22 november 2014

SPAAR DE BESPARINGEN WEG!

Men zou het haast vergeten, maar in de grote tegenstellingen van de "Hete Herfst" zit een grote consensus. Zoals alle Nederlandstalige politieke partijen ondanks hun meningsverschillen zonder uitzondering flamingant zijn, zo onderschrijven en promoten alle conflicterende partijen in het hedendaagse België de wenselijkheid van economische groei, en dus van een samenleving gebouwd op consumentisme.

Kritische stemmen worden daarover schaars, en in het dagelijks leven volgen de meesten de logica van kortingen en ongeremd shoppen.

De term "economische groei" mag dan wel positief in de oren klinken, maar is die positieve waardering ook verantwoord? Het volstaat te bedenken dat economische groei synoniem is van natuurvernietiging om zich toch wat vragen beginnen te stellen. En dat laatste is zeker niet het enige destructieve gevolg van ongeremde economische groei.

Officieel heet het  dat de besparingen van de regering-Michel nodig zijn om het overheidstekort terug te dringen. Ook dat heeft een wat positieve klank, maar die zo gezegde positiviteit is evenzeer bedrieglijk. Het is nodig te beseffen dat de regeringsmaatregelen niet uitgaan van de regering, maar van kleine hebzuchtige belangengroepen, van Nieuw Rechts, het hedendaagse economisch-fascisme.

Eén van de doelen van Nieuw Rechts is het ontsparen bij de bevolking.

Daartoe worden verschillende middelen aangewend, waarvan consumptiedwang er een is. Elke euro die u verdient, zal zo terugkeren naar waar hij vandaan komt: de hebzuchtige belangengroepen. Al bij al doet dit denken aan de tijd toen arbeiders betaald werden met bonnetjes om in fabriekswinkels het noodzakelijke te kopen: lonen keerden terug naar hun bron, de "fabrieksbaas". De huidige consumptiesamenleving heeft dezelfde structuur. Waar de gemiddelde Amerikaan in de jaren tachtig nog wat spaarcenten had, heeft die nu vooral schulden, tenzij hij baas is van Apple of  Facebook.

De regering-Michel rekent er op dat de shop-verslaving in de bevolking onaangetast zal blijven. Bovendien wil men bepaalde vormen van consumptie (quasi) verplichten. Wie in een omgeving van besparingen hetzelfde consumptiepatroon aanhoudt, zal noodzakelijkerwijs ontsparen of zich in schulden steken. Dat is het doel van de regering-Michel: arme mensen zijn manipuleerbare mensen.

Het economisch fascisme wil u doen ontsparen, dus sparen is de boodschap.

Daarom, zoals ik al vermelde in de vorige bijdragen, moeten de lonen omhoog en de werkweek verkort. Maar dit alleen is zinloos zonder herdefiniëring van het consumptiegedrag. Dus, verplicht deze regering u tot 1000 euro besparingen op jaarbasis, consumeer 2000 euro minder. Mode hoeft echt niet altijd gevolgd te worden, auto's kunnen lang hersteld worden, en elke vrije dag hoef je echt niet op vakantie of op uitstap. Misschien zijn sobere maar extra-gezellige eindejaarsfeesten een goed idee?


De regering-Michel wil ook structureel ingrijpen. Meer familiale solidariteit en goede sociale contacten kunnen u helpen om die maatregelen te neutraliseren.

Kortom, als deze regering dan toch verandering wil, waarom zouden we onze manier van leven dan niet diepgaand  herbekijken? Voor wie met zijn voeten op de grond staat, is de economie immers niet de tak waarop hij zit.



30 oktober 2014

NIEUW RECHTS IN BELGIË: WIE ZIJN ZE ?

Een gepaste naam kiezen voor het specifieke fascisme van de regering-Michel, is niet zo eenvoudig. De term "werkgevers-fascisme" is voor de mentaliteit van exponenten als Charles Michel, Didier Reynders en Alexander De Croo het meest accuraat, maar het klinkt niet echt academisch. "Bedrijfs-fascisme" is een letterlijke vertaling van "Corporate Fascism", een term die in de States meer en meer gebruikt wordt om de toenemende belangenvermenging tussen overheid en werkgevers aan te duiden. Zulke benoeming gaat in de goede richting, al was het maar omwille van de  ideologie van Mussolini-Italië: "Fascisme is niet meer dan corporatisme, corporatisme is gewoon fascisme", maar ze laat te veel vaagheid achter zich.

Het fascisme van de regering-Michel is een fascisme dat uitgaat van een kleine industriële elite, een fascisme dat de mens reduceert tot zijn economische meerwaarde. Het is in zijn essentie, zoals elke variatie van fascisme, een vorm van ontmenselijking. Charles Michel's fascisme is geworteld in hyper-kapitalisme en in libertarisch anti-socialisme. "Economisch fascisme" lijkt me dan ook de beste term voor de ideologie van de Zweedse Coalitie.

In gesprek hierover is me al één en ander opgevallen. Zoals de gevleugelde  uitspraak: "Och, laat ze maar doen, binnen vijf jaar zien we wel weer.". Ik vraag me af in welke context, in welke groep zulke uitwisseling van gedachten thuis hoort. Als burger kan je immers wel één-en-één-enkele stem uitbrengen voor een bepaalde politieke partij, maar geen gewoon burger is het gegeven om te beslissen over de te vormen coalities. Vraag is dus: wie zijn degenen die terecht of vermeend achter de schermen beslissen over toekomstige coalities, die hopen dat de verkiezingsuitslag hen in de kaart speelt - of deze sturen via de media, en, die daarna, bij het einde van de legislatuur,  gaan oordelen of de voorbije coalitie hun doelstellingen heeft waargemaakt ? Wie zijn deze mensen ?

Deze vraagstelling herinnert er ons aan dat het economisch fascisme van de regering-Michel, ook een "denktank-fascisme" is. Sommige denktanken van vandaag doen blijkbaar meer dan denken alleen, meer dan lobbyen alleen, het zijn genootschappen van samenzweringen tegen de democratie geworden. Welke zijn ze?

Een derde punt is het bewustzijn dat op elke pot een dekseltje past. Het economisch fascisme van de Zweedse Coalitie is de politieke spiegel van het consumenten-egoïsme en van de "instant-gratification"-mentaliteit.  Nieuw Rechts is dus niet  alleen een politiek probleem, het is ook een demografisch en een cultureel probleem. Het is  zinloos het fascisme van Charles Michel en van zijn "Mouvement Réactionnair" in vraag te stellen, zonder het consumentisme-zonder-scrupules te verwerpen. Bij ethisch ondernemen hoort ethisch consumeren. Bij ethisch consumeren, hoort ethisch ondernemen.

Neem nu bv de recente rel rond zonnepanelen. Als we beginnen met minder elektriciteit te gebruiken, en er voor ijveren dat elektriciteit groen geproduceerd wordt, dan mag die best wat meer kosten. Het is ook belangrijk het atomisme van zowel links als rechts af te wijzen. Stel dat er een groep is van 10000 mensen, waarvan er "slechts" 5000 een job hebben, dan hoeft dit niet gelijk te staan aan 5000 "armen". Als, theoretisch gesproken, de 5000 zonder werk, de partner zijn van die 5000 met werk, dan geeft dit 5000 gezinnen met een inkomen. We hebben nood aan meer familiaal perspectief. Zulks betekent ook dat we niet moeten meegaan in verhalen van economsiche groei-ad-absurdum.

De economisch-fascisten tot betere gedachten brengen, is een hopeloze opdracht en verspilde energie. Elk burger kan zich echter wel toeleggen op zelfkritiek in zijn consumptiegedrag: "Wat hebt u werkelijk nodig? "; "Bent u een ethisch en waardig consument?" . Simultaan hierbij, is een verhoging van de minimumlonen meer dan nodig, opdat gezinnen kunnen overleven met één inkomen, als ze dat wensen tenminste.

Als we het economisch fascisme van de regering Michel willen vernietigen, is het nodig eerst het opportunisme in onszelf in vraag te stellen. Verstandig en weldoordacht consuminderen is misschien toch geen slecht idee?

Verder, aangezien Charles Michel toch zo graag samenwerkt met flaminganten, denk ik ongewild aan dit korte "Vlaamse" liedje:



"Sjareltje, Sjareltje, hangt'em me z'n kloten aan een nageltje"




10 oktober 2014

HOE OVERLEVEN IN EEN VLAAMS-EUROPEES-FASCISTISCHE NATIE ?

Morgen voltooit zich de staatsgreep van het Vlaams-Europees werkgevers-fascisme in België. In het noorden van België wordt dit een dubbelfascisme, in de stad waar ik woon, Mechelen, leven we nu met een tripel-fascisme, dwz stedelijk, regionaal en nationaal. Zoals ik 4 jaar geleden voorspelde op deze Blog, wordt 2014 het jaar van de installatie van de N-VA dictatuur. Zoals ik vroeger reeds schreef in een essay, is de extreem-rechtse, donkerblauwzwarte inspiratie in essentie anti-socialistisch, principieel reactionair. Dit laatste verklaart het triomfalistische vertoon van de regering Michel.

Wat kunnen we hier tegen doen? Niets, helemaal niets. Toch niet als we daaronder verstaan actie voeren met het oog op bijsturing van de genomen maatregelen. Die zullen immers doorgevoerd worden als een vlot lopende trein, terwijl de burgers op een terrasje van de zon genieten.

Maar dat we er niets kunnen tegen doen, betekent niet dat we niets kunnen doen. Graag communiceer ik enkele mogelijkheden die u wel hebt in confrontatie met de fascistische herdefiniëring van onze samenleving. Het is niet omdat we er niets kunnen tegen doen, dat we moeten staan applaudisseren aan de zijlijn.

(1)    De propagandistische overheidsmanipulatie bestaat uit het organiseren van evenementen met een politiek-economische meerwaarde, evenementen waaraan u verzocht wordt te participeren. Blijf er weg. Bij wijze van voorbeeld kan men denken aan het Westhoektoerisme, aan de huidige Rubens-tentoonstelling in de Bozar, aan het Kerktorenklok-nep-referendum in Mechelen. Doe niet mee. Maak uw eigen agenda van zinvolle activiteiten, in plaats van geleefd te worden door de overheid.
(2)    Vervang utilitaristisch opportunisme door een deugden- en niet-schade ethiek. Werkgevers willen de goedkoopste werkkrachten, als consument wil u het goedkoopste product. Verlaat deze logica en consumeer niet volgens de regel van de laagste prijs, maar volgens het moreel profiel van het bedrijf. Doe onderzoek naar de moraliteit van een potentiële samenwerkingspartner, en baseer uw handelen op uw oprechte conclusies en niet op beschouwingen van meer- of minwaarde. Anders gezegd: zelfs al is uw product duurder in een winkel met een moreel-positief profiel, koop toch bij die handelaar. Op lange termijn is dit het meest constructief voor de samenleving. Doe wat goed is, omdat het goed is, en niet omwille van wat het opbrengt.
(3)    Er bestaat een eenvoudige definitie voor de loonnorm. Om het minimumloon te bepalen kan men best uitgaan van een gezin met twee kinderen dat onderhouden wordt met één loon, dwz één loon moet volstaan voor een gezin om een normaal leven te kunnen leiden. Of dit loon verdient wordt door één ful-time partner, twee part-times, man of vrouw, is niet relevant. Omgekeerd betekent dit ook dat mensen zich kunnen toeleggen op rondkomen met één portie van het bestaande minimumloon, en, zeker in combinatie met het bovenstaande punt (2), volgt hieruit vrijwillige soberheid, consuminderen. Koop alleen wat u nodig hebt, en wees bereid er een faire prijs voor te betalen bij een moreel-positieve handelaar.
(4)    Wees de schepper van uw eigen leven. Het doel van het leven is leven, niet om gerecupereerd te worden als economisch kanonnenvlees. Maar "leven" wil niet zeggen consumeren, leven betekent zinvolle zelfverwezenlijking. Creatieve arbeid leidt naar geluk en voldoening, vervreemd werk leidt alleen naar ongeluk, en kan hoogstens beschouwd worden als een pragmatisch noodzakelijk kwaad. Voor al wie bekommerd is om de progressieve gedachte zou dit onderscheid tussen creatieve arbeid en vervreemdend werk, centraal moeten staan.

Dit zijn slechts 4 tips. Wie even stil staat bij zichzelf, zal meer middelen vinden om uit de hyper-kapitalistische logica te treden, die het opportunisme tot godsdienst verheven heeft.

Vernietig de regering Michel in het binnenste van u zelf, en de toekomst zal er beter uitzien, meer menselijk, en meer moreel verantwoord. De regering Michel zelf, is een "Regering van het Kwaad".

 Foto hierboven: Bart De Wever in  een impressie van "Triumph des Willens". Triomfalisme is een wezenlijk bestanddeel van fascisme of van totalitarisme.


23 juli 2014

KONING VAN RECHTS

Dat het aantreden van Filip als koning de aanzet zou worden tot dertig jaar duisternis, was duidelijk nog voor hij een woord gesproken had: de Europese hymne weerklonk immers naast (of in plaats van?) het Belgische volkslied.

Vandaag is een federale coalitie in de maak met een prominente plaats voor de Vlaams-fascisten van N-VA, daarin gesteund door de Mouvement Réactionnair van Charles Michel. Die heeft van de MR een soort Franstalig LDD gemaakt, een achterlijk allegaartje van gewetenloze hyper-kapitalisten. De sympathie van Charles Michel voor het Vlaams-fascisme lijkt vanzelfsprekend.




De Vlaams-fascisten zijn prominent aanwezig in het federale project, en het zou niet verbazen mocht dit een koninklijke wens zijn. N-VA en het Koningshuis delen immers een voorgeschiedenis in de collaboratie en in het anti-Verlichtingsdenken meer algemeen. "De Vlaamse Leeuw" werd door Conscience geschreven met expliciete steun van Leopold I. Of het ultra-montane royaal is of flamingant, het is in elk geval rechts. Anders gezegd: Filip is geen "Koning der Belgen", maar "Koning van Rechts".

Aan Vlaamse zijde is de Vlaams-fascistische regering "Bourgeois I" een feit, in samenwerking met de nu officieel tot het flamingant uitschot behorende VLD. Hun ministers zouden Patrick Dewael en Els Ampe zijn, die daarmee elke vorm van menselijke integriteit verliezen, en niets anders meer zijn dan een schimmige verschijning van in wezen moreel minderwaardige, vuile en smerige opportunisten. Een oprecht liberaal treedt immers niet toe tot een fascistische constructie. Maar zij, zij doen het wel.

De meest voor de hand liggende, en sterkste federale coalitie is een traditionele tripartite. Maar die is niet naar de zin van de werkgevers, die om een bizarre reden de feitelijke politieke macht uitoefenen in ons land. Is dit een (Vlaams-Europese) staatsgreep ?



Post Scriptum 25 juli 2014
De twee ministers afgevaardigd door VLD, om CD&V en N-VA aan te vullen, worden uiteindelijk Annemie Turtelbom (ex-CVP) en Sven Gatz (ex-VU). Dat wordt een vrolijk weerzien van voormalige partijgenoten. Zij zullen de  obsessieve passie van Gwendolyn Rutten, nl de kruistocht tegen de sociaal-democratie, mogen vertegenwoordigen.

In het Vlaams-fascisme draait alles rond volksverbondenheid (dwz de ontkenning van de individuele zelfbeschikking)  en poen-profijt. Het is tegelijk geïnstitutionaliseerd conformisme en egoïsme, een haat-cultuur tegen alles wat "on-Vlaams" is. Vlaanderen-fascistenland is vanaf nu een historisch feit.

Het is dan ook deze Vlaams-fascistische haatcultuur die, met medewerking van de MR, haar intrede zal doen in de federale regering, die "Un gouvernement de putes suédoises" zal worden. Het feit dat de MR daarbij de helft van de ministers krijgt, zal wel niet vreemd zijn aan haar motivatie.

Post Scriptum 8 oktober 2014
De "Zweedse Coalitie" lijkt op dit ogenblik een feit, en daarmee krijgt België voor het eerst in zijn geschiedenis een federale extreem-rechtse regering. De regering onder leiding van Charles Michel, zal onder het teken staan van het werkgevers-fascisme. Daardoor onstaat een dubbelfascisme in het noorden van België, dwz het Vlaamse cuultuurfascisme van de regering Geert Bourgeois, gecombineerd met het Europese bedrijfsfascisme van Charles Michel. Vanaf nu is België officieel een fascistische natie: "Le Fascisme Nouveau est Arrivé", met Charles Michel in de rol van Belgische Pinochet, Mussolini of Franco, anders gezegd "une pourriture".

De beste strategie ertegen lijkt me die van de verbrande aarde. Het is best immers dat de werkgevers onthouden dat hun werknemers ook hun consumenten zijn. Wie als werkgever een vriend is van de Zweedse coalitie, is een vijand van de bevolking.



25 mei 2014

VERKIEZINGEN 2014: 40% VOOR VLAAMS EXTREEM-RECHTS

De verkiezingsuitslag van vandaag is zoals ik die in augustus 2010 voorspeld heb: de opening naar een N-VA dictatuur. De tellingen zijn nog niet volledig, maar binnen het Vlaams Gewest zijn de trends reeds duidelijk:
  • 40% voor de extreem-rechtse partijen N-VA en Vlaams Belang;
  • 30% voor de rechtse en centrum-rechtse partijen CD&V en VLD;
  • 25% voor centrum-linkse en linkse partijen Sp.a, Groen! en PVDA
  • 5% andere.

Het zou interessant zijn de uiteindelijke federale zetelverdeling te vergelijken met die voor de senaat in 1936, toen sommigen ook een Vlaamse Concentratie beoogden. Hoe dan ook, 70% van de Nederlandstalige kiezers koos vandaag rechts, en dat stelt een meervoudig probleem:

1.    Het is een politiek probleem wegens de immoraliteit van de toekomstige machthebbers;
2.    Het is een cultureel probleem omdat gesubsidieerde  kunst zal herleid worden tot regimekunst;
3.    Het is een sociaal probleem, omdat 40% van de bevolking onbetrouwbaar blijkt, in het bijzonder de artsen (die stemmen 60% N-VA);
4.    Het is een sociologisch "probleem", of beter een sociologisch symptoom, van een samenleving die alleen aan klein profijt denkt.

Het enthousiasme van sommigen voor de show van vulgair flamingant uitschot als Bart De Wever, blijft verbazen. Hij is immers een slecht mens, iemand die Het Kwaad in de geschiedenis vertegenwoordigt, iemand die beroep doet op de meest primaire en basale egoïstische neigingen van zijn kiespubliek dat gewillig zijn leugens slikt als zoete koek. Bart De Wever is een onverbloemd en "pur sang" fascist, Vlaams-fascist meer bepaald.

Feit is dat niet iedereen voor N-VA is, maar weinigen zijn er tegen. Daarom heb ik blanco gestemd, want als je stemt, stem je N-VA, gewild of ongewild: alle partijen zijn bereid tot een coalitie met deze onmensen, en, weeral, omwille van kortzichtig en klein profijt. N-VA staat nergens als er geen partijen zijn die met haar  willen samenwerken, en daarom dragen die laatste een enorme morele verantwoordelijkheid.

Lees ook: Project 2014: de N-VA dictatuur , (augustus 2010)

Post Scriptum 26/05/2014:
De bovenstaande driedeling blijkt eerder een sociologisch profiel dan een kiesresultaat. 

Maakt men van de laatse 25 jaar de som van Vlaams-extreem-rechts, dwz, N-VA + LDD + Vlaams Belang, dan komt men steeds aan 38%. N-VA zet zich graag af tegen de "Trado's", Rechts zet zich graag af tegen Links, en vice versa: een driedeling dus. Samen geeft dat afgerond 40% extreem-rechts, 30% rechts, 25% links, 5% andere als basisstroom binnen het Vlaams-Gewest.

Van de democratische traditionele partijen kan men verwachten dat ze met hun Franstalige zusterpartijen front vormen tegen Vlaams extreem-rechts. Hun zelfverraad ligt erin dat ze de afgelopen 10 jaar samen met Vlaams extreem-rechts front gevormd hebben tegen "De Walen", gemotiveerd door de cultus van de Vlaamse volksverbondenheid. Van top-prioriteiten heeft men er maar één: het is noodzakelijk dat de "Trado's"  met zichzelf in het reine komen, en beslissen of hun topprioriteit de "V" is of hun ideologie".

  En dus, bij wijze van herhaling: ik zal nooit stemmen op een potentiële coalitiepartner van N-VA, en in de huidige toestand, stem ik dus Blanco. Pas als het primaat van de ideologie terugkeert en het haalt van de volksverbondenheid, zullen de Vlaamse politieke partijen misschien opnieuw een stem waard zijn.



17 maart 2014

ACHTERLIJK EUROPA – VN TEN ONDER

Dat de leiders en promotoren van een Verenigd Europa niet hoog oplopen met het concept "Democratie", is oud nieuws. De politici die de Europese Grondwet door de strot van de burgers hebben geduwd, zijn uitgesproken  tegenstanders van de mening(en) die leven binnen de bevolking. In hun eigen ogen vertegenwoordigt dit kleine kliekje Euro-nationalisten de waarden van de menselijke beschaving, wie het daar niet mee eens is, zijn barbaren. Wie een ongepaste mening heeft, dient gestraft, en dus vaardigt de Europese Unie nu strafmaatregelen uit tegen de bevolking van de Krim, die nochtans ondubbelzinnig haar mening heeft kenbaar gemaakt.

"Shame on you !", zou ik zeggen.

Wanneer Poetin de Europese Unie als een polariserende kracht omschrijft, heeft hij overschot van gelijk. Dat is niet alleen in Oekraïne zo, dat geldt ook voor België, dat onder impuls van het Europese volkeren-denken uit elkaar wordt getrokken.  De Europese gedachte erkent immers geen individuele rechten, maar alleen volkeren rechten, dwz de rechten van "De Fransman" of van "De Duitser", maar niet de rechten van Fransen of Duitsers. Kortom, als, volgens de Europese logica, "De Oekraïner" kiest voor Europa, dan moet "De Rus" zich daar niet mee moeien. Menselijk meervoud en morele integriteit bestaan niet voor Eurocraten.

De stupide politiek van Europa in de Krim krijgt navolging in het "Land van de Vrijheid", waar vooral de mening telt die trendy is. Obama maakt zich hopeloos belachelijk.

Maar, en dat is wel echt ernstig, meer en blijken de Verenigde Naties zichzelf op te heffen. Waar tijdens de Koude Oorlog een Russisch "Njet" belangrijk was en met  tegenzin aanvaard werd omwille van de Wereldvrede en omwille van het gevaar van een nucleaire catastrofe, is men nu dit onuitsprekelijke gevaar blijkbaar vergeten. "Eigen Gelijk" is voor de G7 die Rusland uit de G8 willen, belangrijker dan consensus, en dus belangrijker dan Wereldvrede zelf.

Het is niet Poetin die met vuur speelt, maar wel de weldenkende "Wereldleiders" die gevangen zitten in een tunnelvisie van zelfgenoegzaamheid en zelf-evidentie.

Europa deugt niet, en een sterk of één-gemaakt Europa deugt nog minder. Die realiteit wordt door Rusland en Poetin in de verf gezet, tot tegenzin van de zelfverklaarde "Ridders van de Mensheid", maar daarom is de Russische omschrijving niet minder waar of terecht.