Op sommige fora en andere media vraagt men wat de conclusie is na één jaar politiek-communautaire crisis in België.
Die vraag is niet moeilijk, en erg kort te beantwoorden: dat Vlaanderen een verkrampte regio is waar de minderheid van "politiek-correcte" fascisten het voor het zeggen heeft; dat alle flaminganten krapuul zijn, alle Vlaamse politici flamingant en "van hen allen" CD&V het kwaadaardigst. Kortom: Vlaanderen is objectief gezien een extreem-rechtse flamingantendictatuur. Dat is de passende samenvatting van de politieke feiten.
De conclusies die uit die vaststellingen volgen, kunnen wel verschillen ten noorden of ten zuiden van de taalgrens. Om zich van het flamingant uitschot te ontdoen, begint meer en meer in Franstalige middens de idee van een "Nouvelle Belgique" ingang te vinden. Hoe sneller de flaminganten hun republiek beginnen, hoe beter, klinkt het daar, men is er, zeer te begrijpen, de onophoudelijke flamingante chantage en arrogantie kotsbeu.
In Nederlanstalig België, in "Vlaanderen", ligt dat anders, aangezien wij van de flaminganten niet verlost worden door het in leven roepen van dit "Nouvelle Belgique", integendeel. Het antwoord ten noorden van de taalgrens ligt dan ook bij vervreemding van en oppositie tegen de Vlaamse Regering, tegen de flamingantendictatuur.
Marianne Thyssen kon het niet laten op de gezinsdag van CD&V diens gebruikelijke chantagerethoriek uit de kast te halen. Zij mag daarmee dan al applaus oogsten bij de flamingante debielen en ander uitschot die haar omringen, maar wat mij betreft, als Nederlandstalige Belg, als Vlaming, verdient ze alleen dit:
Die vraag is niet moeilijk, en erg kort te beantwoorden: dat Vlaanderen een verkrampte regio is waar de minderheid van "politiek-correcte" fascisten het voor het zeggen heeft; dat alle flaminganten krapuul zijn, alle Vlaamse politici flamingant en "van hen allen" CD&V het kwaadaardigst. Kortom: Vlaanderen is objectief gezien een extreem-rechtse flamingantendictatuur. Dat is de passende samenvatting van de politieke feiten.
De conclusies die uit die vaststellingen volgen, kunnen wel verschillen ten noorden of ten zuiden van de taalgrens. Om zich van het flamingant uitschot te ontdoen, begint meer en meer in Franstalige middens de idee van een "Nouvelle Belgique" ingang te vinden. Hoe sneller de flaminganten hun republiek beginnen, hoe beter, klinkt het daar, men is er, zeer te begrijpen, de onophoudelijke flamingante chantage en arrogantie kotsbeu.
In Nederlanstalig België, in "Vlaanderen", ligt dat anders, aangezien wij van de flaminganten niet verlost worden door het in leven roepen van dit "Nouvelle Belgique", integendeel. Het antwoord ten noorden van de taalgrens ligt dan ook bij vervreemding van en oppositie tegen de Vlaamse Regering, tegen de flamingantendictatuur.
Marianne Thyssen kon het niet laten op de gezinsdag van CD&V diens gebruikelijke chantagerethoriek uit de kast te halen. Zij mag daarmee dan al applaus oogsten bij de flamingante debielen en ander uitschot die haar omringen, maar wat mij betreft, als Nederlandstalige Belg, als Vlaming, verdient ze alleen dit:
en de "CD&V-copernicaanse revolutie" alias "de staatshervorming" mag ze steken op een plaatske waar de zon niet schijnt, kortom, Marianne:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten