De denktank Pavia werkt rond de idee van nationale kieskringen. Hun ideeën daarover werden voor een deel opgenomen in de communautaire voorstellen van Open VLD, die een gedeelte van de senaat wil laten verkiezen volgens zulke nationale kieskringen.
Zoals te verwachten vindt Vlaams Belang dit voorstel onaanvaardbaar, maar ook CD&V/N-VA en Sp.a/Spirit zien deze idee niet zitten.
Volgens CD&V beantwoorden nationale kieskringen niet aan de “realiteit van ons land”. CD&V hanteert dus een eigen versie van de Belgische werkelijkheid, de Twee-Volkeren-Doctrine, waarmee nationale kieskringen niet compatibel zouden zijn. Vraag is natuurlijk of de Twee-Volkeren-Doctrine wel correct is. Vele “Walen” zijn van “Vlaamse” afkomst en vice versa, en over heel België verspreid leven er Britten, Fransen, Nederlanders, Italianen, Spanjaarden, Grieken, Polen, Marrokanen, Tunesiërs, Turken, Chinezen, Iranezen, … en niet te vergeten: Brusselaars en Duitsers, West-Vlamingen, Antwerpenaars en Limburgers. De CD&V-visie op de Belgische samenleving is een luchtspiegeling, de Twee-Volkeren-Doctrine staat haaks op de echte en reëel bestaande Belgische samenleving.
Sp.a-voorzitter Johan Vande Lanotte is eveneens als CD&V gekant tegen nationale kieskringen. Hij stelt:
“Als hoogleraar denk ik niet dat dit een oplossing is”
“Oplossing voor welk probleem ?” , vraag ik me dan af. Eigenlijk bedoelt Johan Vande Lanotte: “Dat is het tegenovergestelde van waar ik naartoe wil”. Hij wil namelijk naar een confederaal België, en iedereen weet dat separatisme aan confederalisme voorafgaat. Hij beaamt dus de reactie van het Vlaams Belang.
Opmerkelijk in de reactie van Johan Vande Lanotte is de verwijzing naar zijn functie aan de Rijksuniversiteit van Gent. Johan Vande Lanotte is voorstander van de opkomstplicht voor “de burger”, maar “als hoogleraar” weet hij “het” natuurlijk veel beter: voor of tegen nationale kieskringen is plotsklaps geen politieke mening meer, maar het resultaat van wetenschappelijk-academische expertise. De leden van de Pavia-groep zijn nochtans voor een groot deel collega’s van Johan Vande Lanotte, en zij denken, “als hoogleraar”,… dat er beter nationale kieskringen komen. Wil iemand aan Johan Vande Lanotte uitleggen dat gezagsargumenten behoren tot de categorie van de drogredeneringen? Deze verwijzing “als hoogleraar” is dan ook, op zijn minst al politiek, bijzonder misplaatst.
Na het stilzwijgen bij de vraag “al dan niet herfederaliseringen” is het nu duidelijk dat Sp.a het moeilijk heeft met een federale toekomst voor België, dat was al merkbaar bij de negatieve reactie van Johan Vande Lanotte op de eerste bekendmaking van de communautaire voorstellen van toen nog VLD. Nochtans zijn er binnen Sp.a ook Belgischgezinde groepen en politici. Zouden die ook niet best duidelijk hun mening hierover geven?
Zoals te verwachten vindt Vlaams Belang dit voorstel onaanvaardbaar, maar ook CD&V/N-VA en Sp.a/Spirit zien deze idee niet zitten.
Volgens CD&V beantwoorden nationale kieskringen niet aan de “realiteit van ons land”. CD&V hanteert dus een eigen versie van de Belgische werkelijkheid, de Twee-Volkeren-Doctrine, waarmee nationale kieskringen niet compatibel zouden zijn. Vraag is natuurlijk of de Twee-Volkeren-Doctrine wel correct is. Vele “Walen” zijn van “Vlaamse” afkomst en vice versa, en over heel België verspreid leven er Britten, Fransen, Nederlanders, Italianen, Spanjaarden, Grieken, Polen, Marrokanen, Tunesiërs, Turken, Chinezen, Iranezen, … en niet te vergeten: Brusselaars en Duitsers, West-Vlamingen, Antwerpenaars en Limburgers. De CD&V-visie op de Belgische samenleving is een luchtspiegeling, de Twee-Volkeren-Doctrine staat haaks op de echte en reëel bestaande Belgische samenleving.
Sp.a-voorzitter Johan Vande Lanotte is eveneens als CD&V gekant tegen nationale kieskringen. Hij stelt:
“Als hoogleraar denk ik niet dat dit een oplossing is”
“Oplossing voor welk probleem ?” , vraag ik me dan af. Eigenlijk bedoelt Johan Vande Lanotte: “Dat is het tegenovergestelde van waar ik naartoe wil”. Hij wil namelijk naar een confederaal België, en iedereen weet dat separatisme aan confederalisme voorafgaat. Hij beaamt dus de reactie van het Vlaams Belang.
Opmerkelijk in de reactie van Johan Vande Lanotte is de verwijzing naar zijn functie aan de Rijksuniversiteit van Gent. Johan Vande Lanotte is voorstander van de opkomstplicht voor “de burger”, maar “als hoogleraar” weet hij “het” natuurlijk veel beter: voor of tegen nationale kieskringen is plotsklaps geen politieke mening meer, maar het resultaat van wetenschappelijk-academische expertise. De leden van de Pavia-groep zijn nochtans voor een groot deel collega’s van Johan Vande Lanotte, en zij denken, “als hoogleraar”,… dat er beter nationale kieskringen komen. Wil iemand aan Johan Vande Lanotte uitleggen dat gezagsargumenten behoren tot de categorie van de drogredeneringen? Deze verwijzing “als hoogleraar” is dan ook, op zijn minst al politiek, bijzonder misplaatst.
Na het stilzwijgen bij de vraag “al dan niet herfederaliseringen” is het nu duidelijk dat Sp.a het moeilijk heeft met een federale toekomst voor België, dat was al merkbaar bij de negatieve reactie van Johan Vande Lanotte op de eerste bekendmaking van de communautaire voorstellen van toen nog VLD. Nochtans zijn er binnen Sp.a ook Belgischgezinde groepen en politici. Zouden die ook niet best duidelijk hun mening hierover geven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten