NAAR EEN MODERN BELGIË (1): EENHEIDSFEDERALISME

31 januari 2007, we zwaaien het jaar uit in politieke stilte voor de grote storm. Waar de komende maanden ons land, België dus, zullen brengen, kan niemand voorspellen. Dit hangt voor een belangrijk deel af van de mate waarin CD&V vasthoudt aan haar "Copernicaanse revolutie", dwz aan haar reactionaire staatsgreep tegen de Belgische liberale lekenstaat.

Het blijft nuttig te herhalen dat het concept "staatshervorming" geen uitsluitsel geeft over de inhoud ervan. Een algemene herfederalisering is ook een "substantiële" of "grote" staatshervorming, en dus bestaat één van de problemen voor 2008 al uit de demystificatie van dit begrip zelf. Dwz: staatshervorming is geen synoniem voor "meer Vlaamse bevoegdheden", dat is slechts één van de mogelijke invullingen van dat begrip.

Als de België institutioneel hervormd moet worden, is de belangrijkste vraag hoe wij ons dit toekomstig België wensen.

Ik kies voor Eénheidsfederalisme, dwz een België gebouwd op de waarden van de moderniteit, op het humanisme van de redelijke zelfbeschikking van de individuele burger, waarbij de gelaagdheid van de bestuursniveaus ten dienste staat van de eenheid van ons land.

Daarom meen ik dat het noodzakelijk is een aantal thema’s ter debat aan de orde te stellen bij de communautaire dialoog in de Octopus-werkgroep van de huidige regering.

1. Hiërarchie van bestuursniveaus
Het is nodig een hiërarchische volgorde van bestuursniveau te voorzien, waarbij de federale overheid aan de top van de piramide staat en alle lagere bestuurniveaus aan dit federale niveau loyauteit verschuldigd zijn. Dalen we de trappen van deze piramide af, volgen de gewesten, de provincies en steden en gemeenten.

2. Herfederalisering van het beleid van steden en gemeenten
Om dit mogelijk te maken dient dus de Vlaamse regering een ondergeschikte rol te krijgen tegenover de federale, maar dient ook het beleid van steden en gemeenten geherfederaliseerd te worden.

3. Mensenrechtelijk-georiënteerde subsidiariteit
Subsidiariteit heeft het nodig als begrip verduidelijkt te worden. De radicale subsidiariteit van CD&V is een vorm van fundamentalisme die men beter vervangt door mensenrechtelijk-georiënteerde subsidiariteit waarbij bevoegdheden geplaatst worden op het bestuursniveau waar ze het meest opportuun zijn met het oog op de implementatie van de mensenrechten.

4. Overdracht van bevoegdheden van gewesten naar provincies
Daarom is het nodig ook het provinciale niveau te versterken door een aantal gewestelijke bevoegdheden provinciaal te maken. Ik denk daarbij aan toerisme, dat erg streekgebonden is, of aan inburgering.

Ook kan het aantal provincies uitgebreid worden tot 12 provincies, verdeeld over 4 regio’s. Gewesten en gemeenschappen worden zo dus omgevormd tot 4 regio’s: Vlaanderen, Brussel, Wallonië, en Eupen-Malmédy.

5. Omschrijving van de federale kerntaken, rekening houdend met de groeiende bevoegdheden van de Europese Unie
Het is belangrijk federale kerntaken vast te leggen, taken dus die nooit geregionaliseerd mogen worden omdat ze verbonden zijn met het gelijkheidsbeginsel. Het spreekt vanzelf dat alle Belgen op eenzelfde manier recht hebben op integriteit van hun bestaan, op veiligheid, en men kan zich afvragen of “arbeid” niet om dezelfde reden tot de federale kerntaken behoort.

Bovendien is het zo dat de groeiende Europese eenmaking de bevoegdheden van de Europese deelstaten enigszins uitholt. Daarom is het noodzakelijk de federale kerntaken niet minimalistisch, maar maximaal te interpreteren. Zo wordt vermeden dat een doorgedreven federalisme een synoniem wordt van separatisme.

Een Eénheidsfederalisme is dus noodzakelijk een beperkt federalisme

6. Overdracht van bevoegdheden van gewesten naar de federale overheid
Gelet op vorig punt en gelet op grote hoeveelheid reeds geregionaliseerde bevoegdheden, is het onontbeerlijk een belangrijk deel van de nu gewestelijke bevoegdheden te herfederaliseren. Ik vermeldde reeds het beleid van steden en gemeenten, maar nog een heleboel andere bevoegdheden komen in aanmerking tot herfederalisering, ik denk bv aan Sport en Cultuur. Daarentegen kunnen Zeevisserij, Plattelandsbeleid, (lager en middelbaar) Onderwijs, Vorming, of Ruimtelijke Ordening beter regionaal blijven.

7. Nieuwe regionaliseringen ?
Blijft de vraag of er ook nieuwe regionaliseringen nodig zijn. Dat is mogelijk zo, maar dan enkel met het oog op consistentie en optimaliseren van het bestuur met het oog op een efficiënt mensenrechtenbeleid.

8. De netto-balans
De netto-balans zal hoe dan ook gemaakt worden: komt er "meer-Vlaanderen" (wat ik verwerp) of "meer België" (wat ik wens).

9. De intrekking van de "Vlaamse resoluties" en het stopzetten van de projecten tot Vlaamse grondwet
Om het Eénheidsfederalisme vorm te geven is het nodig een einde te stellen aan de flamingante agressie van Vlaamse Regering&Parlement, zoals die agressie is omschreven in de zo genaamde "Vlaamse resoluties" van 1999. Die resoluties dienen ingetrokken te worden, omdat ze niets minder zijn dan de eis tot confederalisering van België.

10. Federale kieskringen
Omgekeerd is het nodig de federatie te versterken. Eén van de middelen daarbij is het hanteren van federale kieskringen bij federale verkiezingen of het laten samenvallen van de gewestelijke en federale verkiezingen

11. Initiatieven om vervreemding tegen te gaan
Deze initiatieven kunnen projecten omvatten waarbij burgers van alle delen van België elkaar ontmoeten, maar het omvat ook het afbouwen van praktijken die de vervreemding bevorderen.

Orde dient op zaken gesteld wat betreft het taalgebruik van sommige media, die onvoldoende over België en de Belgen spreken en te veel over Vlaanderen en de Vlamingen, die voortdurend met allerlei propagandatrucs de mythes van de Twee-Volkeren-doctrine levendig houden, en die de eigenheid van de politieke profilering van Franstalige partijen miskennen.

Orde dient ook op zaken gesteld binnen de Vlaamse politiek, die op dit ogenblik anti-Belgische filters hanteert en die gedomineerd wordt door politici en partijen voortkomend uit de ex-Volksunie.

12. Minderhedenrechten
De Vlaamse Regering behoort tot die uitzonderingen die zich binnen Europa nog steeds tegen het Europese minderhedenverdrag verzetten. Ook dit is een punt dat bovenaan de agenda mag komen. Burgerlijke vrijheden zijn in een moderne natie belangrijker dan het territorialiteitsbeginsel.

De onverzoenbaarheid van Eénheidsfederalisme en confederalisme is duidelijk, en daar ligt de fundamentele keuze. Confederalisme heeft binnen België geen democratisch draagvlak, de partijen die het proberen te forceren kunnen zonder overdrijving staatsgrepers genoemd worden.

De eerste vraag voor de volgende maanden is dan ook of de confrontatie tussen Eénheidsfederalisme en confederalisme zich in zijn totaliteit zal voltrekken, en we dus zullen komen te staan voor een ernstig secessieconflict, of dat deze confrontatie eerder zal toegedekt of vermeden worden. Misschien wordt de soep niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend.

De tweede vraag voor de volgende maanden is in welke richting deze confrontatie tussen Eénheidsfederalisme en confederalisme zich zal doorzetten, en waar we zullen staan op het einde van 2008.

De eerste afspraak om beide vragen te evalueren, is 23 maart 2008, wanneer het leiderschap van de huidige regering zou overgedragen worden aan Yves Leterme. Het antwoord zullen we dan pas kennen, niet eerder.

Ga verder naar "Naar een Modern België (2):Taalhoffelijkheid"

Lees ook: "Brussel-hoofdstad: loslaten"

DIALOOG voor een MODERN BELGIË

Een "Raad van Wijzen", een "Nationaal College van Dialoog", het zijn zeer goede initiatieven om op basis van respect een uitweg te vinden uit de huidige communautaire regimecrisis. Ook Didier Reynders neemt het concept "evenwichtige staatshervorming" en "dialoog" in de mond.

Een goed initiatief dus, "dialoog", principieel dan toch, want er zijn verschillende valkuilen aan verbonden die geen succes maar mislukking en ontgoocheling garanderen. Of een dialoog succesvol is of niet, hangt immers niet (alleen) af van de goede wil en de motivatie van de deelnemers aan die dialoog, maar wordt bepaald door de onderliggende parameters van het gesprek.

Wie de "gebruiksaanwijzing" van het concept dialoog niet naleeft, stevent met zekerheid af op een miskukking.

Met welke valkuilen kan dit "Nationaal College van Dialoog" geconfronteerd worden?

Om terecht een dialoog genoemd te kunnen worden is een gesprek volkomen evenwichtig en open of het is geen dialoog. Een dialoog werkt op basis van probleemstellingen en feitenanalyses, niet op basis van eisen, a priori’s of voldongen feiten.

Iemand die beweert een "rechtmatige eisen tot verdergaande regionalisering met dialoog te willen bereiken", raaskalt en verkoopt klinkklare onzin. Een vast- en vooraf bepaald einddoel is immers dialoogbelemmerend en zelfs gewoon strijdig met het concept op zich. Een dialoog werkt creatief en gefaseerd naar oplossingen toe: begrijpen, brainstorming en daarna pas de bezwaren.

Wat maakt een gesprek tot dialoog? Zonder volledig te zijn, verwijs ik naar de behoefte om van elkaar te leren, om te onderzoeken en te ontdekken en zo vertrouwen te scheppen. Daaruit kunnen dan voorstellen gedaan worden tot een oplossing, voorstellen die opnieuw onderzocht kunnen worden. Het komt er dus op aan samen op redelijke gronden na te denken over een probleem van gemeenschappelijk belang.

Maar dialoog heeft bestudeerde en goed gedocumenteerde obstakels: onvoldoende luisterbereidheid, niet voor zichzelf spreken maar voor een "groep", willen overtuigen ipv willen begrijpen, niet alle betrokken partijen horen, angst, machtsvertoon, dreigementen, strakke dead-lines, wantrouwen, invloed van buitenaf of povere communicatie.

Daarom worden soms gespreksregels afgesproken, zoals het "praatstokje" :

1. Laat de ander zijn/haar verhaal vertellen. Vertel op dat moment a.u.b. niet jouw verhaal.

2. Geef niet je mening over hun ervaringen.

3. Waardeer het verhaal van anderen, oordeel niet.

4. Wees écht nieuwsgierig naar de ervaringen, gedachten en gevoelens van anderen. Probeer je open te stellen en tot je door laten dringen wat de ander zegt.

5. Sommige mensen zullen langer tijd nodig hebben om over hun antwoorden na te denken. Sta toe dat mensen zoeken, stotteren of dat het even stil is.

6. Spreek voor jezelf: praat zoveel mogelijk vanuit de ik-positie, vermijd “je”of “men”.

7. Vraag bij algemeenheden om concrete voorbeelden en om toelichting als je iets niet begrijpt.

8. Behandel de ander zoals jezelf zou worden behandeld: met respect en vriendelijkheid

Uit dit lijstje gespreksregels voor dialoog blijkt al hoe groot de kans op mislukken is van communautair overleg. Politici die zich opwerpen als de spreekbuis van "Alle Vlamingen" en niet uit eigen naam spreken (regel 6) , of die vervallen in algemene platitudes zoals "Vlaanderen wil meer bevoegdheden", vernietigen door hun stereotyperingen een mogelijke dialoog nog van voor hij begonnen is.

Volgens de principes van de sociocratie vindt dialoog ook plaats in een beperkte kring met een duidelijk gemeenschappelijk doel. Dat gemeenschappelijk doel maakt het samen-denken en oplossen mogelijk.

Daaruit volgt dan ook dat bij communautair overleg met het oog op het uittekenen van de krijtlijnen van een modern België, alleen deelnemers in de kring mogen opgenomen worden die deze doelstelling toegewijd zijn, en dat betekent dus geen separatisten of radicale confederalisten. Die laatste zijn uit op de vernietiging van België of op een confederale revolutie, en hebben dus geen plaats in te nemen in een "Nationaal College van Dialoog" dat wil werken aan een toekomst voor België.

Anderzijds is het nodig alle relevante partijen te horen, en dat hoeven niet noodzakelijk politici te zijn, zo lang zij maar dat doel van het uitwerken van een modern België oprecht voor ogen hebben. Belangrijk hierbij is een kring te ontwikkelen die generaties en gender doorkruist: de toekomst van België is een zaak van alle Belgen, Nederlands-, Duits- of Franstalig, jong of oud, man of vrouw.

Noch dwang, ook niet die van een tijdsschema, noch veto, noch consensus, maar onderlinge afstemming stuurt een vruchtbare dialoog. Deelnemers hebben het nodig de waarde van het bezwaar te ontdekken, ipv de confrontatie.

Ook is het nodig zich te hoeden voor de valse redelijkheid e.a. drogredenen. Daarbij vergist men zich door te denken dat het "rekenkundige gemiddelde" van twee fouten of twee posities noodzakelijk een goed resultaat oplevert. Zo van: "Als een vrouw nu aanvaardt om half verkracht te worden, dat klinkt toch redelijk". Of: "Hoeveel is 2 +2 ? 3? 3,5? Dan zal het wel 3,25 zijn".

Redelijkheid ontstaat door logische en morele analyse en constructie, niet door een "middleground" of "valse dilemma’s".

Het doel van "dialoog" is dus niet op manipulatieve wijze het instemmen met een eis bekomen. "Vlaamse eisen" staan dus als begrip haaks op het concept "dialoog". Ofwel eist men, of gaat men de dialoog aan, één van beide, de twee strategieën spreken elkaar tegen en zijn volstrekt strijdig.

De deelnemers aan de consultaties binnen een "Nationaal College voor Dialoog" zullen dus wel wat meer nodig hebben dan alleen wat abstracte "goede wil", dwz eerst en vooral inzicht in het wezen van het verschijnsel "dialoog".

Wie een dialoog wil aangaan, moet oprecht en eerlijk de theoretische regels die er eigen aan zijn, respecteren, anders is het volstrekt zinloos er nog maar aan te beginnen.

De resultaten die zo, weze het moeizaam en na voldoende lang beraad, (zullen) worden bereikt, doorstaan de eis der duurzaamheid: grondig en diepgaand doorgesproken en in overeenstemming bereikt kunnen zij de grondvesten uittekenen van een nieuw, modern België, van een Duurzaam België. Zo overwinnen we deze regimecrisis en slaan we de weg in naar een België met het oog op de redelijke zelfbeschikking en het welzijn van de burgers, naar een modern België, gestuurd door wetenschappelijk inzicht en redelijk discours, liberale democratie, met humanistische waarden, ecologisch en feministisch verantwoord.

Een communautair overlegplatform is een expressie van respect voor de burger. Staatsmanschap is vereist, voor wie zich bereid toont deel te nemen aan dit op te richten "Nationaal College voor Dialoog" , waarin een waardig overleg zich kan buigen over "De Drie Vragen: Waarom, Wat en Hoe?" van een komende staatshervorming.

Dialoog is een prima idee en een krachtige werkwijze, maar als men er onbezonnen of met een verborgen agenda aan begint, staat de mislukking nu al in de sterren geschreven.

FIER & ANTI-FLAMINGANT

"N-VA is een verderfelijke politieke formatie" , is een mening om met trots uit te dragen.

Zo las ik in een lezerscommentaar op een "krant-online" een mening die N-VA vergeleek met "bedorven voedingswaar die het geheel van de maaltijd vergiftigt" , wat mij betreft nog een vriendelijk eufemisme. Ik spreek over N-VA als zijnde onderdeel van de "Vlaamse Pest".

De immoraliteit en de verderfelijkheid van N-VA is uitgebreid, dit zijn alvast een tiental kenmerken van N-VA als Vlaams-nationalistische partij::

Vandalisme
N-VA-militanten amuseren zich met vlagverbrandingen van de Belgische driekleur, in het algemeen beschimpen en bekladden ze alles en iedereen dat en die Belgisch of pro-Belgisch is.

Systematisch ridiculiserend
N-VA is een bij uitstek discommunicatieve beweging. Zelfs de meest bezorgde en goedmenende kritiek wordt systematisch geridiculiseerd. Zo was er Bart De Wever die de draak stak met de uitspraak van Karel De Gucht ( "Mijn verstand is te klein om in te zien hoe een lastenverlaging kan, huhuhu,…" ), de spot met Herman De Croo "...dat hij geen Nederlands spreekt", enz.

Obsessief taalfundamentalisme
N-VA is de partij bij uitstek van het taalfundamentalisme. Voor deze partij is het zelfs niet voldoende dat iedere inwoner van het Vlaams Gewest Nederlands spreekt, het behoort ook proper en net AN te zijn, want dialect is "Belgicistische folklore" . N-VA beperkt zich daarbij niet tot de overheid maar wil het straatbeeld integraal vernederlandsen. Kortom: de politici van N-VA zijn onverbloemde Vlaams-integristen.

Irrationalisme
N-VA hanteert in debat en repliek een overvloed aan drogredenen. Wanneer Louis Tobback waarschuwt dat CD&V/N-VA te veel wil, antwoordt Geert Bourgeois met een ad hominem "Die zit in de oppositie". Wanneer Mathias De Clerq Vlaams-nationalisme een slopend gif noemt dat de rede verlamt, repliceert Geert Bourgeois "Oei, die scheldt" , alsof dat afbreuk zou doen aan de juistheid van de stelling. Anderzijds spreekt Bart De Wever over een Nederlandstalige die voor België kiest als "Zelfs een varken schijt niet waar het eet" , en de basic van N-VA, de “Twee-Volkeren-doctrine” is tegelijk een foutief feitengegeven, een ongepaste veralgemening en een petitio principii. Uiteindelijk is het de specialisatie van N-VA om zich oeverloos belachelijk te maken wanneer ze oproepen om het debat met "rationele argumenten" te voeren, en niet met "emoties", alsof ze zelf in staat zouden zijn een rationeel argument te formuleren.

Repressief en arrogant
Hierbij denk ik niet in het minst aan het incident waarbij Herman De Croo op en N-VA-veto stootte om bemiddelaar te worden. Bart De Wever stelde: "Ze vonden geen Vlaming en kwamen dan maar bij De Croo uit". Maar N-VA-militanten springen en schieten op alles wat Vlaams-nationalisme bekritiseert, zoals ook het CGKR mocht ondervinden.

Autoritair

Bart De Wever ziet zich als de behoeder van de Vlaamse politiek, die ervan gevrijwaard moet worden "scheve voeten" te zetten, dwz de door "God gewilde Apartheid van Vlamingen en Walen". N-VA ontpopt zich als Vlaams-nationale Inquisitie, zich bedienend van de door anderen geïnstalleerde particratie om zich "democratisch" te noemen.

Hysterisch
N-VA gaat volledig uit de bol bij elk Belgisch tintje dat aan een staatshervorming kan gegeven worden. Wie flamingant fora even doorleest, wordt overspoeld door de stank van "Skild en vrind" en "Vliegt de blauwvoet…"

Extreem-rechts
Bart De Wever bagatelliseert elke immoraliteit binnen het Vlaams-nationalisme. Hij minimaliseert het racisme van de moordaanslagen van Hans Van Themsche, de collaboratie was een detail, en zoals alle flaminganten zal hij, in contrast daarmee, de naoorlogs repressie wel een groot onrecht vinden. Ook het CGKR dient bijgesnoeid, volgens N-VA. In werkelijkheid behoort N-VA tot de politieke erfgenamen van het VNV, de collaborerende Vlaams-nationalisten van 1940. Ook het obsessieve taalfundamentalisme maakt N-VA tot een extreem-rechtse partij.

Immoreel
Ons land wordt nu al een klein half jaar gegijzeld door de flamingante obsessies van CD&V/N-VA, en het zal niet lang meer duren voor de daaruit volgende schade duidelijk wordt. Dat interesseert N-VA niet, die trekt het zich niet aan dat de burgers meegesleurd worden in een door CD&V/N-VA veroorzaakt destructief "avontuur".

Zonder scrupules
Uiteraard draait N-VA systematisch de dader/slachtoffer-rol om, zodat de "schuld" voor de regimecrisis in de regel bij "De Franstaligen" gelegd wordt. Met blik op oneindig stalken de N-VA-militanten alle kritikasters van het Vlaams-nationalisme.

Op die wijze ontstaat er een nu steeds weerkerend verschijnsel, het "kritiek-op-N-VA-staart-tussen-de-benen-patroon".

Jean-Luc Dehaene vroeg zich af "Quid N-VA?", daarmee duidelijk makend dat N-VA een obstakel is voor de regeringsonderhandelingen. Wat later volgde excuses: "Jean-Luc Dehaene (CD&V) heeft N-VA-voorzitter Bart De Wever verzekerd dat de nota die hij bij zich had toen hij bij de koning op audiëntie ging, een eigen werkstuk was en niet werd geschreven in opdracht van Yves Leterme of wie dan ook."

Na een uitspraak over buiklandingen door N-VA van Karel De Gucht, stelde Bart De Wever: "De uitspraken van De Gucht zijn deloyaal ten aanzien van één van de partners, en ook ten aanzien van het Vlaams front". Karel De Gucht werd plots een halve meter kleiner: het partijbureau van open-VLD liet weten dat zijn uitspraken "wat ongelukkig" waren en schaarde zich opnieuw achter de flamingante politiek van CD&V/N-VA.

De chaostheorie van Herman van Rompuy deed hem na N-VA "correctie" terugkrabbelen uit de formatiegesprekken, en de terechte politieke analyse van Armand De Decker, dat CD&V/N-VA aan de bron van de regimecrisis ligt, werd na een N-VA telefoontje door diezelfde met de een stroom excuses ingepakt. Armand De Decker benadrukte dat zijn woorden uit zijn context werden gerukt: "Ik heb op geen enkele manier het kartel willen aanvallen en CD&V/N-VA zeker niet verantwoordelijk willen stellen voor de moeilijke situatie waarin we momenteel verkeren" en hij beklemtoonde dat hij alleen maar wil verzoenen.

Het patroon: eerste scherpe kritiek om diezelfde kritiek daarna door dezelfde spreker ingepakt te zien in een mea-culpa-fontein-van-verontschuldigingen, het lijkt er wel op of sommigen van N-VA-politici suppernanny’s willen maken.

N-VA in de rol van Vlaams-nationale Inquisitie, maar vooral de zelfkleinmakerij en de ootmoedigheid van de "gecorrigeerden" en de postfactum-arrogantie van N-VA valt op: "...dat kan natuurlijk niet te dikwijls gebeuren". Wat een potsierlijk schouwspel. N-VA-politici maken zich steeds opnieuw onoverschatbaar belachelijk.

Bij wijze van besluit, de stelling: "N-VA is een walgelijke politieke formatie", of elke andere formulering die daar op neerkomt, is een mening voor en van waardige burgers, een mening om fier op te zijn. Anti-flamingantisme is een terechte bron van trots. Waardige, respectabele en weldenkende burgers zullen nooit tot Vlaams-nationalisme afglijden, en zij zullen steeds walgen van politieke formaties als N-VA, ongeacht hun naam.

Immers, waarom zou men respect opbrengen voor het verderfelijke, in casu, N-VA? Dat is zelfs strategisch niet verantwoord, en zeker niet voor Nederlandstaligen. Welk fatsoenblijk mens wil daarmee samenwerken? Welk soort mensen verleent steun aan een dermate weerzinwekkende politieke formatie als N-VA? Die kunnen niet anders dan zich in een moreel probleem gekneld weten, of hebben reeds een stuk van hun waardigheid ingeleverd. Ze zitten op zijn minst met "vuile handen". Of erger: ze zien in N-VA hun "gelijken".

Anti-flamingantisme is een noodzaak in confrontatie met de anti-Belgische agressie van de Vlaamse politiek, nu die gemonopoliseerd wordt door de erfgenamen van de Vlaamse Concentratie. Burgerinitiatieven voor een moderne vredelievende samenleving zullen noodzakelijk blijken.

In DM van 15 november staat het verhaal van een Waals dorpje, waar men nu, anno 2007, een naald kon horen vallen in de kerk toen een spreker besloot met de laatste woorden van een veertienjarige die door de bezetters tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gefusilleerd:

"Vous qui restez, soyez dignes de nous!"

Wees waardig, distantieer u van alle Vlaams-nationalisme. Wees Fier-en-Antiflamingant.

Lees ook: "Anti-flamingantisme als levenswijze"

MARS OP BRUSSEL

Nu Marino Keulen met een tweede daad van Vlaams-fundamentalistische agressie tegen België onze Franstalige medeburgers wil vernederen, blijkt eens te meer dat we van de Vlaamse politiek geen positieve inbreng kunnen verwachten voor een mooie toekomst van ons land, maar eerder alleen anti-Belgische ellende.

Bij gevolg ontstaat de nood aan burgerinitiatieven, niet in de laatste plaats aan Nederlandstalige zijde, waaruit de nodige actie groeit om van België een vredelievende moderne samenleving te maken.

Wie aan zijn afkeer voor de Vlaamse politiek en zijn gehechtheid aan de eenheid van België, wil uiting geven, kan nu al deelnemen aan de Mars op Brussel die nu zondag 18 november 2007 doorgaat.

Informatie daarover vindt u op de websites http://www.bebelgian.be/ en http://www.18nov.be/.

We verzamelen zondag 18 november vanaf 10.00 uur aan het Brusselse Noordstation en de start van de mars is voorzien om 11.00 uur. Daarna gaat het via de Brusselse kleine ring en de Belliardstraat tot aan de ingang van het Jubelpark. De mars wordt daar afgesloten met feestelijkheden in het park.

HOGE RAAD voor STAATSHERVORMING

Een "Raad van Wijzen" die los van de regering in de schoot van het parlement de toekomst van België zou uittekenen, is als naam wat oubollig gekozen, maar is wel een zeer goed idee en een gepast initiatief.

Het concept staat haaks op de drievoudige staatsgreep van CD&V: "Confederalisme nu!" . CD&V wil een staatshervorming (1), die inhoudelijk een confederale revolutie moet betekenen (2), en CD&V wil dat alles nu-onmiddellijk (3), als basisvoorwaarde voor verdere regeringsonderhandelingen. Deze poging tot staatsgreep door CD&V ligt aan de basis van de huidige regimecrisis, van de huidige (virtuele) burgeroorlog tussen flaminganten en Belgen.

Geen weldenkend mens kan zulk een ambitie steunen. Die weldenkende zal wel zijn oor te luisteren leggen naar de nood om de werking van onze instellingen te optimaliseren en om de overdrijvingen, vergissingen en fouten uit de vorige staatshervormingen bij te sturen.

Correct woordgebruik is daarom belangrijk, en laat ons een einde maken aan het gebruik van bedrieglijke eufemismen. Wat CD&V wil, is niet zo maar een staatshervorming, laat staan dé staatshervorming, maar het opdringen van een vergaande regionalisering van bevoegdheden, van een confederale revolutie.

Daarin wordt CD&V gesteund door media-propaganda op basis van flutpeilingen en polls bij de kranten De Standaard en Het Laatste Nieuws, alsook door VRT.

Het getuigt van veel groter respect voor het welzijn van de burgers om een communautair overlegplatform op te richten, een Ronde Tafel waarin de deelnemers op een constructieve wijze zonder tijdsdruk aan optimalisering van onze instellingen kunnen werken.

De naam "Raad van Wijzen" is misschien niet zo goed gekozen en roept wat te veel de geur van mottenbollen op. Wat is er (eventueel) mis met de naam?

Niet alleen Franstalige (mannelijke) senioren maar ook Nederlandstalige (vrouwelijke) jongeren kiezen voor België. Ik denk aan het kussengevecht bij de VUB-ULB en aan de geplande knuffeldag in Leuven. Een Raad van Oude Wijze Mannen, hoe goed en terecht ook bedoeld, onderstreept de flamingante imagovorming van België als zou België "passé" of "ouderwets" zijn.

Wijsheid is een goed concept, maar "redelijkheid" of "weldenkendheid" is beter, confederaal-separatisme is immers de ideologie van fanatici, en het verschil tussen beide is niet aan leeftijd gebonden.

Misschien hebben we een andere presentatie nodig: een modern België voor de toekomst, voor de nieuwe generaties, voor de jongeren, voor het welzijn van alle burgers. Daarom stel ik voor de naam te herformuleren tot "Hoge Raad voor Staatshervorming" waar (ook jonge) weldenkenden aan kunnen deelnemen, jongeren en ouderen die bezorgd en begaan zijn met de toekomst van ons land.

Parallel daaraan is het nodig orde op zaken stellen binnen Vlaamse politiek, en de filter die nu alle Belgicistische politici wegzuivert, te verwijderen. Vlaanderen dient voor België te kiezen, als regio, niet als (deel)staat.

Aan die Ronde Tafel die ik nu "Hoge Raad voor Staatshervorming" noem, kunnen ook niet-politici deelnemen: vertegenwoordigers van werkgevers en werknemers, van humanitaire organisaties, enz. weze het ter advies en overleg.

Het doel van deze "Hoge Raad voor Staatshervorming" is dan het in kaart brengen, ernstig nemen en oplossen van alle redelijke en onderbouwde bezwaren, om uiteindelijk onze instellingen en daarmee ons land om te vormen tot een duurzaam België, op basis van de (herijkte) waarden van de moderniteit.

De drie kernvragen voor deze Raad zijn: (1) de wenselijkheid van een staatshervorming (in welke mate, wat is de "urgentie" ?), (2) de inhoud van een staatshervorming (herfederaliseren, regionaliseren, herschikken, omvormen, herdefiniëren,...), (3) de timing, de werkwijze en de implementatie.

Is een staatshervorming nodig? Mogelijk wel, maar daarmee is nog niets gezegd over de inhoud ervan. Een evenwicht tussen herfederalsering en regionalisering, het vastleggen van kerntaken voor alle bestuursniveaus, een hiërarchie van bestuursniveaus, mensenrechtelijk-georiënteerde subsidiariteit (en geen "radicale subsidiariteit") als middel, zullen grondig aan bod moeten komen. Maar ook de verdieping van de democratie door het invoeren van federale kieskringen, de afschaffing van de opkomstplicht en het verbeteren van de ombudsdiensten kunnen niet onbesproken blijven.

De timing tenslotte is: zo lang als nodig blijkt, dwz tot alle redelijke en onderbouwde bezwaren zijn weggewerkt. Onderling respect en gelijkwaardigheid tussen de gesprekspartners is daarbij cruciaal. Op die manier kunnen we in alle rust werken aan een diepgaande hervorming in dienst van nationale eenheid, in dienst van de politieke stabiliteit die onontbeerlijk is voor het welzijn van de burgers.

Wat onaanvaardbaar is, is de huidige confederale CD&V-staatsgreep. Wat aanvaardbaar is, is de vraag naar het hertekenen van ons land, met het oog op een modern, duurzaam België.

De oprichting van een Ronde Tafel in het federaal parlement, van een "Hoge Raad voor Staatshervorming" is een goed initiatief. Er aan deelnemen, weze het "voorwaardelijk", is een uiting van verantwoordelijkheidszin en staatsmanschap dat de opportunistische partijpolitiek overstijgt. Grondig en diepgaand overleg is de te bewandelen weg, zonder staatsgreep, zonder kunst- en vliegwerk, in onderling respect. En als deze "Hoge Raad voor Staatshervorming" voorlopig dan "Raad van Wijzen" heet, wel ja, zo erg is dat dan ook weer niet, zo lang het doel duidelijk voor ogen staat: 1 België.

VERLOREN ONSCHULD

Mijn persoonlijke politieke overtuiging noem ik groen-liberalisme, en aldus hoor ik bij geen enkele Belgische politieke partij. Mijn levensovertuiging zou ik kunnen omschrijven als een vorm van humanistische natuurmystiek met nadruk op immanente verbondenheid. U begrijpt het al: ik ben niet christelijk, laat staan katholiek. Ik heb een grote hekel aan elke vorm van religieus- en ander fundamentalisme, maar ik aanvaard en respecteer ten volle wie in het diepste van zijn intimiteit in de leer van Jezus van Nazareth een vredelievende zingeving voor zijn eigen leven vindt. Religie als realiteit vind ik zeker niet negatief, integendeel.

Christenen en de stembus, het blijft desondanks een moeilijke combinatie. Volgend op de naoorlogse "officiële" scheiding van Kerk en Staat, hebben de kerkelijke gezagsdragers besloten zich niet meer rechtstreeks met de wereldlijke politiek te bemoeien. De voormalige Katholieke Partij werd in 1946 omgevormd tot een christen-democratische beweging, gedragen door christelijk lekenactivisme.

Niettemin stemmen "nog steeds" vele welmenende en diepgelovige christenen principieel voor de "katholieke partij van dienst". Los van de concrete invulling van het partijprogramma bij een bepaalde stembusgang, zien zij zichzelf, dat is menselijk en moreel heel begrijpelijk, geen andere keuze maken.

Vele christelijk-gelovigen bevinden zich in die situatie, en laat mij bij wijze van voorbeeld Godfried Danneels aanhalen, de kardinaal van de Belgische katholieke kerk. Godfried Danneels houdt van soberheid en is liefhebber van Jazz-muziek. Hij drinkt graag een glas lekkere wijn, maar 10000 oude Belgische franken of dus 250 Euro spenderen aan een fles Bordeaux, vindt Godfried Danneels "immoreel". Ik zou dit eerder "overdreven" of zoiets noemen, maar ik weerhoud hierbij de appreciatie “immoreel” bij de kardinaal voor het kopen van duurdere wijnen.

En hoe denkt Godfried Danneels over politiek? Hij is toch ook stemplichtig, zoals alle Belgen? Het volgende is zijn antwoord op de vraag "Bent u ook zo trouw in uw politieke voorkeur?" :

"De stemming is geheim. Maar ik ben altijd standvastig geweest. Alleen is de partij soms van naam veranderd. (glimlacht) Mijn wereld ligt totaal buiten de politieke wereld, met opzet. Ik heb mijn opdracht, de politici hebben die van hun. Het is niet goed die te vermengen, ik ben geen keizer-koster. Ik ben kardinaal Danneels." (DM 17/08/2007)

Waarvan akte, Godfried Danneels heeft dus CD&V gestemd op 10 juni 2007. Maar zijn die christelijke standvastigheid en trouw in het licht van de huidige regimecrisis nog wel verantwoord en niet voor herziening vatbaar? Als die fles wijn van 250 Euro immoreel is, hoe zit het dan met een politieke partij die ons het land ernstig in moeilijkheden brengt, die een zware regimecrisis veroorzaakt?

Net als Godfried Danneels hebben vele goedmenende christenen CD&V gestemd omwille van de "CD", en niet omwille van de "V". Op dat ogenblik hadden zij nog kunnen denken dat CD&V vooral naar wat grootsprakerige middelen zocht om de verkiezingen te winnen, maar uiteindelijk voor een goed beleid zou zorgen, voor een degelijk "christelijk beleid". Nu de regimecrisis duidelijk wordt, is het vandaag echter onmogelijk om nog langer onwetend te zijn over de ware bedoeling van CD&V, namelijk de intentie om een ware confederale revolutie te ontketenen in België, zelfs als de eruit volgende regimecrisis betekent dat die ambitie het land naar (of over) de rand van de afgrond duwt.

Naar aanleiding daarvan speelt er zich nu binnen de "Vlaamse" christen-democratische familie een ware machtsstrijd af tussen de obsessies van de Vlaams-nationalistische CD&V aanhangers, versus de verantwoordelijkheidszin van wat door N-VA smalend "CVP" wordt genoemd. Jan Jambon van de N-VA zei over de incidenten van vorige vrijdag:

"Dit was geen clash tussen CD&V en N-VA, maar tussen CVP en het kartel. Leterme behoort niet tot de CVP." (DM 10/11/07)

Jo Vandeurzen behoort dus ook niet tot de "CVP" maar tot CD&V. Over de kritiek die hij kreeg zal hij in de toekomst nog wel eens persoonlijk "zijn gedacht zeggen" , meldde hij op VRT in "De Zevende Dag".

Ik ga er daarentegen, in omgekeerde richting, niet mee wachten om hierover "mijn gedacht te zeggen": Jo Vandeurzen is een "politiek-crimineel".

Waarom is dat zo?

Op principieel vlak immers is het confederaal-separatisme, dat Jo Vandeurzen onderschrijft, intrinsiek immoreel want het pleegt een aanslag op de redelijke zelfbeschikking van de burgers. Voor Jo Vandeurzen moeten alle Vlamingen "Vlaams" zijn, wat dat ook moge betekenen. Hij stuurt aan op culturele homogeniteit en beoogt een soort staatsgreep: voor hem is een grote staatshervorming zelfs niet "te nemen of te laten", maar enkel "te nemen of te nemen". CD&V/N-VA beoogt de vernedering van al het "onvlaamse" binnen België.

Op pragmatisch vlak vergroot Jo Vandeurzen de flamingante massahysterie en blijft hij het onmogelijke najagen vanwege deze confederale obsessies en is hij zelfs bereid het land in gevaar brengen. Niet alleen is hij bereid het voortbestaan van België zelf in vraag te stellen, maar tevens kiest hij er nu nog steeds voor, na bijna een half jaar stuurloosheid, om de regeringsvorming te blokkeren en de regimecrisis te verdiepen. Stel u voor dat er zich vandaag een soort economische ramp of ander ernstig feit zou voordoen, een toestand die het krachtdadig optreden van een goedwerkende regering zou vereisen, wat dan ? Gaat Jo Vandeurzen dan de rekeningen en de kosten van de burgers persoonlijk op zich nemen ?

De media meldden:

"Voor hem is een staatshervorming nodig. Als de Franstaligen niet in die logica willen stappen, is er volgens hem een groot probleem. (…) Toen bleek dat de ernst van de situatie bij de Franstaligen niet was doorgedrongen, hebben de voorzitters van CD&V en N-VA vrijdag in een gezamenlijke verklaring de puntjes op de i gezet"

en VRTnieuws.net wist te vertellen:

"Jo Vandeurzen herhaalde in De zevende dag dat de Franstaligen moeten beseffen dat een staatshervorming een vraag is van alle Vlamingen. "

"Van alle Vlamingen", de leugen der leugens uiteraard. Voor deze toestand, dwz dat in de huidige omstandigheden Jo Vandeurzen een "grote" staatshervorming en dus een regimecrisis blijft verkiezen boven snelle regeringsvorming, is de beschrijving “onverantwoordelijk” te zwak. Hiervoor past alleen de term politiek-crimineel.

Zoals steeds tracht Jo Vandeurzen de schuld "op een ander" te schuiven en de slachtoffer/daderrol om te keren. Oprechte en bezorgde kritiek wordt systematisch door CD&V/N-VA geridiculiseerd, het besef dat Jo Vandeurzen het onmogelijke wil, dringt maar niet door. CD&V/N-VA is extreem-discommunicatief.

Op vrijdag 9 november maakte Jo Vandeurzen de verkeerde keuze en hij behoort voortaan tot Het Kwaad in de Belgische geschiedenis.

Mijn vraag: "Maar zijn die christelijke standvastigheid en trouw in het licht van de huidige regimecrisis nog wel verantwoord en niet voor herziening vatbaar?" , is daarom een vraag die ieder christen in "Vlaanderen" zich best zo ernstig mogelijk stelt, want wie voortaan nog "gewoon" CD&V stemt, staat op het punt een misdaad te begaan. Voortaan is niemand, geen enkel burger, hierin nog "onschuldig" . Iedereen weet wat de inzet is.

Maar goed, ik ben geen christen, en er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om ooit op CD&V/N-VA te stemmen. Ik kan me echter wel heel goed voorstellen dat sommige goedmenende katholieken in gewetensnood komen bij het aanschouwen van de politieke ravage die de CD&V-top vandaag aanricht.

Wat kunnen deze oprechte en welmenende christenen en christen-humanisten doen tegen het misbruik dat "hun partij" maakt van hun politieke keuze? Zich duidelijk distantiëren van de Vlaams-nationalistische koers van CD&V, als christen de CD&V-partijtop scherp bekritiseren, zou een degelijke en adequate eerste stap kunnen zijn.

"07/11/07": HET VLAAMSE "PEARL HARBOR"

Sommige data worden geschiedkundige referentiedata, de val van Antwerpen op 27 augustus 1585, de slag bij Austerlitz op 2 december 1805 of van Waterloo op 18 juni 1815, of, meer recent "9/11" in New York. Ook zo is 7 november 2007, "07/11/07", de eenzijdige stemming van de splitsing van BHV in de Kamercommissie Binnenlandse Aangelegenheden, nu reeds een historische datum in de – Belgische - geschiedenis.

Niet materieel, maar wel intentioneel, kan men "07/11/07" vergelijken met de Japanse aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941. Die was een groot militair succes en richtte veel schade aan, maar bleek uiteindelijk het begin van de ondergang van het Japanse ultra-nationalistisch militarisme. Enkele jaren later lag Japan in puin.

7 November 2007, een historische datum...
Tijdens de avond na enkele minuten politieke Vlaamse lafheid, stelde de meeste journalisten aan de politici dezelfde vraag: "Wat nu?".

Die vraag "Wat nu?" is ondertussen duidelijk beantwoord: we staan aan het begin van een ernstige regimecrisis, van een (voorlopig nog) virtuele burgeroorlog tussen flaminganten en Belgen. Of er een federale regering komt of niet, doet er niet veel meer toe en is in vergelijking met de impact van deze regimecrisis een historisch detail.

Nochtans leek het eerst even anders en leefde er bij sommigen liberalen, zowel bij open-VLD als bij MR, de hoop om van de gelegenheid gebruik te maken om een zuiver sociaal-economische "noodregering" op de been te brengen, die tegelijk de communautaire twistpunten naar de achtergrond verwees. En dat zonder "smerige socialisten", wat wil een donkerblauwe kapitalist nog meer ?

Deze hoop bij open-VLD en MR op een sociaal-economische "procap"-noodregering verraadt hun typische "avoidance-avoidance"- conflict wanneer hen de keuze wordt voorgelegd tussen Vlaams-nationalistische separatisten en socialisten. Blijkt nu dat zowel open-VLD als MR zich bijzonder aangetrokken voelen door de extreem-rechtse maatschappelijke standpunten van N-VA.

De onderliggende deal was duidelijk: ofwel geen regering, en dus ook geen Leterme die premier wordt, of anders wel een Leterme als premier, maar dan alleen van een sociaal-economische noodregering. Yves Leterme als pasmunt voor de staatshervorming. Zo gezegd zo gedaan, het Paleis zette Yves Leterme opnieuw aan het werk en verwees het communautaire naar een op te richten "Raad van Wijzen".

CD&V stemde in en de zaak leek "in de sjakosj", maar dat was zonder de ware, grote en echte chef van Wetstraat, zonder de "one and only" Bart De Wever gerekend.

De N-VA blijkt in het kader van deze regimecrisis de Vlaamse communautaire lakens uit delen, de standpunten van het "Vlaams Front" te bepalen en zo nodig te corrigeren. Nadat Jean-Luc Dehaene, Herman De Croo, Herman Van Rompuy, Karel De Gucht en Patrick Dewael door N-VA naar het asiel werden verwezen, zette nu Bart De Wever zijn tanden in Yves Leterme en in het Koningshuis. In deze regeringsonderhandelingen is niets mogelijk zonder uitdrukkelijk toestemming van Bart De Wever. De N-VA lichtte in de krant De Morgen haar rol van Inquisitie over de ware Vlaams-nationalistische geloofsleer als volgt toe:

"Hier kunnen wij dan niet mee akkoord gaan. (…). De oranje-blauwe partijen moeten zich ertoe engageren dat ze werk maken van een staatshervorming. Maar we zijn niet in paniek. Als CD&V daar anders over denkt, moet er een correctie volgen. Dat is in deze formatie nog gebeurd." (DM 09/11/07)

En zo geschiedde, op bevel van Bart De Wever veranderde Jo Vandeurzen het CD&V-standpunt en klonk het: "Geen verdere regeringsonderhandelingen zonder staatshervorming". N-VA voegde daar de "day after" nadat CD&V dus weer in de N-VA-pas liep, aan toe:

"CD&V staat weer op onze lijn, het is in orde. (…) . Ze hadden de bocht ingezet, maar ze hebben die gecorrigeerd. Dat is goed, al kunnen ze dat niet te dikwijls doen. (…) . Dit was geen clash tussen CD&V en N-VA, maar tussen CVP en het kartel. Leterme behoort niet tot de CVP."

Welk citaat de functie van N-VA als "Vlaams-nationale Inquisitie over de Zuiverheid van de Vlaamse Politiek" bevestigt op een manier dat het niet potsierlijker meer kan.

CD&V is de voormalige CVP niet meer, en men kan zich afvragen hoe veel die "CVP" nog nodig heeft om CD&V te verlaten. Wordt het geen tijd dat ook aan "Vlaamse" kant een christen-humanistische partij het daglicht ziet, scherp onderscheiden van het flamingant-"personalistisch"-extreem-rechts van CD&V? Wordt het geen tijd voor een ware breuk binnen de "Vlaamse christen-democratie"?

Dat CD&V/N-VA veto tegen een sociaal-economische noodregering zonder grote staatshervorming staat haaks op het terechte en volkomen begrijpelijke veto van de Franstalige partijen, namelijk "geen regeringsonderhandelingen zonder vertrouwen". Niet weinigen wijzen er nogmaals op dat noch CD&V, noch de Vlaamse fractie, noch oranje-blauw op zich alleen een tweederde meerderheid heeft in het federale parlement.

En open-VLD? Die wacht af en loopt daarna, zoals steeds de laatste maanden, N-VA achterna. Het ex-Volksunie-verleden van Bart Somers is er zeker niet vreemd aan.

Dus: " Wat nu?". Wel, zoals voorspeld: de regimecrisis is compleet.

7 November 2007, een historische datum...

De Vlaamse politiek toonde definitief zijn waar karakter, zijn ware aard, dwz die van een Vlaams-integrisme, van een Vlaams-fundamentalistisch één-partijstelsel.

Voor N-VA betekent het werken aan de eenheid van België het zetten van "Scheve Voeten", een valse politieke agenda waarvoor N-VA de samenleving wil behoeden. Vlaams-nationalisme is de “Wil van God” (of een “sociologische realiteit”) en voor de De Weverkes-Bourgeoiskes&Co is Belgicisme is een vorm van godslastering. Die "visie" delen zij met CD&V en met het Vlaams Belang.

Het Vlaams Belang is dan weer uitgesproken anti-syndicaal en xenofoob, en vindt daarin de beste vrienden bij LDD, de libertarisch-extreem-rechtse flaminganten. Binnen het Vlaams fundamentalisme kunnen we de som van de extreem-rechtse partijen (N-VA, Vlaams Belang, LDD en extreem-rechts-CD&V) rekenen op 45% van de "Vlaamse kiezers", een getal dat overeenkomt met de "Vlaamse Concentratie" van voor de Tweede Wereldoorlog.

LDD leunt niet alleen sterk aan bij Vlaams Belang en bij N-VA, maar staat ook nog steeds dicht bij open-VLD, die op dit ogenblik niet minder kiest voor een uitgesproken flamingant en plat pro-kapitalistisch profiel. In lijn met Amerikaanse conservatieven wil open-VLD doen geloven dat kapitalisme dé oplossing is voor álle problemen, en in de eerste plaats voor armoede en voor milieuproblemen. "Flamingant en economisch-rechts" is binnen de huidige regimecrisis het ordewoord bij open-VLD, alle politieke invalshoeken die verder gaan dan "chacun pour soi" worden steevast "socialistisch" genoemd, en aldus genieten de sterk-rechtse economisch-liberalen volop en zonder schaamte van hun verwerpelijke collaboratie met N-VA.

Sp.a met ex-Volksunie-Spirit als aanhangsel, vervoegt het Vlaams Belang in de rol van flamingante zweeppartij. Het enige dat ze de oranje-blauw verwijt, is dat ze niet flamingant genoeg zijn. De Belgische socialistische partij is meer weg dan ooit tevoren.

En wat met Groen!? Die heeft zich moedig (of was dat toneel ?) onthouden bij de stemming in de kamercommissie binnenlandse aangelegenheden, maar Mieke Vogels en - eveneens ex-Volksunie - Bart Staes lieten weten:

"De onthouding van Tinne Van der Straeten in de kamercommissie Binnenlandse Zaken kreeg algemeen bijval. Volgens Vogels zal Groen! , als het zover komt, in de plenaire echter voor de Vlaamse B-H-V-voorstellen stemmen, tegen Ecolo in. Bart Staes van zijn kant betreurde het dat Ecolo in de commissie opstapte bij de stemming en dat Ecolo mee het belangenconflict heeft ingeroepen. "Dat verzwakt ons verhaal", klonk het. "(HLN 09/11/07)

Alsof die conformiteit binnen de Vlaamse partijen nog niet genoeg is, lieten ook de Vlaamse Regering en de flamingante werkgeversorganisatie VOKA van zich horen in een herhaalde eis tot "vergaande staatshervorming", wat het Vlaams-fundamentalistisch regime compleet maakt.

Het moge duidelijk zijn: er bestaat geen Cordon Sanitair en het heeft ook nooit bestaan. Mandatarissen wisselen vlot tussen alle partijen, maar vooral: het Vlaams Belang is de perfecte teamspeler die met extremistische standpunten de andere partijen een alibi van geveinsde redelijkheid verschaft. Een Vlaams politicus die nog verwijst naar of rekening houdt met het Cordon Sanitair, is een politicus die zichzelf ter plekke onsterfelijk belachelijk maakt.

De Forza Flandria is een feit: alle Vlaamse partijen zijn waarlijk en uitsluitend een afdeling van het Vlaams Belang (geworden). Alle Vlaamse politici zijn op hun eigen specifieke wijze "Vlaams-Belangers", "flamingant uitschot", behalve en met uitzondering van wie zich persoonlijk uitdrukkelijk distantieert van de huidige flamingante massahysterie.

7 November 2007, een historische datum...
Afgelopen woensdag betekende het definitieve begin van het 21ste eeuwse Belgische secessieconflict, van een nieuwe "Bellum Belgicum", nu niet tussen katholieken en protestanten, niet tussen Vlamingen en Walen, maar tussen Belgen (federaal-unionisten) en flaminganten (confederaal-separatisten).

Vanaf nu leven we in een maatschappij van veralgemeende vijandigheid en veralgemeend wantrouwen. Een regimecrisis of een toestand die zonder enige twijfel slachtoffers zal maken, weze het minder “mediatiek” of spectaculair dan in Noord-Ierland of in Baskenland. De voor journalistieke waarheden verkochte flutpeilingen, systematisch gehouden door Vlaams-nationalistische media als Het Laatste Nieuws, De Standaard, of de VRT, maken alvast deel uit van de daarbij horende "oorlogspropaganda".

Eén ding is zeker: misschien komt er na deze regimecrisis nog wel een federale regering, en loopt dit verhaal daarom niet "slecht af", maar "goed" wordt het de komende decennia zeker niet. De puinhoop die vandaag door de Vlaamse politici wordt gecreëerd, daar zullen de Belgische burgers jaren en jaren over doen om die opgeruimd te krijgen evenzeer om de diepe maatschappelijke wonden en de ellende te helen die de huidige Vlaamse politiek veroorzaakt.

Maar in de geschiedenisboekjes komen ze, de Vlaamse politici anno 2007. Hoe, dat is wat anders.

De hoop van België ligt bij de Belgische burgers, de ellende van België ligt bij de Vlaamse politiek. Laat ons onze creativiteit voor het welzijn van ons land ten volle benutten.

NAAR EEN MODERNE STAATSHERVORMING: 1 BELGIË, 4 REGIO’S EN 12 PROVINCIES

De teerling is geworpen en de Nieuwe Orde is een feit. Een visbokaal gevuld met Vlaams-fundamentalistische "politici" stemde vandaag eenzijdig in de kamercommissie, onder leiding van Pieter De Crem, de zogenaamde "splitsing van BHV".

In vorige bijdragen over deze regeringsonderhandelingen wees ik er reeds op dat een separatist als Yves Leterme onaanvaardbaar is als eerste minister voor België. En ik wees ook reeds op de onmogelijkheid van een communautair compromis.

Het is immers de evidentie zelf dat men met "flamingant uitschot van De Wever tot De Gucht" geen federale regering kan opzetten noch onderhandelen. Mijn stelling, dat de Vlaamse politieke kaste in wezen een één-partijstelsel is verbloemd door soms theatrale schijnonenigheid, werd vandaag bevestigd door een stemming waarbij open-VLD (voor wie naast collaboratie met het Vlaams-nationalisme, een economisch rechts uitgesproken plat pro-kapitalistisch beleid "prioritair" is) en een markant flamingante Sp.a liefkozend hand in hand stonden met Vlaams Belang en CD&V/N-VA. Alleen Groen! had de politieke deugdelijkheid en de politieke moed om zich aan deze massahysterie te onttrekken.

De intellectuele en morele minderwaardigheid van de Vlaamse politieke kaste is daarmee door de feiten bewezen. Elke "Vlaamse" verwijzing naar het "cordon sanitaire" wordt voortaan oeverloos belachelijk, want het Vlaams Belang is een perfecte team-partner binnen het Vlaams-fundamentalisme van CD&V/N-VA/open-VLD/Sp.a, hetwelke ondertussen in de Franstalige pers niet zonder reden als "Vlaams-imperialisme" omschreven wordt. Geen van deze "Vlaamse partijen" kan zich nog zonder liegen en bedriegen "democratisch" noemen, dat is nu volkomen duidelijk.

Wat zal de toekomst brengen? Enerzijds zal Vlaanderen zich verder profileren en versterken als het fundamentalistisch regime dat het nu reeds is. Anderzijds gaan we jaren institutionele chaos tegemoet, waarbij Vlaams-geobsedeerde schreeuwers met veel decibels luchtspiegelingen over "volkeren" zullen levendig houden.

Nochtans zijn andere scenario’s mogelijk, zij het op basis van de rede die nu volledig zoek (b)lijkt binnen de Vlaamse politiek. Maar toch, wie weet… .

Hoe zou een staatshervorming, gericht op de waarden van de moderniteit, er kunnen uitzien?

Subsidiariteit is geen principiële must, maar in een globaliserende wereld met verschillende bestuursniveaus heeft men wel een antwoord nodig op de vraag op welk niveau welke bevoegdheden dienen waargenomen en met welk doel.

Daarom is het nodig bij een behoorlijke staatsordening te vertrekken van mensenrechtelijk-georiënteerde subsidiariteit, en niet de katholieke "radicale" of Europese "economische" subsidiariteit. Deze bevoegdheidsverdeling beoogt dan een betere implementatie van de mensenrechten, en, dat is belangrijk in Belgisch perspectief, hanteert weinig a priori wat betreft toewijzing van bevoegdheden. Elk niveau zal wel enkele daarbij horende kerntaken te vervullen hebben, maar voor het overige behoren bevoegdheden toegewezen aan het meest opportune niveau. Dat betekent zowel niveauverhoging als -verlaging, in functie van de historische omstandigheden.

Ook is daarmee niet principieel vastgelegd welk niveau "het dichtst bij de mensen" staat: stad, provincie of regio. Op die basis kunnen we België “hertekenen” als "in elkaar grijpende kringen" (volgens de ideeën van de sociocratie) , en daarbij hanteer ik het principe:

1 België, 4 Regio’s en 12 Provincies

België blijft daarbij de centrale overheid waaraan alle andere bestuursniveau verantwoording verschuldigd zijn. Dat betekent dat in een hiërarchie van bestuursniveau de volgorde geldt: België, regio, provincie, steden en gemeenten.

Aan dit centrale Belgisch bestuur ondergeschikt kunnen 4 regio’s afgebakend worden: Brussel, Vlaanderen, Wallonië en Eupen-Malmédy. De regionale bevoegdheden worden minimalistisch ingevuld, wat betekent dat een deel van de huidige Gewestelijke bevoegdheden geherfederaliseerd dient te worden. Een ander deel van de Gewestelijke bevoegdheden wordt overgedragen aan de provincies, zodat de huidige Gewesten (het zijn toch maar kunstmatige tussenniveau’s) omgevormd worden tot echte Belgische regio’s, tot overlegplatforms.

Om dit mogelijk te maken is het nodig twee nieuwe provincies te omschrijven: Brussel en Eupen-Malmédy. We hebben dan 12 provincies ipv de huidige 10: Brussel, West-Vlaanderen, Oost-Vlaanderen, Antwerpen, Vlaams-Brabant, Limburg, Henegouwen, Waals-Brabant, Namen, Luik, Luxemburg, Eupen-Malmédy. In Brussel en Eupen-Malmédy vallen regio en provincie dus samen. De provinciale werking wordt zo aanzienlijk uitgebreid, wat een bestuur "dicht bij de mensen" mogelijk maakt.

Brussel kan gezien worden als een internationale stad: zowel provincie, regio, hoofdstad van Europa, hoofdstad van België (en van de Belgische regio’s naar keuze). Dat het grondgebied van Brussel daarbij enige uitbreiding nodig heeft, is vanzelfsprekend.

Ook de steden en gemeenten hebben als laagste niveau een belangrijke taak bij implementatie van de mensenrechten. Nodig is dus het stedenbeleid te herfederaliseren en te onttrekken aan de bevoegdheid van de Gewesten, en opnieuw onder te brengen bij de kerntaken van de federale overheid.

Bij dit alles moet duidelijk zijn dat taalvrijheid belangrijker is dan de taaldwang van het territorialiteitsbeginsel.

Maar: om zulk een moderne staatshervormming te verwezenlijken, zijn verantwoordelijke en bekwame politici nodig. Die zijn aan Vlaamse kant op dit ogenblik niet beschikbaar, en het ziet er niet naar uit dat er snel integere politici hun plaats zullen kunnen innemen, al was het maar vanwege de filter die alle niet-flamingante politici vakkundig verwijdert uit de besturen van de Vlaamse partijen.

Ondertussen zal het groeiende aantal slachtoffers van de Vlaams-nationalistische massahysterie niet weten hoe en waar zich te beklagen. Vroegere goede relaties tussen burgers en wie weet met buren en zelfs familieleden, zullen verzuurd of verbroken worden door het maatschappelijk gif dat Vlaams-nationalisme heet, door de Vlaamse Pest. Vooral binnen Vlaamse grondgebied zal een klimaat ontstaan van veralgemeend wantrouwen, met alle gevolgen van verwaarlozing door onderling conflict tot gevolg. Het mag duidelijk zijn dat een inwoner van het Waals Gewest het geluk heeft dat hij niet op dagelijkse basis moet samenleven met flaminganten, en zulks in tegenstelling tot Nederlandstalige Belgen, die constant het risico lopen deze creaturen te ontmoeten.

De komende institutionele en bestuurlijke chaos, de toekomstige maatschappelijke sfeer van veralgemeende vijandigheid tussen flaminganten en (ook Nederlandstalige) Belgen, staat volledig op rekening van de Vlaamse politieke kaste.

Ik heb in een vroegere bijdrage gewezen op de gelijkenissen tussen de Belgische communautaire conflicten in deze 21 ste eeuw, en de secessieoorlog in de USA tijdens de 19de eeuw. Daar kan nu een element van overeenkomst aan toegevoegd worden: ook de Amerikaanse secessieoorlog begon met de afscheiding door de confederalen, een stap die hun ondergang inluidde. Het einde van het Japanse militarisme werd ingeluid door de aanval op Pearl Harbor. De toekomst zal uitwijzen of de huidige "overwinningen" van de "Vlaamse splitsingsdrift", "07/11/07", ook de ondergang van het flamingante confederaal-separatisme zullen betekenen. We kunnen het in elk geval hopen.

De maatschappelijk indringende politieke onverantwoordelijkheid verbindt de Vlaamse politieke kaste definitief aan het begrip "flamingant uitschot". Daar hebben deze politici zelf voor gekozen.

Laat dit een signaal zijn dat deze "appreciatie" van het Vlaamse politieke handelen door een stemgerechtigd burger volkomen gemeend is, én terecht. Het is een signaal dat de Vlaamse politici hebben verdiend.

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA" (5)

5. Het onmogelijke compromis

Philippe Moureaux heeft dus overschot van gelijk, zijn analyse is correct: er bestaat een nieuwe Vlaamse werkelijkheid. Die is er niet gekomen omdat er een Vlaamse minderheid met separatistische fantasmen rondloopt (dat is al lang zo), maar wel omdat in de eerste plaats CD&V (maar ook, zij het in mindere mate Sp.a en open-VLD), deze irrelevante minderheid politiek belangrijk en zelfs "incontournable" heeft gemaakt.

Door het bestaan van de Vlaamse kartels en de algemene infectie door ex-Volksunie-mandatarissen, verkrijgen anti-Belgische agenda’s reële politieke macht. En dat is nieuw.

Deze dagen werkt Yves Leterme aan een heropstart van de formatie om de crisis in de regeringsonderhandelingen op te lossen, of beter, om zijn flamingante agenda door te drukken. De toekomst zal uitwijzen hoe de oplossing er zal uitzien, maar principieel is een compromis tussen confederaal-separatisme en federaal-unionisme onmogelijk.

Er zijn verschillende redenen waarom een compromis tussen confederalisme en federalisme "ontologisch" uitgesloten is.

Allereerst kan men met het immorele geen compromis maken zonder medeplichtig te worden aan de er aan verbonden immoraliteit. Vlaams-nationalisme is als fundamentalisme intrinsiek immoreel, en dus bestaat er geen "gulden-middenweg". Die zoeken zou betekenen dat men kiest voor de irrationaliteit van de drogredenen, in dit geval "middelground".

Ten tweede is het onmogelijk om een constructie definitief te ontbinden en tegelijk permanent voort te zetten. Ofwel breekt men af, ofwel bestendigt men, één van beiden. Ook daarin bestaat geen middenweg, juist omdat federalisme al een compromis is tussen Vlaams- en Belgisch nationalisme.

Tussen confederaal-separatisme en federaal-unionisme is geen compromis mogelijk, maar alleen strijd. Die strijd kan twee vormen aannemen: als (bloedig) dualistisch conflict, of als permanent (vredelievend) dynamisch evenwicht.

Om te komen tot federalisme als flexibel en dynamisch (machts)evenwicht, is het nodig de rol van de Gemeenschappen en Gewesten te herdenken.

Willen regionaliseringen het statuut van "beleidsinstrument" verdienen, behoeven zij omkeerbaar te zijn. Van sommige regionaliseringen kan blijken dat ze een vergissing waren of dat ze hun nut verloren hebben. Die kan men beter herfederaliseren, en dat moet dan ook mogelijk gemaakt worden. Er kan dus best gewerkt worden aan evenwichten tussen regionalisering en herfederalisering in functie van maatschappelijke analyses waarover een Belgische consensus bestaat.

Evenwichtig federaal-unionisme kan duurzaam verankerd worden door het minimaliseren van de gewestelijke bevoegdheden, meer (geregionaliseerde) taken aan de provincies toe te vertrouwen, nationale kieskringen in te voeren, de gewestelijke en federale verkiezingen te laten samenvallen, uitgebreide federale kerntaken vast te leggen (rekening houdend met welke uitgehold zouden kunnen worden door Europa) en door een grondwettelijke "maximale regionaliseringsdrempel" in te voeren.

Ook is het noodzakelijk te werken aan een heroriëntering van de "Vlaamse ambities" . Zo is het nodig een hiërarchie van bestuursniveaus in te voeren van federaal als sterkste en hoogste niveau, gevolgd door de gewesten en gemeenschappen, de provincies en uiteindelijk de steden en gemeenten. Deze bestuursniveaus dienen zich toe te leggen op het oplossen van concrete problemen binnen de bevoegdheden die hen zijn toevertrouwd door de federale overheid. Dat houdt in dat het noodzakelijk is de communautaire Vlaams-politieke ambities te ontmantelen, en dat de Vlaamse Regering zich toelegt op bestuur ipv op anti-Belgisch activisme. Niet het arrogante: "Wat we zelf boen doen we beter" , noch het dwangmatige : "Wat we zelf doen, moeten we beter doen" , maar een bescheiden: "Laat ons goed doen, wat ons is toevertrouwd door de burgers".

Dat de Vlaamse Regering moge afzien van arrogantie en dwang, en zich bescheiden wijden aan het welzijn van de bevolking.

Nederlandstaligen kunnen "een punt" maken omdat een belangrijke rol in dit heroriënteringsproces van de Vlaamse politiek is weggelegd voor de Nederlandstalige burgers van België. Nederlandstalige Belgen kunnen met kordaat verzet tegen de arrogantie van de Vlaamse Regering, van de fundamentalistische "Forza Flandria" , duidelijk maken dat er geen homogeen "Vlaams Volk" bestaat. Zij kunnen duidelijk maken dat zij hun toekomst zien in een modern, duurzaam, evenwichtig en federaal België.

De leidraad hierin zie ik in "humanisme". Humanisme bestaat in "alle kleuren" en kan zijn rol als bindmiddel doeltreffend vervullen. Er bestaan humanistische katholieken, protestanten en islamieten, humanistische liberalen, humanistische socialisten, humanistische groenen, binnen elke ideologie zijn er die menselijk welzijn, "de mens", belangrijker vinden dat hun ideologische profilering. Zij kunnen elkaar vinden en de eenheid van België vormen.

Kordaat maar geweldloos verzet dat zich vertaalt in creatieve en duidelijke acties, tégen de Vlaamse politieke kaste, tégen de "Forza Flandria", voor een "Duurzaam België" : daarin is een bijzondere plaats voor de Nederlandstalige burgers van België.

Laat van u horen!

Terug naar overzicht van "Kordaat verzet tegen de Forza Flandria"

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA" (4)

4. Anti-Belgisch vandalisme als kernactiviteit

Een kernactiviteit van flamingant activisme is anti-Belgisch vandalisme. Auto’s bekladden met verf, Belgicisten met eieren bekogelen, officiële Belgische plechtigheden verstoren, het verbranden van Belgische vlaggen door N-VA-jongeren, het volspammen van websites, blogs en fora: N-VA, KVHV, Voorpost, de erfgenamen van TAK, ... blinken uit in deze "vaardigheid". Ook de zogezegd "ludieke" acties van N-VA (namaakgeld aan de taalgrens, foto’s aan flitspalen, rode strikken rond standbeelden,...) horen eigenlijk thuis onder deze noemer van "vandalisme", alsook uitlatingen van Bart De Wever als "Zelfs een varken schijt niet waar het eet".

Allemaal brengen ze aan burgers die overwegen hun voorkeur voor België te uiten, dezelfde intimiderende boodschap: “Bezint eer ge begint”.

Dat mocht ook Kim Gevaert ondervinden nadat ze de pro-Belgische petitie "Red de solidariteit" ondertekende. De flamingante agressie en intimidaties ("Hou je maar met sport bezig ipv met politiek") waren even schrikken voor Kim Gevaert. Zij herbevestigde haar keuze, maar wou niet (langer) het boegbeeld van de petitie zijn. Ook nu spraken op HLN de lezerscommentaren boekdelen over het "open en verdraagzaam" Vlaanderen:

"Gevaert leeft van Vlaams belastingsgeld. En wie leeft van de belastingbetaler dient in wat voor een functie dan ook altijd politiek neutraal te zijn."

De intekenlijsten van de petitie "Red de solidariteit" zelf, werden eveneens het mikpunt van Vlaams-nationalistisch vandalisme. De flamingante spammers luisterden naar namen als: "belgie barst Vlaamse republiek nu", "Abou JahJah Terrorist", "Himmler Heinrich Uitroeier", "Albert II Leegloper", "Di Rupo Elio Sjoemelaar", "Lambert Geert Frietkot", "Olivier Maingain Vlamingenhater", "Joëlle Milquet Non", "Witse W Flik", en nog van dat fraais in een poging om de petitie te discrediteren.

Voor Vlaams-nationalisten is er immers niets zo erg als Nederlandstalmigen die duidelijk en bewust tegen separatisme, tegen de "splitsingshype" kiezen. Die zijn natuurlijk “nestbevuilers” of “volksverraders”.

Terug naar overzicht van "Kordaat verzet tegen de Forza Flandria"

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA" (3)

3. Het Vlaams Parlement als Eén-Partijstelsel

In 2009 gaan we naar de stembus omwille regionale verkiezingen. Maar het is onduidelijk waarvoor dit dient, want de verschillen tussen de partijen van "Vlaamse politieke kaste" zijn minimaal. Voor Vlaanderen kan men beter spreken over een Eén-partijsysteem, enigszins gediversifieerd onder verschillende hoofdingen. Variaties op hetzelfde flamingante thema, die hun best doen om een schijn van onenigheid en verscheidenheid hoog te houden.

Als politieke kaste beschikt "CD&V/N-VA-Sp.a/Spirit-open-VLD-Groen!" over ongeveer 260000 lidkaarten, tegenover 6000000burgers. Dat komt neer op een goede 4% van de bevolking, waaruit Belgicisten zorgvuldig werden uitgezuiverd of op een zijspoor gezet. Zo werd in de Vlaamse administratie Rudy Aernoudt ontslagen wegens kritiek op de Vlaamse Regering en binnen de partijbesturen worden de (meer) Belgisch gezinde "oude krokodillen" naar de zijlijn verwezen.

Het resultaat is een enorme democratische discrepantie tussen de flamingante consensus binnen de Vlaamse politieke kaste enerzijds en de verscheiden mening over communautaire onderwerpen binnen de bevolking anderzijds. Anders gezegd: het Vlaanderen-Vlaams verhaal wordt door de Vlaamse politieke kaste aan de Nederlandstalige bevolking opgdrongen.

De partijtoppen van de Vlaamse politiek zijn vergeven van ex-Volksunie-politici, die de flamingante partijlijnen garanderen. In het Vlaams Parlement wordt een show van schijnonenigheid opgevoerd tussen brave en stoute Vlamingen, een show die moet doen vergeten dat Belgen in de eerste plaats Belg zijn.

CD&V en N-VA beogen tegelijk als afzonderlijkje partij en als "Vlaams kartel" het meest nadrukkelijk de vernietiging (door splitsing) van de Belgische natie en belichamen de anti-Belgische politieke formatie bij uitstek. Het is immers CD&V die duidelijk om meer dan alleen electoraal opportunisme, de 5 op 150 zetels van N-VA "belangrijk" maakt.

De N-VA van Bart De Wever schiet de compromistekst van verkenner Herman Van Rompuy aan flarden, en weet zich daarbij gesteund door Yves Leterme.

Voor het overige wentelt CD&V zich in hypocrisie:

"Jo Vandeurzen benadrukt echter dat zijn partij niet staat voor separatisme. (maar) Wij staan voor een verantwoordelijk en dienstbaar federalisme"

Open-VLD en Sp.a zetten in op de verdamping van België, waarbij de kampioenen van de maakbare samenleving stellen dat het verdwijnen van België een "natuurlijke evolutie" zou zijn, en dus geen gevolg van politieke beslissingen (!): van politieke onverantwoordelijkheid en hypocrisie gesproken.

Vlaams Parlement vervult daarbij als goede team-speler treffend zijn rol van pitbull in het Vlaams Parlement. Door steeds te zeuren dat de beslissingen "niet Vlaams genoeg" zijn, verschaffen zij de andere partijen een allure van redelijkheid. Die "democratische" partijen maken gretig en dankbaar gebruik van deze drogreden ("middelground") die hen wordt aangereikt door hun partner-tegen-België, het Vlaams Belang.

Het Vlaams Belang lijkt zo wel als een plaat die blijft hangen, gaat hier uit van een ongeschreven norm van de "goede Vlaming" (dwz die politieke autonmie wil), en vervalt steeds in verwijten als "plat op de buik" of "samen heulen met De Franstaligen” wanneer “De Vlaming” in één front de onderhandelaars “zou moeten steunen” . Zo leest men in de lezerscommentaren op HLN:

"Vlamingen tegen Walen - keihard in de negotiatie - politiek. Wat gebeurt er? Enkele BV's krijgen het in hun bol om af te komen met "red de solidariteit". Een duidelijke actie tegen de Vlaamse onderhandelaars in. Nogmaals - er ligt een negotiatie op tafel voor een regering van België. De Walen trekken aan hun koord, en wat doen de Vlaamse BV's ? 400 verraders naar voren schuiven om te gaan spreken over een scheiding die er nog niet is. Een schande dat ze zichzelf Vlaming noemen."

Het resultaat is dat alle Vlaamse partijen zich staan uit te sloven om "om ter Vlaamst" over te komen, en is versteend bij de gedachte aan een electoraal imago als "slechte Vlaming", daartoe opgejut door het Vlaams belang als opperbeste teamspeler van de Vlaamse “democratishe” partijen in een gezamenlijke anti-Belgische agenda. Zoals in deze mededeling van Belga:

"Open-Vld stelt zich pragmatischer op, net als een deel van de CD&V-top, maar wijkt niet van de zijde van het Vlaams kartel zolang er geen zicht is op een akkoord. De liberalen zijn er als de dood voor als de slechte Vlamingen afgeschilderd te worden."

De Vlaamse politieke klasse is geen klasse, maar een kaste, een "Eén-partijstelsel" waarbij democratische verscheidenheid verworden is tot particratische schijnonenigheid.

Terug naar overzicht van "Kordaat verzet tegen de Forza Flandria"

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA" (2)

2. De Vlaamse Regering als Vlaams-fundamentalistisch regime

Het beleid van de Vlaamse Regering kan het best samengevat worden als een fundamentalistisch regime, als een "Iran aan de Noordzee", een "Forza Flandria".

Er is het taal -en cultuurfundamentalisme. De burgers merken dit aan de taalwetgeving en het taaltoezicht op scholen, folders en borden. Aan sociale woningen die niet verhuurd worden aan "anderstaligen". Aan kleuters die vervroegd naar school moeten om beter Nederlands te leren. Aan sportclubs die Nederlands moeten hanteren in hun beheerraad. Aan ouders die beboet zouden worden als ze onvoldoende Nederlands met hun kinderen spreken. Aan Kerken en moskeeën die zouden moeten preken in het Nederlands. Aan pogingen tot vernederlandsing van het straatbeeld en een Vlaams "marktreglement". Sommige van die taalfundamentalistische maatregelen zijn nog niet in voege, omdat de burgers gelukkig beschermd worden tegen de Vlaams aanspraken door de Belgisch wetgeving, die toch nog enigszins taalvrijheid garandeert.

Er is vervolgens het streven naar een homogene verspreide "Vlaamse identiteit" voor alle inwoners van het Vlaamse Gewest. Dit wordt verwerkt in inburgeringsdwang, in een bijzonder VRT-manager voor "Vlaamse identiteit", in de beeldvorming op VRT die de "Twee-Volkeren-Doctrine" promoot , in de lofzang op "de hardwerkende Vlaming", in het verkondigen van Vlaanderen een ondeelbare "cultuurgemeenschap" zou zijn, in het verspreiden van de xenofobie die vervat zit in "De Vlaamse Leeuw" en in de middeleeuwse reactionaire romantiek van 11 juli, de Guldensporenslag.

Van alle inwoners van het Vlaams gewest eist de Vlaamse Regering dat ze "Vlaams" leven, wat dat ook moge betekenen, zij beschouwt voor alle burgers het omarmen van een "Vlaamse identiteit" als een "plicht tegenover de gemeenschap" .

Het is dan ook duidelijk dat dit streven naar "Vlaamse identiteit" een aanslag betekent op de redelijke zelfbeschikking van de burgers. Daarin ligt de intrinsieke immoraliteit van Vlaams-nationalisme, en van de Vlaamse Regering, dat ze cultuurhomogeniteit nastreeft. Dit bleek het afgelopen weekend nogmaals in een stellingname van sommige BHV-burgemeesters::

"De burgemeesters wijzen hierbij op de grondwettelijke indeling van de federale staat in territoriaal afgebakende gewesten, gemeenschappen en taalgebieden en eisen "een onvoorwaardelijk respect voor de integriteit en homogeniteit van het Vlaamse grondgebied"."

"Volk word Staat", "convergentie van cultuurgemenschap en politieke natie", "het afstemmen van de kieskringen op de taalgebieden", het komt allemaal op hetzelfde neer: Vlaams- fundamentalisme.

Terug naar overzicht "Kordaat verzet tegen de Forza Flandria"

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA" (1)

1. De Vlaamse Regering als anti-Belgische drukkingsgroep

Het meest wezenlijke kenmerk van de Vlaamse Regering is niet "goed bestuur" maar haar ambitie om België te vernietigen door splitsing. Zij noemt dat "meer Vlaamse autonomie" of "Vlaamse ontvoogding", maar het komt neer op het ontmantelen van Belgische bevoegdheden in functie van het uitbreiden van de Vlaamse.

Meer regionale bevoegdheden effenen het pad voor een eigen Vlaamse Grondwet, en beide samen voor een zelfstandig Vlaanderen, als (deel)staat. Een engagement voor "goede contacten" met Wallonië is ook een expressie van die anti-Belgische agenda, want dat engagement wordt beschouwd als "internationaal", als goede verstandhouding met "de buren". Het Vlaams Belang juicht deze rechtstreekse contacten (dwz zonder tussenkomst van de federale overheid) tussen de Vlaamse en de Waalse Regering toe, omdat ze daar een eerste en significante stap in ziet naar de verwezenlijking van "België Brast !".

De rethoriek over "meer Vlaamse bevoegdheden" wordt door de voorstanders alleen als slogan gebruikt, maar niet logisch onderbouwd. Zo zijn er geen garanties over de bestemming van het geld dat zou vrijkomen door het verminderen van de transfers, is niet bewezen dat regionalisering het meest opportune beleidsinstrument is, wordt er aan voorbijgegaan dat regionalisering als beleidsinstrument ongeschikt is wegens haar onomkeerbaarheid, en wordt er een amalgaam gemaakt tussen de wat men zou verkrijgen door regionaliseringen en de onopgeloste problemen die nu reeds tot de bevoegdheid en de verantwoordelijkehid van de Vlaamse Regering behoren.

Propagandistische slogans en flamingante stemmingmakerij maskeren zo de ware agenda van de Vlaamse Regering, dwz de vernietiging van België, omschreven als "Ontvoogding van het Vlaamse Volk". Eenmaal meer bevoegdheden verworven, worden deze aangewend tot verdere vervreemding binnen de Belgische bevolking. Hoe zeer confederalisme en separatisme wel degelijk hetzelfde betekenen, blijkt uit dit citaat van CD&V/KUL-academicus Bart Maddens (De Morgen, 2/10/2007) :

"Het laten samenvallen van de verkiezingen zou dan ook gezien kunnen worden als een stap naar confederalisme. (...). Maar dan moet je ook consequent zijn. Echt confederalisme staat gelijk met de copernicaanse revolutie waar minister-president Kris Peeters onlangs voor pleitte. De Belgische bevoegdheden moeten dan worden beperkt tot het uiterst beperkte lijstje dat Peeters naar voren schoof. In dit confederale scenario zou het ook logisch zijn om enkel nog de deelstaatparlementen te verkiezen (maar dan wel liefst om de vier jaar). De verenigde deelstaatparlementen zouden dan het confederale parlement vormen, dat echter maar weinig om handen zou hebben. De confederale regering zou dan voornamelijk fungeren als een permanent overlegorgaan tussen de verschillende deelstaatregeringen. Hoe dan ook is het koppelen van de beide verkiezingen vanuit Vlaamsgezind perspectief maar aanvaardbaar wanneer het politieke zwaartepunt effectief verschuift van het nationale naar het deelstaatniveau. Dat was trouwens ook het standpunt van CD&V-voorzitter Jo Vandeurzen tijdens de aanloop naar de verkiezingen. De implicatie is dan wel dat de koppeling pas een feit mag worden nadat de Belgische bevoegdheden tot een strikt minimum zijn herleid. Het zou wel erg dom zijn van de Vlaamse onderhandelaars om die koppeling te aanvaarden zonder spijkerharde garanties op een verregaande bevoegdheidsoverdracht."

De essentie van de Vlaamse Regering is anti-Belgicisme, en dat is definitief zo sinds de Vlaamse resoluties van 1999, waarin de ambitie om een confederaal model na te streven door het Vlaams Parlement plechtig werd ingekaderd. Ook de eis tot splitsing van BHV heeft weinig of niets te maken mate "Vlaamse rechten", maar alles met de "Slag om Brussel" in het kader van een onafhankelijk Vlaanderen.

Confederalisme en separatisme verschillen slechts in details van elkaar.

Kortom: de Belgische constructie staat de Vlaamse ambities in de weg, dus, voor de Vlaamse Regering, moet België verdwijnen. Alle andere beslissingen van de Vlaamse Regering zijn ondergeschikt aan die confederale agenda.

Terug naar overzicht "Kordaat verzet tegen de Forza Flandria"

KORDAAT VERZET tegen de "FORZA FLANDRIA"

Een nieuwe Vlaamse werkelijkheid

Tussen alle onzekerheden, twijfels en speculaties over de toekomst van ons land die nu de ronde doen bij de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen, staat één zekerheid, die treffend verwoord werd door Philippe Moureaux. Die stelt "dat men moet vertrekken van de nieuwe Vlaamse realiteit, waarin een minderheid gaat voor het einde van België".

Die politieke vaststelling is dan ook de belangrijkste, zo niet de enige belangrijke die de afgelopen drie maanden werd gedaan. Hoe zien de beginselen van onze samenleving er op dit ogenblik uit?

De Vlaamse Regering belichaamt samen met het Vlaamse Parlement een fundamentalistisch anti-Belgisch regime. Ik gebruik, de term "Forza Flandria" als naam voor dit nieuwe fundamentalistische verschijnsel, voor het "Iran aan de Noordzee".

Hierover volgen 5 bijdragen:

1. De Vlaamse Regering als anti-Belgische drukkingsgroep

2. De Vlaamse Regering als Vlaams-fundamentalistisch regime

3. Het Vlaams parlement als Eén-Partijstelsel

4. Anti-Belgisch vandalisme

5. Het onmogelijke compromis

PETITIES VOOR BELGIË

Wie morgen niet het slachtoffer wil worden van de dwang van de "Vlaamse identiteit", kan beter vandaag kiezen voor België.

Het is erg belangrijk dat vooral Nederlandstaligen publiekelijk tonen dat ze confederalisme en separatisme verwerpen. "De Vlaming" die "meer Vlaanderen" wil, bestaat immers niet, en dat kunnen Nederlandstalige Belgen bewijzen.

Elke Nederlandstalige kan op zijn manier creatief uiting geven aan zijn engagement voor België. Stickers op de wagen, publiek standpunten innemen, enz. Eén van de manieren zijn petities.

De socialistische en christelijke vakbonden, samen met enkele bekende kunstenaars, atleten en academici, samen een 400-tal ondertekenden een tekst en namen zo een initiatief , dat morgen officieel van start gaat:

"Red de solidariteit"

"Neem deel !" zou ik zeggen, laat van u horen, en bekijk ook de andere petities die de ronde doen. Kim Gevaert en Axelle Red zijn alvast duidelijk over hun standpunt.

De BLINDE AMBITIE van de CITROENPERS

Gisteren 24 september las Kris Peeters in het Vlaams Parlement als Minister-President de septemberverklaring 2007 van de Vlaamse Regering voor. Uit die septemberverklaring 2007 kunnen we opmaken welk samenlevingsmodel het Vlaams-fundamentalistische regime voor ogen heeft. Hieronder vindt u enkele krachtlijnen

Leegroof en uitpersing
U kent wel de beelden van volledig kaalgekapte wouden waar mijnen worden aangelegd om metalen op te graven tot de aarde niets meer verbergt. Leegezogen olievelden, steenkoolmijnen waar niets meer te vinden is. Dit alles als gevolg van een niet aflatende jacht op natuurlijke grondstoffen. Het door te goedkope loonarbeid omzetten van natuurlijke grondstoffen in geldelijke winst, is dan ook één van de kernfacetten van het kapitalisme.

Onze streken beschikken echter niet over steenkool of metaalertsen, de landbouw wordt teruggeschroefd en velden worden vervangen door golfterreinen. De enige grondstof die hier kan ontgonnen worden om ze om te zetten in bedrijfswinst, zijn "de hersenen van de burgers". Voor de Vlaamse regering zijn "hersenen" dan ook een natuurlijke grondstof, die maximaal moet geëxploiteerd worden, zoals de aardolie in Arabische landen of in Mexico.

Deze jacht op de natuurlijke grondstof "hersenen" gaat zo ver dat Kris Peeters sprak over een "reversed braindrain", waarbij hij migrerende hersenen naar zijn Vlaanderen wil lokken.

Mensen als grondstof, het lijkt wel kannibalisme. De verantwoording voor dit alles ligt in de "Ambitie" om een Europese topregio te worden.

"Hersenen": de natuurlijke grondstof die "uitgebaat" wordt door de Vlaamse Regering

"Hogere Doelen" en zelfopofferingsrethoriek
Nog maar eens wordt duidelijk wat het maatschappelijk gevaar is van politici die intellectueel niet in staat zijn om boven het discours van "de koers" uit te stijgen en die mentaal verziekt zijn door competitiegeest. Al dit "wij willen aan de top"-denken herbergt een gevaarlijke contradictie: aangezien er slechts enkelingen "aan de top" staan of die bereiken, is de rest ten gronde gefrustreerd. Mensen worden niet ongelukkig omdat ze "niet aan de top staan", wat dat ook moge betekenen, maar omdat ze die top wel willen maar principieel niet kunnen bereiken, omdat ze door competitiementaliteit van zichzelf vervreemden.

Ambitie is niet noodzakelijk negatief, maar blinde ambitie, en vooral de ambities die de Vlaamse Regering niet zo zeer zichzelf, maar vooral de anderen, de burgers, wil opleggen, kunnen niet anders dan een bron van ellende vormen.

De septemberverklaring 2007 van de Vlaamse Regering omschrijft immers niet zo zeer wat de ministers zichzelf voornemen als te bereiken doel, maar eerder wat ze van "alle" burgers verwachten. En dat is niets minder dan zich opofferen en zich inzetten voor "Hogere Doelen", in concreto "Vlaanderen aan de top" brengen, of "het verschil" met België en Wallonië te maken al was het maar om de "Twee-Volkeren-Doctrine" te voeden.

Het moge duidelijk zijn: door de Vlaamse Regering wordt van de burgers zelfopoffering verwacht in functie van de "Vlaamse" levensdoelen die zij de bevolking tracht op te dringen.

Oorlogsrethoriek
De Vlaamse Regering vertrekt van een droom of luchtspiegeling van haar "Fantastisch Vlaanderen", een blinde ambitie, die betekent dat noch de Vlaamse Regering, noch de burgers van het Vlaams Gewest op enige manier van deze norm kunnen afwijken. Alles en iedereen die niet past in of ingaat tegen deze ambitie, is in Vlaanderen ongewenst en vormt een "bedreiging" die Kris Peeters "zich niet kan veroorloven" . We kunnen daarbij denken aan internationale concurrentie, maar ook aan de vermeende "meerkost" van de Belgische constructie, het onvoldoende ingeburgerd zijn van migranten, de last die "Vlaanderen" heeft van "De Walen", de "linkiewinkies" en "mei-68ers", en van de vakbonden die steeds dwars liggen.

Kortom Vlaanderen wordt bedreigd door allerlei krachten die niet alleen de Vlaamse identiteit maar vooral de ambitie van de Vlaamse Regering in de weg staan, en de term "Heilige Oorlog" wordt door Kris Peeters net niet in de mond genomen.

Natuurlijk beseft de Vlaamse Regering wel dat aan zulk een hyperactief en dus ook overwerkt Vlaanderen een prijskaartje hangt, in het bijzonder qua gezondheid. Geen nood, de geneeskunde en wat ecologische schijnmaatregelen zullen hun rol van veldhospitaal kunnen vervullen. Ook in "De Zorg" is de Vlaamse Regering ambitieus, vooral dan om de slachtoffers te verzorgen die ze zelf heeft gemaakt.

Overwerkte ouders hebben geen tijd voor hun gezin? Met de dienstencheques haalt u zo een betaalbare kinderoppas of poetsdienst in huis. Gaat u er "onderdoor" wegens door de Vlaamse Regering veroorzaakte overlast? Dankzij de Vlaamse Regering staat "de betaalbare dokter" voor u klaar.

Het voor najagers van utopische ficties zo typerende "iedereen" komt in meervoud terug in de septemberverklaring van de Vlaamse Regering. Van activering tot energiebesparing, er is een mentaliteitswijziging nodig, zo bevestigt Kris Peeters. Dat een algemene mentaliteit die voorgeschreven wordt door een regering één van de basisbestanddelen is van een totalitair regime, zegt hij er evenwel niet bij.

Een "open en verdraagzame" samenleving kan nooit het resultaat zijn van een beleid dat streeft naar "Vlaamse identiteit" . Immers "open en verdraagzaam" verwijst naar multiculturaliteit en heterogeniteit, "Vlaamse identiteit" verwijst naar monoculturaliteit en homogeniteit. Het valt dan ook op dat de Vlaamse Regering, daarbij bij monde van Bert Anciaux de maatschappijvisie van Rik Pinxten verwoordend, verwijst naar interculturaliteit, niet naar multiculturaliteit.

Multiculturaliteit wordt door de Vlaamse Regering ervaren als een volksvreemd en vijandig gegeven. De Vlaamse Regering kiest voor het opleggen van een dominante intercultuur, dwz één monolithische uniforme cultuur met kleine accentverschillen die men dan "diversiteit" noemt, maar die inhoudelijk ontstaat door fusie van verschillende onderliggende tradities. Voor de Vlaamse regering moet "iedereen" een beetje "van alles" worden. Het gaat daarbij niet om interculturele contacten als mogelijkheid, maar als norm, plicht en dwang.

De Vlaamse Regering blijkt zonder enige twijfel een Vlaams-fundamentalistisch Regime, een totalitair bestuur waarvan de ellende die ze veroorzaakt met de tijd steeds duidelijker zal worden.

Misbruik
Het fundamentalistisch karakter van de Vlaamse Regering blijkt tevens uit haar pogingen tot misbruik van de burger, die zich moet opofferen voor de (deel)staat, van de gezondheidszorg, die niet alleen als "veldhospitaal" misbruikt wordt maar ook gerecupereerd wordt in communautair gekrakeel, van Cultuur, die misbruikt wordt voor de oneigenlijke doelstellingen van de "interculturaliteit" zodat cultuurbeleid verwordt tot cultuurpopulisme, van de talenten, die als grondstof wordt uitgeperst, van de vrijheid van zingeving en zelfbeschikking van burger, die niet voor zichzelf, maar "voor Vlaanderen" moet leven.

Dwang
Bij dit alles hoort een heel arsenaal aan dwangmaatregelen. Arbeidsplicht, consumptiedwang (om lastenverlagingen terug te betalen), taaldwang (uitsluitend Nederlands in het straatbeeld), inburgeringsdwang (iedereen flamingant), besparingsdwang, studiedwang (levenslang leren), schooldwang (voor kleuters "verplicht"), prestatiedwang ( de top), risico-dwang (meer ondernemen), interculturele fusiedwang (het verbod op multiculturaliteit), cultuurparticipatiedwang (omgekeerd snobisme) en vooral "Ambitiedwang".

Alle burgers moeten voor de Vlaamse regering ontevreden-ambitieus zijn. Zo raken zij "verzuurd" en zo kan ook daarna de Vlaamse regering uitpakken met een ambitieus "Anti-Verzuringsplan".

Wat is "Vlaanderen" toch knap! Wat ze zelf verknoeien, verknoeien ze grondiger.

Blinde ambitie als bron van anti-Belgische politiek
Het belangrijkste nadeel van blinde ambitie, zoals die van de Vlaamse Regering, is dat ze niets ontziend is, geen scrupules kent.

Maar deze ambitiezucht heeft ook een communautair aspect en opzet.

Ten eerste creëert dat beleid verschillen "om de verschillen", met de bedoeling een cultuurtegenstelling te kweken tussen "Vlaanderen" en "Wallonië". Hoe meer regionale bevoegdheden men krijgt, hoe meer verschillen men creëert, om daarna op basis van die kunstmatige verschillen nog meer regionaliseringen te eisen, enz.

Ten tweede kan men een discours ophangen dat men geremd wordt in zijn "rechtmatige" ambities, door "De Walen" of door "de Belgische constructie", om zo meer "hefbomen" voor een "eigen beleid" te kunnen eisen.

De ambities van de Vlaamse Regering staan dus in functie van haar confederale of separatistische agenda. En, omgekeerd, is het omvormen van Vlaanderen tot een zelfstandige (deel)staat één van haar ambities. De blinde en ellendige ambities voor "Vlaanderen aan de top" en voor “Vlaanderen zelfstandige (deel)staat”, vormen een ondeelbaar geheel.

Een samenleving is echter geen onderneming, noch een voetbalploeg, waarbij het persoonlijke leven van bovenaf “gedirigeerd” moet worden, maar een vrij samen-leven van mensen met eigen wensen en zingevingen, burgers die elk op hun manier invulling geven aan hun leven. "Hogere Doelen" waaraan burgers zich dienen te conformeren, brengen alleen ellende en miserie.

De Vlaamse Regering zou zich beter herpakken en zich wijden aan het bestuur van een regio dat concrete problemen oplost binnen bevoegdheden die haar zijn toevertrouwd, ipv de bevolking mee te sleuren in een niets ontziende confederaal-separatistische ambitie die luchtspiegelingen najaagt.

Als besluit kan ik dan ook stellen: let op voor de fundamentalistische fratsen van de Vlaamse Regering, want:

Een "Zelfstandig Vlaanderen" kan uw gezondheid ernstig schaden.