Dat de voorstanders van nationale verdeeldheid zich weren als duivels in een wijwatervat bij het horen van het concept "Nationale Eenheid", is meer dan voorspelbaar. Het klinkt wat als het "Ni" van Monty Python in de oren van flamingant uitschot allerhande.
Aldus, na het horen van de Nieuwjaarsspeech van Elio Di Rupo, reageerden dan ook het flamingant uitschot binnen onze politiek: Kris Peeters van CD&V zei dat Elio Di Rupo niet goed wijs is, Eric Defoort van N-VA verweet hem dronkenschap (is zulks geen vervolgbare laster ?), Gwendolyn Rutten van VLD stamelde iets over besluiteloosheid en Bruno Tobback van de partij "Toeternitoe" zei dat het hem geen barst kon schelen.
Om nog maar eens te illustreren dat de ware reden van de huidige politieke crisis ligt in het krapuleus-flamingant karakter van de Vlaamse politici.
In tijden van nood, in het bijzonder in deze tijden van (voorlopig onbenoemde) burgeroorlog, is een regering van Nationale Eenheid een must. Maar dan één zonder N-VA, want die wil polarisering en verrotting, en vooral een strak gecentraliseerde Vlaamse Republiek gebouwd op een cultuur van Haat tegen het On-Vlaamse, een cultuur van Schoon&Proper, een Vlaams-integristische cultuur.
Vraag is alleen of er nog tijd is om zulk een regering van Nationale Eenheid, zonder N-VA, te onderhandelen. Blijft de mogelijkheid van een Noodregering voor Nationale Eenheid, eveneens zonder N-VA.
De ware smeerlappen in deze politieke crisis, zijn al wie van buiten N-VA, diezelfde N-VA in de federale regering wil of wou. Ooit moeten ze daar verantwoording voor afleggen: nu nog niet, maar de dag zal komen waarop ze met hun moreel minderwaardige en schuldig-nalatige keuzes van vandaag moeten geconfronteerd worden.
Alles op zijn tijd, nu is het ogenblik er om tegen N-VA in, een regering van Nationale Eenheid te vormen. Het kiesresultaat van N-VA is daarbij irrelevant, want een regering zonder fascisten is principieel democratischer dan een regering met.
Lees ook:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten