De teerling is geworpen en de Nieuwe Orde is een feit. Een visbokaal gevuld met Vlaams-fundamentalistische "politici" stemde vandaag eenzijdig in de kamercommissie, onder leiding van Pieter De Crem, de zogenaamde "splitsing van BHV".
In vorige bijdragen over deze regeringsonderhandelingen wees ik er reeds op dat een separatist als Yves Leterme onaanvaardbaar is als eerste minister voor België. En ik wees ook reeds op de onmogelijkheid van een communautair compromis.
Het is immers de evidentie zelf dat men met "flamingant uitschot van De Wever tot De Gucht" geen federale regering kan opzetten noch onderhandelen. Mijn stelling, dat de Vlaamse politieke kaste in wezen een één-partijstelsel is verbloemd door soms theatrale schijnonenigheid, werd vandaag bevestigd door een stemming waarbij open-VLD (voor wie naast collaboratie met het Vlaams-nationalisme, een economisch rechts uitgesproken plat pro-kapitalistisch beleid "prioritair" is) en een markant flamingante Sp.a liefkozend hand in hand stonden met Vlaams Belang en CD&V/N-VA. Alleen Groen! had de politieke deugdelijkheid en de politieke moed om zich aan deze massahysterie te onttrekken.
De intellectuele en morele minderwaardigheid van de Vlaamse politieke kaste is daarmee door de feiten bewezen. Elke "Vlaamse" verwijzing naar het "cordon sanitaire" wordt voortaan oeverloos belachelijk, want het Vlaams Belang is een perfecte team-partner binnen het Vlaams-fundamentalisme van CD&V/N-VA/open-VLD/Sp.a, hetwelke ondertussen in de Franstalige pers niet zonder reden als "Vlaams-imperialisme" omschreven wordt. Geen van deze "Vlaamse partijen" kan zich nog zonder liegen en bedriegen "democratisch" noemen, dat is nu volkomen duidelijk.
Wat zal de toekomst brengen? Enerzijds zal Vlaanderen zich verder profileren en versterken als het fundamentalistisch regime dat het nu reeds is. Anderzijds gaan we jaren institutionele chaos tegemoet, waarbij Vlaams-geobsedeerde schreeuwers met veel decibels luchtspiegelingen over "volkeren" zullen levendig houden.
Nochtans zijn andere scenario’s mogelijk, zij het op basis van de rede die nu volledig zoek (b)lijkt binnen de Vlaamse politiek. Maar toch, wie weet… .
Hoe zou een staatshervorming, gericht op de waarden van de moderniteit, er kunnen uitzien?
Subsidiariteit is geen principiële must, maar in een globaliserende wereld met verschillende bestuursniveaus heeft men wel een antwoord nodig op de vraag op welk niveau welke bevoegdheden dienen waargenomen en met welk doel.
Daarom is het nodig bij een behoorlijke staatsordening te vertrekken van mensenrechtelijk-georiënteerde subsidiariteit, en niet de katholieke "radicale" of Europese "economische" subsidiariteit. Deze bevoegdheidsverdeling beoogt dan een betere implementatie van de mensenrechten, en, dat is belangrijk in Belgisch perspectief, hanteert weinig a priori wat betreft toewijzing van bevoegdheden. Elk niveau zal wel enkele daarbij horende kerntaken te vervullen hebben, maar voor het overige behoren bevoegdheden toegewezen aan het meest opportune niveau. Dat betekent zowel niveauverhoging als -verlaging, in functie van de historische omstandigheden.
Ook is daarmee niet principieel vastgelegd welk niveau "het dichtst bij de mensen" staat: stad, provincie of regio. Op die basis kunnen we België “hertekenen” als "in elkaar grijpende kringen" (volgens de ideeën van de sociocratie) , en daarbij hanteer ik het principe:
België blijft daarbij de centrale overheid waaraan alle andere bestuursniveau verantwoording verschuldigd zijn. Dat betekent dat in een hiërarchie van bestuursniveau de volgorde geldt: België, regio, provincie, steden en gemeenten.
Aan dit centrale Belgisch bestuur ondergeschikt kunnen 4 regio’s afgebakend worden: Brussel, Vlaanderen, Wallonië en Eupen-Malmédy. De regionale bevoegdheden worden minimalistisch ingevuld, wat betekent dat een deel van de huidige Gewestelijke bevoegdheden geherfederaliseerd dient te worden. Een ander deel van de Gewestelijke bevoegdheden wordt overgedragen aan de provincies, zodat de huidige Gewesten (het zijn toch maar kunstmatige tussenniveau’s) omgevormd worden tot echte Belgische regio’s, tot overlegplatforms.
Om dit mogelijk te maken is het nodig twee nieuwe provincies te omschrijven: Brussel en Eupen-Malmédy. We hebben dan 12 provincies ipv de huidige 10: Brussel, West-Vlaanderen, Oost-Vlaanderen, Antwerpen, Vlaams-Brabant, Limburg, Henegouwen, Waals-Brabant, Namen, Luik, Luxemburg, Eupen-Malmédy. In Brussel en Eupen-Malmédy vallen regio en provincie dus samen. De provinciale werking wordt zo aanzienlijk uitgebreid, wat een bestuur "dicht bij de mensen" mogelijk maakt.
Brussel kan gezien worden als een internationale stad: zowel provincie, regio, hoofdstad van Europa, hoofdstad van België (en van de Belgische regio’s naar keuze). Dat het grondgebied van Brussel daarbij enige uitbreiding nodig heeft, is vanzelfsprekend.
Ook de steden en gemeenten hebben als laagste niveau een belangrijke taak bij implementatie van de mensenrechten. Nodig is dus het stedenbeleid te herfederaliseren en te onttrekken aan de bevoegdheid van de Gewesten, en opnieuw onder te brengen bij de kerntaken van de federale overheid.
Bij dit alles moet duidelijk zijn dat taalvrijheid belangrijker is dan de taaldwang van het territorialiteitsbeginsel.
Maar: om zulk een moderne staatshervormming te verwezenlijken, zijn verantwoordelijke en bekwame politici nodig. Die zijn aan Vlaamse kant op dit ogenblik niet beschikbaar, en het ziet er niet naar uit dat er snel integere politici hun plaats zullen kunnen innemen, al was het maar vanwege de filter die alle niet-flamingante politici vakkundig verwijdert uit de besturen van de Vlaamse partijen.
Ondertussen zal het groeiende aantal slachtoffers van de Vlaams-nationalistische massahysterie niet weten hoe en waar zich te beklagen. Vroegere goede relaties tussen burgers en wie weet met buren en zelfs familieleden, zullen verzuurd of verbroken worden door het maatschappelijk gif dat Vlaams-nationalisme heet, door de Vlaamse Pest. Vooral binnen Vlaamse grondgebied zal een klimaat ontstaan van veralgemeend wantrouwen, met alle gevolgen van verwaarlozing door onderling conflict tot gevolg. Het mag duidelijk zijn dat een inwoner van het Waals Gewest het geluk heeft dat hij niet op dagelijkse basis moet samenleven met flaminganten, en zulks in tegenstelling tot Nederlandstalige Belgen, die constant het risico lopen deze creaturen te ontmoeten.
De komende institutionele en bestuurlijke chaos, de toekomstige maatschappelijke sfeer van veralgemeende vijandigheid tussen flaminganten en (ook Nederlandstalige) Belgen, staat volledig op rekening van de Vlaamse politieke kaste.
Ik heb in een vroegere bijdrage gewezen op de gelijkenissen tussen de Belgische communautaire conflicten in deze 21 ste eeuw, en de secessieoorlog in de USA tijdens de 19de eeuw. Daar kan nu een element van overeenkomst aan toegevoegd worden: ook de Amerikaanse secessieoorlog begon met de afscheiding door de confederalen, een stap die hun ondergang inluidde. Het einde van het Japanse militarisme werd ingeluid door de aanval op Pearl Harbor. De toekomst zal uitwijzen of de huidige "overwinningen" van de "Vlaamse splitsingsdrift", "07/11/07", ook de ondergang van het flamingante confederaal-separatisme zullen betekenen. We kunnen het in elk geval hopen.
De maatschappelijk indringende politieke onverantwoordelijkheid verbindt de Vlaamse politieke kaste definitief aan het begrip "flamingant uitschot". Daar hebben deze politici zelf voor gekozen.
Laat dit een signaal zijn dat deze "appreciatie" van het Vlaamse politieke handelen door een stemgerechtigd burger volkomen gemeend is, én terecht. Het is een signaal dat de Vlaamse politici hebben verdiend.
In vorige bijdragen over deze regeringsonderhandelingen wees ik er reeds op dat een separatist als Yves Leterme onaanvaardbaar is als eerste minister voor België. En ik wees ook reeds op de onmogelijkheid van een communautair compromis.
Het is immers de evidentie zelf dat men met "flamingant uitschot van De Wever tot De Gucht" geen federale regering kan opzetten noch onderhandelen. Mijn stelling, dat de Vlaamse politieke kaste in wezen een één-partijstelsel is verbloemd door soms theatrale schijnonenigheid, werd vandaag bevestigd door een stemming waarbij open-VLD (voor wie naast collaboratie met het Vlaams-nationalisme, een economisch rechts uitgesproken plat pro-kapitalistisch beleid "prioritair" is) en een markant flamingante Sp.a liefkozend hand in hand stonden met Vlaams Belang en CD&V/N-VA. Alleen Groen! had de politieke deugdelijkheid en de politieke moed om zich aan deze massahysterie te onttrekken.
De intellectuele en morele minderwaardigheid van de Vlaamse politieke kaste is daarmee door de feiten bewezen. Elke "Vlaamse" verwijzing naar het "cordon sanitaire" wordt voortaan oeverloos belachelijk, want het Vlaams Belang is een perfecte team-partner binnen het Vlaams-fundamentalisme van CD&V/N-VA/open-VLD/Sp.a, hetwelke ondertussen in de Franstalige pers niet zonder reden als "Vlaams-imperialisme" omschreven wordt. Geen van deze "Vlaamse partijen" kan zich nog zonder liegen en bedriegen "democratisch" noemen, dat is nu volkomen duidelijk.
Wat zal de toekomst brengen? Enerzijds zal Vlaanderen zich verder profileren en versterken als het fundamentalistisch regime dat het nu reeds is. Anderzijds gaan we jaren institutionele chaos tegemoet, waarbij Vlaams-geobsedeerde schreeuwers met veel decibels luchtspiegelingen over "volkeren" zullen levendig houden.
Nochtans zijn andere scenario’s mogelijk, zij het op basis van de rede die nu volledig zoek (b)lijkt binnen de Vlaamse politiek. Maar toch, wie weet… .
Hoe zou een staatshervorming, gericht op de waarden van de moderniteit, er kunnen uitzien?
Subsidiariteit is geen principiële must, maar in een globaliserende wereld met verschillende bestuursniveaus heeft men wel een antwoord nodig op de vraag op welk niveau welke bevoegdheden dienen waargenomen en met welk doel.
Daarom is het nodig bij een behoorlijke staatsordening te vertrekken van mensenrechtelijk-georiënteerde subsidiariteit, en niet de katholieke "radicale" of Europese "economische" subsidiariteit. Deze bevoegdheidsverdeling beoogt dan een betere implementatie van de mensenrechten, en, dat is belangrijk in Belgisch perspectief, hanteert weinig a priori wat betreft toewijzing van bevoegdheden. Elk niveau zal wel enkele daarbij horende kerntaken te vervullen hebben, maar voor het overige behoren bevoegdheden toegewezen aan het meest opportune niveau. Dat betekent zowel niveauverhoging als -verlaging, in functie van de historische omstandigheden.
Ook is daarmee niet principieel vastgelegd welk niveau "het dichtst bij de mensen" staat: stad, provincie of regio. Op die basis kunnen we België “hertekenen” als "in elkaar grijpende kringen" (volgens de ideeën van de sociocratie) , en daarbij hanteer ik het principe:
1 België, 4 Regio’s en 12 Provincies
België blijft daarbij de centrale overheid waaraan alle andere bestuursniveau verantwoording verschuldigd zijn. Dat betekent dat in een hiërarchie van bestuursniveau de volgorde geldt: België, regio, provincie, steden en gemeenten.
Aan dit centrale Belgisch bestuur ondergeschikt kunnen 4 regio’s afgebakend worden: Brussel, Vlaanderen, Wallonië en Eupen-Malmédy. De regionale bevoegdheden worden minimalistisch ingevuld, wat betekent dat een deel van de huidige Gewestelijke bevoegdheden geherfederaliseerd dient te worden. Een ander deel van de Gewestelijke bevoegdheden wordt overgedragen aan de provincies, zodat de huidige Gewesten (het zijn toch maar kunstmatige tussenniveau’s) omgevormd worden tot echte Belgische regio’s, tot overlegplatforms.
Om dit mogelijk te maken is het nodig twee nieuwe provincies te omschrijven: Brussel en Eupen-Malmédy. We hebben dan 12 provincies ipv de huidige 10: Brussel, West-Vlaanderen, Oost-Vlaanderen, Antwerpen, Vlaams-Brabant, Limburg, Henegouwen, Waals-Brabant, Namen, Luik, Luxemburg, Eupen-Malmédy. In Brussel en Eupen-Malmédy vallen regio en provincie dus samen. De provinciale werking wordt zo aanzienlijk uitgebreid, wat een bestuur "dicht bij de mensen" mogelijk maakt.
Brussel kan gezien worden als een internationale stad: zowel provincie, regio, hoofdstad van Europa, hoofdstad van België (en van de Belgische regio’s naar keuze). Dat het grondgebied van Brussel daarbij enige uitbreiding nodig heeft, is vanzelfsprekend.
Ook de steden en gemeenten hebben als laagste niveau een belangrijke taak bij implementatie van de mensenrechten. Nodig is dus het stedenbeleid te herfederaliseren en te onttrekken aan de bevoegdheid van de Gewesten, en opnieuw onder te brengen bij de kerntaken van de federale overheid.
Bij dit alles moet duidelijk zijn dat taalvrijheid belangrijker is dan de taaldwang van het territorialiteitsbeginsel.
Maar: om zulk een moderne staatshervormming te verwezenlijken, zijn verantwoordelijke en bekwame politici nodig. Die zijn aan Vlaamse kant op dit ogenblik niet beschikbaar, en het ziet er niet naar uit dat er snel integere politici hun plaats zullen kunnen innemen, al was het maar vanwege de filter die alle niet-flamingante politici vakkundig verwijdert uit de besturen van de Vlaamse partijen.
Ondertussen zal het groeiende aantal slachtoffers van de Vlaams-nationalistische massahysterie niet weten hoe en waar zich te beklagen. Vroegere goede relaties tussen burgers en wie weet met buren en zelfs familieleden, zullen verzuurd of verbroken worden door het maatschappelijk gif dat Vlaams-nationalisme heet, door de Vlaamse Pest. Vooral binnen Vlaamse grondgebied zal een klimaat ontstaan van veralgemeend wantrouwen, met alle gevolgen van verwaarlozing door onderling conflict tot gevolg. Het mag duidelijk zijn dat een inwoner van het Waals Gewest het geluk heeft dat hij niet op dagelijkse basis moet samenleven met flaminganten, en zulks in tegenstelling tot Nederlandstalige Belgen, die constant het risico lopen deze creaturen te ontmoeten.
De komende institutionele en bestuurlijke chaos, de toekomstige maatschappelijke sfeer van veralgemeende vijandigheid tussen flaminganten en (ook Nederlandstalige) Belgen, staat volledig op rekening van de Vlaamse politieke kaste.
Ik heb in een vroegere bijdrage gewezen op de gelijkenissen tussen de Belgische communautaire conflicten in deze 21 ste eeuw, en de secessieoorlog in de USA tijdens de 19de eeuw. Daar kan nu een element van overeenkomst aan toegevoegd worden: ook de Amerikaanse secessieoorlog begon met de afscheiding door de confederalen, een stap die hun ondergang inluidde. Het einde van het Japanse militarisme werd ingeluid door de aanval op Pearl Harbor. De toekomst zal uitwijzen of de huidige "overwinningen" van de "Vlaamse splitsingsdrift", "07/11/07", ook de ondergang van het flamingante confederaal-separatisme zullen betekenen. We kunnen het in elk geval hopen.
De maatschappelijk indringende politieke onverantwoordelijkheid verbindt de Vlaamse politieke kaste definitief aan het begrip "flamingant uitschot". Daar hebben deze politici zelf voor gekozen.
Laat dit een signaal zijn dat deze "appreciatie" van het Vlaamse politieke handelen door een stemgerechtigd burger volkomen gemeend is, én terecht. Het is een signaal dat de Vlaamse politici hebben verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten