19 september 2011

BURGERS ZONDER LAND

De consensus over BHV maakt Belgen apatride. Het land dat vermeld staat op hun identiteitskaart, bestaat niet meer.

Verschillende Franstalige onderhandelaars hebben gesteld dat als ze moesten kiezen tussen de splitsing "pur et dur" van BHV en de splitsing van België, ze zouden kiezen voor het eerste. En zo geschiedde: de rechten van de Franstaligen in de Rand werden opgeofferd in functie van het staatsbelang.

Aan flamingante zijde heeft men echter al lang begrepen dat een splitsing van het land niet de enige manier is om het einde van België in te leiden. De creatie van een Protocollair België, een federaal niveau met ministers die geen inspraak hebben en alleen nog lintjes kunnen knippen, is dat evenzeer. Die agenda heet confederalisme of Copernicaanse Revolutie, in Vlaams-fascistisch jargon.

Ook ziet men de drogreden van "de middenweg" opduiken. "Als beide extremen boos zijn, is het wel een goed akkoord", heet het dan. Dus, als men zich afvraagt hoeveel de som van twee plus twee is,en de ene zegt drie, de andere vier, geeft de uitslag drieënhalf de correcte som weer. Wie daarbij voor vier kiest is blijkbaar een extremist… .

Het is vreemd dat niet meer commentatoren zich afvragen wat de afschaffing van de senaat te maken heeft met de splitsing van BHV. Het antwoord is duidelijk: de kieskring. Volgens het project van staatsmisvorming van Elio Di Rupo zullen er alleen nog provinciale kieskringen bestaan. De dorpspolitiek wordt zo naar het federale niveau getild. Politici zullen zich alleen nog moeten verantwoorden tegenover wie ze onder druk kunnen zetten.

Bovendien verandert ons land, dat voortaan alleen nog in naam bestaat bij wijze van folklore, zo in een één-kamerstelsel, waardoor de particratie (lees: de dictatuur van de partijbureaus) nog vergroot.

Kortom, het is de droeve verdienste van de huidige generatie politici dat ze zowel België als de democratie vernietigd hebben. Nederlandstalingen leven voortaan in een fascistisch Vlaanderen binnen een totalitair Europa.

Felicitaties zijn daarbij niet op zijn plaats.

Post Scriptum 11 oktober 2011

Elio Di Rupo stelde: "...het belang van dit "memorabel globaal institutioneel akkoord dat een antwoord biedt op de Vlaamse vraag om de staat te hervormen en de Waalse vraag om de stabiliteit in Brussel en Wallonië te garanderen."

Er is bij de zesde staatshervorming rekening gehouden met Vlaanderen, Wallonië en Brussel. België en de Belgen zijn ze voor het gemak even vergeten.

Waarvan akte: de onderhandelaars hebben van ons apatriden gemaakt. Anders gezegd: het is goed dat er een akkoord is, maar dat is dan ook het enige dat er goed aan is.

8 juli 2011

EERLIJK en OPRECHT

"Wetstraat in shock" schrijft de DS-online. Is dit echt of gespeeld ? Het lijkt me dat een oplossing voor de politieke impasse er alleen kan komen na het einde van de stratego.

Laat ons eerlijk zijn: verschillende linkse en anti-N-VA actoren in onze samenleving zijn blij met het "Neen" van Bart De Wever. De Pvda vond de nota maar niks. De vakbonden dreigden met acties. De BUB springt een gat in de lucht van blijdschap nu die "zielige nota" van de baan lijkt. Ikzelf noemde de nota visieloos en verkoos geen regering boven een regering op basis van deze nota Di Rupo.

Wat betekent overigens het "Ja, maar" van de verschillende partijen die positief reageerden ? Elio Di Rupo heeft een uur en twintig minuten zijn nota voorgelezen alsof het definitief regeerakkoord was, met de opmerking: aan punten en komma's kan nog gesleuteld worden. Maar bij de "Ja, maar…"-partijen hoor ik dat ze wel willen onderhandelen, maar al doende de hele nota van a tot z willen herschrijven.

Waarop slaat de "Ja", dan ?

Elio Di Rupo stelde drie vragen tegelijk:
  1. Wil u onderhandelen om toe te treden tot een federale regering ?
  2. Wat zijn uw op- en aanmerkingen bij mijn nota ?
  3. Gaat u akkoord met mijn nota ?

Het is duidelijk dat deze vragen apart, na elkaar en niet tegelijk moeten gesteld en beantwoord worden. Als één vraag er drie omvat, waarop moet men dan antwoorden ?

Wat nu ? Om te herhalen wat ik al meermaals voorstelde:
  • Een regering maken op basis van een meerderheid en niet op basis van vermeende "overwinnaars" (politiek is geen sportevenement).
  • Een regering zonder N-VA is een moreel imperatief.
  • Een noodregering tot 2014 als afkoel- en bezinningsperiode: als de nota Di Rupo echt het beste of hoogst haalbare is van wat kan na een jaar studiewerk, dan is het aangewezen een grote pauze te nemen, want de nota is "brol".
  • Vertrek van een positieve, menslievende toekomstvisie (zoals de visie van "België met Vier") en niet van een knutselende schadebeperking tussen conflicterende partijen.
  • Werk van binnen naar buiten: een akkoord met twee (binnen één politieke familie), dan met drie, vier, enz tot acht.

Een voorstel dat oprecht goed is voor de bevolking, en onderhandelingen die eerlijk gevoerd worden, ipv manipulatief gespeeld, kunnen alleen succesvol zijn. De grootse struikelblok zit in de hoofden van de onderhandelaars, niet in de objectieve kenmerken van de werkelijkheid waarover ze zich buigen.

7 juli 2011

BENNE À ORDURES POLITIQUES

De nieuwe vertaling voor "benne à ordures" is "een reisbus met politici e.a. voor wie een regering zonder N-VA geen optie is". Wie zitten er in deze reisbus ? U kent ze ondertussen wel, even een groepsportret:


Elio Di Rupo
Paul Magnette
Philippe Moureaux
Wouter Beke
Kris Peeters
Yves Leterme
Steven Van Ackere
Patrick Develtere
Armand De Decker
Alexander De Croo
Herman De Croo
Vincent Van Quickenborne
Guy Van Hengel
Caroline Gennez
Frank Vandenbroucke
Wouter Van Besien


Deze droeve exponenten van politiek vuilnis, geven aan N-VA een chantage-positie, en maken het mogelijk dat de toekomst van ons land door Vlaams-fascisten gegijzeld wordt. Wat hebben deze mensen gemeenschappelijk ?


Zo lang die bizarre toestand blijft duren, komt er geen oplossing voor de politieke impasse. Dat is dan hun verantwoordelijkheid.

6 juli 2011

NOTA DI RUPO: VISIELOOS

De nota van Elio Di Rupo is origineel omdat ze niet voor ieder wat goeds, maar voor ieder wat slechts brengt. Het is een algemene verlies-verlies-constructie. Zoals bij elke burgeroorlog, wint er niemand en verliest iedereen. De "Nota Di Rupo" heeft dan ook meer weg van ordehandhaving bij een geëscaleerde betoging dan van visionair staatsmanschap.

Wat volledig ontbreekt is een (positieve) visie op de Belgische samenleving van de toekomst.

De wens van Misantroop-Europa om de index af te schaffen zit er een beetje in: de dotaties voor de koninklijke familie worden voor twee jaar "bevroren". Van een ingrijpende besparing gesproken. Albert II, de Collabo, kan gerust zijn. Nu nog amnestie op tafel krijgen, en hij zit op rozen.

De voorstellen voor de staatshervorming blijven hangen in een conceptionele hutsekluts van "deelstaten", "gewesten" en "gemeenschappen" (er bestaan geen deelstaten in België). Bij verschillende regionaliseringen zouden de gemeenschappen nieuwe bevoegdheden krijgen (niet de gewesten), wat betekent dat stappen worden gezet om de groei van Brussel naar een volwaardig derde of vierde gewest te blokkeren.

Vraag is ook of een politiek geïnspireerd Vlaemsch-vervolgingbeleid geen schending van de Scheiding der Machten betekent. Waarschijnlijk zullen ze nu een café, dat zich "Chez Marianne" noemt, kunnen vervolgen wegens overtreding van de taalwetgeving. Verklikker-inlichtingendiensten in opdracht van de Vlaamse Regering kunnen betaald worden met haar nieuwe eigen middelen.

Voor de sanering van de overheidsfinanciën kiest Elio Di Rupo voor de produceristische leuze "Pak de parasieten". Wie de profiteurs zijn, is vrij in te vullen, maar het beleid behoort hard te zijn zoals het een onverdraagzame en een door overheidsgeweld onveilig gemaakte samenleving past. Al bij al voelt het besparingsluik aan als een "generatiepact-bis", dwz asociale besparingen onder het mom van solidariteit in functie van het Europees kapitalisme.

De afschaffing van de senaat, een federale kieskring die zo goed als niets voorstelt (10 op 170) en het behoud van de opkomstplicht in een ondemocratisch bestel: de dictatuur van de premier komt dichterbij, de particratie wordt vergroot.

Blijft de vraag wat het verschil is tussen "Ja, …maar" en "Ja zeggen, maar neen denken". Als de "maar" over breekpunten gaat, betekent "Ja,...maar" de facto een verwerping van de nota.

Bijzonder zorgwekkend is het feit dat Elio Di Rupo, alsook Paul Magnette, stellen dat een regering zonder N-VA geen optie is. Voor deftige mensen is een regering met N-VA geen optie.

Dus, wat mij betreft: als dit de basis wordt van de volgende regering, van de regering Di Rupo I, heb ik liever geen regering. Laat ons wachten tot 2014.

23 juni 2011

BART DE WEVER, FASCIST

Laat ons nu eerlijk zijn, of sociale afbraak en aantasting van burgerrechten georganiseerd worden door het project "Onafhankelijk Vlaanderen" of door het project "Verenigde Staten van Europa", het resultaat is hetzelfde: u wordt gekloot. Guy Verhofstadt, Wilfried Martens en Bart De Wever staan in essentie voor de uitvoering van dezelfde agenda, nl. de ontmenselijking van de samenleving.

In het huidige Europa is er geen groter vijand van de burgerlijke vrijheden dan Guy Verhofstadt. Hij is de belichaming van de groeiende Europese dwangmaatschappij geworden. Wilfried Martens van zijn kant heeft geen problemen met de aanwezigheid van fascisten in de EVP, want die maken zijn Europese fractie "groot". "Als ze maar voor Europa zijn" is zijn motto, de rest is bijzaak. Het is een alliantie-politiek die het katholicisme al voert sinds de tijd van Constantijn.

Het criterium van vandaag, op de as "nationalisme – eurofilie" is of men nationalist is (lees: "anti-Europees" ) of niet. De nieuwe norm heet: Goed = pro-Europa; Slecht = anti-Europa. Daarbij durven Europeanen als Guy Verhofstadt zich zwaar vergalopperen in fantasmes, over een Europa dat (n)ooit heeft bestaan maar verdeeld werd door het verderfelijke 19de eeuwse nationalisme. Hij mag het mij eens tonen op historische kaarten, dat "Oer-Europa" van voor 1800, Guy De Gentse.

Vlaams-nationalisme en Euro-nationalisme zijn twee zijden van eenzelfde kwaad, van de onvrije, misantrope samenleving. Daarom ook is er zo veel weerstand om Bart De Wever (en de N-VA) te benoemen voor wat hij volgens duidelijk aantoonbare en objectieve criteria is: een fascist "pur et dur".

Om er eentje te noemen: Bart De Wever is voorstander van een sterk gecentraliseerd Vlaanderen (onafhankelijk of confederaal, als gevolg van de combinatie van interne en externe staatshervorming) op basis van een polariserende haatcultuur tegen het "on-Vlaamse". Let wel: een zo geheten "slechte Vlaming" hoort niet bij dat gehate "on-Vlaamse". Een "slechte Vlaming" die voorstander is van een "warm Vlaanderen" is op zijn manier ook voorstander van "een Vlaanderen", en op die manier ook een "goede Vlaming". De haat van Bart De Wever richt zich niet tegen hen, maar tegen alles en iedereen binnen het Vlaams Gewest dat zich qua identiteit niet refereert als Vlaams, maar als Belg, kunstenaar, Franstalige, … of als mens zonder meer.

Polarisering die de samenleving in vijandige kampen verdeelt, Bart De Wever is er tuk op. "Dat trekt aan". Het doet wat denken aan straatbendes waarvan de leden nooit individueel, maar steeds in groep opereren. Wie de wereld verdeelt in kampen, en baas is van één kamp, is een beetje baas van de wereld. Dat zulks ten koste gaat van veel menselijk welzijn, dat zal hem worst wezen.

Is Bart De Wever een fascist ? JA. Moet er met hem onderhandeld worden ? NOOIT. Wie zaken doet met Bart De Wever (zoals o.m. Charles Michel en Alexander De Croo), verliest zijn menselijke waardigheid en wordt moreel inferieur. Alleen vulgaire opportunisten en platte kapitalisten hebben daar geen problemen mee.

Post Scriptum (25/06/2011)
De actualiteit van de voorbije dagen leverde mooi illustratiemateriaal over de fascistische persoonlijkheid van Bart De Wever.

Zo legde Olivier Maingain het terechte verband tussen Bart De Wever en extreem-rechts ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Begrijpelijk, want N-VA is niets minder dan een ge-update VNV. Bart De Wever reageerde als in zijn gat gebeten, en toonde nog eens goed hoe hij omgaat met kritiek: vernietiging door intimidatie.

Allereerst verzocht hij Charles Michel om Olivier Maingain fijn te malen in het kader van de MR. Charles Michel reageerde gewillig, alsook Gérard Deprez, maar het mocht niet baten, want in tegenstelling tot die twee heeft Olivier Maingain wel een ruggengraat.

Dan maar naar de VLD. De bruin aangebakken Vlaams-Belang sympathisant van Joodse afkomst, André Gantman, schreef een walgelijk opiniestuk waarin hij, aldus "De Standaard" Maingain takkelt. "Joods Actueel", waar het stuk verscheen", haastte zich om te bevestigen dat het om een persoonlijke mening van André Gantman ging.

Ook de andere partijvoorzitters reageerden niet om Olivier Maingain af te vallen, dus schakelde Bart De Wever zijn vriendjes in bij het Brussels parket. Was er toch niet die ene Jan Met De Pet in Tubize die wat straffe mails naar Bart De Wever had gestuurd, de brave man kreeg onmiddellijk de volledige justitie over zich heen. Die "Belgische" justitie heeft geen tijd om assisenzaken naar behoren af te werken, maar Bart De Wever ter wille zijn, moet altijd kunnen.

Herinnert er zich iemand het Spaghetti-arrest ? Het toenmalig geleuter over Scheiding der Machten en Onafhankelijkheid van de Rechtspraak ? Dura lex sed lex ? Tja, tja, het kan verkeren. Een overijverig magistraat die zich laat misbruiken voor de politieke agenda van Bart De Wever, kan dat wel in een democratische rechtstaat ? Het voorval toont in aanvulling ook goed waar onze justitie voor staat: waardeloos, groot in kleine zaken, klein in grote zaken en rot tot op het bot.

Al bij al blijkt Bart De Wever zich een instituut te wanen dat bevoegd is om te oordelen over "de grenzen van het fatsoen". In een democratie bestaan zulke instituten niet (het zou een schending van de privacy betekenen), laat staan dat een politicus ze zou belichamen.

Kortom: wie documentatie zoekt rond het thema "Bart De Wever, fascist", de actualiteit levert die "en masse".

Post Scriptum (26/06/2011)
Het blijft toch verbazen hoe gemakkelijk Bart De Wever op z'n wenken bediend wordt. Vandaag bevestigden de voorzitters van de Nederlandstalige niet-N-VA-partijen hun vaste positie als rasechte kontenkruipers, pal achter hem.

Nochtans is het een objectief gegeven dat Bart De Wever tot het vulgairste uitschot uit de menselijke geschiedenis behoort. Dat is kwestie van feitelijkheid. De gewilligheid van de niet-N-VA-voorzitters is niet normaal, en wat niet normaal is, vraagt om een verklaring.

Eén element uit die verklaring is de minderwaardige persoonlijkheid van die partijvoorzitters. Een ander element is cultureel integrisme als reactie op de globalisering. Nog een ander is het feit dat Bart De Wever, zoals hier uiteengezet, een protégé is van de Europese Unie.

Paradoxaal genoeg bewijst die "Vlaamse eensgezindheid" nogmaals het verschijnsel "Vlaanderen-fascistenland".

29 mei 2011

DE NIEUWE OORLOGSPROPAGANDA

De Vlaams-fascistische politicus Geert Bourgeois heeft ondertussen een 20 miljoen euro bij elkaar geraapt voor subsidies aan flamingante intiatieven onder het voorwendsel van de herdenking van hèt grote drama van vorige eeuw: de Eerste Wereldoorlog. Hij zal er nog wel wat aan toevoegen, zodat er binnenkort een budget van een miljard vroegere Belgische franken op tafel zal liggen voor Vlaams-nationale propaganda na 2014. Laat uw verbeelding maar werken hoe men dit geld beter en anders zou kunnen gebruiken.

100 jaar WOI is op een bepaalde manier ook 100 jaar Vlaams-nationalisme. Zoals ik al aangaf in een vorige bijdrage is een quasi-onafhankelijk Vlaanderen onder een sterk gecentraliseerd Vlaams-nationaal bestuur, de symbolische inzet van de volgende gewestelijke verkiezingen van 2014. De N-VA-dictatuur is echter ondertussen al een feit, daarvoor hoeft u geen drie jaar meer te wachten. Immers, de meeste Nederlandstalige "niet-N-VA-politici" kennen in een houding van volstrekt laffe zelf-miskenning aan Bart De Wever een soort censuur-recht toe voor alles wat binnen het Vlaams Gewest geschiedt.

Een aanzienlijk deel van onze politici is dermate moreel minderwaardig geworden, heeft in zulke mate elke vorm van morele integriteit verloren, verkoopt zijn ziel voor de spreekwoordelijke bord linzensoep, dat ze de N-VA ter wille zijn in functie van om het even welke vorm van vermoed gezamenlijk belang. Bart De Wever kan nog steeds rekenen op een hele rij aan gedienstige politieke en journalistieke kontenkruipers. Het bewustzijn dat N-VA een partij is van en voor het uitschot van onze samenleving, dat N-VA een partij is van krapuul waarmee het volstrekt uit den boze is om gelijk welk akkoord mee af te sluiten of om op gelijk welke manier mee samen te werken, is nog steeds niet doorgedrongen.

Nochtans is juist dat bewustzijn, dwz van de doordringende immoraliteit van N-VA, een noodzakelijke voorwaarde om uit de huidige politieke impasse te raken.

Het voorbeeld van de propaganda-oorlogskas van Geert Bourgeois illustreert goed dat het Vlaams-nationalisme voor ons land is wat nucleair afval is voor Japan of voor Rusland. Het is vergif dat nog jaren zal nawerken.

Of de Vlaams-fascisten hun natte droom van een Vlaams-nationale deelstaat in een confederaal-in-twee gesplitst België, gaan kunnen waarmaken, valt nog af te wachten. Er zijn immers de voorstellen van een Belgische Unie met vier deelstaten, die enigszins aanleunen bij mijn standpunt over een humanistisch eenheidsfederalisme met vier regio's.

Het Vlaams-nationaal vergif zal echter hoe dan ook nog decennia in onze samenleving blijven woekeren, en daarmee is de breuk tussen Vlaams-fascisten en Nederlandstalige Belgen definitief en onherstelbaar, welke regering er ook komt.

Maar daarom moet niet alle macht aan diezelfde Vlaams-fascisten gelaten worden, integendeel. Waar bijven de alternatieven ?

29 januari 2011

REGERING VAN NATIONALE EENHEID: EEN MUST

Dat de voorstanders van nationale verdeeldheid zich weren als duivels in een wijwatervat bij het horen van het concept "Nationale Eenheid", is meer dan voorspelbaar. Het klinkt wat als het "Ni" van Monty Python in de oren van flamingant uitschot allerhande.

Aldus, na het horen van de Nieuwjaarsspeech van Elio Di Rupo, reageerden dan ook het flamingant uitschot binnen onze politiek: Kris Peeters van CD&V zei dat Elio Di Rupo niet goed wijs is, Eric Defoort van N-VA verweet hem dronkenschap (is zulks geen vervolgbare laster ?), Gwendolyn Rutten van VLD stamelde iets over besluiteloosheid en Bruno Tobback van de partij "Toeternitoe" zei dat het hem geen barst kon schelen.

Om nog maar eens te illustreren dat de ware reden van de huidige politieke crisis ligt in het krapuleus-flamingant karakter van de Vlaamse politici.

In tijden van nood, in het bijzonder in deze tijden van (voorlopig onbenoemde) burgeroorlog, is een regering van Nationale Eenheid een must. Maar dan één zonder N-VA, want die wil polarisering en verrotting, en vooral een strak gecentraliseerde Vlaamse Republiek gebouwd op een cultuur van Haat tegen het On-Vlaamse, een cultuur van Schoon&Proper, een Vlaams-integristische cultuur.

Vraag is alleen of er nog tijd is om zulk een regering van Nationale Eenheid, zonder N-VA, te onderhandelen. Blijft de mogelijkheid van een Noodregering voor Nationale Eenheid, eveneens zonder N-VA.

De ware smeerlappen in deze politieke crisis, zijn al wie van buiten N-VA, diezelfde N-VA in de federale regering wil of wou. Ooit moeten ze daar verantwoording voor afleggen: nu nog niet, maar de dag zal komen waarop ze met hun moreel minderwaardige en schuldig-nalatige keuzes van vandaag moeten geconfronteerd worden.

Alles op zijn tijd, nu is het ogenblik er om tegen N-VA in, een regering van Nationale Eenheid te vormen. Het kiesresultaat van N-VA is daarbij irrelevant, want een regering zonder fascisten is principieel democratischer dan een regering met.

Lees ook:

27 januari 2011

DE IDIOTEN VAN DE WETSTRAAT

De mislukking van de bemiddelingsopdracht van Johan Vande Lanotte, is voor mij een heugelijk moment, want het betekent het einde van een idioot project, namelijk de vorming van een federale regering met N-VA. Tegelijkertijd wordt mijn blijdschap overschaduwd door het besef dat de idiotie in de Wetstraat op dit ogenblik erg hardnekkig is. Zo lang onze politici niet uit hun huidige logica treden, en moreel integer en creatief naar leefbare constructies beginnen zoeken, komt er geen oplossing voor de huidige politieke crisis.

Deze politieke crisis is immers ook helemaal geen "impasse", of beter, ze is alleen een impasse in de mate dat onze politici er een van maken. Een crisis is een opportuniteit, dat ze een impasse wordt, is een symptoom van de onaangepaste denkwijzen in de hoofden van onze politieke knollen. Men leest dit duidelijk in de flamingante propagandapers, "De Standaard" op kop, die maar blijft herhalen dat er "geen alternatief" is. Dat is fout: de alternatieven, met name zonder N-VA, zijn er wel, maar men wil ze niet. De verantwoordelijkheid voor die koppige afwijzing is enorm.

Onze politieke crisis is een onderdeel van een mondiale beschavingscrisis. Dat maakt haar nog meer tot een opportuniteit, en een interessante test-case. Ondertussen zijn er wel die schrikken van het monster dat ze mee helpen baren. Marc Reynebeau bv, komt stilaan tot het besef dat er niet zoiets bestaat als een "legitiem fascisme", ook niet bij N-VA.

Wat zijn dan die "foute" denkwijzen die de Wetstraat teisteren, en die onze politici tot idioten maken ? Ik som er enkele op.

  1. Politiek Egoïsme versus Algemeen Belang: onze politici zijn louter bezig met electorale berekeningen en speculaties, de morele inzet in functie van het algemeen belang ontbreekt hen volledig.
  2. Vlaamse Eénpartijstaat versus Belgische diversiteit: alle Vlaamse partijen zijn extensies van de N-VA geworden, elk Vlaams politicus pijpt Bart De Wever; de vraag of het kan zonder N-VA wordt binnen de Vlaamse politiek "standaard" beantwoord met: "(Het kan wel, maar) We willen niet!"
  3. Populitarisme versus Democratie: onze politici beschouwen verkiezingen als een spel, waarbij de grootste partij tot winnaar wordt uitgeroepen en het initiatief krijgt als "gouden medaille", ondanks de afwezigheid van een absolute meerderheid. Democratie draait om meerderheidscoalities, niet om "de grootste zijn".
  4. Communitarisme versus Humanisme: onze politici zijn de menselijke waarde vergeten en verkiezen de verstikkende uniformiteit van een gemeenschap boven het levendige van het menselijke individu, dit alles gestroomlijnd in een stortvloed van stereotyperende containerbegrippen: "De Franstaligen", "De Vlamingen", of zoals in een krantencommentaar iemand uit Oostende die spreekt over de Brusselse Rand als "Onze Grond" (Welke ? Hij heeft er geen in Brussel)

Er zijn alternatieven, zoals "Eenheidsfederalisme met Vier", alleen de politieke moed en het inzicht ontbreken nog.

Lees ook:

Naar een Modern België

Een Beschaving in Crisis

Toelichting:
Mijn mening, toen Johan Vande Lanotte aan zijn bemiddelingsopdracht begon, stond op 21 oktober 2010 in dit bericht op deze blog, en was:

"Hoe zal de bemiddelingsopdracht van Johan Vande Lanotte verlopen ? Kort en bondig: vanuit de huidige "formule met zeven", of een andere “met N-VA”, wordt het een mislukking. Mocht er wél een regering voortkomen “met N-VA”, dan kan Johan Vande Lanotte de geschiedenis ingaan als wie fascisten en separatisten federale macht gaf. De opdracht van Johan Vande Lanotte kan alleen slagen, als hij de vorming van een regering van Nationale Eenheid beoogt."

Wel, hij heeft geen inspanning gedaan om een regering van Nationale Eenheid te vormen, en hij is mislukt. Maar, kon hij zeggen: "Ik heb het niet geweten ?"

5 januari 2011

NOTA VANDE LANOTTE: FLAMINGANTENDREK

Johan Vande Lanotte is een koele minnaar van menselijke vrijheid. Als hij de samenleving meer dwangmatig, verstikkender en wat meer totalitair kan maken, is hij er steeds als de kippen bij. Dat geldt niet minder voor de communautaire nota die hij afgelopen maandag afleverde.

Een detailkritiek is uiteraard onmogelijk, en, zelfs al zou de informatie daartoe beschikbaar zijn, zou ze verzanden in welles-nietes debatten. De nota in het licht van volgende 10 filters bekijken, toont echter duidelijk dat zij niet deugt.

1. "To Baert or not to Baert" ?
De "Nota Vande Lanotte" is perfect in lijn en consistent met de flamingante Baert-doctrine, die op termijn moet leiden naar de volledige afbraak van België, en die leert dat een "verdere staatshervorming" moet beantwoorden aan de norm van de staatsafbraak.

2. Splitsing van Justitie
Het valt op dat de Vlaams-integristen van in den beginne aanstuurden op de regionalisering van Justitie. Waartoe? Waarom ? Om het flamingante taalfascisme te kunnen realiseren ? Of het flamingante gezondheidsfascisme ? Laat ons daarbij denken aan het voorbeeld van Spanje, waar levensvatbare foetussen legaal gedood worden, maar waar het verboden is te roken omdat het ongezond zou zijn. Het Vlaams-fascisme beoogt vooral op "manieren-allerlei" de schending van de privacy, een eigen justitie zal daar niet vreemd aan zijn.

3. Arbeidsplicht en consumptiedwang
Johan Vande Lanotte behoort tot diegenen die consumeren tot burgerplicht verheven hebben, dwz iedereen moet hamburgers vreten om al doende de lege staatskassen te vullen. Hetzelfde geldt voor arbeid, die niet langer een expressie is van ambitie, maar van een soort civiele dienstplicht. Individuele zelfbeschikking is een begrip dat Johan Vande Lanotte niet begrijpt, en daarom is hij voorstander van heksenjachten op werklozen door middel van regionalisering van beleid omtrent arbeidsmarkt.

4. De "Nota Vande Lanotte" bevat geen herfederaliseringen.

5. De "Nota Vande Lanotte" bevat geen federale kiekring.

6. De "Nota Vande Lanotte" bevat geen minderhedenrechten, nochtans een Europese eis.

7. De "Nota Vande Lanotte" bevat geen verdieping van de democratie.

8. De afschaffing van de senaat
Geen verdieping dus van de democratie, wel integendeel. Voorzien wordt de afschaffing van de senaat, die zou vervormd worden tot een soort internationale conferentie tussen "De Vlamingen" en "De Walen". Kan men het zich nog idioter inbeelden ? Maar, erger: daardoor ontstaat een éénkamerstelsel, dat princpieel minder democratisch is, en geboetseerd op de freaks van de partijtucht. Voor hen is de senaat tijdverlies, uiteraard.

9. Schending van het gelijkheidsbeginsel
Gelet op het voorgaande is het niet overdreven om te spreken van het einde van de rechtstaat. Wanneer belangrijke beleidspunten zoals arbeid, justitie, gezondheid, kinderbijslag,… afhankelijk worden van het dorp waarin men woont, is subsidiariteit discriminatie geworden.

10. Onduidelijkheid over gewesten of deelstaten
De flamingante propaganda spreekt steeds over overheveling van bevoegdheden naar "de deelstaten". Probleem daarbij is dat er in België geen deelstaten bestaan. Dus: waar naartoe gaan de bevoegdheden, na hun regionalisering ? Krijgen we een "België met twee" of een "België met vier" ? Wat is daarbij de hiërarchie van bevoegdheden?

Kortom, de "Nota Vande Lanotte" had net zo goed door het vulgair uitschot van N-VA geschreven kunnen zijn. Daar blijft de kern van de zaak: eerbare mensen weigeren elke vorm van onderhandeling met de Vlaams-fascisten van N-VA. Dat maakt de politici van de zes andere, met-N-VA-onderhandelende partijen, tot moreel minderwaardige creaturen.

Ik heb het al geschreven en herhaald: zo lang de politici hun eerbaarheid niet herontdekken, en beginnen werken aan een regering zonder N-VA, komt er geen oplossing voor de huidige politieke crisis van België.

En die oplossing komt er zeker niet met de flamingantendrek van Johan Vande Lanotte.

Post Scriptum - 6 januari 2011:
De" Nota Vande Lanotte" wordt beschouwd als "niet aanvaard" door N-VA en CD&V, wegens "niet-Vlaams genoeg". Daarover heerst enigszins verbijstering en verontwaardiging, nochtans ligt de echte schuld en verantwoordelijkheid bij al wie N-VA aan de onderhandelingstafel wil: als N-VA geen deel uitmaakt van de regeringsonderhandelingen, kan ze die ook niet blokkeren.

M.a.w. elk politicus die stelt dat een regering zonder N-VA "onmogelijk is", is door die leugen schuldig aan het mislukken van de meer dan noodzakelijke vorming van een nieuwe regering. Hetzelfde geldt voor elk medium, in het bijzonder de VRT en de krant "De Standaard", die door permanent misleidend taalgebruik en inhoudelijke propaganda dezelfde leugen ingang willen doen vinden. Hetzelfde geldt voor de politieke keuzes van "Albert II, de Collabo", die maar blijft weigeren de opdracht te geven tot de vorming van een regering zonder N-VA.

N-VA is een partij van fascistisch uitschot en politiek krapuul. De verantwoordelijkheid van wie diezelfde N-VA per se wil betrekken bij de regeringsonderhandelingen, is er echter daarom niet minder om.

Lees ook:


Post Scriptum - 7 januari 2011:
Een kleine bloemlezing van onverantwoordelijken uit de Wetstraat, die ons land aan de rand van de afgrond brengen omdat ze niet ophouden de N-VA te willen betrekken bij de regeringsonderhandelingen:
  • Wouter Van Besien (10/10/2010): "Niet in een regering zonder N-VA"
  • Paul Magnette (21/10/2010): "Een regering zonder N-VA is politiek niet haalbaar. N-VA en PS hebben de verkiezingen gewonnen, dus moet je met die twee partijen verder"
  • Herman De Croo (22/10/2010): "Coalitie zonder N-VA ondenkbaar"
  • Frank Vandenbroucke (23/20/2010): " "Geen regering zonder N-VA"
  • Yves Leterme (6/12/2010): "Ik zeg u heel duidelijk dat de CD&V niet in een regering stapt zonder de N-VA."
  • Joelle Milquet (07/12/2010): "Regering mét N-VA eind januari"

...en met hen een heleboel andere "minables" in pers en politiek. Zij dragen de schuld van de politieke impasse en haar gevolgen voor de bevolking. Wat we nodig hebben is een regering zonder N-VA , een regering van nationale eenheid.