"DE MORGEN" GEBLOKKEERD

De driestheid van het flamingant krapuul ter bestrijding van het slecht imago van Vlaanderen, zowel internationaal als in België, neemt dag na dag toe. Nutteloos gespartel in het wijwatervat, want, zoals ik in de vorige post reeds schreef, dat Vlaanderen een verkrampte regio is waar de minderheid van politiek-correcte fascisten het voor het zeggen heeft, is een uitgemaakte zaak.

Dat ook Vlamingen, dwz Nederlandstalige Belgen, die mening delen, mag niet gezegd worden. Zo vermaande Kris Peeters vandaag nog "de Franstaligen" in verband met het bekladden van Vlaanderen. Slecht voor België, vindt Kris Peeters. Of het flamingant beschimpen van "de Franstaligen" dan wél goed is voor België, is blijkbaar een ander probleem.

De flamingante blauwvoetpassie begint stilaan buiten zijn oevers te treden. Socialisten zijn Vlaams-nationalist geworden, Vlaams-nationalisten, het Vlaams Belang inbegrepen, staan te springen om zich echt ende waarlijk sociaal voor te doen. Die combinatie van "sociale" bevlogenheid met nationalisme is niet nieuw in de geschiedenis. En ook nu gaat ze samen met het verkondigen van grote complotten.

Het internationaal slecht imago van Vlaanderen beantwoordt immers aan geen realiteit, volgens Kris Peeters e.a. flaminganten tenminste, maar is het resultaat van één groot anti-Vlaams complot van de internationale francofonie, waartoe zelfs de International Herald Tribune behoort.

En aldus is de flamingante massahysterie, de Vlaamse Pest, compleet.

Dit is een kort bericht, ik had het op een "krantencommentaar on-line" kunnen posten, bij het item vandaag over de fratsen van Kris Peeters. Maar dat is onmogelijk, want wie echt kritiek heeft op het flamingantisme van de Vlaamse Regering, krijgt dit als antwoord bij het Vlaams-commercieel gazetteke "De Morgen": "Uw account is geblokkeerd" .

En daarmee blijkt ook de "Vlaams-progressieve" krant "De Morgen" een onvervalste waterdrager voor de flamingante Vlaamse Regering. Waarvan akte, uiteraard.

Censuur en massahysterie, twee basisbestanddelen van dit flamingant politiek-correct fascisme. En voor hoe lang zal het nog "politiek-correct" blijven? "De Morgen" is alvast op de "goede" weg.

HEEL VLAANDEREN

Nog niet zolang geleden lieten de Verenigde Naties zich kritisch uit over de wooncode van Marino Keulen. De Raad van Europa vindt de niet-benoeming van drie verkozen burgemeesters een onevenredige straf voor een vermeend misdrijf (twee meppen in één zin). De Europese Commissie bekritiseert de gemeente Zaventem die taaleisen stelt aan de verkoop van bouwgrond. De International Herald Tribune beschouwt Vlaanderen als typevoorbeeld van een nationalistisch geïnspireerd politiek-correct fascisme. De internationale pers spreekt over een fascistisch Vlaanderen met etnische zuiveringen en stammentwisten, over een verkrampte regio, en: zij stelt dat in de eerste plaats de Vlaamse politici het land verzieken en de bevolking slachtofferen.

Zo veel stoute woordjes over hun geliefde Vlaanderen waar de blauwvoet vliegt, dat kon het flamingant krapuul niet onopgemerkt laten voorbijgaan.

Kris Peeters wist onmiddellijk te melden dat hij het rapport van de Raad van Europa waardeloos vond. Marino Keulen was "verbolgen". Samen zullen ze een brief schrijven om verduidelijking. Geert Bourgeois kwam met plannen voor een heuse flamingante propagandamachine (of beter: voor de uitbreiding van de reeds bestaande) om het imago van Vlaanderen bij te sturen. Guy Tegenbos in de flamingante krant "De Standaard" noemde de Raad van Europa "belachelijk". En de VVSG schrijft het Europese Congres van Regionale Overheden aan. Vandaag opnieuw ontkent Geert Bourgeois in het Vlaams-commercieel gazetteke "De Morgen" het bestaan van een slecht imago van Vlaanderen, en verwijt "sommige media" daarover een indruk te machineren. En eveneens vandaag bevestigt Karel De Gucht nogmaals in het Nieuwsblad dat voor hem de rand "Vlaams moet blijven" en dat er "geen morzel Vlaamse grond kan worden opgegeven".

Deze soevereinistische reacties in Vlaamse politiek en media zijn op maat van het Vlaams Belang. Dat ziet immers een onafhankelijk Vlaanderen alleen punt per punt samenwerken in een context van internationale organisaties, in de mate dat "de Vlaming" zulks wenst.

Alsof er aan voorbeelden van "de flamingantendictatuur" een tekort zou zijn. De wooncode, de bouwgronden, de burgemeesters, de speelpleinen, en ook de sportclubs, de etalages, de marktborden, de bewegwijzering, de inburgeringscursussen, de taalwet die niet weet of een computerprogramma een werkgever of een werknemer is (!), ministers die alleen in het Nederlands een interview willen geven, de anti-Belgische zuiveringen in de Vlaamse partijbesturen, het vandalisme en de "ludieke" pesterijen van de flamingante activisten. Wanneer Hendrik Vos van de RUG op kousenvoeten en zeer voorzichtig wil aangeven toch maar wat zelfkritischer te zijn, krijgt hij van VRT-journalist Ivan De Vadder onmiddellijk te horen: "Dat zal u niet in dank worden afgenomen !" .

De repliek van flaminganten op kritiek is steeds dezelfde: ofwel "kent men er niets van", ofwel is men franskiljon of "gestoord". "Te veel in de zon gezeten, zeker ?", zegt Kris Peeters. En niet te vergeten de als maar weerkerende chantagepogingen: "Als we tegengewerkt worden, zullen we radicaliseren !", waardoor flaminganten aangeven dat met hen volkomen niets aan te vangen is, waardoor bewezen wordt dat flamingantisme in de eerste plaats bestreden moet worden.

Vooral de reacties op het hoger vermelde artikel in de IHT (en NYT) "Belgium teeters on a linguistic edge. As French-speakers spread north in Belgium, Flemish hear a threat" van Steven Erlanger, waren naast de kwestie, omdat niet één hem correct citeerde. De waarneming van Steven Erlanger is:

"This combination of national pride, rightist politics, language purity and racially tinged opposition to big-city mores and immigration is a classic formula these days in modern Europe, a kind of nonviolent fascism."

"Politiek-correct-fascisme" is een betere term, want met geweldloosheid heeft flamingantisme niets te zien. Het citaat verwijst naar "modern Europe". De Vlaamse regio is dus een voorbeeld van een meer algemeen Europees probleem, maar zo gaat Steven Erlanger verder, in Vlaanderen is het erger, en komen er nog bezwarende elementen bij: over de hypocrisie van de Liedekerkenaars (Of course, Mertens said, smiling, "one can understand 'disturb' in different ways." ) kan hij zijn afkeer nauwelijks verbergen.

Het flamingant krapuul mag spartelen als de duivel in een wijwatervat, het feit dat Vlaanderen een flamingantendictatuur is, een "Iran aan de Noordzee", een door flamingantisme en taalfundamentalisme verziekte en verkrampte regio, is een uitgemaakte zaak.

Vlaanderen is een verkrampte regio, en heeft dus een "healing" nodig, ontspanning en herstel. Dit "helen van Vlaanderen" kan beginnen bij het bijsturen van de vervormde denkpatronen die onze samenleving verzieken. In de cognitieve therapie onderscheidt men 10 van zulke vervormde denkpatronen. Ze zijn alle probleemloos en duidelijk van toepassing op de flamingante ideologie en mentaliteit.

1. Alles of niets denken: als er geen vergaande staatshervorming komt, gaat de Vlaming plat op de buik; voor flaminganten is elk communautair compromis verraad of "nooit genoeg" ;


2. Oververalgemening: stereotyperingen, "de Vlamingen" , "de Franstaligen"; over de eisen van "de Vlamingen" spreken, waar het alleen flaminganten-eisen betreft;


3. Blindstaren: de winkelier op de hoek spreekt Frans in zijn zaak (Stel je voor !);


4. Het positieve ontkennen: België kan niets positiefs voortbrengen, al wat misgaat is "Belgisch", wat goed gaat is "Vlaams";


5. Gedachten- en glazenbol-lezen: de Franstaligen willen Vlaanderen inpalmen; België zal oplossen; er zal ooit zeker een onafhankelijk Vlaanderen komen; België loopt op zijn laatste benen;


6. Overdrijven van deelkenmerken ("buiten proportie" blazen; katastrofiseren): Vlaanderen wordt bedreigd door islamisering, door verfransing, door geldverspillende linkiewinkies, door transferts naar Wallonië;


7. Louter emotie-argumenteren: de eeuwenoude strijd van "Het Vlaamse Volk", de Franstalige officiers in de WOI; vendelzwaaien op de IJzer-wake-vaarten.


8. Strakke regels: de taalwetgeving, plat legalisme ipv democratische cultuur


9. Etiketteren: franskiljons, volksverraders, incivieken, zelfs geen varkens want die schijten niet waar ze eten …


10. Personaliseren: "Vlaanderen" zit in een verkeerd huwelijk; "Vlaanderen" wil meer bevoegdheden; "Vlaanderen wil op zijn eigen benen staan".

Wat opvalt is de steeds weerkerende verkeerde-oorzaak-attributie, het steeds weer leggen van de schuld bij "de anderen", bij de "onvlaamsen" en zo nodig bij de "ontaarde Vlamingen".

Niet alleen negatief ingestelde activisten delen België op in "Vlamingen" versus "Walen", ook wie schijnbaar op verbetering aanstuurt ontsnapt niet aan het communitaristisch discours. Nochtans zit daar de voornaamste denkfout, namelijk dat flaminganten denken in gemeenschappen en niet in mensen. Dat vervormd denkpatroon, het volkerendenken, is één van de belangrijkste oorzaken van de huidige crisis. Europese verantwoordelijken hebben dan wel terechte kritiek op de wantoestanden in de Vlaamse politiek, maar de Europese Unie zelf moedigt volkerendenken en communitarisme aan. Daarin zit enige contradictie.

Oogst Europa de communitaristische storm die het zelf gezaaid heeft?

De irrationaliteit van het flamingante narratief komt ook duidelijk naar voor bij een logische analyse op drogredenen van politieke commentaren van flamingante politici.

Bart De Wever bezondigt zich herhaaldelijk aan het vergiftigen van de bron en ad hominems allerhande. Bart Somers is de kampioen van het valse dilemma. De Warande stapelt cirkelredeneringen op. Wouter Beke speelt in op de dubbele betekenis van eenzelfde woord. Geert Bourgeois zeurt over stijl omdat hij niets over inhoud te zeggen heeft. Karel De Gucht en Patricia Ceyssens denken dat zij redelijk zijn omdat zij net-iets-minder-extremistische posities innemen of "het gemiddelde maken". Voor N-VA is wie op haar kritiek heeft geen echte Vlaming. Jo Vandeurzen legt complete nonsens-verbanden. Flaminganten in de rand zitten op een hellend vlak of trachten zich goed te praten door te verwijzen naar gelijkaardige fouten van anderen. Het ridiculiseren, demoniseren, intimideren, bedreigen van "de vijand" enerzijds en anderzijds het minimaliseren of ontkennen van eigen kwaad, het zijn slechts enkele "technieken" uit de lange rij flauwe-kul-door-drogredenen die de essentie uitmaken van het flamingant discours.

Het uitzuiveren van het Vlaams politiek discours op logische fouten is een democratische plicht, want irrationalisme vernietigt de democratische besluitvorming.

Een derde manier waarbij men de door flamingant gif veroorzaakte verkramping kan vaststellen, is de droevige algemene gezondheidstoestand van de Vlaamse bevolking. Vlaanderen mag dan officieel bij de "rijkste" regio's behoren, de geestelijke armoede is er sterk veralgemeend en ze is algemeen één van de ongezondste om in te leven. Die toestand wordt verdoezeld door een uitgebreide medische industrie, maar de feiten spreken boekdelen. De verklaring ligt in de link tussen flamingantisme en de ideologie van "de hardwerkende Vlaming", waarbij elke beslissing wordt afgemeten aan het criterium "goed/slecht voor economie en voor jobs": Vlaanderen is misantroop.

Vlaanderen is een regio van zelfmoorden, kankers, echtscheidingen, abortussen, depressies, verkeersongelukken, huiselijk geweld, straatgeweld, dierenmishandeling, racisme, discriminatie, natuurvernietiging, woekerend beton, en bergen zwerfvuil aan het Noordzeestrand. De ontreddering van de dolgedraaide burgers is schrijnend. Maar porno, roken en vloeken zijn verboden in "Proper Vlaanderen", want "slecht voor economie en voor jobs".

De Vlaamse regio heeft creatieve voorstellen nodig om reële samenlevingsproblemen op te lossen en geen obsessies met utopische ambitie om imaginaire onrechtvaardigheden te bestrijden.

"Heel Vlaanderen" mag de verkiezingsslogan voor 2009 worden, maar niet in de betekenis van "Groot Vlaanderen", maar in de betekenis van "Laat ons Vlaanderen helen" , laat ons een duurzaam genezingsproces op gang brengen dat een einde maakt aan de wantoestanden veroorzaakt door het flamingant vergif, laat ons een einde maken aan de massahysterie van de Vlaamse Pest.

Hoe dan? Geef aan elke flamingant een spiegel, en weerhoudt hem ervan die kapot te gooien omdat het beeld hem niet bevalt. Om zo de fake achterwege te laten en te komen tot zelfbezinning over wat waarlijk menselijke behoeften zijn.

Als de kritiek van de Raad van Europa en andere internationale instellingen of media daartoe een aanzet geven, is het bezoek van de drie afgevaardigden zeker zinvol geweest.

WOUTER en MARIANNE

Alle flaminganten zijn krapuul, en alle Vlaamse politici zijn flamingant. "Van hen allen" is CD&V het kwaadaardigst. Dat is een korte maar objectieve beschrijving van huidige flamingantendictatuur in ons land. Natuurlijk zijn er op die regel uitzonderingen, maar alleen van enkele invloedlozen die spreekwoordelijk de regel bevestigen. Dwz: niet het Vlaams Belang, maar wel CD&V belichaamt bij uitstek de politieke kwaadaardigheid in ons land, een keuze voor CD&V is een keuze, niet voor het kleinste, maar voor het grootste kwaad. Kortom: CD&V is een partij van verderf.

Met een zekere regelmaat werkt CD&V zich in de actualiteit als partij van verregaande betutteling en indringende schending van de privacy van burgers en gezinnen. Wat is meer concreet de huidige inhoudelijke invulling van deze "nieuwe" extreem-rechtse partij? Geen onbelangrijke vraag nu CD&V van voorzitter wisselt: vandaag geeft Wouter Beke zijn "macht" door aan Marianne Thyssen. "Wouter en Marianne", het moet niet altijd "Suske en Wiske" zijn.

Wie of wat is "CD&V"? Zoals verder zal blijken: een "occult" genootschap dat de herkerstening van de samenleving beoogt, perfect in lijn met de "Radicale Orthodoxie" en de "Nieuwe Evangelisering". Zo wist toekomstig CD&V-voorzitter Marianne Thyssen te melden dat ze een oproep kreeg uit haar beminde partij: "Marianne, we hebben je nodig…!" Maar wie zijn die "we"? CD&V is de partij van de geheimhouding. Haar partijtop wordt overal vermeld maar nergens vernoemd, dwz wie op de CD&V-site zoekt wie de partij stuurt en aan de koordjes van de CD&V-voorzitter trekt, zal snel merken dat dit verloren moeite is. Daarin is CD&V uniek: alle andere partijen vermelden hun partijbestuur netjes transparant op hun site.

Deze geheimdoenerij van CD&V is geen toeval. Men hoeft maar een blik te werpen op de teksten van de KUL-politiek-architect Wouter Beke, om te begrijpen wie aan de bron ligt van al dit kwaad. Wouter Beke stelde een aantal "spelregels" op voor zulk een catch-all-partij:

"Een derde regel - die hieruit voortvloeit - is dat de belangrijke standpuntbepaling tot stand komt door een beperkte elite op topbijeenkomsten met de verantwoordelijken van de verschillende deelgroepen. Tijdens deze, meestal geheime, bijeenkomsten worden de belangrijke meningsverschillen en de onderlinge strijdpunten tegenover elkaar afgewogen. "(Wouter Beke)

De ideologie van Wouter Beke is een vorm van politiek-neo-augustinisme, een vorm van katholieke orthodoxie die op dit ogenblik trendy is bij ultra-conservatieve katholieken. Het augustinisme is ondertussen 1600 jaar oud.

Augustinus was een fanatiek "kettervervolger", toch in het tweede deel van zijn leven tenminste, en lag aan de basis van een groot deel van de katholieke doctrine. Oorspronkelijk was hij een Romeins academicus, afkomstig uit Noord-Afrika. Hij leidde een vrolijk en liederlijk leven en was smoorverliefd op zijn vriendin, een concubine van lagere stand, die hem een zoon schonk. Het kind stierf echter op achtjarige leeftijd. Augustinus' relatie was wel wettelijk erkend, maar slechts als een soort tweede-klas huwelijk. Dit was tegen de zin van zijn katholieke moeder die voor haar zoon een eerste-klas huwelijk wenste, en hem dwong te scheiden, een scheiding die ernstige wonden naliet. Het werden hartverscheurende taferelen. "Mijn hart dat ten diepste aan haar gehecht was, was opengereten en gewond, en er drupte bloed uit". De beminde vriendin keerde naar Afrika terug met de belofte dat zij nooit een andere man zou kennen. Augustinus moeder vond en koos voor hem een andere ditmaal voor haar geschikte vrouw: een meisje van slechts tien jaar dat nog twee jaar moest wachten om te kunnen trouwen.

Augustinus zag zijn wereld vergaan en koos in afwachting van het huwelijk een andere concubine. Maar zijn diepe liefde voor zijn ware levensgezellin bleef: "De wonde toegebracht door de scheiding van mijn eerste vrouw, was niet genezen. Na ontstoken te zijn en hevige pijn, etterde de wonde. De pijn maakte mij als het ware ongevoelig, maar ook wanhopig". Op het ogenblik dat het meisje, de "vrouw" naar de keuze van zijn moeder, twaalf jaar oud werd en hij haar moest huwen, weigerde Augustinus. Hij vertrok naar Noord-Afrika en werd monnik in een woestijnklooster voor heremieten en asceten. Kort daarop stierf zijn moeder, en Augustinus zat daar, de eenzame monnik met verdriet over een verloren zoon, verloren liefde, verloren moeder. En daarmee draaide zijn wereld onderste boven. Van Romeins academicus metamorfoseerde hij in bitter kettervervolger. Naast Paulus en Johannes, komen de meest onverzoenlijke geloofsstellingen van hem. Hij promootte een katholicisme van aboluut geloof, predestinatie en volledige onderwerping aan de Kerk. Hij werkte nauw samen met de bischoppen die van het afbreken van de antieke tempels hun hoofdbekommernis hadden gemaakt, en legde de fundamenten van het religieus fanatisme binnen de katholieke kerk.

Die onverdraagzame, fundamentalistische leer van de door verdriet verteerde Augustinus, is het uitgangspunt van het politiek neo-augustinisme, is de basis van de politieke agenda van CD&V. De Augustijnse instituten willen wereldwijd de leiders van morgen vormen. Ook in België dus: de affiniteit van CD&V met het neo-augustinisme merkt men in de "Augustinus-lezing" van Wouter Beke "over de gemeenschap van goederen" , een tekst die merkwaardig genoeg recent van het net verdween. Hij was te duidelijk waarschijnlijk. De connectie tussen CD&V en orthodox-katholiek fundamentalisme is echter onweerlegbaar manifest. Hier volgen vier items in dat verband.

1. "Radical orthodoxy" en "Nieuwe Evangelisering": de (geheime) CD&V-agenda ?
De "Nieuwe Evangelisering" van Karol Wojtyla en Joseph Ratzinger betekent dienstplicht voor de katholieke gemeenschap. Immers, door de Scheiding van Kerk en Staat mogen geestelijken niet meer rechtstreeks aan politiek doen. En dus is het Vaticaan overgestapt van de idee van een beroepsleger van pastoors, bisschoppen en kardinalen, naar dienstplicht van katholieke lekenactivisten. Het gaat dus niet om een proces waarbij priesters in de liturgie vervangen worden door leken, neen, het is omgekeerd een proces waarbij van elk lid van de kerkgemeenschap wordt geëist zich voor de evangelisering, voor de herkerstening van de samenleving als militant in te zetten. Dwz evangelisering is in de katholieke Kerk een lekenplicht geworden: vroeger Karol Wojtyla en nu Joseph Ratzinger willen van alle katholieken missionarissen maken.

De taak van deze leken-missionarissen is vooral belangrijk in geseculariseerde landen, waar "nieuwe evangelisering" moet gelezen worden als "her-evangelisering". "De katholieke levenswijze" staat daarbij centraal en moet als voorbeeld dienen. Hun taak is de wereld "radicaal" te veranderen. Alleen wie tegen de goddelijke gerechtigheid is (alleen wie des duivels is, lees maar), zal zich volgens Joseph Ratzinger tegen deze "waarheid" verzetten. CD&V past perfect in dit orthodoxe plaatje.

Volgens de "Radicale Orthodoxie" van John Millbank is "Participatie in de Schepping" de plicht van ieder mens, van ieder burger. Seculariteit is “satanisch”, en dus moet de volledige samenleving onder het dak van de Kerk gebracht worden. Modernistische katholieken collaboreren volgens John Millbank met de Satan himself, en ook zij hebben dus correctie nodig. De Radicale Orthodoxie richt zich tegen de duivels buiten, maar ook of zelfs vooral: binnen de kerk, het is een verketteringsideologie in de "beste" augustijnse traditie.

"Participatie in de Schepping" klinkt wat abstract, maar in concreto betekent het dat elke burger dient deel te nemen aan de projecten van de katholieke politici, die, zoals we vernamen in de Nieuwe Evangelisering, ageren vanuit katholieke dienstplicht.

Zowel de "Nieuwe Evangelisering" als de "Radicale Orthodoxie" zijn vormen van extreem-rechts anti-modernisme en anti-secularisme. Omdat seculariteit daarbij in de eerste plaats gezien wordt als 1789, als de Franse Revolutie, zijn ze beide ook uitgesproken “anti-Frans”. De diabolisering van de democratische lekenstaat en de haat voor de Franse taal, de taal van de seculariteit, komen zo samen in een extreem-rechtse partij als CD&V.

"Een eerste spelregel is dat het interne debat in belangrijke mate door de elite gedeïdeologiseerd wordt. In de mate dat het ideologisch discours niet aansluit bij een gemeenschappelijk vijandsbeeld, zal het in de interne discussie zoveel mogelijk geweerd worden en wordt alles zoveel als mogelijk ideologisch neutraal voorgesteld." (Wouter Beke)

Binnen CD&V wordt dus alleen ideologisch gediscussieerd over gemeenschappelijke vijanden, en die is, zo weten we, de liberale democratische lekenstaat. Het aanwenden van een vijandsbeeld is essentieel voor de eenheid van de partij, is de mening van Wouter Beke, zo wist hij ook vandaag in het commercieel Vlaams gazetteke "De Morgen" te melden:

"Niets is zo goed voor een kartel als een externe vijand. En daar hebben we er inderdaad genoeg van."

Het milderen van vijandslabeling is een kenmerk van vredescultuur, zoals Pax Christi zeer goed weet. Realisme is daarbij echter nodig, gevaren voor een democratische samenleving zijn niet onbestaande. Maar het uitgesproken cultiveren van een vijandsbeeld, zowel interne als externe, ketters, verraders en demonen, en dan nog louter omwille van politiek opportunisme, is een duidelijk wezenskenmerk van een geweldcultuur, die zonder enige twijfel heerst in de rangen van CD&V.

CD&V verspreidt een maatschappelijk gif, een feit dat niet voorbijgaat aan de aandacht van de Verenigde Naties, de Raad van Europa en de internationale pers. "Grappig" is dan ook de soevereinistische reflex van Kris Peeters en andere flaminganten, een reflex die geplukt lijkt uit het programma van het Vlaams Belang.

2."Actief pluralisme": Oecemene tegen de democratische lekenstaat
Naast de afkeer van seculariteit is het flamingantisme van CD&V een gevolg van haar politiek augustinisme. De kloosterregel van Augustinus bepaalt:

"Allereerst moet u eensgezind tezamen wonen van ziel en van hart op weg naar God. Want is dat juist niet de reden waarom u samen bent gaan leven?"

"Eensgezind van ziel en van hart op weg naar God", is de CD&V-politieke visie voor "Vlaanderen". Van diversiteit kan geen sprake zijn. En dus streeft CD&V ofwel naar zuivere herkerstening, ofwel naar de eenheidsworst van het "actief pluralisme". In beide gevallen betekent dit een orthopraxis van opgelegde gedragsregels, in beide gevallen betekent dit onverdraagzaamheid in functie van "proper Vlaanderen". Zo stelt Wouter Beke zich de vraag of moslims en katholieken tegenstrevers zijn, of medestanders, weeral, tegen een gemeenschappelijke vijand. En die is de seculariteit, uiteraard. Daarin zit ook het venijn van de interreligieuze dialoog van Joseph Ratzinger: het zoeken naar een kerkelijke alliantie tegen secularisme, met het katholicisme als "primus inter paris".

Predestinatie is een basiskenmerk van de theologie van Augustinus, en niet minder van CD&V. Predestinatie om te participeren in de politieke projecten van CD&V, predestinatie om een "Vlaamse identiteit" aan te nemen die door het occulte CD&V-partijbureau wordt uitgetekend.

"Anders-zijn" is binnen de CD&V-cultuur des duivels en ten allen prijze te bestrijden.

3. Popularisme van een catch-all-partij: een eufemisme voor politiek-correct fascisme
CD&V wil de partij van het hele volk zijn, het Vlaamse Volk", zoals we nu weten "Eensgezind van ziel en van hart op weg naar God". Kortom CD&V is een totalitaire partij, die geen democratische belangroepen erkent. Minderheden krijgen veto-recht (behalve als het om BHV gaat blijkbaar)

"Ten tweede is er de aanvaarding van en respect voor onderlinge verschillen. Een meerderheid zal haar wil niet opleggen aan een minderheid wanneer het voor die minderheid vitale aspecten betreft. Liever wordt de standpuntbepaling uitgesteld dan door een meerderheid afgedwongen. Op essentiële punten beschikken de verschillende deelgroepen dus een feitelijk vetorecht.
(…)
Voor een succesvolle volkspartij heb je ‘overarching loyalty’ nodig – het communautarisme –, ‘prudent leadership’ en respect voor de eigenheid van deelgroepen met meningsverschillen die niet onder de mat mogen worden geveegd.
(…)
"Wat is de essentie van een volkspartij? Elke mens in de samenleving telt. En omdat hij telt, heeft hij naast rechten ook plichten en verantwoordelijkheden ten aanzien van die samenleving. Maar in de samenleving bestaan verschillende mensen en ook verschillende groepen van mensen. Opdat een volkspartij succesvol zou zijn, moet aan een aantal randvoorwaarden zijn voldaan. Een van die voorwaarden gaat over de wijze waarop wordt omgegaan met de verschillen in een partij. Het bestaan van interne meningsverschillen wordt vaak als negatief ervaren, maar dat hoeft niet. Een volkspartij wil die verschillen niet wegmoffelen, maar ze erkennen en er een harmonieus geheel van maken. Dat is een permanente oefening, die voortdurend moet worden geactualiseerd." (Wouter Beke)

Kortom, nu weten we waarom N-VA als kleine minderheid zoveel invloed uitoefent binnen het Vlaams kartel. CD&V wil naar buiten komen als een monoliet Vlaams blok, haar mandatarissen zijn slechts ambitieloze uitvoeders van de anonieme partijwil.

Het popularisme van CD&V kent drie vormen: volkerendenken , “het volk” als tegensgesteld aan het "bestuur", en de populairiteit van CD&V-politici. Daarin wordt zwaar geïnvesteerd, en dus wordt CD&V ook hysterisch als op internetfora al deze moeite wordt van tafel geveegd door negatieve uitlatingen van de forumgangers. CD&V is de (internet-)censuurpartij bij uitstek geworden: de hersenloze aanbidding van CD&V politici mag niet gedwarsboomd worden.

4. Niets-ontziend opportunisme
Om haar heilige missie te voltrekken en haar kruistocht tegen de (Franse) seculariteit tot een "succes" te kunnen brengen, hanteert CD&V een niets ontziend opportunisme, niet in de laatste plaats op electoraal vlak. Het kartel met N-VA is daar een belangrijk voorbeeld van, maar niet het enige.

Het Vlaams kartel telt naar schatting niet meer dan 60000 radicale leden: het zijn zij, 1% van de Vlaamse bevolking, 0,6% van België, die gedreven door plat opportunisme en blinde obsessie, ons land nu al een jaar in een institutionele crisis gestort hebben. Maar, die leden "zien de partij graag".

"Els en Polleke" zetten zich in voor de “Proper Vlaanderen"-actie. Maar niet alleen zij. De feminatheek van Louis-paul Boon werd verboden. Internetfora worden aan banden gelegd. Roken, drinken, de pedagogische tik, "onveilig fietsen" of "racisme", in het betuttelend proper CD&V-Vlaanderen kan het allemaal niet.

Leterme-lastering is godslatering en dus des duivels. Wat ondertussen niet weg neemt dat het Vlaams kartel Yves Leterme met zijn broek op de schoenen in het Federaal Parlement laat speechen. Vitalski kon zijn toneelstuk over Yves Leterme opbergen. Desondanks openbaart Yves Leterme zich als "sul der sullen", het steeds eens met Bart De Wever en N-VA, die het echter nooit eens zijn met hem. Altijd opnieuw dat debiele zinnetje: "Wat is uw vraag?". Heel eenvoudige tip voor een reactie: de vraag is dat u zou reageren op de stelling die zou juist onder woorden gebracht werd. Welke idioot begrijpt dat nu niet?

En er zijn de "heilige bonen", zoals onder weerom boven vermeld "Els en Polleke". Hugo Claus werd bespot. Weeshuizen in Bulgarije, ver buiten de bevoegdheid van België, op het altaar gezet. Verontwaardiging over Tibet. Aanbidding van pater Damiaan.

Maar nu is ’t serieus. De vorige jaren werd er geklungeld, met CD&V erbij wordt er eindelijk goed bestuurd (hoezo?) . Geen kinderachtige humanitaire missies meer voor het leger, maar al militarisme wat de klok slaat en NAVO-verplichtingen boven alles. En als het even manifest mis gaat: Paars-puin ruimen, dat doen ze!

CD&V, de partij van de échte Vlamingen, van de rechtgeaarde Vlamingen, van de geëngageerde Vlamingen,… van het flamingant krapuul. Boetes horen in het Nederlands en weg met het Konigshuis, zoals het échte Vlamingen betaamt.

5. Marianne
Om te hernemen: "Marianne wij hebben u nodig…". Wie? Wie is die "we"? Geen mens dus die het weet. De nieuwe voorzitter, Marianne Thyssen plant de toekomst voor de komende decennia, maar welke? Is Marianne Thyssen een excuustruus , "Marionet Thyssen", de handpop van het CD&V- "occulte partijbestuur”? Eén en ander past goed binnen de theologie van de "Nieuwe Evangelisering". "Alleen de Anti-Christ spreekt uit eigen naam" , zegt Joseph Ratzinger, daarmee elke vorm van menselijke autonomie diaboliserend: bij CD&V spreekt de voorzitter in naam van "de partij", als flamigant in naam van "de Vlamingen", en als katholiek in naam van jieseke zelf.

Marianne Thyssen zegt volmondig achter het kartel met N-VA te staan. "Ik heb het kartel van bij het begin gesteund". Zij behoort dus niet tot de uitzonderingen waarnaar ik verwees in het begin van deze bijdrage. "Een denktank voor de toekomst van Vlaanderen" : en dus niet van België. "Nu we terug op alle niveaus van de macht aanwezig zijn": ah, daar gaat het eigenlijk om ?

CD&V, flamingant en extreem-rechts, heeft vooral LDD en Vlaams Belang als rivalen, maar CD&V is het kwaadaardigst: CD&V betekent door haar totalitaire agenda en communitaristische logica een waar gevaar voor onze samenleving, voor het welzijn van de burgers.

Wie nu nog bewust CD&V stemt, of overtuigd sympathiseert met de CD&V-politiek, is ofwel krapuul, ofwel volslagen idioot, ofwel een combinatie van beide. Omwille van haar niets-ontziend opportunisme en blinde ambitie is het CD&V-partijbureau een occult gezelschap dat de complete immoraliteit belichaamt.

Wouter laat het voorzitterschap aan Marianne, maar achter de schermen zijn het dezelfden die de CD&V-koers bepalen. En die koers, die deugt niet.

DE DOORBRAAK

Het begrip "Vlaams" in de politiek van ons land krijgt definitief een nieuwe betekenis. Van gewoon een geografische aanduiding, een louter regionale verwijzing, wordt "Vlaams" een politiek-ideologische term voor het "Vlaams blok" in het federaal parlement. Dat "Vlaams blok" stemt vannamiddag voor de tweede maal eenzijdig de splitsing van BHV.

Wanneer regionale of etnische verwijzingen primeren boven gangbare politieke ideologie, wordt burgerschap uitgehold en herleid tot primair volkerendenken. Ook in ons land, en we kunnen ons dus afvragen hoe de huidige politieke toestand bondig kan beschreven worden.

Een eerste vaststelling is dat de Vlaamse politieke klasse volledig gerecruteerd werd uit het "flamingant-krapuul-segment" van onze samenleving. De aanwezigheid van een "Vlaams blok" in het federaal parlement bewijst dit.

Tweede vaststelling is dat binnen dat "Vlaams blok" CD&V de kroon spant als extreem-rechtse krapuulpartij en daarmee is CD&V op dit ogenblik hét gevaar bij uitstek voor het welzijn van onze samenleving.

Een gevolg van bovenstaande feiten is het ontstaan binnen Vlaanderen van een grote klasse van "politieke wezen". De Vlaamse politiek vertegenwoordigt uitsluitend de flaminganten, de Franstalige partijen vertegenwoordigen België, maar in Franstalig perspectief, wat volkomen te begrijpen is. De "Vlamingen voor België", de "Nederlandstalige Belgen" zitten bij gevolg zonder politieke vertegenwoordiging.

Een passende illustratie van deze toestand is het debiel woordgebruik van Kris Peeters. Hij vergelijkt zijn agenda tot confederale staatsgreep met een "copernicaanse revolutie". Ongepast en degoutant. Ongepast want Copernicus stelde de zon als centraal referentiepunt ten nadele van de planeten, en niet omgekeerd. Degoutant, want de weerstand die de astronomie mocht ondervinden van de katholieke Kerk, staat symbool voor weerzinwekkende opinie-terreur in de geschiedenis, en Kris Peeters is wel degelijk een katholiek. Met zijn "copernicaanse revolutie"-vergelijking zit Kris Peeters als het ware mentaal op het niveau van een wierdo die denkt dat hij Napoleon is.

Een derde vaststelling is de aankondiging van het einde van het Cordon Sanitaire tegen het Vlaams Belang, dat beste maatjes is met haar bevriende fascisten van CD&V. De doorbraak van het anti-Belgische Cordon Solidaire "tegen de Walen" is een feit dat voortaan niet voldoende in het gezicht van de Vlaamse politici kan gewreven worden.

Volgt de Vlaamse politiek de koers van een bewuste verrottingsstrategie? De vraag stellen is ze beantwoorden. Natuurlijk is dat zo. Hoe meer de flaminganten de goede werking van de Belgishe instellingen "blokkeren", hoe meer ze achteraf kunnen roepen en tieren dat "de Belgische constructie niet werkt". De Vlaamse politiek heeft zich tot doel gesteld België kapot te maken, het is nu duidelijker dan ooit te voren.

Ik besluit dan ook dat de Vlaamse politiek rot is tot op het bot en dat de Vlaamse politiek een ingrijpende opkuis nodig heeft. Van de mensen die er nu in aanwezig zijn, valt alleen ellende te verwachten.

BRUSSEL-HOOFDSTAD: LOSLATEN

De discussies rond de door flaminganten gevraagde splitsing van BHV, blijven voortduren en gijzelen politiek en bevolking.

"Gewoon" BHV splitsen is geen oplossing, want onbehoorlijk als methode en onwenselijk op zich: dat is immers een legitimering van archaïsche flamingante territoriumdrift. BHV kan niet opgelost worden als afzonderlijk probleem, omdat het een symptoom is van een anomalie in de staatsstructuur. Wie de werking van de gewesten moderniseert, lost daarmee ook BHV op.

Maar hoe dan? Hier leest u mijn visie over wat men kan doen om de gewesten te moderniseren en te harmoniseren:

1. Schaf de gemeenschappen af

• Door ze laten samen te vallen met de gewesten. Omdat er gemeenschappen bestaan, bemoeien gewesten zich buiten hun grenzen. Dat is een ongezonde toestand. Best is dus gewest en gemeenschap te laten samenvallen, waardoor het concept "gemeenschap" de facto verdwijnt.
• 4 gewesten: Vlaanderen, Brussel, Wallonië, Eupen-Malmédy. Twee gewesten werken polariserend, bij drie bestaat het gevaar dat twee samenspannen tegen één. Daarom zijn er best minstens vier gewesten.
• Volledig gescheiden gewesten. Er moeten daarom twee gemeenschappen worden bijgemaakt of benadrukt: de Brusselse en de Duitstalige. Die vallen samen met de gewesten, zodat België dan voortaan vier volledig gescheiden gewest-gemeenschappen telt.
• Eigenheid van elk gewest bepalen. Gewesten moeten niet te veel bevoegdheden hebben, maar alleen die nodig zijn om de specifieke eigenheid ervan te besturen. Het is daarom ook nodig de eigenheid per gewest te bepalen en alsook die van gewesten in het algemeen.
• Gewesten ondergeschikt maken aan de federale overheid. Om institutionele conflicten te vermijden is het nodig een hiërarchie van bestuursniveau in te voeren. Gewesten worden daardoor ondergeschikt aan de federale overheid.
• Brussel-hoofdstad-staat. Brussel heeft niet alleen een rol als hoofdstad van België maar ook als hoofdstad van Europa. Brussel wordt dus best een entiteit op zich. Dat betekent dat ik elke "aansluit-agenda" verwerp. Zowel Wallonië als Vlaanderen moeten Brussel volkomen loslaten: Brussel is Brussel is Brussel.

2. Flexibiliseer de gewestgrenzen

• Gemeenten op een gewestgrens kunnen periodiek en per referendum hun gewest kiezen. De gedachte dat de taalgrens voor eeuwig gebetonneerd zou zijn, is te gek voor woorden. Niets is voor eeuwig, ook de taalgrens niet. Het komt erop aan dat de taalgrens de demografie volgt, en niet omgekeerd. Anderzijds is het logisch dat alleen gemeenten op de taalgrens kunnen kiezen waar ze willen bijhoren. En dus is het redelijk de taalgrens te flexibiliseren op basis van een bv tienjaarlijks gemeentelijk referendum.
  

3. Schaf de faciliteiten af

• In ruil voor taalgaranties. Faciliteiten zijn ook zo'n gedrocht waardoor het ene gewest zich gaat moeien in het andere. Zij kunnen dan ook best afgeschaft worden, maar wel in ruil voor leefbaarheidsgaranties.
• Primaat van de taalvrijheid boven het territorialiteitsbeginsel. De eerste leefbaarheidsgarantie zijn taalvrijheid en taalhoffelijkheid. Elke vorm van taalfundamentalisme wijs ik af, zeker als het om "vernederlandsing van het straatbeeld" gaat.
• Minderhedenrechten, ook op taalgebied. Een moderne democratische wetgeving is ondenkbaar zonder minderhedenrechten. Die moeten ook mogelijk zijn op taalgebied, al kan men die beperken tot de erkende landstalen.
• In Brussel verplicht tweetalig Frans/Nederlands onderwijs. Tweetaligheid is een burgerplicht, zeker in Brussel. Nodig is te investeren in tweetalig onderwijs binnen het Brussels gewest.
• De erkende landstalen vastleggen: Nederlands, Frans, Duits. Gezien de talrijke migraties is het nodig de erkende landstalen te herbevestigen. Dit zijn Nederlands, Frans en Duits. Dus geen Turks of Portugees, maar ook geen Engels.

4. Maak een kieskring per beleidsniveau

• Een federale kieskring voor het federale niveau. Het gelijkheidsbeginsel vereist dat voor het federale niveau elk politicus door elk stemgerechtigd burger verkiesbaar is. Een federale kieskring is dan ook niet meer dan de logica zelve.
• Afschaffing van de opkomstplicht. Op het ogenblik wordt de Vlaamse politiek vergiftigd door flamingante hysterie. Opdat de burgers niet langer gedwongen zouden worden te stemmen op iets dat ze ten gronde verafschuwen, is het nodig de opkomstplicht af te schaffen.

Het komt er dus op aan met wat creativiteit een nieuwe structuur uit te tekenen die problemen oplost, en die obsessionele fixaties op utopische ambities ver achter zich laat. Politiek is het oplossen van samenlevingsproblemen, niet het ten gronde richten van de samenleving door het zich blindstaren op eigen "goddelijke" plannen. "Loslaten" om zich te kunnen concentreren op een werkzame formule, lijkt de te bewandelen weg om "BHV" op te lossen. En zo doende de bevolking niet langer te gijzelen met blauwvoetflauwekul.

Lees ook: Naar een modern België (1): eenheidsfederalisme