19 september 2011

BURGERS ZONDER LAND

De consensus over BHV maakt Belgen apatride. Het land dat vermeld staat op hun identiteitskaart, bestaat niet meer.

Verschillende Franstalige onderhandelaars hebben gesteld dat als ze moesten kiezen tussen de splitsing "pur et dur" van BHV en de splitsing van België, ze zouden kiezen voor het eerste. En zo geschiedde: de rechten van de Franstaligen in de Rand werden opgeofferd in functie van het staatsbelang.

Aan flamingante zijde heeft men echter al lang begrepen dat een splitsing van het land niet de enige manier is om het einde van België in te leiden. De creatie van een Protocollair België, een federaal niveau met ministers die geen inspraak hebben en alleen nog lintjes kunnen knippen, is dat evenzeer. Die agenda heet confederalisme of Copernicaanse Revolutie, in Vlaams-fascistisch jargon.

Ook ziet men de drogreden van "de middenweg" opduiken. "Als beide extremen boos zijn, is het wel een goed akkoord", heet het dan. Dus, als men zich afvraagt hoeveel de som van twee plus twee is,en de ene zegt drie, de andere vier, geeft de uitslag drieënhalf de correcte som weer. Wie daarbij voor vier kiest is blijkbaar een extremist… .

Het is vreemd dat niet meer commentatoren zich afvragen wat de afschaffing van de senaat te maken heeft met de splitsing van BHV. Het antwoord is duidelijk: de kieskring. Volgens het project van staatsmisvorming van Elio Di Rupo zullen er alleen nog provinciale kieskringen bestaan. De dorpspolitiek wordt zo naar het federale niveau getild. Politici zullen zich alleen nog moeten verantwoorden tegenover wie ze onder druk kunnen zetten.

Bovendien verandert ons land, dat voortaan alleen nog in naam bestaat bij wijze van folklore, zo in een één-kamerstelsel, waardoor de particratie (lees: de dictatuur van de partijbureaus) nog vergroot.

Kortom, het is de droeve verdienste van de huidige generatie politici dat ze zowel België als de democratie vernietigd hebben. Nederlandstalingen leven voortaan in een fascistisch Vlaanderen binnen een totalitair Europa.

Felicitaties zijn daarbij niet op zijn plaats.

Post Scriptum 11 oktober 2011

Elio Di Rupo stelde: "...het belang van dit "memorabel globaal institutioneel akkoord dat een antwoord biedt op de Vlaamse vraag om de staat te hervormen en de Waalse vraag om de stabiliteit in Brussel en Wallonië te garanderen."

Er is bij de zesde staatshervorming rekening gehouden met Vlaanderen, Wallonië en Brussel. België en de Belgen zijn ze voor het gemak even vergeten.

Waarvan akte: de onderhandelaars hebben van ons apatriden gemaakt. Anders gezegd: het is goed dat er een akkoord is, maar dat is dan ook het enige dat er goed aan is.