5. Het onmogelijke compromis
Philippe Moureaux heeft dus overschot van gelijk, zijn analyse is correct: er bestaat een nieuwe Vlaamse werkelijkheid. Die is er niet gekomen omdat er een Vlaamse minderheid met separatistische fantasmen rondloopt (dat is al lang zo), maar wel omdat in de eerste plaats CD&V (maar ook, zij het in mindere mate Sp.a en open-VLD), deze irrelevante minderheid politiek belangrijk en zelfs "incontournable" heeft gemaakt.
Door het bestaan van de Vlaamse kartels en de algemene infectie door ex-Volksunie-mandatarissen, verkrijgen anti-Belgische agenda’s reële politieke macht. En dat is nieuw.
Deze dagen werkt Yves Leterme aan een heropstart van de formatie om de crisis in de regeringsonderhandelingen op te lossen, of beter, om zijn flamingante agenda door te drukken. De toekomst zal uitwijzen hoe de oplossing er zal uitzien, maar principieel is een compromis tussen confederaal-separatisme en federaal-unionisme onmogelijk.
Er zijn verschillende redenen waarom een compromis tussen confederalisme en federalisme "ontologisch" uitgesloten is.
Allereerst kan men met het immorele geen compromis maken zonder medeplichtig te worden aan de er aan verbonden immoraliteit. Vlaams-nationalisme is als fundamentalisme intrinsiek immoreel, en dus bestaat er geen "gulden-middenweg". Die zoeken zou betekenen dat men kiest voor de irrationaliteit van de drogredenen, in dit geval "middelground".
Ten tweede is het onmogelijk om een constructie definitief te ontbinden en tegelijk permanent voort te zetten. Ofwel breekt men af, ofwel bestendigt men, één van beiden. Ook daarin bestaat geen middenweg, juist omdat federalisme al een compromis is tussen Vlaams- en Belgisch nationalisme.
Tussen confederaal-separatisme en federaal-unionisme is geen compromis mogelijk, maar alleen strijd. Die strijd kan twee vormen aannemen: als (bloedig) dualistisch conflict, of als permanent (vredelievend) dynamisch evenwicht.
Om te komen tot federalisme als flexibel en dynamisch (machts)evenwicht, is het nodig de rol van de Gemeenschappen en Gewesten te herdenken.
Willen regionaliseringen het statuut van "beleidsinstrument" verdienen, behoeven zij omkeerbaar te zijn. Van sommige regionaliseringen kan blijken dat ze een vergissing waren of dat ze hun nut verloren hebben. Die kan men beter herfederaliseren, en dat moet dan ook mogelijk gemaakt worden. Er kan dus best gewerkt worden aan evenwichten tussen regionalisering en herfederalisering in functie van maatschappelijke analyses waarover een Belgische consensus bestaat.
Evenwichtig federaal-unionisme kan duurzaam verankerd worden door het minimaliseren van de gewestelijke bevoegdheden, meer (geregionaliseerde) taken aan de provincies toe te vertrouwen, nationale kieskringen in te voeren, de gewestelijke en federale verkiezingen te laten samenvallen, uitgebreide federale kerntaken vast te leggen (rekening houdend met welke uitgehold zouden kunnen worden door Europa) en door een grondwettelijke "maximale regionaliseringsdrempel" in te voeren.
Ook is het noodzakelijk te werken aan een heroriëntering van de "Vlaamse ambities" . Zo is het nodig een hiërarchie van bestuursniveaus in te voeren van federaal als sterkste en hoogste niveau, gevolgd door de gewesten en gemeenschappen, de provincies en uiteindelijk de steden en gemeenten. Deze bestuursniveaus dienen zich toe te leggen op het oplossen van concrete problemen binnen de bevoegdheden die hen zijn toevertrouwd door de federale overheid. Dat houdt in dat het noodzakelijk is de communautaire Vlaams-politieke ambities te ontmantelen, en dat de Vlaamse Regering zich toelegt op bestuur ipv op anti-Belgisch activisme. Niet het arrogante: "Wat we zelf boen doen we beter" , noch het dwangmatige : "Wat we zelf doen, moeten we beter doen" , maar een bescheiden: "Laat ons goed doen, wat ons is toevertrouwd door de burgers".
Dat de Vlaamse Regering moge afzien van arrogantie en dwang, en zich bescheiden wijden aan het welzijn van de bevolking.
Nederlandstaligen kunnen "een punt" maken omdat een belangrijke rol in dit heroriënteringsproces van de Vlaamse politiek is weggelegd voor de Nederlandstalige burgers van België. Nederlandstalige Belgen kunnen met kordaat verzet tegen de arrogantie van de Vlaamse Regering, van de fundamentalistische "Forza Flandria" , duidelijk maken dat er geen homogeen "Vlaams Volk" bestaat. Zij kunnen duidelijk maken dat zij hun toekomst zien in een modern, duurzaam, evenwichtig en federaal België.
De leidraad hierin zie ik in "humanisme". Humanisme bestaat in "alle kleuren" en kan zijn rol als bindmiddel doeltreffend vervullen. Er bestaan humanistische katholieken, protestanten en islamieten, humanistische liberalen, humanistische socialisten, humanistische groenen, binnen elke ideologie zijn er die menselijk welzijn, "de mens", belangrijker vinden dat hun ideologische profilering. Zij kunnen elkaar vinden en de eenheid van België vormen.
Kordaat maar geweldloos verzet dat zich vertaalt in creatieve en duidelijke acties, tégen de Vlaamse politieke kaste, tégen de "Forza Flandria", voor een "Duurzaam België" : daarin is een bijzondere plaats voor de Nederlandstalige burgers van België.
Laat van u horen!
Philippe Moureaux heeft dus overschot van gelijk, zijn analyse is correct: er bestaat een nieuwe Vlaamse werkelijkheid. Die is er niet gekomen omdat er een Vlaamse minderheid met separatistische fantasmen rondloopt (dat is al lang zo), maar wel omdat in de eerste plaats CD&V (maar ook, zij het in mindere mate Sp.a en open-VLD), deze irrelevante minderheid politiek belangrijk en zelfs "incontournable" heeft gemaakt.
Door het bestaan van de Vlaamse kartels en de algemene infectie door ex-Volksunie-mandatarissen, verkrijgen anti-Belgische agenda’s reële politieke macht. En dat is nieuw.
Deze dagen werkt Yves Leterme aan een heropstart van de formatie om de crisis in de regeringsonderhandelingen op te lossen, of beter, om zijn flamingante agenda door te drukken. De toekomst zal uitwijzen hoe de oplossing er zal uitzien, maar principieel is een compromis tussen confederaal-separatisme en federaal-unionisme onmogelijk.
Er zijn verschillende redenen waarom een compromis tussen confederalisme en federalisme "ontologisch" uitgesloten is.
Allereerst kan men met het immorele geen compromis maken zonder medeplichtig te worden aan de er aan verbonden immoraliteit. Vlaams-nationalisme is als fundamentalisme intrinsiek immoreel, en dus bestaat er geen "gulden-middenweg". Die zoeken zou betekenen dat men kiest voor de irrationaliteit van de drogredenen, in dit geval "middelground".
Ten tweede is het onmogelijk om een constructie definitief te ontbinden en tegelijk permanent voort te zetten. Ofwel breekt men af, ofwel bestendigt men, één van beiden. Ook daarin bestaat geen middenweg, juist omdat federalisme al een compromis is tussen Vlaams- en Belgisch nationalisme.
Tussen confederaal-separatisme en federaal-unionisme is geen compromis mogelijk, maar alleen strijd. Die strijd kan twee vormen aannemen: als (bloedig) dualistisch conflict, of als permanent (vredelievend) dynamisch evenwicht.
Om te komen tot federalisme als flexibel en dynamisch (machts)evenwicht, is het nodig de rol van de Gemeenschappen en Gewesten te herdenken.
Willen regionaliseringen het statuut van "beleidsinstrument" verdienen, behoeven zij omkeerbaar te zijn. Van sommige regionaliseringen kan blijken dat ze een vergissing waren of dat ze hun nut verloren hebben. Die kan men beter herfederaliseren, en dat moet dan ook mogelijk gemaakt worden. Er kan dus best gewerkt worden aan evenwichten tussen regionalisering en herfederalisering in functie van maatschappelijke analyses waarover een Belgische consensus bestaat.
Evenwichtig federaal-unionisme kan duurzaam verankerd worden door het minimaliseren van de gewestelijke bevoegdheden, meer (geregionaliseerde) taken aan de provincies toe te vertrouwen, nationale kieskringen in te voeren, de gewestelijke en federale verkiezingen te laten samenvallen, uitgebreide federale kerntaken vast te leggen (rekening houdend met welke uitgehold zouden kunnen worden door Europa) en door een grondwettelijke "maximale regionaliseringsdrempel" in te voeren.
Ook is het noodzakelijk te werken aan een heroriëntering van de "Vlaamse ambities" . Zo is het nodig een hiërarchie van bestuursniveaus in te voeren van federaal als sterkste en hoogste niveau, gevolgd door de gewesten en gemeenschappen, de provincies en uiteindelijk de steden en gemeenten. Deze bestuursniveaus dienen zich toe te leggen op het oplossen van concrete problemen binnen de bevoegdheden die hen zijn toevertrouwd door de federale overheid. Dat houdt in dat het noodzakelijk is de communautaire Vlaams-politieke ambities te ontmantelen, en dat de Vlaamse Regering zich toelegt op bestuur ipv op anti-Belgisch activisme. Niet het arrogante: "Wat we zelf boen doen we beter" , noch het dwangmatige : "Wat we zelf doen, moeten we beter doen" , maar een bescheiden: "Laat ons goed doen, wat ons is toevertrouwd door de burgers".
Dat de Vlaamse Regering moge afzien van arrogantie en dwang, en zich bescheiden wijden aan het welzijn van de bevolking.
Nederlandstaligen kunnen "een punt" maken omdat een belangrijke rol in dit heroriënteringsproces van de Vlaamse politiek is weggelegd voor de Nederlandstalige burgers van België. Nederlandstalige Belgen kunnen met kordaat verzet tegen de arrogantie van de Vlaamse Regering, van de fundamentalistische "Forza Flandria" , duidelijk maken dat er geen homogeen "Vlaams Volk" bestaat. Zij kunnen duidelijk maken dat zij hun toekomst zien in een modern, duurzaam, evenwichtig en federaal België.
De leidraad hierin zie ik in "humanisme". Humanisme bestaat in "alle kleuren" en kan zijn rol als bindmiddel doeltreffend vervullen. Er bestaan humanistische katholieken, protestanten en islamieten, humanistische liberalen, humanistische socialisten, humanistische groenen, binnen elke ideologie zijn er die menselijk welzijn, "de mens", belangrijker vinden dat hun ideologische profilering. Zij kunnen elkaar vinden en de eenheid van België vormen.
Kordaat maar geweldloos verzet dat zich vertaalt in creatieve en duidelijke acties, tégen de Vlaamse politieke kaste, tégen de "Forza Flandria", voor een "Duurzaam België" : daarin is een bijzondere plaats voor de Nederlandstalige burgers van België.
Laat van u horen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten