DE IDIOTEN VAN DE WETSTRAAT

De mislukking van de bemiddelingsopdracht van Johan Vande Lanotte, is voor mij een heugelijk moment, want het betekent het einde van een idioot project, namelijk de vorming van een federale regering met N-VA. Tegelijkertijd wordt mijn blijdschap overschaduwd door het besef dat de idiotie in de Wetstraat op dit ogenblik erg hardnekkig is. Zo lang onze politici niet uit hun huidige logica treden, en moreel integer en creatief naar leefbare constructies beginnen zoeken, komt er geen oplossing voor de huidige politieke crisis.

Deze politieke crisis is immers ook helemaal geen "impasse", of beter, ze is alleen een impasse in de mate dat onze politici er een van maken. Een crisis is een opportuniteit, dat ze een impasse wordt, is een symptoom van de onaangepaste denkwijzen in de hoofden van onze politieke knollen. Men leest dit duidelijk in de flamingante propagandapers, "De Standaard" op kop, die maar blijft herhalen dat er "geen alternatief" is. Dat is fout: de alternatieven, met name zonder N-VA, zijn er wel, maar men wil ze niet. De verantwoordelijkheid voor die koppige afwijzing is enorm.

Onze politieke crisis is een onderdeel van een mondiale beschavingscrisis. Dat maakt haar nog meer tot een opportuniteit, en een interessante test-case. Ondertussen zijn er wel die schrikken van het monster dat ze mee helpen baren. Marc Reynebeau bv, komt stilaan tot het besef dat er niet zoiets bestaat als een "legitiem fascisme", ook niet bij N-VA.

Wat zijn dan die "foute" denkwijzen die de Wetstraat teisteren, en die onze politici tot idioten maken ? Ik som er enkele op.

1. Politiek Egoïsme versus Algemeen Belang: onze politici zijn louter bezig met electorale berekeningen en speculaties, de morele inzet in functie van het algemeen belang ontbreekt hen volledig.
2. Vlaamse Eénpartijstaat versus Belgische diversiteit: alle Vlaamse partijen zijn extensies van de N-VA geworden, elk Vlaams politicus pijpt Bart De Wever; de vraag of het kan zonder N-VA wordt binnen de Vlaamse politiek "standaard" beantwoord met: "(Het kan wel, maar) We willen niet!"
3. Populitarisme versus Democratie: onze politici beschouwen verkiezingen als een spel, waarbij de grootste partij tot winnaar wordt uitgeroepen en het initiatief krijgt als "gouden medaille", ondanks de afwezigheid van een absolute meerderheid. Democratie draait om meerderheidscoalities, niet om "de grootste zijn".
4. Communitarisme versus Humanisme: onze politici zijn de menselijke waarde vergeten en verkiezen de verstikkende uniformiteit van een gemeenschap boven het levendige van het menselijke individu, dit alles gestroomlijnd in een stortvloed van stereotyperende containerbegrippen: "De Franstaligen", "De Vlamingen", of zoals in een krantencommentaar iemand uit Oostende die spreekt over de Brusselse Rand als "Onze Grond" (Welke ? Hij heeft er geen in Brussel)

Er zijn alternatieven, zoals "Eenheidsfederalisme met Vier", alleen de politieke moed en het inzicht ontbreken nog.

Lees ook:

Naar een Modern België

Een Beschaving in Crisis

Toelichting:

Mijn mening, toen Johan Vande Lanotte aan zijn bemiddelingsopdracht begon, stond op 21 oktober 2010 in dit bericht op deze blog, en was:

"Hoe zal de bemiddelingsopdracht van Johan Vande Lanotte verlopen ? Kort en bondig: vanuit de huidige "formule met zeven", of een andere “met N-VA”, wordt het een mislukking. Mocht er wél een regering voortkomen “met N-VA”, dan kan Johan Vande Lanotte de geschiedenis ingaan als wie fascisten en separatisten federale macht gaf. De opdracht van Johan Vande Lanotte kan alleen slagen, als hij de vorming van een regering van Nationale Eenheid beoogt."

Wel, hij heeft geen inspanning gedaan om een regering van Nationale Eenheid te vormen, en hij is mislukt. Maar, kon hij zeggen: "Ik heb het niet geweten ?"