Gisteren 10 september ging in de vergaderzaal van het Vlaams Parlement een flamingantencongres door. Officieel heette het dat de leden van het Vlaams Parlement vervroegd uit vakantie terugkeerden op initiatief van het Vlaams Belang en zouden komen debatteren over de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen. Officieus was het een debat over het uitroepen van Vlaamse Onafhankelijkheid.
Het werd een laag bij de gronds en beschamend spektakel, waarbij flamingante als politici vermomde kleuters elkaar stonden te verdringen om de prijs voor "beste echte Vlaming" te kunnen bemachtigen. Een show opgezet als drukkingsmiddel bij de regeringsonderhandelingen, waarbij achter een sluier van schijnbare onenigheid, een vrijwel algemene eensgezindheid schuilging over "Vlaamse eisen". In het algemeen werden door de politici van het Vlaams Parlement Vlaams-nationalistische standpunten ingenomen.
De communautaire standpunten van open-VLD verschillen dan ook niet fundamenteel van die van het Vlaams Belang, dat was merkbaar uit de woorden van Patricia Ceysens.
Zo kon ik van Patricia Ceysens vernemen dat er in België twee gescheiden cultuurgemeenschappen leven. Die vooronderstelling van haar discours is Vlaams-nationalistisch.
"Vlaamse identiteit" bestaat immers niet, en voor zo ver ze zou bestaan, is ze niet van toepassing op alle inwoners van het Vlaams Gewest. Stellen dat de taal, het Nederlands, een wezenlijk bindend cultuurkenmerk zou zijn, is sociolinguistische onzin. Taal heeft meer functies dan het verschaffen van identiteit, en de menselijke individuele identiteit is opgebouwd uit meer dan taal alleen. Taal op zich is zelfs ruimer dan gesproken taal. Wie dus de stelling verkondigt dat België verdeeld is in twee cultuurgemeenschappen op basis van een gesproken taal, bezondigt zich aan "gesproken-taal-fundamentalisme". In dat fundamentalisme schrijft ook Patricia Ceysens zich in als woordvoerster van open-VLD.
Maar, zei Patricia Ceysens, we moeten niet "manu militari" Vlaamse eisen willen afdwingen, zoals het Vlaams Belang het voorstelt, maar wel "de weg van de dialoog bewandelen". De dialoog tussen die "gescheiden cultuurgemeenschappen" dus.
"Manu militari" was vanwege Patricia Ceysens gelukkig slechts een beeldspraak voor "eenzijdige maatregelen". Zij wil dus niet, of voorlopig niet, zulke "eenzijdige" Vlaamse initiatieven, zij staat voor "dialoog".
Ook dit is problematisch, omdat er niet zoiets bestaat als een "gesloten dialoog". Ofwel is een onderhandeling open, dwz is het resultaat niet a priori vastgelegd en onbekend bij het begin van de onderhandelingen, ofwel hebben één of meerdere partijen a priori een puntenlijstje waar de gesprekken moeten eindigen, eisen dus, en is er geen dialoog maar een louter machtsstrijd om deze eisen. Korter: een dialoog is a priori open, of het is geen dialoog.
De concepten "a priori" en "dialoog" zijn strijdig met elkaar. Wie door middel van "dialoog" eisen wil doordrukken, dialogeert niet, maar manipuleert. Het is dan ook omdat deze manipulaties "niet pakten", dat de onderhandelaars van open-VLD in Hertoginnedal nogal snel overgeschakeld zijn van een manipulatiepolitiek op basis van fake-dialoog naar een chantagepolitiek.
De goede wil van open-VLD zou volgens Patricia Ceysens moeten blijken uit het feit dat de partij in het verleden niet alleen initiatieven heeft genomen met het oog op regionalisering, maar ook met het oog op het leggen van internationale contracten. Maar is het nu niet juist de combinatie van internationale en regionale uitholling, die het recept vormt voor de verdamping van België ?
Alles te samen zou ik hierin een bewijs moeten kunnen lezen van de vanzelfsprekende redelijkheid van de Vlaamse eisen. Bij gevolg ligt volgens Patricia Ceysens de enige verklaring voor de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen bij de Franstalige onredelijkheid, bij het "Franstalige Non".
Patricia Ceysens verdedigt net als CD&V een confederaal model voor België, waarbij zo gezegd evident redelijke Vlaamse eisen door manipulatieve (fake-dialoog, en chantage) technieken zouden moeten worden opgelegd aan "de Franstalige cultuurgemeenschap", die vervolgens wordt gebrandmerkt als evenzeer evident van slechte wil als die de manipulaties door heeft.
Zo verschillend is het discours van Patricia Ceysens niet van dat van Vlaams Belang. Wat anders presenteerd, maar in wezen gelijk. En Kris Peeters voegde er als Minister-President en als CD&V-topper nog aan toe dat de Vlaamse eisen "niet het probleem, maar de oplossing" zijn.
In het Vlaams Parlement werd op maandag 10 september 2007 een beschamende show opgevoerd, waarbij een schijnbare en deskundig geënsceneerde onenigheid moest verbergen dat bijna het volledige Vlaams Parlement de overgang eist naar een confederaal België. Dit werd geplaatst achter een sluier van gespeelde afkeer van het Vlaams Belang, met als basisboodschap: "We willen (nog) geen separatisme, we willen (slechts) confederalisme".
"Klein" detail is natuurlijk dat er geen wezenlijk verschil is tussen een confederalisme met zelfstandige deelstaten en een separatisme dat streeft naar een onafhankelijk Vlaanderen. Op maandag 10 september 2007 riep het bijna voltallige Vlaams parlement in koor met het Vlaams Belang: "VOLK, WORD (DEEL)STAAT".
Het enige meningsverschil dat men kon vaststellen tussen de stellingen van de "Vlaamse" partijen onderling, gingen over strategie en methode, niet over de grond van de zaak: zijn regionaliseringen wel nodig? Is de promotie van of plicht tot Vlaamse identiteit geen aanslag op de zelfbeschikking van burger? Wordt de "Vaste Commissie Voor Taaltoezicht", naar Iraans model, geen nieuwe Vlaamse-Zedenpolitie? Betekent het geen machtsoverschrijding, poging tot staatsgreep eigenlijk, wanneer een Vlaams Parlement zich begint te moeien met federale politiek? Zouden we niet beter herfederaliseren ipv te regionaliseren? Over dat alles: zo goed als niets.
Ik heb uit het debat in het Vlaams Parlement van maandag 10 september 2007 geleerd dat dit Parlement voor 95% is samengesteld uit confederaal-separatisten, Vlaams-nationalisten dus, en ik weet stellig dat die verhouding geen weerspiegeling is van wat leeft onder de inwoners of de burgers van het Vlaams Gewest, binnen de bevolking. Het Vlaams parlement vormt een van de bevolking vervreemde en op zich zelf terug geplooide politieke kaste, die daardoor elke democratische legitimiteit verliest.
In België is er maar één democratisch gelegitimeerd parlement, en dat is het federale parlement. De andere ondergeschikte "vergaderingen van vertegenwoordigers", dwz de regionale parlementen, de provincieraden en gemeenteraden, ontlenen hun legitimiteit uitsluitend aan de delegering die ze ontvingen van dit federale parlement, en ze behoren zich daar loyaal en ondergeschikt tegenover op te stellen.
Het Vlaams Parlement heeft zich echter op 10 september 2007 getoond als een minderwaardige praatbarak voor taal- en cultuurfundamentalisten, een praatbarak die elke democratische legitimiteit verloren heeft door haar onrechtmatige machtsaanspraken.
Het gebeurt wel meer dat landen getroffen worden door een golf van anti-democratische onverdraagzaamheid. Portugal, Griekenland, Italië, Spanje, Chili beleefden op hun manier en op hun beurt moeilijke momenten. Op dit ogenblik is België aan de beurt, nu het geconfronteerd wordt met een poging tot anti-Belgische confederale staatsgreep die uitgaat van het Vlaams Parlement in het algemeen en van CD&V in het bijzonder. Het is tenslotte CD&V die vasthoudt aan het kartel met N-VA.
Op 20 februari 1940 en een jaar voor de aanval op Pearl Harbor, toen het Japanse parlement, net als het Vlaams Parlement nu, in de ban was van het ultra-nationalisme, hield Takao Saito van de sociaal-democratische partij "Rikken Minseito" in het parlement een redevoering. Hij kantte zich tegen de Aziatische oorlog, waarbij hij de regering scherp bekritiseerde omwille van het grote aantal slachtoffers in naam van dat mooi-klinkende begrip "Heilige Oorlog". Zijn redevoering werd geschrapt en Takao Saito werd verwijderd als parlementslid, maar vijf jaar later lag Japan volledig in puin.
Soms kan geschiedenis leerzaam zijn.
Het werd een laag bij de gronds en beschamend spektakel, waarbij flamingante als politici vermomde kleuters elkaar stonden te verdringen om de prijs voor "beste echte Vlaming" te kunnen bemachtigen. Een show opgezet als drukkingsmiddel bij de regeringsonderhandelingen, waarbij achter een sluier van schijnbare onenigheid, een vrijwel algemene eensgezindheid schuilging over "Vlaamse eisen". In het algemeen werden door de politici van het Vlaams Parlement Vlaams-nationalistische standpunten ingenomen.
De communautaire standpunten van open-VLD verschillen dan ook niet fundamenteel van die van het Vlaams Belang, dat was merkbaar uit de woorden van Patricia Ceysens.
Zo kon ik van Patricia Ceysens vernemen dat er in België twee gescheiden cultuurgemeenschappen leven. Die vooronderstelling van haar discours is Vlaams-nationalistisch.
"Vlaamse identiteit" bestaat immers niet, en voor zo ver ze zou bestaan, is ze niet van toepassing op alle inwoners van het Vlaams Gewest. Stellen dat de taal, het Nederlands, een wezenlijk bindend cultuurkenmerk zou zijn, is sociolinguistische onzin. Taal heeft meer functies dan het verschaffen van identiteit, en de menselijke individuele identiteit is opgebouwd uit meer dan taal alleen. Taal op zich is zelfs ruimer dan gesproken taal. Wie dus de stelling verkondigt dat België verdeeld is in twee cultuurgemeenschappen op basis van een gesproken taal, bezondigt zich aan "gesproken-taal-fundamentalisme". In dat fundamentalisme schrijft ook Patricia Ceysens zich in als woordvoerster van open-VLD.
Maar, zei Patricia Ceysens, we moeten niet "manu militari" Vlaamse eisen willen afdwingen, zoals het Vlaams Belang het voorstelt, maar wel "de weg van de dialoog bewandelen". De dialoog tussen die "gescheiden cultuurgemeenschappen" dus.
"Manu militari" was vanwege Patricia Ceysens gelukkig slechts een beeldspraak voor "eenzijdige maatregelen". Zij wil dus niet, of voorlopig niet, zulke "eenzijdige" Vlaamse initiatieven, zij staat voor "dialoog".
Ook dit is problematisch, omdat er niet zoiets bestaat als een "gesloten dialoog". Ofwel is een onderhandeling open, dwz is het resultaat niet a priori vastgelegd en onbekend bij het begin van de onderhandelingen, ofwel hebben één of meerdere partijen a priori een puntenlijstje waar de gesprekken moeten eindigen, eisen dus, en is er geen dialoog maar een louter machtsstrijd om deze eisen. Korter: een dialoog is a priori open, of het is geen dialoog.
De concepten "a priori" en "dialoog" zijn strijdig met elkaar. Wie door middel van "dialoog" eisen wil doordrukken, dialogeert niet, maar manipuleert. Het is dan ook omdat deze manipulaties "niet pakten", dat de onderhandelaars van open-VLD in Hertoginnedal nogal snel overgeschakeld zijn van een manipulatiepolitiek op basis van fake-dialoog naar een chantagepolitiek.
De goede wil van open-VLD zou volgens Patricia Ceysens moeten blijken uit het feit dat de partij in het verleden niet alleen initiatieven heeft genomen met het oog op regionalisering, maar ook met het oog op het leggen van internationale contracten. Maar is het nu niet juist de combinatie van internationale en regionale uitholling, die het recept vormt voor de verdamping van België ?
Alles te samen zou ik hierin een bewijs moeten kunnen lezen van de vanzelfsprekende redelijkheid van de Vlaamse eisen. Bij gevolg ligt volgens Patricia Ceysens de enige verklaring voor de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen bij de Franstalige onredelijkheid, bij het "Franstalige Non".
Patricia Ceysens verdedigt net als CD&V een confederaal model voor België, waarbij zo gezegd evident redelijke Vlaamse eisen door manipulatieve (fake-dialoog, en chantage) technieken zouden moeten worden opgelegd aan "de Franstalige cultuurgemeenschap", die vervolgens wordt gebrandmerkt als evenzeer evident van slechte wil als die de manipulaties door heeft.
Zo verschillend is het discours van Patricia Ceysens niet van dat van Vlaams Belang. Wat anders presenteerd, maar in wezen gelijk. En Kris Peeters voegde er als Minister-President en als CD&V-topper nog aan toe dat de Vlaamse eisen "niet het probleem, maar de oplossing" zijn.
In het Vlaams Parlement werd op maandag 10 september 2007 een beschamende show opgevoerd, waarbij een schijnbare en deskundig geënsceneerde onenigheid moest verbergen dat bijna het volledige Vlaams Parlement de overgang eist naar een confederaal België. Dit werd geplaatst achter een sluier van gespeelde afkeer van het Vlaams Belang, met als basisboodschap: "We willen (nog) geen separatisme, we willen (slechts) confederalisme".
"Klein" detail is natuurlijk dat er geen wezenlijk verschil is tussen een confederalisme met zelfstandige deelstaten en een separatisme dat streeft naar een onafhankelijk Vlaanderen. Op maandag 10 september 2007 riep het bijna voltallige Vlaams parlement in koor met het Vlaams Belang: "VOLK, WORD (DEEL)STAAT".
Het enige meningsverschil dat men kon vaststellen tussen de stellingen van de "Vlaamse" partijen onderling, gingen over strategie en methode, niet over de grond van de zaak: zijn regionaliseringen wel nodig? Is de promotie van of plicht tot Vlaamse identiteit geen aanslag op de zelfbeschikking van burger? Wordt de "Vaste Commissie Voor Taaltoezicht", naar Iraans model, geen nieuwe Vlaamse-Zedenpolitie? Betekent het geen machtsoverschrijding, poging tot staatsgreep eigenlijk, wanneer een Vlaams Parlement zich begint te moeien met federale politiek? Zouden we niet beter herfederaliseren ipv te regionaliseren? Over dat alles: zo goed als niets.
Ik heb uit het debat in het Vlaams Parlement van maandag 10 september 2007 geleerd dat dit Parlement voor 95% is samengesteld uit confederaal-separatisten, Vlaams-nationalisten dus, en ik weet stellig dat die verhouding geen weerspiegeling is van wat leeft onder de inwoners of de burgers van het Vlaams Gewest, binnen de bevolking. Het Vlaams parlement vormt een van de bevolking vervreemde en op zich zelf terug geplooide politieke kaste, die daardoor elke democratische legitimiteit verliest.
In België is er maar één democratisch gelegitimeerd parlement, en dat is het federale parlement. De andere ondergeschikte "vergaderingen van vertegenwoordigers", dwz de regionale parlementen, de provincieraden en gemeenteraden, ontlenen hun legitimiteit uitsluitend aan de delegering die ze ontvingen van dit federale parlement, en ze behoren zich daar loyaal en ondergeschikt tegenover op te stellen.
Het Vlaams Parlement heeft zich echter op 10 september 2007 getoond als een minderwaardige praatbarak voor taal- en cultuurfundamentalisten, een praatbarak die elke democratische legitimiteit verloren heeft door haar onrechtmatige machtsaanspraken.
Het gebeurt wel meer dat landen getroffen worden door een golf van anti-democratische onverdraagzaamheid. Portugal, Griekenland, Italië, Spanje, Chili beleefden op hun manier en op hun beurt moeilijke momenten. Op dit ogenblik is België aan de beurt, nu het geconfronteerd wordt met een poging tot anti-Belgische confederale staatsgreep die uitgaat van het Vlaams Parlement in het algemeen en van CD&V in het bijzonder. Het is tenslotte CD&V die vasthoudt aan het kartel met N-VA.
Op 20 februari 1940 en een jaar voor de aanval op Pearl Harbor, toen het Japanse parlement, net als het Vlaams Parlement nu, in de ban was van het ultra-nationalisme, hield Takao Saito van de sociaal-democratische partij "Rikken Minseito" in het parlement een redevoering. Hij kantte zich tegen de Aziatische oorlog, waarbij hij de regering scherp bekritiseerde omwille van het grote aantal slachtoffers in naam van dat mooi-klinkende begrip "Heilige Oorlog". Zijn redevoering werd geschrapt en Takao Saito werd verwijderd als parlementslid, maar vijf jaar later lag Japan volledig in puin.
Soms kan geschiedenis leerzaam zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten