Sommige binnen- en buitenlandse waarnemers nemen hun wensen voor werkelijkheid en verkondigen dat er zich bij de huidige crisis een consensus over confederalisme lijkt te vormen.
Niets is minder waar. Zelfs als die bestaat binnen bepaalde politieke kringen, leeft die consensus niet binnen de bevolking. Een confederaal België zal ook nooit mijn België zijn. De reden is eenvoudig: wat alleen in naam bestaat, bestaat niet.
Wat we nodig hebben is een nieuw, modern België, op basis van humanistisch eenheidsfederalisme, en zeker niet een formule die feitelijk separatisme verdoezelt of er een eufemisme voor is.
Mijn afwijzing van confederalisme geldt voor alle confederalismen, ook voor het "confederalisme-light", dat niet meer is dan een koehandel tussen de flamingante en wallingante minderheden van ons land. België als natie dient versterkt tegen flamingantisme en wallingantisme, maar ook, en zeker niet minder, tegen Euro-nationalisme. Wij kunnen ons best kordaat verzetten tegen alle Europese bruistabletagenda's, en tegen elk streven dat van België een "mini-Europa" wil maken. Het is immers zonneklaar dat ook het confederalisme-light, het "België mini-Europa", voortkomt uit een verwerpelijke communitaristische logica.
België moet dus zeker niet "protocollair" worden, net zo min als het koningshuis. Mijn afwijzing van een protocollaire invulling van de monarchie, is gemotiveerd door een onderschrijven van een evenwichtige democratische rechtstaat. Sterker, mijn afwijzing van een protocollaire monarchie is geïnspireerd door mijn respect voor een republikeinse democratische rechtstaat.
Laat me dit toelichten.
In elke republiek die meer is dan een bananenrepubliek bestaat er een evenwicht tussen de macht van de president en die van de eerste minister. President en eerste minister kunnen zelfs tot strijdige en conflicterende fracties behoren. In sommige landen is de president het belangrijkst, zoals in Frankrijk en de Verenigde Staten, in sommige landen staat de eerste minister vooraan, zoals in Duitsland en Italië. In al deze gevallen controleren regering en president elkaar, zodat het uitoefenen van totalitaire almacht vermeden wordt.
Een actieve politieke rol, zoals die van de presidenten van Frankrijk en de USA, is niet geschikt voor een parlementaire monarchie, de rol van controlerende gezagsfiguur wel. Anders gezegd: zo lang België een monarchie is, moet de koning zijn politieke rol daadwerkelijk kunnen spelen. Een protocollaire invulling van de monarchie staat gelijk aan het bestuurlijk niveau van een banenenrepubliek onder bewind van de eerste minister. Een protocollaire koning impliceert een totalitaire eerste minister. En die toestand is niet verenigbaar met de principes van een democratische rechtstaat.
Op dezelfde manier betekent een "protocollair België", ook als "mini-Europa", een totalitaire invulling van de gewesten, die gebukt zullen gaan onder de dictatuur van het gemeenschapsdenken, van het communitarisme.
Garanties dat men bereid is te werken aan een confederale staatshervorming, zijn dan ook volledig uit de boze, ongeacht de manier waarop men dit confederalisme invult. Op het ogenblik dat België confederaal, dwz "protocollair", wordt, krijgen flaminganten en wallinganten een nieuw vaderland, en worden de Belgen, dwz minstens 70% van de bevolking, apatride: zij hebben dan een "protocollaire identiteitskaart".
Confederalisme deugt niet, het is een expressie van al dan niet politiek correct fascisme, van verstikkend gemeenschaps- of volkerendenken.
Gemeenschappen noch volkeren bestaan, het zijn puur imaginaire en werkelijkheidsloze entiteiten. Wie een staatsstructuur daarop baseert, zit grondig mis. Elke moderne samenleving is multicultureel, multi-nationaal en multi-etnisch, en heeft een legaal democratische omkadering nodig.
Niets is minder waar. Zelfs als die bestaat binnen bepaalde politieke kringen, leeft die consensus niet binnen de bevolking. Een confederaal België zal ook nooit mijn België zijn. De reden is eenvoudig: wat alleen in naam bestaat, bestaat niet.
Wat we nodig hebben is een nieuw, modern België, op basis van humanistisch eenheidsfederalisme, en zeker niet een formule die feitelijk separatisme verdoezelt of er een eufemisme voor is.
Mijn afwijzing van confederalisme geldt voor alle confederalismen, ook voor het "confederalisme-light", dat niet meer is dan een koehandel tussen de flamingante en wallingante minderheden van ons land. België als natie dient versterkt tegen flamingantisme en wallingantisme, maar ook, en zeker niet minder, tegen Euro-nationalisme. Wij kunnen ons best kordaat verzetten tegen alle Europese bruistabletagenda's, en tegen elk streven dat van België een "mini-Europa" wil maken. Het is immers zonneklaar dat ook het confederalisme-light, het "België mini-Europa", voortkomt uit een verwerpelijke communitaristische logica.
België moet dus zeker niet "protocollair" worden, net zo min als het koningshuis. Mijn afwijzing van een protocollaire invulling van de monarchie, is gemotiveerd door een onderschrijven van een evenwichtige democratische rechtstaat. Sterker, mijn afwijzing van een protocollaire monarchie is geïnspireerd door mijn respect voor een republikeinse democratische rechtstaat.
Laat me dit toelichten.
In elke republiek die meer is dan een bananenrepubliek bestaat er een evenwicht tussen de macht van de president en die van de eerste minister. President en eerste minister kunnen zelfs tot strijdige en conflicterende fracties behoren. In sommige landen is de president het belangrijkst, zoals in Frankrijk en de Verenigde Staten, in sommige landen staat de eerste minister vooraan, zoals in Duitsland en Italië. In al deze gevallen controleren regering en president elkaar, zodat het uitoefenen van totalitaire almacht vermeden wordt.
Een actieve politieke rol, zoals die van de presidenten van Frankrijk en de USA, is niet geschikt voor een parlementaire monarchie, de rol van controlerende gezagsfiguur wel. Anders gezegd: zo lang België een monarchie is, moet de koning zijn politieke rol daadwerkelijk kunnen spelen. Een protocollaire invulling van de monarchie staat gelijk aan het bestuurlijk niveau van een banenenrepubliek onder bewind van de eerste minister. Een protocollaire koning impliceert een totalitaire eerste minister. En die toestand is niet verenigbaar met de principes van een democratische rechtstaat.
Op dezelfde manier betekent een "protocollair België", ook als "mini-Europa", een totalitaire invulling van de gewesten, die gebukt zullen gaan onder de dictatuur van het gemeenschapsdenken, van het communitarisme.
Garanties dat men bereid is te werken aan een confederale staatshervorming, zijn dan ook volledig uit de boze, ongeacht de manier waarop men dit confederalisme invult. Op het ogenblik dat België confederaal, dwz "protocollair", wordt, krijgen flaminganten en wallinganten een nieuw vaderland, en worden de Belgen, dwz minstens 70% van de bevolking, apatride: zij hebben dan een "protocollaire identiteitskaart".
Confederalisme deugt niet, het is een expressie van al dan niet politiek correct fascisme, van verstikkend gemeenschaps- of volkerendenken.
Gemeenschappen noch volkeren bestaan, het zijn puur imaginaire en werkelijkheidsloze entiteiten. Wie een staatsstructuur daarop baseert, zit grondig mis. Elke moderne samenleving is multicultureel, multi-nationaal en multi-etnisch, en heeft een legaal democratische omkadering nodig.
Bij ons heet die democratische omkadering van de individuele leden van de samenleving "België", niet "Vlaanderen, noch "Wallonië" of "Wallo-brux". Dat kader vernieuwen, herinvullen of "hervormen", is niet hetzelfde als het vernietigen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten