31 januari 2007, we zwaaien het jaar uit in politieke stilte voor de grote storm. Waar de komende maanden ons land, België dus, zullen brengen, kan niemand voorspellen. Dit hangt voor een belangrijk deel af van de mate waarin CD&V vasthoudt aan haar "Copernicaanse revolutie", dwz aan haar reactionaire staatsgreep tegen de Belgische liberale lekenstaat.
Het blijft nuttig te herhalen dat het concept "staatshervorming" geen uitsluitsel geeft over de inhoud ervan. Een algemene herfederalisering is ook een "substantiële" of "grote" staatshervorming, en dus bestaat één van de problemen voor 2008 al uit de demystificatie van dit begrip zelf. Dwz: staatshervorming is geen synoniem voor "meer Vlaamse bevoegdheden", dat is slechts één van de mogelijke invullingen van dat begrip.
Als de België institutioneel hervormd moet worden, is de belangrijkste vraag hoe wij ons dit toekomstig België wensen.
Ik kies voor Eénheidsfederalisme, dwz een België gebouwd op de waarden van de moderniteit, op het humanisme van de redelijke zelfbeschikking van de individuele burger, waarbij de gelaagdheid van de bestuursniveaus ten dienste staat van de eenheid van ons land.
Daarom meen ik dat het noodzakelijk is een aantal thema’s ter debat aan de orde te stellen bij de communautaire dialoog in de Octopus-werkgroep van de huidige regering.
1. Hiërarchie van bestuursniveaus
Het is nodig een hiërarchische volgorde van bestuursniveau te voorzien, waarbij de federale overheid aan de top van de piramide staat en alle lagere bestuurniveaus aan dit federale niveau loyauteit verschuldigd zijn. Dalen we de trappen van deze piramide af, volgen de gewesten, de provincies en steden en gemeenten.
2. Herfederalisering van het beleid van steden en gemeenten
Om dit mogelijk te maken dient dus de Vlaamse regering een ondergeschikte rol te krijgen tegenover de federale, maar dient ook het beleid van steden en gemeenten geherfederaliseerd te worden.
3. Mensenrechtelijk-georiënteerde subsidiariteit
Subsidiariteit heeft het nodig als begrip verduidelijkt te worden. De radicale subsidiariteit van CD&V is een vorm van fundamentalisme die men beter vervangt door mensenrechtelijk-georiënteerde subsidiariteit waarbij bevoegdheden geplaatst worden op het bestuursniveau waar ze het meest opportuun zijn met het oog op de implementatie van de mensenrechten.
4. Overdracht van bevoegdheden van gewesten naar provincies
Daarom is het nodig ook het provinciale niveau te versterken door een aantal gewestelijke bevoegdheden provinciaal te maken. Ik denk daarbij aan toerisme, dat erg streekgebonden is, of aan inburgering.
Ook kan het aantal provincies uitgebreid worden tot 12 provincies, verdeeld over 4 regio’s. Gewesten en gemeenschappen worden zo dus omgevormd tot 4 regio’s: Vlaanderen, Brussel, Wallonië, en Eupen-Malmédy.
5. Omschrijving van de federale kerntaken, rekening houdend met de groeiende bevoegdheden van de Europese Unie
Het is belangrijk federale kerntaken vast te leggen, taken dus die nooit geregionaliseerd mogen worden omdat ze verbonden zijn met het gelijkheidsbeginsel. Het spreekt vanzelf dat alle Belgen op eenzelfde manier recht hebben op integriteit van hun bestaan, op veiligheid, en men kan zich afvragen of “arbeid” niet om dezelfde reden tot de federale kerntaken behoort.
Bovendien is het zo dat de groeiende Europese eenmaking de bevoegdheden van de Europese deelstaten enigszins uitholt. Daarom is het noodzakelijk de federale kerntaken niet minimalistisch, maar maximaal te interpreteren. Zo wordt vermeden dat een doorgedreven federalisme een synoniem wordt van separatisme.
Een Eénheidsfederalisme is dus noodzakelijk een beperkt federalisme
6. Overdracht van bevoegdheden van gewesten naar de federale overheid
Gelet op vorig punt en gelet op grote hoeveelheid reeds geregionaliseerde bevoegdheden, is het onontbeerlijk een belangrijk deel van de nu gewestelijke bevoegdheden te herfederaliseren. Ik vermeldde reeds het beleid van steden en gemeenten, maar nog een heleboel andere bevoegdheden komen in aanmerking tot herfederalisering, ik denk bv aan Sport en Cultuur. Daarentegen kunnen Zeevisserij, Plattelandsbeleid, (lager en middelbaar) Onderwijs, Vorming, of Ruimtelijke Ordening beter regionaal blijven.
7. Nieuwe regionaliseringen ?
Blijft de vraag of er ook nieuwe regionaliseringen nodig zijn. Dat is mogelijk zo, maar dan enkel met het oog op consistentie en optimaliseren van het bestuur met het oog op een efficiënt mensenrechtenbeleid.
8. De netto-balans
De netto-balans zal hoe dan ook gemaakt worden: komt er "meer-Vlaanderen" (wat ik verwerp) of "meer België" (wat ik wens).
9. De intrekking van de "Vlaamse resoluties" en het stopzetten van de projecten tot Vlaamse grondwet
Om het Eénheidsfederalisme vorm te geven is het nodig een einde te stellen aan de flamingante agressie van Vlaamse Regering&Parlement, zoals die agressie is omschreven in de zo genaamde "Vlaamse resoluties" van 1999. Die resoluties dienen ingetrokken te worden, omdat ze niets minder zijn dan de eis tot confederalisering van België.
10. Federale kieskringen
Omgekeerd is het nodig de federatie te versterken. Eén van de middelen daarbij is het hanteren van federale kieskringen bij federale verkiezingen of het laten samenvallen van de gewestelijke en federale verkiezingen
11. Initiatieven om vervreemding tegen te gaan
Deze initiatieven kunnen projecten omvatten waarbij burgers van alle delen van België elkaar ontmoeten, maar het omvat ook het afbouwen van praktijken die de vervreemding bevorderen.
Orde dient op zaken gesteld wat betreft het taalgebruik van sommige media, die onvoldoende over België en de Belgen spreken en te veel over Vlaanderen en de Vlamingen, die voortdurend met allerlei propagandatrucs de mythes van de Twee-Volkeren-doctrine levendig houden, en die de eigenheid van de politieke profilering van Franstalige partijen miskennen.
Orde dient ook op zaken gesteld binnen de Vlaamse politiek, die op dit ogenblik anti-Belgische filters hanteert en die gedomineerd wordt door politici en partijen voortkomend uit de ex-Volksunie.
12. Minderhedenrechten
De Vlaamse Regering behoort tot die uitzonderingen die zich binnen Europa nog steeds tegen het Europese minderhedenverdrag verzetten. Ook dit is een punt dat bovenaan de agenda mag komen. Burgerlijke vrijheden zijn in een moderne natie belangrijker dan het territorialiteitsbeginsel.
De onverzoenbaarheid van Eénheidsfederalisme en confederalisme is duidelijk, en daar ligt de fundamentele keuze. Confederalisme heeft binnen België geen democratisch draagvlak, de partijen die het proberen te forceren kunnen zonder overdrijving staatsgrepers genoemd worden.
De eerste vraag voor de volgende maanden is dan ook of de confrontatie tussen Eénheidsfederalisme en confederalisme zich in zijn totaliteit zal voltrekken, en we dus zullen komen te staan voor een ernstig secessieconflict, of dat deze confrontatie eerder zal toegedekt of vermeden worden. Misschien wordt de soep niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend.
De tweede vraag voor de volgende maanden is in welke richting deze confrontatie tussen Eénheidsfederalisme en confederalisme zich zal doorzetten, en waar we zullen staan op het einde van 2008.
De eerste afspraak om beide vragen te evalueren, is 23 maart 2008, wanneer het leiderschap van de huidige regering zou overgedragen worden aan Yves Leterme. Het antwoord zullen we dan pas kennen, niet eerder.
Ga verder naar "Naar een Modern België (2):Taalhoffelijkheid"
Het blijft nuttig te herhalen dat het concept "staatshervorming" geen uitsluitsel geeft over de inhoud ervan. Een algemene herfederalisering is ook een "substantiële" of "grote" staatshervorming, en dus bestaat één van de problemen voor 2008 al uit de demystificatie van dit begrip zelf. Dwz: staatshervorming is geen synoniem voor "meer Vlaamse bevoegdheden", dat is slechts één van de mogelijke invullingen van dat begrip.
Als de België institutioneel hervormd moet worden, is de belangrijkste vraag hoe wij ons dit toekomstig België wensen.
Ik kies voor Eénheidsfederalisme, dwz een België gebouwd op de waarden van de moderniteit, op het humanisme van de redelijke zelfbeschikking van de individuele burger, waarbij de gelaagdheid van de bestuursniveaus ten dienste staat van de eenheid van ons land.
Daarom meen ik dat het noodzakelijk is een aantal thema’s ter debat aan de orde te stellen bij de communautaire dialoog in de Octopus-werkgroep van de huidige regering.
1. Hiërarchie van bestuursniveaus
Het is nodig een hiërarchische volgorde van bestuursniveau te voorzien, waarbij de federale overheid aan de top van de piramide staat en alle lagere bestuurniveaus aan dit federale niveau loyauteit verschuldigd zijn. Dalen we de trappen van deze piramide af, volgen de gewesten, de provincies en steden en gemeenten.
2. Herfederalisering van het beleid van steden en gemeenten
Om dit mogelijk te maken dient dus de Vlaamse regering een ondergeschikte rol te krijgen tegenover de federale, maar dient ook het beleid van steden en gemeenten geherfederaliseerd te worden.
3. Mensenrechtelijk-georiënteerde subsidiariteit
Subsidiariteit heeft het nodig als begrip verduidelijkt te worden. De radicale subsidiariteit van CD&V is een vorm van fundamentalisme die men beter vervangt door mensenrechtelijk-georiënteerde subsidiariteit waarbij bevoegdheden geplaatst worden op het bestuursniveau waar ze het meest opportuun zijn met het oog op de implementatie van de mensenrechten.
4. Overdracht van bevoegdheden van gewesten naar provincies
Daarom is het nodig ook het provinciale niveau te versterken door een aantal gewestelijke bevoegdheden provinciaal te maken. Ik denk daarbij aan toerisme, dat erg streekgebonden is, of aan inburgering.
Ook kan het aantal provincies uitgebreid worden tot 12 provincies, verdeeld over 4 regio’s. Gewesten en gemeenschappen worden zo dus omgevormd tot 4 regio’s: Vlaanderen, Brussel, Wallonië, en Eupen-Malmédy.
5. Omschrijving van de federale kerntaken, rekening houdend met de groeiende bevoegdheden van de Europese Unie
Het is belangrijk federale kerntaken vast te leggen, taken dus die nooit geregionaliseerd mogen worden omdat ze verbonden zijn met het gelijkheidsbeginsel. Het spreekt vanzelf dat alle Belgen op eenzelfde manier recht hebben op integriteit van hun bestaan, op veiligheid, en men kan zich afvragen of “arbeid” niet om dezelfde reden tot de federale kerntaken behoort.
Bovendien is het zo dat de groeiende Europese eenmaking de bevoegdheden van de Europese deelstaten enigszins uitholt. Daarom is het noodzakelijk de federale kerntaken niet minimalistisch, maar maximaal te interpreteren. Zo wordt vermeden dat een doorgedreven federalisme een synoniem wordt van separatisme.
Een Eénheidsfederalisme is dus noodzakelijk een beperkt federalisme
6. Overdracht van bevoegdheden van gewesten naar de federale overheid
Gelet op vorig punt en gelet op grote hoeveelheid reeds geregionaliseerde bevoegdheden, is het onontbeerlijk een belangrijk deel van de nu gewestelijke bevoegdheden te herfederaliseren. Ik vermeldde reeds het beleid van steden en gemeenten, maar nog een heleboel andere bevoegdheden komen in aanmerking tot herfederalisering, ik denk bv aan Sport en Cultuur. Daarentegen kunnen Zeevisserij, Plattelandsbeleid, (lager en middelbaar) Onderwijs, Vorming, of Ruimtelijke Ordening beter regionaal blijven.
7. Nieuwe regionaliseringen ?
Blijft de vraag of er ook nieuwe regionaliseringen nodig zijn. Dat is mogelijk zo, maar dan enkel met het oog op consistentie en optimaliseren van het bestuur met het oog op een efficiënt mensenrechtenbeleid.
8. De netto-balans
De netto-balans zal hoe dan ook gemaakt worden: komt er "meer-Vlaanderen" (wat ik verwerp) of "meer België" (wat ik wens).
9. De intrekking van de "Vlaamse resoluties" en het stopzetten van de projecten tot Vlaamse grondwet
Om het Eénheidsfederalisme vorm te geven is het nodig een einde te stellen aan de flamingante agressie van Vlaamse Regering&Parlement, zoals die agressie is omschreven in de zo genaamde "Vlaamse resoluties" van 1999. Die resoluties dienen ingetrokken te worden, omdat ze niets minder zijn dan de eis tot confederalisering van België.
10. Federale kieskringen
Omgekeerd is het nodig de federatie te versterken. Eén van de middelen daarbij is het hanteren van federale kieskringen bij federale verkiezingen of het laten samenvallen van de gewestelijke en federale verkiezingen
11. Initiatieven om vervreemding tegen te gaan
Deze initiatieven kunnen projecten omvatten waarbij burgers van alle delen van België elkaar ontmoeten, maar het omvat ook het afbouwen van praktijken die de vervreemding bevorderen.
Orde dient op zaken gesteld wat betreft het taalgebruik van sommige media, die onvoldoende over België en de Belgen spreken en te veel over Vlaanderen en de Vlamingen, die voortdurend met allerlei propagandatrucs de mythes van de Twee-Volkeren-doctrine levendig houden, en die de eigenheid van de politieke profilering van Franstalige partijen miskennen.
Orde dient ook op zaken gesteld binnen de Vlaamse politiek, die op dit ogenblik anti-Belgische filters hanteert en die gedomineerd wordt door politici en partijen voortkomend uit de ex-Volksunie.
12. Minderhedenrechten
De Vlaamse Regering behoort tot die uitzonderingen die zich binnen Europa nog steeds tegen het Europese minderhedenverdrag verzetten. Ook dit is een punt dat bovenaan de agenda mag komen. Burgerlijke vrijheden zijn in een moderne natie belangrijker dan het territorialiteitsbeginsel.
De onverzoenbaarheid van Eénheidsfederalisme en confederalisme is duidelijk, en daar ligt de fundamentele keuze. Confederalisme heeft binnen België geen democratisch draagvlak, de partijen die het proberen te forceren kunnen zonder overdrijving staatsgrepers genoemd worden.
De eerste vraag voor de volgende maanden is dan ook of de confrontatie tussen Eénheidsfederalisme en confederalisme zich in zijn totaliteit zal voltrekken, en we dus zullen komen te staan voor een ernstig secessieconflict, of dat deze confrontatie eerder zal toegedekt of vermeden worden. Misschien wordt de soep niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend.
De tweede vraag voor de volgende maanden is in welke richting deze confrontatie tussen Eénheidsfederalisme en confederalisme zich zal doorzetten, en waar we zullen staan op het einde van 2008.
De eerste afspraak om beide vragen te evalueren, is 23 maart 2008, wanneer het leiderschap van de huidige regering zou overgedragen worden aan Yves Leterme. Het antwoord zullen we dan pas kennen, niet eerder.
Ga verder naar "Naar een Modern België (2):Taalhoffelijkheid"
Lees ook: "Brussel-hoofdstad: loslaten"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten