31 juli 2010

ELIO 1: HET REGENT LEUGENS, ZONDER OPKLARINGEN

In het Latijn (de allernieuwste versie van flamingant snobisme) betekent "N-VA" volgens haar voorzitter "Nil-Volentibus Arduum", te vertalen als "Triumph des Willens". Daarmee geeft Bart De Wever uitdrukking aan zijn affectie met al wat uit Beieren komt.

In werkelijkheid is het succes van N-VA eerder een "triomf van stompzinnigheid", een succes dat voor een belangrijk deel de schuld is van Sp.a . Het is immers de Sp.a die erin toestemde met N-VA een Vlaamse coalitie te vormen, en die daardoor aan alle flaminganten het signaal gaf dat N-VA "the place to be" was.

"Het gewicht zal bij de deelstaten komen te liggen", dwz op gewone vraag van de flamingant Bart De Wever, gaat de wallingant Elio Di Rupo voluit voor confederalisme. Elio Di Rupo verkiest ondubbelzinnig het "separatisme-voor-hypocrieten" wat ten gronde betekent dat hij het (eenheids)federalisme volledig laat vallen, en daarmee ook de Belgen. Welk verzoenend element kan daaruit blijken? Elio Di Rupo kiest duidelijk de kant van de Vlaams-fascisten.

Men spreekt over "onderhandelingen" ? Maar die vinden helemaal niet plaats. Wat we wel zien, is een troep flaminganten die Belgische medeburgers het mes op de keel zetten, en hen willen doen kiezen tussen tussen confederalisme en separatisme, wat in de feiten de keuze is tussen separatisme en separatisme. Wat de flaminganten willen, heeft met onderhandelen niets te zien, maar is louter "eisen doordrukken", veranderen om te veranderen, "als het maar Vlaamser is", uiteindelijk om de flamingante economische elite nog rijker te maken dan ze al is. Het behagen van de VOKA-fascisten heet dan "sociale staatshervorming".

Uitgaande van de timing vermeld in de voorbereiding van de Vlaamse "interne staatshervorming", begint het hele spel binnen 30 jaar opnieuw. We zijn nu inderdaad 30 jaar na 1980. Zeggen dat confederalisme een manier is om België te bewaren, is dus flauwe kul. Confederalisme is separatisme.

Kortom, als er één wezenskenmerk is van de flamingante onderhandelaars voor een nationaal-socialistische regering "ELIO I", dan is het hun leugenachtigheid. En Elio Di Rupo zelf, blijkt liegen een strategie te vinden die goed bij hem past.

Ik zet hier enkele andere flamingant-wallingante "ELIO1-leugens" op een rijtje:

  • "Communautair blijft het water tussen Vlamingen en Franstaligen heel diep". Het conflict ligt niet tussen Vlamingen en Franstaligen, maar tussen Federalen en Confederalen, net zoals in de Amerikaanse secessie-conflicten die ook begonnen met eindeloze debatten welke uiteindelijk uitmondden in een burgeroorlog.
  • "Veel positieve reacties". Jan Peumans kreeg grondige en uitgebreide Nederlandstalige kritiek op zijn 11-juli-gelul, maar wist zelf te vermelden dat hij "veel positieve reacties" kreeg uit Waalse hoek: van een tunnel-mentaliteit gesproken.
  • "Grondwettelijk recht". Op één of andere maner blijft de N-VA-leugen bij uitstek, nl dat het Grondwettelijk Hof tot een splitsing van BHV bevolen zou hebben, het goed doen.
  • "Overheid optimaliseren". Wie de overheid wil optimaliseren kan doortoe niet één maar meerdere middelen aanwenden zoals hervorming, regionalisering en herfederalisering.
  • "Democratisch gelegetimeerd". Door de particratie is het voor de burgers onmogelijk om zich uit te spreken tegen de fantasiekes van een partijbureau.
  • "Confederalisme is een expressie van subsidiariteit". Het doel van confederalisme door staatshervorming , federaal en intern, is de creatie van een strek gecentraliseerde (deel)staat: dat staat haaks op het principe van de subsidiariteit.
  • "Rood-oranje-plus". Betekent in de feiten "N-VA/PS-plus", dwz een regering van nationaal-socialisten, met wat toevoegingen.
  • "Vlaams-nationale evolutie". Om het even: het doel van N-VA is en blijft de vernietiging van België, en daarom hoort die partij niet thuis in een federale regering: een regering zonder N-VA is ook mogelijk.
Het is duidelijk: voor Nederlandstalige Belgen staat er veel op het spel, want hen wacht de almacht van Vlaanderen-fascistenland. In het "scenario-Elio 1", worden de Belgen "migrant in eigen land", apatriden die dag in dag uit met Vlaams-fascisten geconfronteerd worden. Aantrekkelijk is anders, doch…

"Horum omnium fortissimi sunt Belgae (I,1)… At hostes, etiam in extrema spe salutis, tantam virtutem praestiterunt ut, cum primi eorum cecidissent, proximi iacentibus insisterent atque ex eorum corporibus pugnarent, his deiectis et coacervatis cadaveribus qui superessent ut ex tumulo tela in nostros coicerent et pila intercepta remitterent…(II,27)"

...de flamingante snobs zullen het wel begrijpen.

20 juli 2010

"BELGICIST" IS EEN LEUK WOORD

Van de schrijver en diplomaat Romain Gary komt de schitterende uitspraak "Le patriottisme, c'est l'amour des siens. Le nationalisme, c'est la haine des autres". De "nieuwe zakelijkheid" van Kris Peeters bijvoorbeeld, is nationalistisch in deze zin omwille van de afkeer voor het on-Vlaamse die erin verborgen zit. Wanneer men beweert dat de overheid alleen optimaliseerbaar is door regionaliseren van bevoegdheden, en dus niet door het herfederaliseren ervan, verkondigt men een stelling die alleen motiveerbaar is vanuit één of andere vorm van "Walen-haat".

In scherp contrast met het negativisme van de Vlaamse Beweging staat de waardigheid van het belgicisme. Die waardigheid is historisch en moreel.

Immers, volgens de huidige wetenschappelijke antropologie is de mensheid ontstaan door migraties. Dat geldt voor alle gebieden ter wereld, en dus ook voor onze streken. Allereerst denk ik aan Oost-West migraties, die stopten bij de Noordzee. De West-Europese Noord-Zuid en Zuid-Noord migraties kwamen in onze streken samen, misschien omwille van de nabijheid van de Britse eilanden, of om andere redenen. Door dit samenspel werd onze Belgische regio één van de centra van het Europese continent, een regio met een Keltisch-Germaanse mengcultuur. Later, tijdens de Romeinse verovering van Gallië was de slag aan de Samber één van de meest betekenisvolle. De antieke Romeinen spraken van de Belgae bij wijze van verzamelnaam voor de stammen die hier leefden, en creëerden zo de Romeinse provincie Belgica.

Binnen die Romeinse provincie Belgica verleende keizer Julianus in de loop van de vierde eeuw enige vorm van autonomie aan binnengevallen Salische Franken, Germaanse zeepiraten die het land teisterden nadat ze zuidelijk gedreven werden. Hij hoopte hen daarmee tot bedaren te brengen. Ook, aan de Noordzeekust bevonden zich enkele vissersdorpen in de polders, die men "Flamis", dwz "Vlaams" noemde. Opmerkelijk toch: volgens de Salische wet bestond iemand alleen als lid van een familie, als individu was hij waardeloos. De Franken bekeerden zich in de vijfde eeuw onder dwang van hun leiders tot het Rooms-Katholicisme, dit in tegenstelling tot Gallo-Romeinse christenen die veeleer Ariaans waren. Bij de "grote Germaanse invasie" in de Gallo-Romeinse gebieden, losten de kleine groepen Frankische stammen zich op in de Latijnse cultuur. Zij aanvaarden het plaatselijk Latijn als officiële taal: het Fran(k)s. Het noorden van de provincie Belgica werd een overgangsgebied.

Daarmee lagen historische krijtlijnen vast, die sindsdien zo goed als onveranderd bleven, en zich steeds opnieuw bevestigden: België als multi-etnische kern van drie migratierichtingen, een belangrijk centrum waar steeds opnieuw geschiedenis werd geschreven, een regio met het Noorden als overgangsgebied tussen een Germaanse en een Latijnse cultuur, waarin tevens een nauwe orthodoxe band met het Vaticaan ontstond.

Tijdens de vroege middeleeuwen haalde de Oost-West-indeling een hele tijd de bovenhand, maar langzaam tekenden zich de grenzen van de vroegere provincie Belgica weer af. Tijdens de godsdienstoorlogen verschoof de frontlijn in het conflict tussen katholieken en protestanten eerst zuidelijk tot in het midden van ons land, om daarna weer helemaal aan het Noorden, tot bij de oorspronkelijke Romeinse staatsgrens aan de Rijn, komen te liggen. Uiteindelijk hadden de Zuidelijke Oostenrijkse Nederlanden een grens die niet veel verschilde van die van het huidige België.

Na de slag van Waterloo, alweer niet toevallig in België, herorganiseerde Klemens von Metternich Europa volgens reactionaire principes. Willem I was zijn plaatselijke marionet, en moest als "koning" de door de Heilige Alliantie nieuw uitgevonden "Verenigde Nederlanden" besturen, dit alles om de progressieve geesten binnen Europa in toom te houden. Rond de jaren dertig van de negentiende eeuw braken tegen die ultra-conservatieve Europese orde in verschillende gebieden opstanden uit. Die waren succesvol, niet in het minst omdat verschillende Europese grootmachten tevens problemen hadden met emancipatorische krachten in hun kolonies. De Belgische Revolutie van 1830 maakte deel uit van deze burgerbeweging tegen de reactionaire Europese machten.

Een progressief, liberaal België was echter onaanvaardbaar voor Europa, en daarom moest de kersverse Belgische regering het toezicht van een koningshuis aanvaarden: dat was de prijs voor de onafhankelijkheid. Tot aan de koningskwestie met Leopold III, is ons koningshuis zonder twijfel blijven dromen van een restauratie van het Ancien Regime, en heeft het actief deelgenomen aan klerikale kruistochten tegen het liberalisme.

De koningskwestie toonde het duidelijk: het koningshuis is België niet. De soevereiniteit van België ligt bij de burgers. Met andere woorden: ons koningshuis is slechts één element uit de geschiedenis van België.

Een element, maar wel een belangrijk element. Democratie draait immers niet alleen om de "volkswil", maar ook om evenwicht van machten. Een moderne monarchie, waarbij de Koning als instituut, en als mens, zijn plaats kent in een democratische rechtstaat, en die daarin een humanitaire, positieve en stabiliserende rol kan spelen, is ver te verkiezen boven een inhoudsloze protocollaire invulling van de rol van de Koning.

Om dezelfde reden is de afschaffing van de senaat een slecht idee: wat we kunnen missen is een particratische "Dictatuur van de Eerste Minister". Het is een evidentie dat eveneens een invulling van de voorzitters van Kamer en Senaat door politici die zulke verantwoordelijkheid waard en waardig zijn, meer dan noodzakelijk is: een Vlaams-nationaal fascist hoort niet thuis in een belangrijke federale functie.

Bovendien is het duidelijk dat de begrippen "democratie" en "republiek" geen synoniemen zijn. Een republikeinse ordening geeft geen garanties over de aanwezigheid van een democratische cultuur. Dat geldt in het bijzonder wanneer we het huidige België vergelijken met de utopische separatistische tekentafelplannen voor een strak geleide deelstaat, met slechts één particratische macht, zonder stabiliserende evenwichten, louter drijvend op een manipuleerbare en mistige "volkswil", al dan niet vertolkt door een "sterke leider".

Voor zulk een repressief regime pas ik kordaat, of, anders gezegd: liever een evenwichtige Belgische parlementaire monarchie dan een extremistische Vlaams-fascistische republiek, die een gekunstelde a priori-identiteit oplegt waardoor het groeien van mensen onmogelijk wordt. België laten verdampen in een totalitair Europa, gedreven door een nostalgisch verlangen naar een 21ste eeuwse restauratie van het Heilige Roomse Rijk, is al evenmin een optie.

Als belgicist kies ik voor de eeuwenoude continuïteit van onze geschiedenis, voor de emancipatorische waarden van 1830 en hun voortdurende actualisering, voor de liberale en de humanistische waarden die me dierbaar zijn.

Daarvoor kiezen, is kiezen voor waardigheid: "belgicist" is een leuk woord.

17 juli 2010

ELIO DE LANDVERRADER

Het strikske van Mons, Elio Di Rupo, is druk bezig te studeren voor landverrader. Hij volgt een cursus, "Amnestie: maak van oorlogsmisdadigers heiligen", als bijzonder vak binnen een algemene Vlaams-nationale inburgeringscursus van de N-VA.

Het is in het bijzonder de "smeerlap der smeerlappen" van de Sp.a, Steve Stevaert, die aandringt op amnestie, hierin aangemoedigd door iemand die wegrationaliseren van kritiek tot zijn beroep heeft gemaakt (en zo perfect past bij het irrationalisme van N-VA) en ook door iemand die de zaligverklaring van de oorlogspaus verdedigde. Inderdaad, Steve Stevaert, de eeuwige incarnatie van de intellectuele valsheid, ligt aan de basis van het huidige collaborateursprofiel van de Sp.a. Die partij collaboreert reeds lang met het over-consumerende hyper-kapitalisme, daarna ook met het Vlaams-nationalisme, met het moslim-fundamentalisme, en nu dus ook met oorlogsmisdadigers.

Oorlogs-misdadigers. De personen voor wie nu amnestie wordt gevraagd, waren inderdaad geen koorknapen, men raadplege de lijst hier.

De stelling dat het tot nog toe uitblijven van amnestie voor oorlogsmisdadigers aan de basis ligt van de flamingante identiteitskramp, getuigt van een vrijwel compleet gebrek aan politiek-historische kennis en inzicht. Flaminganten waren al fanatiek aan het vendelzwaaien, lang voor 1940. De historische wortels ervan liggen bij rancuneus orangisme, en het reactionair ultramontanisme van bv Guido Gezelle en Cyriel Verschaeve. Bovendien bestaan nationalistische identiteitskrampen niet alleen in België, en kunnen zij ten dele verklaard worden als een reactie op de globalisering van de 21ste eeuw, en wordt, paradoxaal, het hedendaagse nationalisme aangemoedigd door de Europese eenmaking.

Amnestie met het oog op het milderen van flamingantisme, is volslagen onzin. En zelfs als het daaraan kon bijdragen, dan nog zou het moreel verwerpelijk zijn.

De vraag is of Elio Di Rupo verder wil met de vorming van een regering van Nationaal-Socialisten, NVA-PS, of dat hij zich eerder wil toeleggen op een regering die de rechtstaat respecteert. Als Elio Di Rupo, de toekomstige "Premier De Rien" (welke federale bevoegdheden zal hij nog superviseren ?) , een regering van landverraders, een "Gouvernement de Salauds", wil formeren, een regering waar we elke morgen bij het tandenpoetsen kunnen op spuwen, dat hij maar doet.

Zijn project zal niet het onze zijn.

Post Scriptum: (1) In een reactie laat Elio Di Rupo weten dat een uitgewerkte amnestieregeling niet tot de regeringsonderhandelingen behoort. Zijn prioriteit ligt bij het institutionele en het economische. Hij is gevoelig voor het maatschappelijk debat.

Dit antwoord voldoet niet: "niet" betekent hier "nog niet". In deze is ook geen debat mogelijk: wie kiest voor amnestie, kiest de kant van de collaboratie. Ook weinig geruststellend is dat Elio Di Rupo geen enkele persoonlijke band heeft met het België van WOII , en het conflict als een onbetrokken buitenstaander overschouwt. Om nog maar te zwijgen over de suggestie om te goochelen met namen.

De hier gemaakte opmerkingen blijven dus onverkort geldig: "geen amnestie" zou voor elke democraat een evidentie moeten zijn.

(2) In een lezerscommentaar van een krant-online vroeg iemand zich af waarom een "belgicistische barones" (Hilde Kieboom) dit "historische amnestie" voorstel deed. Albert II vermeldt ter gelegenheid van de Nationale Feestdag van 2010: "Pijnlijke kwesties die verdeeldheid zaaiden dienen beslecht". Het meer dan bedenkelijke oorlogsverleden van PIUS XII en evenzeer dat van Leopold III, zal daar wel niet vreemd aan zijn. Het koningshuis en het Vlaams-Nationalisme: "één strijd voor amnestie"... ?

12 juli 2010

11-JULI GELUL

(Hiernaast: Jan Peumans, opper-Vlaming, lult uit z'n nek te Brussel op 11 juli 2010 - foto hln.be)




Zondag 11 juli 2010, Vlaanderen-fascistenland viert feest, dwz die enkelingen toch die menen dat ze iedereen zijn. Jan Peumans, opper-Vlaming bij uitstek, had daartoe een Vlaanderen-Vlagt-briefje meegebracht naar het stadhuis van Brussel. Hij mocht er die voorlezen aan zijn verzamelde mede-flaminganten. Jan Peumans onthulde daarbij een nieuw Vlaemsch logo, "de wimpel met het symbool waar we voor staan, de stempel die zegt wie we zijn".

Wel goed, nu gaan we het eindelijk weten en leren kennen, uit de mond van het opperhoofd zelve: de essentie, de kern van de "Echte Vlaming". Dacht ik toch…

Maar wat blijkt:

"Wij in Vlaanderen…(…)…hebben een gebrek aan identiteit" .

Immers, taal als bindmiddel vindt Jan Peumans blijkbaar ietwat archaïsch. Geloof en geschiedenis zijn het ook niet echt, ook niet de aanbidding van een voetbalploeg. Wat dan wel? Men zal het in de tekst van Jan Peumans niet vinden.

Maar "de Vlaming" heeft van wat-Jan-Peumans-niet-weet, veel te weinig. Dat weet Jan Peumans wel, en zelfs heel erg stellig. Het besef van de (niet ingevulde) identiteit is voor hem "onvoldoende doorgedrongen om de gehele bevolking te overtuigen". En, niet toevallig volgt dan:

"Het belang van de media voor de identiteitsvorming kan trouwens nauwelijks worden overschat."

Eigenlijk gaat het hier om een bekentenis zonder voorgaande met betrekking tot "schuld aan propaganda". Het was ons al "niet ontgaan": zowel op VRT als op VTM is het al Vlaanderen dat de klok slaat, wordt Vlaanderen Vlagt uitvoerig in beeld gebracht, wordt even stilgehouden bij de tonen van "De Vlaamse Leeuw". Niet echt verbazend: de eigenaars van VRT en VTM zijn lid van VOKA.

Toch straf dat Jan Peumans de essentie van de "Echte Vlaming" nog steeds niet kent. Want, naar eigen zeggen, "putten volkeren en naties uit hun identiteitsbesef het recht op eigen politieke structuren." Welk orakel verkondigt eigenlijk deze "eeuwige waarheid" ?

Dus: een kleine minderheid van flaminganten wil door middel van mediamanipulatie aan de bevolking een identiteit aanpraten, die ze overigens zelf niet kan invullen op het logo na, op basis van welke ze dan voor "Wij, Vlamingen" "rechtmatige eisen" stellen ? U begrijpt het: het Vlaams-nationalisme is een spontane volksbeweging, echt "grass-roots"…

Opgepast nu, de inquisitie van Vlaanderen-fascistenland, de instantie die waakt over "scheve voeten zetten" en "varkens die schijten waar ze eten", heeft vastgesteld dat:

"Het bovendien nog steeds bon ton is in een aantal artistieke en intellectuele kringen om dat Vlaamse identiteitsgevoelen te minimaliseren, ja zelfs te ontkennen. (…) En in die milieus heeft er zich een nieuwe vorm van belgitude ontwikkeld. België wordt verheerlijkt wegens het gebrek aan identiteit"

Stel je voor! Belgitude! Let op de woordkeuze: "een aantal", dwz de gedegenereerde, er zijn ook de "brave intellectuele middens", in Leuven en Antwerpen bv. Maar hoe rijmt Jan Peumans "nog steeds" met "nieuwe vorm van belgitude"? Hoe kan "iets nieuws" er "nog steeds" zijn ? En "die milieus" zijn blijkbaar Nederlandstalig, maar zijn ze ook "Vlaams" ? En hoe past die nieuwe Nederlandstalige belgitude binnen "Wij, Vlamingen" ? Ach ja, dat zijn "geografische Vlamingen", … .

Naast de Catalanen heeft Jan Peumans nog vrienden, zelfs in België. Zij heten "wallinganten", voor het gemak op 11 juli "Walen" genoemd. Onder het motto "Separatisten aller landen, verenigt u", verstaan ze elkaar goed. Vandaar het aanbod voor een "samenlevingscontract".

Zijn er dan plots ook geen Franstalige Belgen meer ? Brusselaars ? Ach, ach, alleen debielen bewonderen het gewouwel van Jan Peumans.

Tenslotte, België, ocharme, zou volgens Jan Peumans als enige Europese lidstaat geen identiteit hebben.

Nochtans: het multi-etnische, behoort tot de essentie van België, evenals de waarden van de Belgische Revolutie, gericht tegen het toenmalige Europa van Klemens von Metternich. Dat is identiteit, en wel concreet ingevuld.

Post-Scriptum, (na de reacties van N-VA op protest vanuit de Nederlandstalige politiek en publieke opinie) Op de blog van Kris Van Dijck "KRIS KRAS" staat een zinnetje dat ontbreekt op de tekst die hij plaatste op de N-VA-site, nl:

"Wat had men gedacht? Dat de N-VA haar hele geloof over boord zou gooien? Kom nou."

En wij die dachten dat N-VA een politieke formatie was, maar neen, het blijkt een religieuze sekte. Bovendien vindt Kris Van Dijck naar eigen zeggen steun bij een N-VA wetstraatzeiker van de VRT. Tja, quod erat demonstrandum...

Jan Peumans zelf, die vindt dat een speech alleen goed is als er veel reactie op komt: kwestie van zoveel mogelijk flauwe kul bij elkaar te smossen, tot niemand het nog kan aanhoren. "Kritisch zijn", noemt Kris Van Dijck dat. Hoe dan dan ook: als het de bedoeling was te zeveren en te lullen ter ere van het Vlaams-fascistenfeest, dan is Jan Peumans daar zeer goed in geslaagd.



2 juli 2010

VLAANDEREN-FASCISTENLAND: "SCHOON § PROPER"

De zomer verwarmt het land, telkens een aanleiding tot strandplezier. Zulks hoort bij de vaste vakantierituelen, men kan zich haast niet veel meer onschuldigs voorstellen dan wat zonnen en pétanquen op "de plage".

Te snel gedacht blijkbaar, getuige een stukje van Steven De Foer. Eerste dacht ik dat het om een betuttelende karikatuur ging, afkomstig van een manifest zieke en neurotische ziel, die van Steven de Foer dus, maar neen, zelfs dat is niet volledig waar. Ook op HLN-online verschenen kort na het artikel in De Standaard "Tips voor een aangename strandervaring", weze het minder grotesk, maar niet minder "shit".

"Gedraag u een beetje op het strand, tien tips voor een minimum fatsoen" van Steven De Foer kan best de geschiedenis ingaan als schoolvoorbeeld van fascistische esthetiek, in navolging van de films van Leni Riefenstahl, of van de vooroorlogse Italiaanse mode. De laatste jaren bestaat er meer aandacht voor het culturele gelaat van het alledaagse van het fascisme als "cultus van schoon&proper". Zo schreef Susan Sontag reeds in 1974 met "Fascinating Fascism" een schitterende kritiek van foto's van Reni Liefenstahl, maar recenter verschijnen er meer werken over de esthetiek van het fascisme: "Fashion under Fascism" of "Italian Fascism and the Female body". Naast het politiek systeem van Vlaanderen-fascistenland, is de strandethiek van Steven De Foer een prima instap in de cultuur van de Vlaams-fascistische psyche.















Men zou denken dat zwerfvuil een topic zou zijn voor "strand-ethiek", maar neen. Na vernomen te hebben dat de speedo-zwembroek echt niet kan, noch wansmakelijke kleding, en zeker niet het mogelijk sletterig gedrag van jonge meisjes, trekt Steven De Foer van leer tegen de monokini, met als handpop een bejaarde Brusselse die "met een scherpe tong formuleert wat velen denken":

"Ik ben blij dat de monokini op zijn retour is. Ik heb nooit iets gehad tegen mooie jonge blote borstjes. Ik begrijp dat mannen dat mooi vinden. Maar nu zie je het alleen nog bij vrouwen van boven de veertig, uitgerekend die categorie die dat beter zou laten. Spijtig dat er geen wetten mogelijk zijn in dit land die een leeftijdgrens op blote borsten plakken. Discriminatie? Slimme mensen mogen naar de universiteit en domme niet, is dat óók discriminatie?"

Verder: geen hond, geen bloot bovenlijf op de dijk, geen muziek noch strandanimatie, geen seks, en blijf weg uit Bredene:

"Naaktstranden zouden in theorie aantrekkelijk kunnen zijn als ze vol lagen met bloedmooie jonge mensen. Die komen daar zelden. Wat we daar zagen, was esthetisch niet verantwoord: een man van vijftig die op zijn rug op het strand ligt, terwijl de zonnestralen ongenadig op die roodverbrande garnaal ten zuiden van zijn bierbuik brandt, dat is niet aantrekkelijk. Naturisten moeten vooral hun ding blijven doen daar in Bredene, voor hun vrijheidsgevoelen of hun voorliefde voor een gebruinde kont. Maar voor alle anderen één advies: hou een broek aan. Zo bent u echt mooier."

Ziezo, nu bent u ook "mee". Ook op HLN-online dus de strandtips, met volgende lezers-bedenking:

"Sorry hoor, maar honden op het strand vind ik vies en zeker als ze nat zijn. En de meeste baasje ruimen de drollen niet op. Laatst liet een baasje zijn hond gewoon plassen tegen onze cabine. We zaten er niet voor, maar kwamen er net aan. 't Was zijn beste dag niet. Sommige toeristen hebben echt geen manieren!!""

Wat verder rondsurfend op de golven van de cultuur van "De Echte Vlaming", kom ik bij een artikel welk leert over mogelijke samenwerking tussen LDD en Groen! in het Vlaams Parlement. Het lokt volgend commentaar uit:

"Wanneer gaan de groene het begrijpen? De mensen willen geen groen maar mooie steden, brede autostrades, en geen wegblokkades die ons verhinderen om op een normale manier naar het werk te rijden. Leeggangers hebben daar natuurlijk geen behoefte aan, die vreten uit een of andere gemeenschapskas zonder de handen uit de mouwen te steken. Maar die tijd is voorbij. Gedaan met gazon en boomschors te aanbidden: werken zult gij!"

Een tijdje geleden stond de intieme mode van de "naakte poes" vooraan, met name naar aanleiding van een artikel in Vogue. Daarin had een "dik" model met maat 38 (!) het gedurfd te pleiten voor de terugkeer van schaamhaar, en sterker: er stonden zo waar foto's bij. HLN maakte er melding van, met een golf van commentaren tot gevolg, de ene al degoutanter dan de andere:
  • Een lijntje is mooi een struikgewas is gewoon lelijk en vies al blijft er in hangen is gewoon voor luie mensen die waarschijnlijk ook okselhaar en behaarde benen hebben is gewoon voor apen niet voor mensen
  • Als vrouw zijnde vind ik dit zelf super lelijk! Een lijntje en trimmen is super mooi, dit "model" doet mij denken aan Ma Flodder en dat is nu echt de laatste die ik naakt in mijn Vogue wil zien staan!!! . btw: mannen met volle haarbos onderaan moeten bij mij ook niet zijn, iedereen gelijk: werken aan je figuur en je haren (waar op je lichaam ze ook staan! )
  • Het schaamhaar afscheren is hygiënischer vind ik persoonlijk, en een klein bosje vind ik ook niet mis. Maar bij haar is het wel erg veel :p.. Nuja, het is een mooie dame met mooie rondingen! Een voorbeeld voor de mode industrie :)
  • Ronduit lelijk die dikke haarbos vanonder! Liever een perfect getrimd poezeke. Ik ben alvast geen voorstander.
  • Piuuuuuk, das geen schaamhaar, dat is precies een platgereden kat. Gatver.
  • Dat is al geen schaamhaar meer!!! das een echte coco's mat!!! of het kapsel van de jacksons 5!!!geef mij dan maar een schuifmuis. ;-)
  • Dàt is wel een afknapper van formaat : zo'n oerbos daar beneden hoeft voor mij ècht niet ! geef mij maar een lekker verzorgd en getrimd speeltuintje !
  • Vrouwen met rondingen JA, vrouwen met een half oerwoud vanonder NEE
  • Yecch,als je die in bed krijgt moet je dan zelf voor de gps zorgen?
Even terugblikken, wat zijn de woorden waarmee "De Vlaming" een negatieve waardering uitdrukt ?

Gedraag je een beetje , op zijn retour, die dat beter zou laten, zo bent u echt mooier, esthetisch niet verantwoord , niet aantrekkelijk, hun ding blijven doen , roodverbrande garnaal, vind ik vies en zeker als ze nat zijn, echt geen manieren , geen groen, gedaan met gazon en boomschors te aanbidden , leeggangers, werken zult gij!, gewoon lelijk en vies, voor luie mensen, voor apen niet voor mensen, super lelijk! , maar bij haar is het wel erg veel, moeten bij mij ook niet zijn , ronduit lelijk, precies een platgereden kat, das een echte coco's mat, een half oerwoud vanonder, moet je dan zelf voor de gps zorgen,…

En positieve waardering klinkt als:

Mooie jonge blote borstjes, bloedmooie jonge mensen, mooie steden, brede autostrades, de handen uit de mouwen te steken, super mooi, hygiënischer, niet mis, lekker verzorgd en getrimd, een schuifmuis, …













Ook in formulering wordt er een wedstrijd gehouden om de meest kleinerende en misprijzende zinnen te bouwen:
  • Wie het poesje niet scheert, is het beffen niet weerd ;)
  • Voor mij geldt (en ook bij mezelf): als er haar op staat eet ik het niet.
Vlaanderen-fascistenland, schoon en proper, onvervuild door vreemde mensen, vreemde talen, vreemde gewoonten, door de natuur zelf: wie zich daar slecht bij voelt, verhuist best naar "De Walen". Die zijn corrupt en leven in een oerbos, net iets waar De Echte Vlaming niet van wil weten: op een autostrade groeit (ook) geen gras (dat wordt immers plat gereden door wie wel werkt!)

Om te besluiten en te duiden, enkele citaten uit "Fascinating Fascism" van Susan Sontag, actueel, meer dan ooit.

"Although the Nuba are black, not Aryan, Riefenstahl's portrait of them evokes some of the larger themes of Nazi ideology: the contrast between the clean and the impure, the incorruptible and the defiled, the physical and the mental, the joyful and the critical. A principal accusation against the Jews within Nazi Germany was that they were urban, intellectual, bearers of a destructive corrupting "critical spirit."

(...)

Fascist aesthetics …flow from (and justify) a preoccupation with situations of control, submissive behavior, extravagant effort, and the endurance of pain; they endorse two seemingly opposite states, egomania and servitude. The relations of domination and enslavement take the form of a characteristic pageantry: the massing of groups of people; the turning of people into things; the multiplication or replication of things; and the grouping of people/things around an all-powerful, hypnotic leader-figure or force. The fascist dramaturgy centers on the orgiastic transactions between mighty forces and their puppets, uniformly garbed and shown in ever swelling numbers. Its choreography alternates between ceaseless motion and a congealed, static, "virile" posing. Fascist art glorifies surrender, it exalts mindlessness, it glamorizes death.

(...)

More important, it is generally thought that National Socialism stands only for brutishness and terror. But this is not true. National Socialism—more broadly, fascism—also stands for an ideal or rather ideals that are persistent today under the other banners: the ideal of life as art, the cult of beauty, the fetishism of courage, the dissolution of alienation in ecstatic feelings of community; the repudiation of the intellect; the family of man (under the parenthood of leaders). These ideals are vivid and moving to many people,…"