De reden waarom Kris Peeters Minister-President werd en niet een ander, is kort en bondig weer te geven: "Ik heb Kris Peeters persoon-lijk gekozen" , zei Yves Leterme in een interview.
Ook dit korte zinnetje is veelzeggend over de manier waarop bij CD&V met democratie wordt omgegaan. "Persoonsdemocratie" betekent in dit geval dat Yves Leterme eigenmachtig en persoonlijk bepaalt wat er gebeurt.
De manier waarop Kris Peeters Minister-President werd, is op verschillende punten voor kritiek vatbaar. Om te beginnen is hij nooit verkozen, maar werd hij door dezelfde Yves Leterme bij de personalistische middenstandsorganisatie UNIZO weggehaald. Buiten het feit dat zulks het corporatisme vergroot, komt er nu iemand aan het hoofd van de Vlaamse Regering die zich nooit aan de kiezer heeft gepresenteerd.
Kris Peeters, dixit Yves Leterme, werd door hem persoonlijk gekozen, dwz van interne partijdemocratie is al evenmin sprake geweest bij de aanstelling van Kris Peeters als Minister president.
Is dit nu allemaal een expressie, weerom, van de persoon-lijkheid van Yves Leterme, of valt deze handelswijze te rijmen met het personalisme van CD&V ?
Het antwoord is : "Ja, dit is personalisme".
Het personalisme immers bekritiseert de seculiere filosofie omdat ze zich afzet "tegen het recht van de sterkste". Niet alle mensen zijn sterk, zegt men daar, en dus moet er voor de zwakkeren onder ons gezorgd worden. We hebben een “warme” samenleving nodig, luidt het in het CD&V-koor.
"Niet alle" mensen zijn sterk betekent echter niet: "Och we zijn allemaal maar mensen", neen, het betekent dat sommigen wel degelijk "sterk" zijn: de Personen.
Deze sterke persoonlijkheden, de herders, dienen zich geëngageerd te bekommeren om de schaapjes, de zwakkeren van de samenleving. Daarom hoeven de herders de mening van de schaapjes niet te vragen, die genieten van hun volgzaamheid. Hier opnieuw herleidt het personalisme, CD&V dus, het verschijnsel politiek tot het probleem van "de juiste persoon op de juiste plaats". Als het mis gaat is het de schuld van de slechtheid van de leiders.
Maatschappelijke structuren en analyses zijn CD&V-ers vreemd, voor hen is alles een kwestie van personen. Het gevolg is dat CD&V democratie opvat als dictatuur tussen twee verkiezingen en politiek als de zoektocht naar de juiste herder. In deze autoritaire ethica dient ieder "respect" op te brengen voor de waarden van de gemeenschap en voor de "door God Gewilde Orde". De mening van de burgers, is voor CD&V van geen enkele tel. De partij(verantwoordelijke) beslist.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat Wouter Beke naar de fundamentalistische "kerkvader der kerkvaders" Augustinus verwijst:
"Gemeenschap van goederen was voor Augustinus een voorwaarde om te komen tot echte vrijheid. … .Zonder respect voor onze gemeenschap, onze taal, onze cultuur en onze waarden gaat het niet. … . De absolute vrijheid is te zwaar om dragen."
Volledige afwezigheid van inspraak is het gevolg. "Het zijn uw zaken niet" is de geliefkoosde uitspraak van Jean-Luc Dehaene tegenover iedereen die vraagt waar hij mee bezig is. Nu akkoord, het heeft weinig zin tijdens onderhandelingen voortdurend de vuile was buiten te hangen, en beroepsgeheim kan nuttig zijn om gesprekspartners tot welwillendheid te bewegen. Maar hebben burgers geen democratisch recht op transparante informatie, zeker in zaken die hen ten stelligste aanbelangen? Anders gezegd: is in een democratie de gesprekspartner bij uitstek niet de burger zelf?
De eigenmachtige houding van CD&V verantwoordelijken is een soort afspiegeling van de pauselijke onfeilbaarheid, net als het personalisme niet meer is dan de politieke doctrine van het Vaticaan.
Het resultaat daarvan is particratie, en nog een reden te meer waarom personalisme politiek onaanvaardbaar is in een democratische lekenstaat. Theocratische particratie zoals CD&V ze promoot als "personalisme" , is geen democratie
Start opnieuw bij (1) van deze serie.
Ook dit korte zinnetje is veelzeggend over de manier waarop bij CD&V met democratie wordt omgegaan. "Persoonsdemocratie" betekent in dit geval dat Yves Leterme eigenmachtig en persoonlijk bepaalt wat er gebeurt.
De manier waarop Kris Peeters Minister-President werd, is op verschillende punten voor kritiek vatbaar. Om te beginnen is hij nooit verkozen, maar werd hij door dezelfde Yves Leterme bij de personalistische middenstandsorganisatie UNIZO weggehaald. Buiten het feit dat zulks het corporatisme vergroot, komt er nu iemand aan het hoofd van de Vlaamse Regering die zich nooit aan de kiezer heeft gepresenteerd.
Kris Peeters, dixit Yves Leterme, werd door hem persoonlijk gekozen, dwz van interne partijdemocratie is al evenmin sprake geweest bij de aanstelling van Kris Peeters als Minister president.
Is dit nu allemaal een expressie, weerom, van de persoon-lijkheid van Yves Leterme, of valt deze handelswijze te rijmen met het personalisme van CD&V ?
Het antwoord is : "Ja, dit is personalisme".
Het personalisme immers bekritiseert de seculiere filosofie omdat ze zich afzet "tegen het recht van de sterkste". Niet alle mensen zijn sterk, zegt men daar, en dus moet er voor de zwakkeren onder ons gezorgd worden. We hebben een “warme” samenleving nodig, luidt het in het CD&V-koor.
"Niet alle" mensen zijn sterk betekent echter niet: "Och we zijn allemaal maar mensen", neen, het betekent dat sommigen wel degelijk "sterk" zijn: de Personen.
Deze sterke persoonlijkheden, de herders, dienen zich geëngageerd te bekommeren om de schaapjes, de zwakkeren van de samenleving. Daarom hoeven de herders de mening van de schaapjes niet te vragen, die genieten van hun volgzaamheid. Hier opnieuw herleidt het personalisme, CD&V dus, het verschijnsel politiek tot het probleem van "de juiste persoon op de juiste plaats". Als het mis gaat is het de schuld van de slechtheid van de leiders.
Maatschappelijke structuren en analyses zijn CD&V-ers vreemd, voor hen is alles een kwestie van personen. Het gevolg is dat CD&V democratie opvat als dictatuur tussen twee verkiezingen en politiek als de zoektocht naar de juiste herder. In deze autoritaire ethica dient ieder "respect" op te brengen voor de waarden van de gemeenschap en voor de "door God Gewilde Orde". De mening van de burgers, is voor CD&V van geen enkele tel. De partij(verantwoordelijke) beslist.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat Wouter Beke naar de fundamentalistische "kerkvader der kerkvaders" Augustinus verwijst:
"Gemeenschap van goederen was voor Augustinus een voorwaarde om te komen tot echte vrijheid. … .Zonder respect voor onze gemeenschap, onze taal, onze cultuur en onze waarden gaat het niet. … . De absolute vrijheid is te zwaar om dragen."
Volledige afwezigheid van inspraak is het gevolg. "Het zijn uw zaken niet" is de geliefkoosde uitspraak van Jean-Luc Dehaene tegenover iedereen die vraagt waar hij mee bezig is. Nu akkoord, het heeft weinig zin tijdens onderhandelingen voortdurend de vuile was buiten te hangen, en beroepsgeheim kan nuttig zijn om gesprekspartners tot welwillendheid te bewegen. Maar hebben burgers geen democratisch recht op transparante informatie, zeker in zaken die hen ten stelligste aanbelangen? Anders gezegd: is in een democratie de gesprekspartner bij uitstek niet de burger zelf?
De eigenmachtige houding van CD&V verantwoordelijken is een soort afspiegeling van de pauselijke onfeilbaarheid, net als het personalisme niet meer is dan de politieke doctrine van het Vaticaan.
Het resultaat daarvan is particratie, en nog een reden te meer waarom personalisme politiek onaanvaardbaar is in een democratische lekenstaat. Theocratische particratie zoals CD&V ze promoot als "personalisme" , is geen democratie
Start opnieuw bij (1) van deze serie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten