Nog niet zolang geleden lieten de Verenigde Naties zich kritisch uit over de wooncode van Marino Keulen. De Raad van Europa vindt de niet-benoeming van drie verkozen burgemeesters een onevenredige straf voor een vermeend misdrijf (twee meppen in één zin). De Europese Commissie bekritiseert de gemeente Zaventem die taaleisen stelt aan de verkoop van bouwgrond. De International Herald Tribune beschouwt Vlaanderen als typevoorbeeld van een nationalistisch geïnspireerd politiek-correct fascisme. De internationale pers spreekt over een fascistisch Vlaanderen met etnische zuiveringen en stammentwisten, over een verkrampte regio, en: zij stelt dat in de eerste plaats de Vlaamse politici het land verzieken en de bevolking slachtofferen.
Zo veel stoute woordjes over hun geliefde Vlaanderen waar de blauwvoet vliegt, dat kon het flamingant krapuul niet onopgemerkt laten voorbijgaan.
Kris Peeters wist onmiddellijk te melden dat hij het rapport van de Raad van Europa waardeloos vond. Marino Keulen was "verbolgen". Samen zullen ze een brief schrijven om verduidelijking. Geert Bourgeois kwam met plannen voor een heuse flamingante propagandamachine (of beter: voor de uitbreiding van de reeds bestaande) om het imago van Vlaanderen bij te sturen. Guy Tegenbos in de flamingante krant "De Standaard" noemde de Raad van Europa "belachelijk". En de VVSG schrijft het Europese Congres van Regionale Overheden aan. Vandaag opnieuw ontkent Geert Bourgeois in het Vlaams-commercieel gazetteke "De Morgen" het bestaan van een slecht imago van Vlaanderen, en verwijt "sommige media" daarover een indruk te machineren. En eveneens vandaag bevestigt Karel De Gucht nogmaals in het Nieuwsblad dat voor hem de rand "Vlaams moet blijven" en dat er "geen morzel Vlaamse grond kan worden opgegeven".
Deze soevereinistische reacties in Vlaamse politiek en media zijn op maat van het Vlaams Belang. Dat ziet immers een onafhankelijk Vlaanderen alleen punt per punt samenwerken in een context van internationale organisaties, in de mate dat "de Vlaming" zulks wenst.
Alsof er aan voorbeelden van "de flamingantendictatuur" een tekort zou zijn. De wooncode, de bouwgronden, de burgemeesters, de speelpleinen, en ook de sportclubs, de etalages, de marktborden, de bewegwijzering, de inburgeringscursussen, de taalwet die niet weet of een computerprogramma een werkgever of een werknemer is (!), ministers die alleen in het Nederlands een interview willen geven, de anti-Belgische zuiveringen in de Vlaamse partijbesturen, het vandalisme en de "ludieke" pesterijen van de flamingante activisten. Wanneer Hendrik Vos van de RUG op kousenvoeten en zeer voorzichtig wil aangeven toch maar wat zelfkritischer te zijn, krijgt hij van VRT-journalist Ivan De Vadder onmiddellijk te horen: "Dat zal u niet in dank worden afgenomen !" .
De repliek van flaminganten op kritiek is steeds dezelfde: ofwel "kent men er niets van", ofwel is men franskiljon of "gestoord". "Te veel in de zon gezeten, zeker ?", zegt Kris Peeters. En niet te vergeten de als maar weerkerende chantagepogingen: "Als we tegengewerkt worden, zullen we radicaliseren !", waardoor flaminganten aangeven dat met hen volkomen niets aan te vangen is, waardoor bewezen wordt dat flamingantisme in de eerste plaats bestreden moet worden.
Vooral de reacties op het hoger vermelde artikel in de IHT (en NYT) "Belgium teeters on a linguistic edge. As French-speakers spread north in Belgium, Flemish hear a threat" van Steven Erlanger, waren naast de kwestie, omdat niet één hem correct citeerde. De waarneming van Steven Erlanger is:
"This combination of national pride, rightist politics, language purity and racially tinged opposition to big-city mores and immigration is a classic formula these days in modern Europe, a kind of nonviolent fascism."
"Politiek-correct-fascisme" is een betere term, want met geweldloosheid heeft flamingantisme niets te zien. Het citaat verwijst naar "modern Europe". De Vlaamse regio is dus een voorbeeld van een meer algemeen Europees probleem, maar zo gaat Steven Erlanger verder, in Vlaanderen is het erger, en komen er nog bezwarende elementen bij: over de hypocrisie van de Liedekerkenaars (Of course, Mertens said, smiling, "one can understand 'disturb' in different ways." ) kan hij zijn afkeer nauwelijks verbergen.
Het flamingant krapuul mag spartelen als de duivel in een wijwatervat, het feit dat Vlaanderen een flamingantendictatuur is, een "Iran aan de Noordzee", een door flamingantisme en taalfundamentalisme verziekte en verkrampte regio, is een uitgemaakte zaak.
Vlaanderen is een verkrampte regio, en heeft dus een "healing" nodig, ontspanning en herstel. Dit "helen van Vlaanderen" kan beginnen bij het bijsturen van de vervormde denkpatronen die onze samenleving verzieken. In de cognitieve therapie onderscheidt men 10 van zulke vervormde denkpatronen. Ze zijn alle probleemloos en duidelijk van toepassing op de flamingante ideologie en mentaliteit.
- Alles of niets denken: als er geen vergaande staatshervorming komt, gaat de Vlaming plat op de buik; voor flaminganten is elk communautair compromis verraad of "nooit genoeg" ;
- Oververalgemening: stereotyperingen, "de Vlamingen" , "de Franstaligen"; over de eisen van "de Vlamingen" spreken, waar het alleen flaminganten-eisen betreft;
- Blindstaren: de winkelier op de hoek spreekt Frans in zijn zaak (Stel je voor !);
- Het positieve ontkennen: België kan niets positiefs voortbrengen, al wat misgaat is "Belgisch", wat goed gaat is "Vlaams";
- Gedachten- en glazenbol-lezen: de Franstaligen willen Vlaanderen inpalmen; België zal oplossen; er zal ooit zeker een onafhankelijk Vlaanderen komen; België loopt op zijn laatste benen;
- Overdrijven van deelkenmerken ("buiten proportie" blazen; katastrofiseren): Vlaanderen wordt bedreigd door islamisering, door verfransing, door geldverspillende linkiewinkies, door transferts naar Wallonië;
- Louter emotie-argumenteren: de eeuwenoude strijd van "Het Vlaamse Volk", de Franstalige officiers in de WOI; vendelzwaaien op de IJzer-wake-vaarten.
- Strakke regels: de taalwetgeving, plat legalisme ipv democratische cultuur
- Etiketteren: franskiljons, volksverraders, incivieken, zelfs geen varkens want die schijten niet waar ze eten …
- Personaliseren: "Vlaanderen" zit in een verkeerd huwelijk; "Vlaanderen" wil meer bevoegdheden; "Vlaanderen wil op zijn eigen benen staan".
Wat opvalt is de steeds weerkerende verkeerde-oorzaak-attributie, het steeds weer leggen van de schuld bij "de anderen", bij de "onvlaamsen" en zo nodig bij de "ontaarde Vlamingen".
Niet alleen negatief ingestelde activisten delen België op in "Vlamingen" versus "Walen", ook wie schijnbaar op verbetering aanstuurt ontsnapt niet aan het communitaristisch discours. Nochtans zit daar de voornaamste denkfout, namelijk dat flaminganten denken in gemeenschappen en niet in mensen. Dat vervormd denkpatroon, het volkerendenken, is één van de belangrijkste oorzaken van de huidige crisis. Europese verantwoordelijken hebben dan wel terechte kritiek op de wantoestanden in de Vlaamse politiek, maar de Europese Unie zelf moedigt volkerendenken en communitarisme aan. Daarin zit enige contradictie.
Oogst Europa de communitaristische storm die het zelf gezaaid heeft?
De irrationaliteit van het flamingante narratief komt ook duidelijk naar voor bij een logische analyse op drogredenen van politieke commentaren van flamingante politici.
Bart De Wever bezondigt zich herhaaldelijk aan het vergiftigen van de bron en ad hominems allerhande. Bart Somers is de kampioen van het valse dilemma. De Warande stapelt cirkelredeneringen op. Wouter Beke speelt in op de dubbele betekenis van eenzelfde woord. Geert Bourgeois zeurt over stijl omdat hij niets over inhoud te zeggen heeft. Karel De Gucht en Patricia Ceyssens denken dat zij redelijk zijn omdat zij net-iets-minder-extremistische posities innemen of "het gemiddelde maken". Voor N-VA is wie op haar kritiek heeft geen echte Vlaming. Jo Vandeurzen legt complete nonsens-verbanden. Flaminganten in de rand zitten op een hellend vlak of trachten zich goed te praten door te verwijzen naar gelijkaardige fouten van anderen. Het ridiculiseren, demoniseren, intimideren, bedreigen van "de vijand" enerzijds en anderzijds het minimaliseren of ontkennen van eigen kwaad, het zijn slechts enkele "technieken" uit de lange rij flauwe-kul-door-drogredenen die de essentie uitmaken van het flamingant discours.
Het uitzuiveren van het Vlaams politiek discours op logische fouten is een democratische plicht, want irrationalisme vernietigt de democratische besluitvorming.
Een derde manier waarbij men de door flamingant gif veroorzaakte verkramping kan vaststellen, is de droevige algemene gezondheidstoestand van de Vlaamse bevolking. Vlaanderen mag dan officieel bij de "rijkste" regio's behoren, de geestelijke armoede is er sterk veralgemeend en ze is algemeen één van de ongezondste om in te leven. Die toestand wordt verdoezeld door een uitgebreide medische industrie, maar de feiten spreken boekdelen. De verklaring ligt in de link tussen flamingantisme en de ideologie van "de hardwerkende Vlaming", waarbij elke beslissing wordt afgemeten aan het criterium "goed/slecht voor economie en voor jobs": Vlaanderen is misantroop.
Vlaanderen is een regio van zelfmoorden, kankers, echtscheidingen, abortussen, depressies, verkeersongelukken, huiselijk geweld, straatgeweld, dierenmishandeling, racisme, discriminatie, natuurvernietiging, woekerend beton, en bergen zwerfvuil aan het Noordzeestrand. De ontreddering van de dolgedraaide burgers is schrijnend. Maar porno, roken en vloeken zijn verboden in "Proper Vlaanderen", want "slecht voor economie en voor jobs".
De Vlaamse regio heeft creatieve voorstellen nodig om reële samenlevingsproblemen op te lossen en geen obsessies met utopische ambitie om imaginaire onrechtvaardigheden te bestrijden.
"Heel Vlaanderen" mag de verkiezingsslogan voor 2009 worden, maar niet in de betekenis van "Groot Vlaanderen", maar in de betekenis van "Laat ons Vlaanderen helen" , laat ons een duurzaam genezingsproces op gang brengen dat een einde maakt aan de wantoestanden veroorzaakt door het flamingant vergif, laat ons een einde maken aan de massahysterie van de Vlaamse Pest.
Hoe dan? Geef aan elke flamingant een spiegel, en weerhoudt hem ervan die kapot te gooien omdat het beeld hem niet bevalt. Om zo de fake achterwege te laten en te komen tot zelfbezinning over wat waarlijk menselijke behoeften zijn.
Als de kritiek van de Raad van Europa en andere internationale instellingen of media daartoe een aanzet geven, is het bezoek van de drie afgevaardigden zeker zinvol geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten