Mijn persoonlijke politieke overtuiging noem ik groen-liberalisme, en aldus hoor ik bij geen enkele Belgische politieke partij. Mijn levensovertuiging zou ik kunnen omschrijven als een vorm van humanistische natuurmystiek met nadruk op immanente verbondenheid. U begrijpt het al: ik ben niet christelijk, laat staan katholiek. Ik heb een grote hekel aan elke vorm van religieus- en ander fundamentalisme, maar ik aanvaard en respecteer ten volle wie in het diepste van zijn intimiteit in de leer van Jezus van Nazareth een vredelievende zingeving voor zijn eigen leven vindt. Religie als realiteit vind ik zeker niet negatief, integendeel.
Christenen en de stembus, het blijft desondanks een moeilijke combinatie. Volgend op de naoorlogse "officiële" scheiding van Kerk en Staat, hebben de kerkelijke gezagsdragers besloten zich niet meer rechtstreeks met de wereldlijke politiek te bemoeien. De voormalige Katholieke Partij werd in 1946 omgevormd tot een christen-democratische beweging, gedragen door christelijk lekenactivisme.
Niettemin stemmen "nog steeds" vele welmenende en diepgelovige christenen principieel voor de "katholieke partij van dienst". Los van de concrete invulling van het partijprogramma bij een bepaalde stembusgang, zien zij zichzelf, dat is menselijk en moreel heel begrijpelijk, geen andere keuze maken.
Vele christelijk-gelovigen bevinden zich in die situatie, en laat mij bij wijze van voorbeeld Godfried Danneels aanhalen, de kardinaal van de Belgische katholieke kerk. Godfried Danneels houdt van soberheid en is liefhebber van Jazz-muziek. Hij drinkt graag een glas lekkere wijn, maar 10000 oude Belgische franken of dus 250 Euro spenderen aan een fles Bordeaux, vindt Godfried Danneels "immoreel". Ik zou dit eerder "overdreven" of zoiets noemen, maar ik weerhoud hierbij de appreciatie “immoreel” bij de kardinaal voor het kopen van duurdere wijnen.
En hoe denkt Godfried Danneels over politiek? Hij is toch ook stemplichtig, zoals alle Belgen? Het volgende is zijn antwoord op de vraag "Bent u ook zo trouw in uw politieke voorkeur?" :
Christenen en de stembus, het blijft desondanks een moeilijke combinatie. Volgend op de naoorlogse "officiële" scheiding van Kerk en Staat, hebben de kerkelijke gezagsdragers besloten zich niet meer rechtstreeks met de wereldlijke politiek te bemoeien. De voormalige Katholieke Partij werd in 1946 omgevormd tot een christen-democratische beweging, gedragen door christelijk lekenactivisme.
Niettemin stemmen "nog steeds" vele welmenende en diepgelovige christenen principieel voor de "katholieke partij van dienst". Los van de concrete invulling van het partijprogramma bij een bepaalde stembusgang, zien zij zichzelf, dat is menselijk en moreel heel begrijpelijk, geen andere keuze maken.
Vele christelijk-gelovigen bevinden zich in die situatie, en laat mij bij wijze van voorbeeld Godfried Danneels aanhalen, de kardinaal van de Belgische katholieke kerk. Godfried Danneels houdt van soberheid en is liefhebber van Jazz-muziek. Hij drinkt graag een glas lekkere wijn, maar 10000 oude Belgische franken of dus 250 Euro spenderen aan een fles Bordeaux, vindt Godfried Danneels "immoreel". Ik zou dit eerder "overdreven" of zoiets noemen, maar ik weerhoud hierbij de appreciatie “immoreel” bij de kardinaal voor het kopen van duurdere wijnen.
En hoe denkt Godfried Danneels over politiek? Hij is toch ook stemplichtig, zoals alle Belgen? Het volgende is zijn antwoord op de vraag "Bent u ook zo trouw in uw politieke voorkeur?" :
"De stemming is geheim. Maar ik ben altijd standvastig geweest. Alleen is de partij soms van naam veranderd. (glimlacht) Mijn wereld ligt totaal buiten de politieke wereld, met opzet. Ik heb mijn opdracht, de politici hebben die van hun. Het is niet goed die te vermengen, ik ben geen keizer-koster. Ik ben kardinaal Danneels." (DM 17/08/2007)
Waarvan akte, Godfried Danneels heeft dus CD&V gestemd op 10 juni 2007. Maar zijn die christelijke standvastigheid en trouw in het licht van de huidige regimecrisis nog wel verantwoord en niet voor herziening vatbaar? Als die fles wijn van 250 Euro immoreel is, hoe zit het dan met een politieke partij die ons het land ernstig in moeilijkheden brengt, die een zware regimecrisis veroorzaakt?
Net als Godfried Danneels hebben vele goedmenende christenen CD&V gestemd omwille van de "CD", en niet omwille van de "V". Op dat ogenblik hadden zij nog kunnen denken dat CD&V vooral naar wat grootsprakerige middelen zocht om de verkiezingen te winnen, maar uiteindelijk voor een goed beleid zou zorgen, voor een degelijk "christelijk beleid". Nu de regimecrisis duidelijk wordt, is het vandaag echter onmogelijk om nog langer onwetend te zijn over de ware bedoeling van CD&V, namelijk de intentie om een ware confederale revolutie te ontketenen in België, zelfs als de eruit volgende regimecrisis betekent dat die ambitie het land naar (of over) de rand van de afgrond duwt.
Naar aanleiding daarvan speelt er zich nu binnen de "Vlaamse" christen-democratische familie een ware machtsstrijd af tussen de obsessies van de Vlaams-nationalistische CD&V aanhangers, versus de verantwoordelijkheidszin van wat door N-VA smalend "CVP" wordt genoemd. Jan Jambon van de N-VA zei over de incidenten van vorige vrijdag:
"Dit was geen clash tussen CD&V en N-VA, maar tussen CVP en het kartel. Leterme behoort niet tot de CVP." (DM 10/11/07)
Jo Vandeurzen behoort dus ook niet tot de "CVP" maar tot CD&V. Over de kritiek die hij kreeg zal hij in de toekomst nog wel eens persoonlijk "zijn gedacht zeggen" , meldde hij op VRT in "De Zevende Dag".
Ik ga er daarentegen, in omgekeerde richting, niet mee wachten om hierover "mijn gedacht te zeggen": Jo Vandeurzen is een "politiek-crimineel".
Waarom is dat zo?
Op principieel vlak immers is het confederaal-separatisme, dat Jo Vandeurzen onderschrijft, intrinsiek immoreel want het pleegt een aanslag op de redelijke zelfbeschikking van de burgers. Voor Jo Vandeurzen moeten alle Vlamingen "Vlaams" zijn, wat dat ook moge betekenen. Hij stuurt aan op culturele homogeniteit en beoogt een soort staatsgreep: voor hem is een grote staatshervorming zelfs niet "te nemen of te laten", maar enkel "te nemen of te nemen". CD&V/N-VA beoogt de vernedering van al het "onvlaamse" binnen België.
Op pragmatisch vlak vergroot Jo Vandeurzen de flamingante massahysterie en blijft hij het onmogelijke najagen vanwege deze confederale obsessies en is hij zelfs bereid het land in gevaar brengen. Niet alleen is hij bereid het voortbestaan van België zelf in vraag te stellen, maar tevens kiest hij er nu nog steeds voor, na bijna een half jaar stuurloosheid, om de regeringsvorming te blokkeren en de regimecrisis te verdiepen. Stel u voor dat er zich vandaag een soort economische ramp of ander ernstig feit zou voordoen, een toestand die het krachtdadig optreden van een goedwerkende regering zou vereisen, wat dan ? Gaat Jo Vandeurzen dan de rekeningen en de kosten van de burgers persoonlijk op zich nemen ?
De media meldden:
"Voor hem is een staatshervorming nodig. Als de Franstaligen niet in die logica willen stappen, is er volgens hem een groot probleem. (…) Toen bleek dat de ernst van de situatie bij de Franstaligen niet was doorgedrongen, hebben de voorzitters van CD&V en N-VA vrijdag in een gezamenlijke verklaring de puntjes op de i gezet"
en VRTnieuws.net wist te vertellen:
"Jo Vandeurzen herhaalde in De zevende dag dat de Franstaligen moeten beseffen dat een staatshervorming een vraag is van alle Vlamingen. "
"Van alle Vlamingen", de leugen der leugens uiteraard. Voor deze toestand, dwz dat in de huidige omstandigheden Jo Vandeurzen een "grote" staatshervorming en dus een regimecrisis blijft verkiezen boven snelle regeringsvorming, is de beschrijving “onverantwoordelijk” te zwak. Hiervoor past alleen de term politiek-crimineel.
Zoals steeds tracht Jo Vandeurzen de schuld "op een ander" te schuiven en de slachtoffer/daderrol om te keren. Oprechte en bezorgde kritiek wordt systematisch door CD&V/N-VA geridiculiseerd, het besef dat Jo Vandeurzen het onmogelijke wil, dringt maar niet door. CD&V/N-VA is extreem-discommunicatief.
Op vrijdag 9 november maakte Jo Vandeurzen de verkeerde keuze en hij behoort voortaan tot Het Kwaad in de Belgische geschiedenis.
Mijn vraag: "Maar zijn die christelijke standvastigheid en trouw in het licht van de huidige regimecrisis nog wel verantwoord en niet voor herziening vatbaar?" , is daarom een vraag die ieder christen in "Vlaanderen" zich best zo ernstig mogelijk stelt, want wie voortaan nog "gewoon" CD&V stemt, staat op het punt een misdaad te begaan. Voortaan is niemand, geen enkel burger, hierin nog "onschuldig" . Iedereen weet wat de inzet is.
Maar goed, ik ben geen christen, en er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om ooit op CD&V/N-VA te stemmen. Ik kan me echter wel heel goed voorstellen dat sommige goedmenende katholieken in gewetensnood komen bij het aanschouwen van de politieke ravage die de CD&V-top vandaag aanricht.
Wat kunnen deze oprechte en welmenende christenen en christen-humanisten doen tegen het misbruik dat "hun partij" maakt van hun politieke keuze? Zich duidelijk distantiëren van de Vlaams-nationalistische koers van CD&V, als christen de CD&V-partijtop scherp bekritiseren, zou een degelijke en adequate eerste stap kunnen zijn.
Waarvan akte, Godfried Danneels heeft dus CD&V gestemd op 10 juni 2007. Maar zijn die christelijke standvastigheid en trouw in het licht van de huidige regimecrisis nog wel verantwoord en niet voor herziening vatbaar? Als die fles wijn van 250 Euro immoreel is, hoe zit het dan met een politieke partij die ons het land ernstig in moeilijkheden brengt, die een zware regimecrisis veroorzaakt?
Net als Godfried Danneels hebben vele goedmenende christenen CD&V gestemd omwille van de "CD", en niet omwille van de "V". Op dat ogenblik hadden zij nog kunnen denken dat CD&V vooral naar wat grootsprakerige middelen zocht om de verkiezingen te winnen, maar uiteindelijk voor een goed beleid zou zorgen, voor een degelijk "christelijk beleid". Nu de regimecrisis duidelijk wordt, is het vandaag echter onmogelijk om nog langer onwetend te zijn over de ware bedoeling van CD&V, namelijk de intentie om een ware confederale revolutie te ontketenen in België, zelfs als de eruit volgende regimecrisis betekent dat die ambitie het land naar (of over) de rand van de afgrond duwt.
Naar aanleiding daarvan speelt er zich nu binnen de "Vlaamse" christen-democratische familie een ware machtsstrijd af tussen de obsessies van de Vlaams-nationalistische CD&V aanhangers, versus de verantwoordelijkheidszin van wat door N-VA smalend "CVP" wordt genoemd. Jan Jambon van de N-VA zei over de incidenten van vorige vrijdag:
"Dit was geen clash tussen CD&V en N-VA, maar tussen CVP en het kartel. Leterme behoort niet tot de CVP." (DM 10/11/07)
Jo Vandeurzen behoort dus ook niet tot de "CVP" maar tot CD&V. Over de kritiek die hij kreeg zal hij in de toekomst nog wel eens persoonlijk "zijn gedacht zeggen" , meldde hij op VRT in "De Zevende Dag".
Ik ga er daarentegen, in omgekeerde richting, niet mee wachten om hierover "mijn gedacht te zeggen": Jo Vandeurzen is een "politiek-crimineel".
Waarom is dat zo?
Op principieel vlak immers is het confederaal-separatisme, dat Jo Vandeurzen onderschrijft, intrinsiek immoreel want het pleegt een aanslag op de redelijke zelfbeschikking van de burgers. Voor Jo Vandeurzen moeten alle Vlamingen "Vlaams" zijn, wat dat ook moge betekenen. Hij stuurt aan op culturele homogeniteit en beoogt een soort staatsgreep: voor hem is een grote staatshervorming zelfs niet "te nemen of te laten", maar enkel "te nemen of te nemen". CD&V/N-VA beoogt de vernedering van al het "onvlaamse" binnen België.
Op pragmatisch vlak vergroot Jo Vandeurzen de flamingante massahysterie en blijft hij het onmogelijke najagen vanwege deze confederale obsessies en is hij zelfs bereid het land in gevaar brengen. Niet alleen is hij bereid het voortbestaan van België zelf in vraag te stellen, maar tevens kiest hij er nu nog steeds voor, na bijna een half jaar stuurloosheid, om de regeringsvorming te blokkeren en de regimecrisis te verdiepen. Stel u voor dat er zich vandaag een soort economische ramp of ander ernstig feit zou voordoen, een toestand die het krachtdadig optreden van een goedwerkende regering zou vereisen, wat dan ? Gaat Jo Vandeurzen dan de rekeningen en de kosten van de burgers persoonlijk op zich nemen ?
De media meldden:
"Voor hem is een staatshervorming nodig. Als de Franstaligen niet in die logica willen stappen, is er volgens hem een groot probleem. (…) Toen bleek dat de ernst van de situatie bij de Franstaligen niet was doorgedrongen, hebben de voorzitters van CD&V en N-VA vrijdag in een gezamenlijke verklaring de puntjes op de i gezet"
en VRTnieuws.net wist te vertellen:
"Jo Vandeurzen herhaalde in De zevende dag dat de Franstaligen moeten beseffen dat een staatshervorming een vraag is van alle Vlamingen. "
"Van alle Vlamingen", de leugen der leugens uiteraard. Voor deze toestand, dwz dat in de huidige omstandigheden Jo Vandeurzen een "grote" staatshervorming en dus een regimecrisis blijft verkiezen boven snelle regeringsvorming, is de beschrijving “onverantwoordelijk” te zwak. Hiervoor past alleen de term politiek-crimineel.
Zoals steeds tracht Jo Vandeurzen de schuld "op een ander" te schuiven en de slachtoffer/daderrol om te keren. Oprechte en bezorgde kritiek wordt systematisch door CD&V/N-VA geridiculiseerd, het besef dat Jo Vandeurzen het onmogelijke wil, dringt maar niet door. CD&V/N-VA is extreem-discommunicatief.
Op vrijdag 9 november maakte Jo Vandeurzen de verkeerde keuze en hij behoort voortaan tot Het Kwaad in de Belgische geschiedenis.
Mijn vraag: "Maar zijn die christelijke standvastigheid en trouw in het licht van de huidige regimecrisis nog wel verantwoord en niet voor herziening vatbaar?" , is daarom een vraag die ieder christen in "Vlaanderen" zich best zo ernstig mogelijk stelt, want wie voortaan nog "gewoon" CD&V stemt, staat op het punt een misdaad te begaan. Voortaan is niemand, geen enkel burger, hierin nog "onschuldig" . Iedereen weet wat de inzet is.
Maar goed, ik ben geen christen, en er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om ooit op CD&V/N-VA te stemmen. Ik kan me echter wel heel goed voorstellen dat sommige goedmenende katholieken in gewetensnood komen bij het aanschouwen van de politieke ravage die de CD&V-top vandaag aanricht.
Wat kunnen deze oprechte en welmenende christenen en christen-humanisten doen tegen het misbruik dat "hun partij" maakt van hun politieke keuze? Zich duidelijk distantiëren van de Vlaams-nationalistische koers van CD&V, als christen de CD&V-partijtop scherp bekritiseren, zou een degelijke en adequate eerste stap kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten