdwijnen. Alle andere beslissingen van de Vlaamse Regering zijn ondergeschikt aan die confederale agenda.
Terug naar overzicht "Kordaat verzet tegen de Forza Flandria"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten