26 maart 2007

CIJFERS en EIEREN

Met opiniepeilingen kan men best met de nodige omzichtigheid omgaan. De selectie van de ondervraagden en de manier van vragen stellen kunnen grote invloed hebben op de resultaten. Daarom zou het goed zijn onafhankelijke bureaus over hetzelfde onderwerp gespreide peilingen te laten organiseren, om daarna de tendensen binnen die verschillende peilingen te analyseren. Zulke omzichtigheid geldt in het bijzonder voor communautaire onderwerpen.

Over de toekomst van België werd recent gepeild door La Libre Belgique en door De Standaard/Le Soir. De resultaten van beide lopen wat uiteen, maar geven wel een duidelijke tendens aan. Hoe moeten we deze peilingen lezen: staat het glas half vol of half leeg ?

Volgens de peiling van La Libre Belgique is in "Vlaanderen" 11% separatist, 15% wenst meer autonomie, 23% verkiest de huidige toestand en 51% van de "Vlamingen" wil terug naar een unitair België, voor "minder België" is dit 26%.

Volgens de peiling van De Standaard/Le Soir is slechts 7% separatist, wenst 39% meer autonomie, verkiest 26% de huidige toestand, en wil 25 % terug naar een unitaire staat of minder autonomie voor de gewesten, "meer België" dus en 46% voor "minder België".

Samengelegd betekent dit: 9 % separatisme, 27% voor meer autonomie, 25% voor de huidige toestand, en 39 % wil "meer België". Dat betekent binnen "Vlaanderen" dat slechts 36% voor "minder België" kiest, een duidelijke minderheid in de bevolking.

De Nederlandstalig-Belgische gemeenschap maakt dus het overgrote deel van "de Vlamingen" uit, want 64% kiest niet voor "minder België", laat staan voor het verdwijnen ervan. Dat cijfer staat in schril contrast met het aanbod aan politieke keuzes in "Vlaanderen". Velen zijn daarom wat wanhopig, zoals blijkt uit dit citaat op het VRT-Canvas-forum:

"Binnenkort zijn het verkiezingen. Ik wens te stemmen op een partij die een verdere splitsing van bevoegdheden niet als de oplossing voor België ziet. Het probleem, geen enkele partij heeft zo'n standpunt. De partijen zullen hun conclusies trekken uit de verkiezingsuitslagen. Maar hierover zullen echter weinig conclusies gemaakt kunnen worden."

Inderdaad, in de politieke partijen liggen de verhoudingen enigszins anders, niet Vlaamsgezind stemmen is haast onmogelijk. Eén van de redenen is dat de Vlaamse beweging “op de wip zit” voor een percentje meer of minder, en dat de voormalige VU, in stukken gevallen, zich verspreid heeft als een virus over andere partijen. Blijven kleine partijen die kordaat voor België kiezen: de monarchistische B.U.B. natuurlijk, de linkse PVDA en LSP, en, tot nog toe toch, ook Groen! zijn pro-Belgisch. Recent echter heeft ook de VLD gekozen tegen separatisme en voor het behoud en de versterking van het federale België, wel in combinatie met meer autonomie voor de Gewesten. CD&V hangt vast aan N-VA, Sp.a aan Spirit.

De indruk ontstaat en blijft dat de consensus in de Vlaamse politiek het omgekeerde is van de mening van de bevolking. En dat doet vragen rijzen over de democratische legitimiteit van het Vlaams Parlement, in het bijzonder bij zulke indringende onderwerpen als het voortbestaan van ons land.

"België moet blijven" , we kunnen ons verheugen over deze resultaten, maar die optimistische resultaten kunnen best niet doen vergeten dat er zoiets bestaat als “Vlaams-nationalistisch activisme”. Of nog: België moet blijven maar het eten op de voedingsbeurs van Japan staat apart. Dierenbloed werd door flaminganten over de auto van Didier Reynders gegoten. Leden van de B.U.B. die een vreedzame actie voerden in het gemeentehuis van Mortsel over de koningsportretten, werden door Vlaams-nationalisten met eieren bekogeld, en de Vlaamse Regulator voor de Media wees hun klacht af tegen een te vervlaamste VRT. De Vlaamse regering legt de milieustichting Kint van prins Laurent droog. En voortaan geldt in Vlaanderen: "Eigen Rode Kruis Eerst" . In Oostende gooiden vandalen verf over het standbeeld van Boudewijn. De CD&V gaat voluit voor confederalisme. Het VRT-duidingsprogramma Morgen Beter promoot anti-Belgische standpunten ("Er zal nooit een Belgisch volk zijn") , en in een streek met slechts 9% separatisten, is een N-VA-politicus minister voor het mediabeleid: de VRT krijgt een topmanager voor "Vlaamse identiteit" .

Ondertussen manifesteren zich ook Waalse separatisten, wat volgende stelling bevestigt: er bestaat geen tegenstelling tussen "Vlamingen" en "Walen". De echte tegenstelling ligt bij de aanspraken en het activisme van een ondemocratische separatistische minderheid, Vlaams of Waals, tegenover een federalistische meerderheid.

Als we morgen als Nederlandstalige Belgen al kunnen zeggen dat we voor België kiezen, en dat zullen blijven doen, zonder dat Vlaams-nationalistische activisten ons met eieren bekogelen of ons met bloed en verf bekladden, dan zullen we een belangrijke stap vooruit zijn. En, is dat niet de evidentie zelf: als Belg voor België zijn?

21 maart 2007

AL-JAZEERA

Vandaag staat België midden in de belangstelling van de Arabische zender Al-Jazeera. De reden voor al die aandacht is de massatrouw in Sint-Niklaas, enerzijds omwille van de "Internationale Dag tegen het Racisme" , anderzijds om Wouter Van Bellingen te steunen. "Meer dan 580 koppels sluiten de zwarte schepen Wouter Van Bellingen vandaag in hun hart,..." titelt de krant De Morgen, en voegt er aan toe, bij wijze van bewijs van "echtheid" of van "goede trouw": "Een oer-Vlaming met een kleurtje".

Wat de organisatoren van "Sint-Niklaas gaat vreemd" ook mogen beweren, deze massatrouw van "Vlaamse", Nederlandse en Duitse koppels, draait rond de figuur van Wouter Van Bellingen, pleegkind van een Vlaams Belanger, neef van een collaborateursfamilie en actief Vlaams-nationalist voor Spirit. Een echte "oer-Vlaming". De hele heisa in Sint-Niklaas, waar ook jaarlijks de "Bormsdag" doorgaat, is een grof misbruik van anti-racisme, een symptoom van een meer algemeen verschijnsel in België, welk ik omschrijf als "de recuperatie van verdraagzaamheid" door het Vlaams-nationalisme.

Stel u even het volgende voor. Een man heeft zin in een lekkere pint en gaat een kroeg binnen. Hij zoekt zich een plaatsje en eens goed genesteld, komt de ober langs en vraagt: "Mijnheer, had u graag zwarte koffie, of liever koffie met melk?". Uiteraard kan deze man nu antwoorden: "Neen hoor, ik hoef helemaal geen koffie, geef mij maar een lekkere pint", maar de kans is niet onbestaande dat hij antwoordt: “Wel, geef mij maar koffie met melk”.

Hetzelfde verschijnsel doet zich voor met Vlaams-nationalisme. Men kan niet genoeg beklemtonen dat separatisme en Vlaams-nationalisme dé kernactiviteit bij uitstek is van het Vlaams Belang. Al zijn andere programmapunten zijn daarvan afgeleid. Het Vlaams Belang opent het spel met: "Wij willen een blank, echt Vlaams Vlaanderen !". Aan Nederlandstalige zijde reageert men dan met: "Ah, neen, wij willen een racisme-vrij Vlaanderen !", of "Wij willen een inclusief Vlaanderen !", enz. Er wordt dan uiteindelijk alleen nog over en weer geroepen over welk Vlaanderen men wil. Men profileert zich tegenover het Vlaams Belang dat daardoor hét politieke referentiepunt bij uitstek wordt, en zie zo, het Vlaams Belang bereikt daarmee zijn doel. Iedereen wil "zijn Vlaanderen", welk het is, doet er eigenlijk niet toe, als ze maar "Vlaanderen" willen.

Jozef De Witte van het CGKR, die vorig jaar reeds enorm blunderde met zijn "Vuil Hetero"-campagne, steunt de massatrouw in Sint-Niklaas. Maar, zo wordt er door het CGKR- in De Morgen - aan toegevoegd: "Evengoed worden mensen op straat uitgescholden voor "racist" of 'vuile Belg'". Wie heeft het CGKR hierbij in gedachten, wie roept er "Vuile Belg" : allochtonen of Vlaams-nationalisten ?

Terzelfdertijd testte de Spirit-partijgenoot van Wouter Van Bellingen, Bert Anciaux, in verre landen zijn openheid voor andere culturen met het oog op opnamen voor het televisieprogramma "Celebrity Shock" . Terwijl hij zat te genieten van Mongoolse urinekoekjes, weigerde zijn andere Spirit-partijgenoot Geert Lambert Nederlands te spreken tegen "de Walen" tijdens het recente RTBF-debat. Als Bert Anciaux zijn culturele openheid wil testen, hoeft hij niet helemaal tot in Mongolië te trekken. Over de taalgrens "couques de Dinant" of "jambon d’Ardennes" gaan smullen zou meer vragen van zijn "verdraagzaamheid" en "openheid" dan het verorberen van Mongools lekkers. Een interview met de N-VA- "frère-ennemi" Geert Bourgeois, gelijkt ondertussen dan weer meer en meer op een stukje uit een spelprogramma, waarbij het de opdracht is op één minuut tijd zo dikwijls mogelijk “Vlaanderen, Vlaming, Vlaams” in één zin te verwerken.

Al dat zogezegde "verdraagzame", "progressieve" of "democratische" dat het nodig vindt overal en bij alles "in Vlaanderen" te vermelden, het is de schijnheiligheid zelve. "Misantropie zonder grenzen" is de beste omschrijving voor dit zogezegde democratisch Vlaams-nationalisme. Wie echt tegen racisme is, zegt niet: “Ik zet me in voor anti-racisme 'in Vlaanderen'", die zegt gewoon: "Ik ben tegen racisme", kort, bondig en universeel.

Dat laat ons toe de hele heisa rond Wouter Van Bellingen in Sint-Niklaas te benoemen naar waarheid: propaganda voor de Vlaamse Beweging, een verkiezingsstunt voor Sp.a/Spirit en voor de persoonlijke carrière van Wouter Van Bellingen. Met (zijn) huidskleur als "instrument".

20 maart 2007

WIT KONIJNTJE

De verkiezingen van 10 juni komen eraan, de kandidaten raken beetje bij beetje bekend. Antwerpen bleek een probleem, geen partij die een politicus had die de kamerlijst wou trekken. Men zou haast gaan denken dat de Vlaamse politici het federale niveau aan het boycotten waren. Misschien is de behoefte aan bekwame politici door de ingewikkelde federale structuur te groot, ook weer een reden tot herfederaliseren.

Maar nu blijkt er een heel rijtje politieke buitenstaanders de weg naar het parlement te zullen vinden. "Pluk iemand van straat en zet die op een verkiesbare plaats", het lijkt wel een politieke rage aan het worden. Het Vlaams Belang heeft Bruno Valkeniers (Hesse Noord-natie), CD&V Peter Leyman (Volvo), N-VA Jan Jambon (VISA).

En bij Sp.a, waar noch Patrick Janssens (Antwerpen stad), noch Sp.a-ondervoorzitster Caroline Gennez ("Vlaams" parlementslid) de lijst wilden trekken, komt uit de hoed van het Sp.a-partijbestuur Christine Van Broeckhoven gesprongen, de vermaarde moleculair-biologe en Alzheimer-specialiste: zij zal de Antwerpse kamerlijst trekken voor Sp.a. Aangezien groepen binnen Sp.a als "Sp.a-Rood" het partijbestuur verwijten dat het de beginselen van de socialistische beweging vergeten is, zullen ze haar aanwezigheid bij Sp.a goed kunnen gebruiken.

Dit verschijnsel "pluk eens een politicus van ’t straat" is niet nieuw, zeker niet binnen Sp.a. Het stelt echter verschillende principiële problemen voor onze democratie.

Elke partij heeft een legertje sympathisanten en militanten, en mensen die hard werken om "politieke carrière" te kunnen maken. Soms beginnen zij erg vroeg, in de jongerenafdeling van hun partij en getroosten zich gedurende jaren veel moeite en opofferingen om hun plaats op de lijst te verwerven. Hoe moeten deze zich niet voelen als ze hun begeerde plaats op de lijst aan hun neus zien voorbijgaan als die nog maar eens aan een "wit konijntje" wordt gegeven?

Een tweede probleem is dat deze manier van recruteren van politiek personeel de legitimiteit van de democratie ondermijnt. Iedereen weet dat Christine Van Broeckhoven verkozen zal worden en zelfs minister zou kunnen worden. Maar waarom? Ze mag dan een uitmuntende wetenschapster zijn, politiek is ze niet meer dan u of ik. Stel: u hebt een kennis als "janenalleman", en op leuke gezellige ogenblikken discuteert u er wat mee over "politieke kwesties". U staat beiden op gelijke voet en het enige argument dat telt tussen u beiden is de waarheid en de rede. De dag daarna wordt uw kennis politiek van ’t straat geplukt, en plots blijkt die één argument te hebben dat slechts aan sommige uitverkorenen wordt voorbehouden: het argument van de macht. Macht zonder inhoud, zulks vergroot de perceptie van particratie, van willekeur.

De steeds sterker wordende particratie is inderdaad het derde probleem. Niet alleen de "experten" zijn politiek onervaren, ook de slogan "meer arbeiders in het parlement" van Sp.a past in dat kader. Het lijkt erop dat het partijbestuur van de Sp.a parlementairen nodig heeft die braaf en netjes doen wat hen gevraagd wordt. Het probleem "partijtucht" stelt zich dan niet meer, die mensen vragen zelf om stemadvies bij gebrek aan eigen mening. Als de parlementairen zo afhankelijk worden van de macht van het partijbestuur, is ons parlement geen parlement meer, maar een theater.

Zagen we daar niet Greta D'hondt, die uit de politiek stapt, onder meer omdat inhoud en dossierkennis niet meer tellen? Want zo zei ze, in de oppositie maak je geen kans want je bent in de minderheid, en als parlemenatir van de meerderheid maak je ook geen kans, want je hangt vast aan de regering.

De "witte konijntjes" werden niet volstrekt willekeurig gekozen. Daardoor ontstaat dan weer de indruk dat politiek louter een zaak is van bedrijfsleiders of van academici.

En tenslotte blijft de vraag of vele van die "witte konijntjes" nadat ze zich hebben laten gebruiken en na een tijdje meedraaien in het politiek bedrijf, niet met een kater zullen achterblijven.

Uiteraard kan er geen bezwaar tegen zijn dat bij uitzondering mensen van "buitenaf" in de politiek stappen. Dat ze daarom recht naar de top moeten, dat is wat anders, en, volgens het berucht-beroemde spreekwoord "Trop, dat is te veel", kunnen we niet anders dan besluiten dat dit soort lijstvorming een bedreiging vormt voor de legitimiteit van onze democratie.

Het "wit konijntje", of de teloorgang van de representatieve democratie ?

17 maart 2007

"BRT" of "VRT" ? BRT!

Patricia Ceysens deed op 13 maart in naam van haar partij, Open VLD, het voorstel om de zendtijd voor politieke partijen af te schaffen. En nu we toch over "de media" bezig zijn, vrijdag verscheen het organigram voor de "Nieuwe VRT" in de krant De Morgen. "Politiek" en "openbare omroep": een moeilijke combinatie. Is het voorstel van Patricia Ceysens een stap vooruit naar een open en objectieve politieke verslaggeving? En wat te denken van de “Nieuwe VRT” ?

"De uitzendingen van politieke partijen zijn ,"nodeloos verwarrend" voor de kiezer omdat partijen hun uitzendingen bewust het uitzicht van een nieuwsuitzending geven. (...) . Wij zijn van mening dat dit slecht is voor de openbare omroep en dat informatie over de verkiezingen best door handen van een onafhankelijke journalist passeert. Bovendien zijn deze uitzendingen ergerlijk voor de kijker want ze vallen buiten iedere normale programmatie. Daardoor moeten kijkers onnodig wachten op het programma waar ze willen naar kijken'' (Patricia Ceysens, Het Nieuwsblad 13-03-2007)."

Patricia Ceysens beoogt het depolitiseren van de politieke verslaggeving, en dat kan ik alleen toejuichen. Het zal wel geen toeval zijn dat juist Sp.a en CD&V het voorstel niet zien zitten, zij willen juist de aanwezigheid van politieke reclamespotjes op de VRT. De vraag is echter of het afschaffen van politieke zendtijd voldoende is om tot een onafhankelijke politieke verslaggeving te komen.

Op dit ogenblik staan hierover twee feiten vast. Allereerst dat de VRT zelf sterk gepolitiseerd is en een uitgesproken invloed ondervindt van Sp.a/Spirit-orangisme en CD&V/N-VA-Vlaams-nationalisme, het eerste door de aanwezigheid van orangisten van Sp.a-signatuur in de raad van Beheer van de VRT (Jozef Deleu) en in de Wetstraatjournalistiek (Siegfried Bracke), het tweede door de politieke voorkeur van de voogdijminister (Geert Bourgeois).

De politisering van de VRT bemerkt men sterk in haar politieke duidingsprogramma’s, in het bijzonder bij "Morgen Beter" , waarbij de moderatoren van programma en forum elke kritiek op de Sp.a (en op henzelf) afschermen met een ijver die zelfs de meest conservatieve keuringscommissies niet aan de dag leggen, en zij actief meewerken aan de strategie van die partij. In die zin heeft de Sp.a geen extra-zendtijd meer nodig omdat onder meer het VRT-programma Morgen Beter deze rol reeds op zich heeft genomen.

Ten tweede is er het Vlaamse mediadcreet dat, in tegenstelling tot het Waalse, politieke televisie verbiedt. De feitelijke politisering van de VRT is strijdig met dit decreet, wat toegedekt wordt door een schijn van onfhankelijkheid hoog te houden, maar er is erger: door de aanwezigheid van een gepolitiseerde openbare omroep in een gedepolitiseerd televisielandschap, heeft de VRT de facto een monopolie op politieke zendtijd.

Extra politieke zendtijd verbieden zou daarom de politisering van de VRT versterken in plaats van afzwakken.

Politieke zendtijd is niet het enige openbare-omroep-vreemde element binnen de "nieuwe VRT" . De commercialisering van de VRT vordert met rasse schreden, VRT-websites , VRT-radio en VRT-televisieschermen zullen in de toekomst meer en meer versierd worden met reclameboodschappen. Een soort medium-vervuiling van de openbare omroep.

Eveneens een leuke nieuwigheid is een bijzondere topmanagementfunctie: die voor de bewaking van de "Vlaamse identiteit" van de openbare omroep. "vRT" wordt "Vrt". De gelukkige bezitter van deze functie wordt Jan Hautekiet, net als de meeste nieuwe managers een radiospecialist die een spoedcursus televisiemaken gaat volgen.

Sterk gepolitiseerd en met reclame, maar zonder cultuur tenzij het "De Vlaamsche" is, zie hier de "Nieuwe VRT".

Wie over de inhoud van de VRT-programmatie niet tevreden is, de openbare omroep werkt tenslotte met belastinggeld, zal ondervinden dat het niet eenvoudig is om zijn ongenoegen om te zetten in een klacht.

De communicatieverantwoordelijke van de VRT, Diane Waumans, blijkt namelijk alleen geïnteresseerd in éénrichtingsverkeer. Onder haar bestuur worden de verschillende afdelingen gedecentraliseerd en wordt de VRT opgedeeld in kleine privé-koninkrijkjes met almachtige redacties. De VRT heeft geen algemene klachtenprocedure, noch een ombudsdienst, op de VRT site wordt je gewoon verwezen naar de onderdelen. Wie verder wil kan "terecht" bij de Vlaamse Regulator voor de Media, in theorie toch, want ook op diens website is geen beschrijving van de klachtenprocedure aangegeven. Afgaande van de verslagen van reeds behandelde klachten, kan men besluiten dat het daar gaat om quasi-rechtsgedingen met conclusies en memories, ver van wat van een toegankelijke ombudsdienst kan verwacht worden. Of men bij deze Vlaamse mediaregulator terecht kan als de VRT vervlaamsing predikt, valt overigens nog te bezien: hoe werden de commissies samengesteld?

De VRT heeft dus geen toegankelijke ombudsdienst, die naam waardig, wat maakt dat de redacties van de VRT-onderdelen boven alle klachten verheven staan. Democratisch is anders, en in de huidige en voor de toekomst voorziene formule heeft de VRT als openbare omroep zo geen reden van bestaan.

De hervorming van de VRT tot "Nieuwe VRT" is geen stap vooruit in het streven naar een democratische openbare omroep, integendeel. Om dat doel te bereiken zou men best eerst de mediabevoegdheid herfederaliseren en daarbij VRT opnieuw BRT maken, deze openbare omroep volledig depolitiseren en reclamevrij houden, cultuurprogramma’s in ere herstellen en behoorlijke ombudsdiensten organiseren.

VRT? Neen bedankt. Opnieuw BRT, liefst.

9 maart 2007

"WIJ" en "ZIJ"

Gisteren trokken enkele honderden studenten van het extreem-rechtse NSV door de straten van Antwerpen. Hun boodschap: "België barst !" en "Weg met de PS-staat !". Deze week ook werd een eerste debatuitzending van drie, georganiseerd door de RTBF, de komende maandag brengt de VRT eveneens een uitzending over de toekomst van België. Ondertussen kon men ook op het Canvas-forum “chatten” over de taalgrens heen.

Wat opvalt in de benaderingen van de meeste "partijen" in deze debatten, is dat zij denken in termen van de "Twee-Volkeren-Doctrine". België zou een land zijn waar twee volkeren al dan niet conflictueus samenleven: "De Vlamingen" versus "De Walen", "bij ons" versus "bij jullie" of "bij hen".

Dit "bij ons, in Vlaanderen" tegenover het "bij hen, in Wallonië" is volkomen ongefundeerd. In werkelijkheid leven in België geen twee volkeren maar wel tien miljoen mensen, zeer verscheiden in afkomst, cultuur en nationaliteit, in wisselende sociale verbanden die met de taalgrens niets van doen hebben. Als we die dan toch willen onderscheiden in groepen dan stellen we vast dat er Nederlandstalige Belgen, flaminganten (separatisten, confederalisten, orangisten), Franstalige Belgen, wallinganten (confederalisten, rattachisten), Brusselaars, Duitstalige Belgen, migranten en "Nieuwe Belgen” te onderkennen zijn.

België is tevens niet alleen een multiculturele, maar ook een mutinationale samenleving: onder de migranten bevinden zich Nederlanders, Engelsen, Fransen, Turken, Marokkanen, Tunesiërs, Italianen, Spanjaarden, Polen, Hongaren, Amerikanen,... . De vrij grote groep "Nieuwe Belgen" is van een zeer diverse afkomst en deelt onze voorgeschiedenis niet, ook niet die van de "Vlaamse kwestie". Voor hen zijn er wel andere "kwesties".

Communautaire onderhandelingen worden daarom ook best niet gevoerd als een confrontatie van twee (vijandige) gemeenschappen, maar als een Ronde Tafel-conferentie met de betrokken "partijen". België is een zeer verscheiden samenleving, de clichés en stereotypen laten we best achter ons: ze slaan nergens op en werken alleen conformisme in de hand.

Wat opnieuw opviel bij het RTBF-debat woensdagavond, was de discrepantie tussen de mening van de bevolking en die van haar "verantwoordelijken".

Zo zijn er beduidend meer separatisten en voorstanders van verregaande autonomie bij de "Vlaamse" ondernemers dan in de bevolking. Dit is redelijk voor de hand liggend: de bedrijfswinsten zijn in de recente geschiedenis nog nooit zo hoog geweest in vergelijking met de loonkost, en nog steeds zeuren ondernemers erover dat Belgische werknemers "te duur" zijn. Elke kost is er één te veel voor de bedrijfsverantwoordelijken, en dus ook geld dat naar “de transfers” zou gaan. Meer Vlaanderen staat voor minder transfers, en zo voor meer winst. Voor een belangrijk deel van deze ondernemers staat Vlaams-nationalisme gelijk met winstmaximalisatie.

Volledig in de lijn en zelfs in harmonie met deze logica, staat de zogenoemde "sociale staatshervorming" van Sp.a-minister Frank Vandenbroucke. Hij is niet vies van Vlaams-nationalisme, maar het mag niet gezegd worden. Op de duidelijke en eerlijke vraag of hij "al dan niet voor regionalisering" was, antwoordde hij brutaal en met zijn gebruikelijk ontzettende arrogantie, aan de RTBF-journaliste dat het een "dwaze vraag" was. Blijkbaar is Frank Vandenbroucke de mening toegedaan dat als een regionalisering van het werkgelegenheidsbeleid of van de gezondszorg "sociale" doelen dient, het geen regionalisering meer zou zijn. Net als de ondernemers streeft Frank Vandenbroucke winstmaximalisatie na van de bedrijjven, maar hij wil van die winst een beetje investeren in tewerkstelling. Hij verkondigt een licht gecorrigeerd neo-liberalisme, waarbij hij zelfs over de "correcties" geen garanties kan bieden. Zijn standpunt is het Sp.a-standpunt.

Een tweede discrepantie die hierbij aansluit is het feit dat er evenzeer beduidend veel meer "Vlaamse" politici zijn die een separatistisch discours huldigen of uitdrukkelijk streven naar meer autonomie, dan binnen de bevolking. Dit is dan een uitgesproken democratisch deficit.

De Nederlandstalige burgers van dit land zijn niet in staat de Vlaams-nationalistische tendensen van de "Vlaamse" politieke klasse terug te fluiten, omdat alle "Vlaamse" partijen geïnfecteerd zijn met flamingantisme. Wie christendemocratisch stemt, stemt "cd&V/N-VA", wie sociaal democratisch stemt, stemt "sp.A/SPIRIT". Met andere woorden: het is voor de kiezer moeilijk om niet-Vlaams-nationalistisch te stemmen. Daardoor ontstaat een indruk van democratische legitimiteit, die echter echt "fake" is. In communautaire aangelegenheden vertegenwoordigt de Vlaamse politieke klasse niet langer de Nederlandstalige burgers, maar uitsluitend zich zelf en haar eigen belangen.

Maar O Wee, als daar kritiek op komt. De aanwezigen (Vlaams-nationalisten als Eric Van Rompuy, Frank Vandenbroucke, Geert Lambert,...) waren na afloop “ontstemd” ("in hun gat gebeten", zegt men in ’t Vlaamsch), omdat de RTBF-uitzending een karikatuur van hun o zo hoogstaande "analyses" zou maken. Wie geen Vlaams politicus is, neemt blijkbaar het separatistische of confederalistische "win-win"-verhaaltje niet echt ernstig, tot grote ergernis van deze flaminganten. En ze zijn nog zo slim, en de anderen zo dom en zo dwaas, ... amai, amai! Men zou voor minder gaan uithuilen op de schouder van de orangist Siegfried Bracke in het VRT-programma "Terzake".

We zijn allen Belgische burgers, er bestaat in werkelijkheid niet zoiets als "bij ons, in Vlaanderen", versus "bij hen, in Wallonië". Wat wel bestaat is het racisme dat uit dit "Wij" versus "Zij"-denken voortvloeit, en wie is daar dan verantwoordelijk voor?

4 maart 2007

WEES IMMER U ZELF

De voorbije week en weken werden opnieuw droeve bladzijden geschreven in de nu reeds zeer uitgebreide geschiedenis van de Vlaams-nationalistische onverdraagzaamheid.

Tijdens de krokusvakantie gingen enkele Vlaams Belang-prominenten op studiereis naar de Verenigde Staten, een reis georganiseerd door Paul Beliën, huisideoloog van het Vlaams Belang, hoofdredacteur van de extreem-rechtse site "The Brussels Journal" en betrokken bij het al even extreem-rechtse tijdschrift "Secessie.nu" .

Met deze reis treedt het Vlaams-nationalisme in de voetsporen van zijn voorganger uit de jaren dertig van vorige eeuw, "DeVlag" . DeVlag was een culturele organisatie die zich tot doel stelde Vlaams-Duitse (culturele) contacten te leggen en organiseerde, net als Paul Beliën nu, studiereizen. De gelijkenissen van de jaren dertig met vandaag zijn treffend. Wat DeVlag toen was, is The Brussels Journal nu. Wat het fascisme toen was, is de neo-liberale globalisering en het neo-conservatisme nu. In beide gevallen doen Vlaams-nationalisten beroep op buitenlandse krachten om hun Vlaams-nationalistisch streven te versterken.

De Vlaams Belang-reizigers zijn ondertussen terug in België, deze week zijn we getuige geweest van wat voorbeelden van Vlaams-nationalistisch activisme, en kregen we een beeld van wat voor een gesloten, onverdraagzame samenleving hoort bij een "onafhankelijk Vlaanderen".

Allereerst werden op voorstel van het Vlaams Belang en met de medewerking van N-VA en CD&V- gemeenteraadsleden, de portretten van onze Koning en onze Koningin uit de raadszaal van Mortsel weggestemd. Een stemming die mogelijk was omdat er een aantal raadsleden de zaak irrelevant vonden, en zich daardoor mispakten aan het resultaat.

In Buggenhout werd het bekende cafébordje "Verboden voor Noord-Afrikanen" vervangen door een nieuw, "Verboden voor Franstaligen – Défendu aux francophones", dit eveneens op initiatief van het Vlaams Belang en met medewerking van de "democratische" partijen Sp.a/Spirit en CD&V.

Tot slot werd deze week de persoonlijke assistente van prinses Astrid, Stefanie Rutten, bij het Rode Kruis ontslagen op voorstel van de Vlaams-nationalistische vleugel van deze organisatie. Niet rood als universele kleur, maar zwart en geel blijkt voortaan bij het "Kruis" de norm, wie daarin niet past, wordt beschouwd als afvallige die "niet doet wat van haar verlangd wordt". Het is zonneklaar dat het doelwit van deze Hetze de prinses zelf is. Het (Vlaamse) Rode Kruis op oorlogspad tegen België, het is een humanitaire organisatie meer dan onwaardig.

In aanblik van al dit anti-Belgisch geweld is het nodig zich ervan bewust te zijn dat het Vlaams-nationalisten menens is, en dat zij op dit ogenblik, net als zeventig jaar geleden, beroep doen op "hogere machten" om hun doel te bereiken. En dat een houding van "Och kom, 'België', is dat nu echt zo belangrijk?" tot zeer onverwachte resultaten en situaties kan leiden.

Zo werden in 1928 verkiezingen gehouden naar aanleiding van het overlijden van het liberale kamerlid Richard Kreglinger. De toenmalige "CD&V en Sp.a" riepen op om blanco te stemmen en namen dus een "onthoudende houding" aan, om daarna te moeten vaststellen dat de veroordeelde collaborateur August Borms, van de Frontpartij, met 62,37% deze verkiezingen won. Deze verkiezingsoverwinning leidde tot de vrijlating van Borms en tot een versterking van het Duitsgezinde Vlaams-nationalisme, dit alles te wijten aan de onverschillige houding van de toenmalige socialisten en christen-democraten.

Ten gevolge van een gelijkaardige "onthouding" werden de portretten uit de raadszaal van Mortsel, nu anno 2007, verwijderd.

Daarom is voor alle burgers van België, opnieuw, waakzaamheid geboden voor de integriteit van ons land, en is het nodig te stellen, dat het noodzakelijk is als burger en als politicus, "waar, wanneer, en hoe het kan" duidelijk voor België te kiezen.

We zingen niet veel ons volkslied, velen kennen de tekst ervan niet echt uit het hoofd, een relativerende situatie van non-patriottisme die zelfs zo slecht nog niet is in de dagelijkse gang der dingen. Maar toch, als het erop aankomt, staat onze Brabançonne voor meer dan alleen haar eerste woorden "O, dierbaar België…" . Bij het overlopen van de tekst van ons volkslied, sta ik steeds even stil bij:

WEES IMMER U ZELF EN ONGEKNECHT

En waarom?

VOOR VRIJHEID EN VOOR RECHT

België is mijn vaderland, en zal het altijd blijven.

3 maart 2007

GORE HYPE

Vandaag publiceert "De Morgen" een lijst met de groene intenties van onze politici, onder de titel "Iedereen Groen". Zulke berichten - samen met andere rampspoed zoals het feit dat olifanten opnieuw een bedreigde diersoort zijn - verhogen het "De wereld is om zeep-gevoel", omdat zulke berichten enerzijds aantonen hoe sterk onze politici gevoelig zijn voor massahysterie en anderzijds aangeven hoe weinig kritisch denken en intellectuele moed deel uitmaken van de gangbare politieke cultuur. De huidige al dan niet "toevallige" "warme winter" zal er wel niet vreemd aan zijn, maar toch.

Wat zijn immers de feiten?

Het broeikaseffect is geen wetenschappelijke term die met de publicatie van "An inconvenient truth" het daglicht heeft gezien. Reeds midden jaren tachtig bestonden er prachtige documentaire reeksen over "Planet Earth" (National Academy of Sciences; 1986) waarin de desastreuze gevolgen van het doorbreken van de koolstofcycli (de kleine en de grote) indrukwekkend in beeld werden gebracht.

Hoe oud is ondertussen de Gaia-theorie van James Lovelock?

Reeds minstens 25 jaar waarschuwen ecologen wereldwijd voor drastische wijzigingen in het klimaat, en gedurende diezelfde 25 jaar werden ze weggehoond of herleid tot wetenschappelijke vrijetijdsbesteding of tot leuke "Het is erg tegenwoordig"-gesprekjes op zomerse terrasjes, begeleid door een frisse campari-orange. Spreken over klimaatswijziging was tot voor de herfst van vorig jaar preken in de woestijn.

En nu is het een hype.

Zoals ondertussen meer en meer blijkt, is Al Gore gewoon zijn presidentskandidatuur voor 2008 aan het voorbereiden, net als onze partijen zich voorbereiden op de federale verkiezingen van 2007. Al Gore zal zich daarbij nog goed herinneren dat hij die in 2000 net verloren had van Bush, een verlies dat door de democraten in de USA en in België (onder meer door Steve Stevaert) met graagte in de schoenen wordt geschoven van "de groenen", omdat zij het wagen apart op te komen en zo "het progressieve kamp" zouden verzwakken. Voor Al Gore in de USA (en voor de Sp.a hier) staat het opeten van “de groenen” daarom bovenaan de agenda. Ondertussen blijkt wel dat Al Gore's energieverbruik 20 keer hoger ligt dan dat van de gemiddelde Amerikaan.

Het "spaarlampengroen" dat van deze hype het gevolg is, heeft ook economische gronden. De wetenschappelijke bewijzen dat de koolstofniveaus in de lucht naar onaanvaardbare hoogten schieten, worden met de dag sterker, en daarmee dus ook de roep om de koolstofuitstoot per land te beperken tot adequate drempels. Koolstofuitstoot wordt gerantsoeneerd,maar... wie zal deze "zwarte piet" in het klimaatkaartspel toegeschoven krijgen?

Bij de invoering van de Kyoto-normen werd bij zowel verwerpers als ondertekenaars gesteld dat het geen zin had de koolstofuitstoot van de westerse industrie te beperken, als de groeilanden lustig bleven vervuilen. Daarmee werden emissierechten geboren, en daarmee ook een nieuw beleggingsprodukt. Dit alles om de westerse industrie te ontzien.

Het is dan ook geen toeval dat net Australië, dat de Kyoto-akkoorden niet ondertekende, een spaarlampenplicht wil invoeren: als de koolstofuitstoot dan toch moet beperkt worden, zullen het de burgers zijn die ervoor zullen opdraaien, niet "de economie". Dat culpabiliserende discours, ligt ook aan de basis van het "iedereen groen" gevoel bij onze klassieke partijen. Niet het kapitalisme, maar "de mensen" zijn "slecht": wie gloeilampen heeft, doet ijsberen verdrinken!

Het kapitalisme zou het kapitalisme niet zijn, als ook de kritiek op het systeem niet vercommercialiseerd werd. "An inconvenient truth" is naast politieke propaganda, ook vooral banale handelswaar, een collectors-item, een middel om krantenoplagen te verhogen, om boeken en video's te verkopen, om winst te maken. Dat deze winst gegenereerd wordt door een kookboek of een exemplaar van de Al Gore-hype, het zal de verkoper worst wezen.

De Al Gore-hype zou nog grappig kunnen zijn, als er niet zo veel op spel stond. Bruno Tobback bij voorbeeld - die het spaarlampengroen van de Sp.a uitdraagt door te verkondigen dat hij "de oplossingen kent", maar de dictatoriale oplossingen "vreest", dwz electoraal - lijkt wel weggelopen uit "Comedy Casino". Wie neemt nu zoiets ernstig?

De bewustzijnsvernauwing ten gevolge van de Al Gore-hype doet vergeten dat ecologie meer omvat dan wat spaarlampengroen. Er zijn de bedreigde diersoorten, de natuur die teloor gaat, de overwerkte mensen, de atomisering van de samenleving, de dierenmishandeling (neen niet de seks met dieren, maar wel de mishandelingen in het slachthuis en bij de veetransporten), de oppervlakkige massacultuur, het toenemende geweld en de algemene "verharding" en "ver-ikking", de groeiende militaire uitgaven en militaire conflicten, de consumptiedwang, de globalisering van de economie, het afglijden naar een meer artificiële maatschappij.

Er bestaat ondertussen wel een ideologische veralgemening die maakt dat elke levensvisie zijn versie van bezorgdheid voor het milieu ontwikkeld heeft. Wanneer iemand spreekt over groen, kan men best onmiddellijk vragen: "Welk groen?". Zelfs kapitalisten hebben vrije-markt-groen als voorstel om de natuur te vrijwaren.

Iedereen groen? Het valt te betwijfelen. "Niemand groen" zou meer naar waarheid zijn, was het niet dat er verschillende politici inderdaad echt begaan zijn met de toekomst van onze samenleving, maar tegelijk ook goed weten dat zonder systeemkritiek oplossingen zo goed als onmogelijk zijn.

Om de drikke truien van de spaarlampengroenen te maken, wordt ook energie verbruikt. Wat we nodig hebben is naar mijn mening onder meer herbebossing (dus nieuwbouw stoppen, en alleen nog renoveren), de heraanleg van het natuurlijk milieu, verbod op natuurondermijnende handel en economie (pels, ivoor, bush-meat, dolfijnen- en walvisvlees, ...), en vooral het afwijzen van consumptiedwang door oprechte vrijwillige soberheid, ook met de nadruk op vrijwillig.

Ik koop dus geen Al Gore-video's of Al Gore-boekjes, al was het maar omdat er niets nieuws in staat, omdat de productie, de distributie en de verkoop ervan milieuvervuilend zijn, omdat het milieu niet dient om presidenten of ministers te verkiezen, en omdat de opbrengst van de verkoop Al Gore's electriciteitsrekening helpt te betalen.