De nota van Elio Di Rupo is origineel omdat ze niet voor ieder wat goeds, maar voor ieder wat slechts brengt. Het is een algemene verlies-verlies-constructie. Zoals bij elke burgeroorlog, wint er niemand en verliest iedereen. De "Nota Di Rupo" heeft dan ook meer weg van ordehandhaving bij een geëscaleerde betoging dan van visionair staatsmanschap.
Wat volledig ontbreekt is een (positieve) visie op de Belgische samenleving van de toekomst.
De wens van Misantroop-Europa om de index af te schaffen zit er een beetje in: de dotaties voor de koninklijke familie worden voor twee jaar "bevroren". Van een ingrijpende besparing gesproken. Albert II, de Collabo, kan gerust zijn. Nu nog amnestie op tafel krijgen, en hij zit op rozen.
De voorstellen voor de staatshervorming blijven hangen in een conceptionele hutsekluts van "deelstaten", "gewesten" en "gemeenschappen" (er bestaan geen deelstaten in België). Bij verschillende regionaliseringen zouden de gemeenschappen nieuwe bevoegdheden krijgen (niet de gewesten), wat betekent dat stappen worden gezet om de groei van Brussel naar een volwaardig derde of vierde gewest te blokkeren.
Vraag is ook of een politiek geïnspireerd Vlaemsch-vervolgingbeleid geen schending van de Scheiding der Machten betekent. Waarschijnlijk zullen ze nu een café, dat zich "Chez Marianne" noemt, kunnen vervolgen wegens overtreding van de taalwetgeving. Verklikker-inlichtingendiensten in opdracht van de Vlaamse Regering kunnen betaald worden met haar nieuwe eigen middelen.
Voor de sanering van de overheidsfinanciën kiest Elio Di Rupo voor de produceristische leuze "Pak de parasieten". Wie de profiteurs zijn, is vrij in te vullen, maar het beleid behoort hard te zijn zoals het een onverdraagzame en een door overheidsgeweld onveilig gemaakte samenleving past. Al bij al voelt het besparingsluik aan als een "generatiepact-bis", dwz asociale besparingen onder het mom van solidariteit in functie van het Europees kapitalisme.
De afschaffing van de senaat, een federale kieskring die zo goed als niets voorstelt (10 op 170) en het behoud van de opkomstplicht in een ondemocratisch bestel: de dictatuur van de premier komt dichterbij, de particratie wordt vergroot.
Blijft de vraag wat het verschil is tussen "Ja, …maar" en "Ja zeggen, maar neen denken". Als de "maar" over breekpunten gaat, betekent "Ja,...maar" de facto een verwerping van de nota.
Bijzonder zorgwekkend is het feit dat Elio Di Rupo, alsook Paul Magnette, stellen dat een regering zonder N-VA geen optie is. Voor deftige mensen is een regering met N-VA geen optie.
Dus, wat mij betreft: als dit de basis wordt van de volgende regering, van de regering Di Rupo I, heb ik liever geen regering. Laat ons wachten tot 2014.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten