20 juli 2009

ONBREEKBARE EENHEID

Eenheid is een Belgische basiswaarde, maar dat neemt niet weg dat onze "invincible unité" deze dagen zwaar onder druk staat. Verschillende diepgaande breuklijnen dreigen zich te vormen in ons land.

De eerste is uiteraard die door de vervreemdingspolitiek van het flamingante regionale bestuur Peeters-Muyters tot stand komt en die beoogt de gewesten tegen elkaar op te zetten met de transformatie van regio's tot deelstaten als doel. Een tweede breuklijn, die door de flamingante leden van het bestuur Peeters-Muyters systematisch wordt genegeerd, is de daaruit volgende breuklijn midden in de kern van "hun gewest" tussen de met hen sympathiserende flaminganten enerzijds, en de Belgischgezinde en dus anti-flamingante Nederlandstaligen, zoals ik, anderzijds.

Een opmerkelijke en vooral bedroevende vaststelling is dat de Sp.a, die weigert deel te nemen aan de federale regering (of aan federale regeringen "tout court") , er blijkbaar geen problemen mee heeft om op regionaal vlak in coalitie te treden met extreem-rechts. Vervreemding van, en non-participatie met "Vlaanderen in Actie" is daarbij het beste wapen tegen de flamingante pretenties van wat we kunnen beschouwen als een beschamende, regionale anti-democratische bezettingsmacht.

De kiemen van een derde potentiële breuklijn worden gelegd in de schoot van de federale regering zelf. Zo wil men religieuze symbolen toelaten op justitie, leggen politici van een regeringspartij gehoofddoekt de eed af, en oordeelde de Nederlandstalige kamer van de Raad van State met een recent arrest in het nadeel van de lekenstaat. De federale regering beoogt dus klaarblijkelijk het op losse schroeven zetten van de scheiding tussen Kerk en Staat. Religieuze orthodoxen allerlei blijken wapenbroeders geworden in hun strijd tegen de "laïcité", en de door Wouter Beke en andere neo-augustijners ingezette "kruistocht tegen het liberalisme", duurt onverminderd voort.

Wie echter aan het opheffen van de scheiding tussen Kerk, of levensbeschouwing, en Staat begint, opent de spreekwoordelijke "doos van Pandora" en zet "het grote avontuur" in gang, weze het niet een van communautaire, maar van levensbeschouwelijke aard. Zoals ik vroeger al betoogde, ligt de kern van België als natie in de in haar grondwet verankerde liberale lekenstaat.

Onze eerste minister, Herman Van Rompuy, behoort tot een andere levensbeschouwelijke stroming van de samenleving, dan ikzelf. Dat weerhoudt me echter niet om voor de wijze waarop hij naar evenwicht, rust en verzoening streeft in een uiterst moeilijk en ontvlambaar politiek klimaat, alleen bewondering te hebben. Op een bepaalde manier waren de afgelopen zes maanden, wat de federale politiek betreft dan toch, een "verademing". Bij wijze van voorbeeld, de wending die het dossier van de asielzoekers gekregen heeft, was hoognodig en kan alleen humaan genoemd worden.

Ik kan dan ook alleen hopen dat Herman Van Rompuy eveneens de wijsheid zal hebben om de bovenbeschreven doos van Pandora gesloten te laten. Immers, in tegenstelling tot "multicultureel burgerschap", is "actief pluralisme" niet meer dan een eufemisme voor "onverdraagzaamheid en dwang". Men hoede zich ervoor: het gevaar van "actief pluralisme" voor een democratie kan niet overschat worden, want het is geen expressie, maar wel de volledige negatie van godsdienstvrijheid.

Wie België genegen is, koestert de liberale lekenstaat, want zij garandeert ons recht om onszelf te zijn. Laat ons ons daar zeer bewust van zijn, willen we onze eenheid, zoals ons volkslied het aangeeft, ook in de toekomst onbreekbaar houden. Laat ons de liberale lekenstaat veilig stellen en daarop verder bouwend humanistisch eenheidsfederalisme omarmen.