Het strikske van Mons, Elio Di Rupo, is druk bezig te studeren voor landverrader. Hij volgt een cursus, "Amnestie: maak van oorlogsmisdadigers heiligen", als bijzonder vak binnen een algemene Vlaams-nationale inburgeringscursus van de N-VA.
Het is in het bijzonder de "smeerlap der smeerlappen" van de Sp.a, Steve Stevaert, die aandringt op amnestie, hierin aangemoedigd door iemand die wegrationaliseren van kritiek tot zijn beroep heeft gemaakt (en zo perfect past bij het irrationalisme van N-VA) en ook door iemand die de zaligverklaring van de oorlogspaus verdedigde. Inderdaad, Steve Stevaert, de eeuwige incarnatie van de intellectuele valsheid, ligt aan de basis van het huidige collaborateursprofiel van de Sp.a. Die partij collaboreert reeds lang met het over-consumerende hyper-kapitalisme, daarna ook met het Vlaams-nationalisme, met het moslim-fundamentalisme, en nu dus ook met oorlogsmisdadigers.
Oorlogs-misdadigers. De personen voor wie nu amnestie wordt gevraagd, waren inderdaad geen koorknapen, men raadplege de lijst hier.
De stelling dat het tot nog toe uitblijven van amnestie voor oorlogsmisdadigers aan de basis ligt van de flamingante identiteitskramp, getuigt van een vrijwel compleet gebrek aan politiek-historische kennis en inzicht. Flaminganten waren al fanatiek aan het vendelzwaaien, lang voor 1940. De historische wortels ervan liggen bij rancuneus orangisme, en het reactionair ultramontanisme van bv Guido Gezelle en Cyriel Verschaeve. Bovendien bestaan nationalistische identiteitskrampen niet alleen in België, en kunnen zij ten dele verklaard worden als een reactie op de globalisering van de 21ste eeuw, en wordt, paradoxaal, het hedendaagse nationalisme aangemoedigd door de Europese eenmaking.
Amnestie met het oog op het milderen van flamingantisme, is volslagen onzin. En zelfs als het daaraan kon bijdragen, dan nog zou het moreel verwerpelijk zijn.
De vraag is of Elio Di Rupo verder wil met de vorming van een regering van Nationaal-Socialisten, NVA-PS, of dat hij zich eerder wil toeleggen op een regering die de rechtstaat respecteert. Als Elio Di Rupo, de toekomstige "Premier De Rien" (welke federale bevoegdheden zal hij nog superviseren ?) , een regering van landverraders, een "Gouvernement de Salauds", wil formeren, een regering waar we elke morgen bij het tandenpoetsen kunnen op spuwen, dat hij maar doet.
Zijn project zal niet het onze zijn.
Post Scriptum: (1) In een reactie laat Elio Di Rupo weten dat een uitgewerkte amnestieregeling niet tot de regeringsonderhandelingen behoort. Zijn prioriteit ligt bij het institutionele en het economische. Hij is gevoelig voor het maatschappelijk debat.
Dit antwoord voldoet niet: "niet" betekent hier "nog niet". In deze is ook geen debat mogelijk: wie kiest voor amnestie, kiest de kant van de collaboratie. Ook weinig geruststellend is dat Elio Di Rupo geen enkele persoonlijke band heeft met het België van WOII , en het conflict als een onbetrokken buitenstaander overschouwt. Om nog maar te zwijgen over de suggestie om te goochelen met namen.
De hier gemaakte opmerkingen blijven dus onverkort geldig: "geen amnestie" zou voor elke democraat een evidentie moeten zijn.
(2) In een lezerscommentaar van een krant-online vroeg iemand zich af waarom een "belgicistische barones" (Hilde Kieboom) dit "historische amnestie" voorstel deed. Albert II vermeldt ter gelegenheid van de Nationale Feestdag van 2010: "Pijnlijke kwesties die verdeeldheid zaaiden dienen beslecht". Het meer dan bedenkelijke oorlogsverleden van PIUS XII en evenzeer dat van Leopold III, zal daar wel niet vreemd aan zijn. Het koningshuis en het Vlaams-Nationalisme: "één strijd voor amnestie"... ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten