Gisteren 24 september las Kris Peeters in het Vlaams Parlement als Minister-President de septemberverklaring 2007 van de Vlaamse Regering voor. Uit die septemberverklaring 2007 kunnen we opmaken welk samenlevingsmodel het Vlaams-fundamentalistische regime voor ogen heeft. Hieronder vindt u enkele krachtlijnen
Leegroof en uitpersing
U kent wel de beelden van volledig kaalgekapte wouden waar mijnen worden aangelegd om metalen op te graven tot de aarde niets meer verbergt. Leegezogen olievelden, steenkoolmijnen waar niets meer te vinden is. Dit alles als gevolg van een niet aflatende jacht op natuurlijke grondstoffen. Het door te goedkope loonarbeid omzetten van natuurlijke grondstoffen in geldelijke winst, is dan ook één van de kernfacetten van het kapitalisme.
Onze streken beschikken echter niet over steenkool of metaalertsen, de landbouw wordt teruggeschroefd en velden worden vervangen door golfterreinen. De enige grondstof die hier kan ontgonnen worden om ze om te zetten in bedrijfswinst, zijn "de hersenen van de burgers". Voor de Vlaamse regering zijn "hersenen" dan ook een natuurlijke grondstof, die maximaal moet geëxploiteerd worden, zoals de aardolie in Arabische landen of in Mexico.
Deze jacht op de natuurlijke grondstof "hersenen" gaat zo ver dat Kris Peeters sprak over een "reversed braindrain", waarbij hij migrerende hersenen naar zijn Vlaanderen wil lokken.
Mensen als grondstof, het lijkt wel kannibalisme. De verantwoording voor dit alles ligt in de "Ambitie" om een Europese topregio te worden.
Leegroof en uitpersing
U kent wel de beelden van volledig kaalgekapte wouden waar mijnen worden aangelegd om metalen op te graven tot de aarde niets meer verbergt. Leegezogen olievelden, steenkoolmijnen waar niets meer te vinden is. Dit alles als gevolg van een niet aflatende jacht op natuurlijke grondstoffen. Het door te goedkope loonarbeid omzetten van natuurlijke grondstoffen in geldelijke winst, is dan ook één van de kernfacetten van het kapitalisme.
Onze streken beschikken echter niet over steenkool of metaalertsen, de landbouw wordt teruggeschroefd en velden worden vervangen door golfterreinen. De enige grondstof die hier kan ontgonnen worden om ze om te zetten in bedrijfswinst, zijn "de hersenen van de burgers". Voor de Vlaamse regering zijn "hersenen" dan ook een natuurlijke grondstof, die maximaal moet geëxploiteerd worden, zoals de aardolie in Arabische landen of in Mexico.
Deze jacht op de natuurlijke grondstof "hersenen" gaat zo ver dat Kris Peeters sprak over een "reversed braindrain", waarbij hij migrerende hersenen naar zijn Vlaanderen wil lokken.
Mensen als grondstof, het lijkt wel kannibalisme. De verantwoording voor dit alles ligt in de "Ambitie" om een Europese topregio te worden.
"Hersenen": de natuurlijke grondstof die "uitgebaat" wordt door de Vlaamse Regering
"Hogere Doelen" en zelfopofferingsrethoriek
Nog maar eens wordt duidelijk wat het maatschappelijk gevaar is van politici die intellectueel niet in staat zijn om boven het discours van "de koers" uit te stijgen en die mentaal verziekt zijn door competitiegeest. Al dit "wij willen aan de top"-denken herbergt een gevaarlijke contradictie: aangezien er slechts enkelingen "aan de top" staan of die bereiken, is de rest ten gronde gefrustreerd. Mensen worden niet ongelukkig omdat ze "niet aan de top staan", wat dat ook moge betekenen, maar omdat ze die top wel willen maar principieel niet kunnen bereiken, omdat ze door competitiementaliteit van zichzelf vervreemden.
Ambitie is niet noodzakelijk negatief, maar blinde ambitie, en vooral de ambities die de Vlaamse Regering niet zo zeer zichzelf, maar vooral de anderen, de burgers, wil opleggen, kunnen niet anders dan een bron van ellende vormen.
De septemberverklaring 2007 van de Vlaamse Regering omschrijft immers niet zo zeer wat de ministers zichzelf voornemen als te bereiken doel, maar eerder wat ze van "alle" burgers verwachten. En dat is niets minder dan zich opofferen en zich inzetten voor "Hogere Doelen", in concreto "Vlaanderen aan de top" brengen, of "het verschil" met België en Wallonië te maken al was het maar om de "Twee-Volkeren-Doctrine" te voeden.
Het moge duidelijk zijn: door de Vlaamse Regering wordt van de burgers zelfopoffering verwacht in functie van de "Vlaamse" levensdoelen die zij de bevolking tracht op te dringen.
Oorlogsrethoriek
De Vlaamse Regering vertrekt van een droom of luchtspiegeling van haar "Fantastisch Vlaanderen", een blinde ambitie, die betekent dat noch de Vlaamse Regering, noch de burgers van het Vlaams Gewest op enige manier van deze norm kunnen afwijken. Alles en iedereen die niet past in of ingaat tegen deze ambitie, is in Vlaanderen ongewenst en vormt een "bedreiging" die Kris Peeters "zich niet kan veroorloven" . We kunnen daarbij denken aan internationale concurrentie, maar ook aan de vermeende "meerkost" van de Belgische constructie, het onvoldoende ingeburgerd zijn van migranten, de last die "Vlaanderen" heeft van "De Walen", de "linkiewinkies" en "mei-68ers", en van de vakbonden die steeds dwars liggen.
Kortom Vlaanderen wordt bedreigd door allerlei krachten die niet alleen de Vlaamse identiteit maar vooral de ambitie van de Vlaamse Regering in de weg staan, en de term "Heilige Oorlog" wordt door Kris Peeters net niet in de mond genomen.
Natuurlijk beseft de Vlaamse Regering wel dat aan zulk een hyperactief en dus ook overwerkt Vlaanderen een prijskaartje hangt, in het bijzonder qua gezondheid. Geen nood, de geneeskunde en wat ecologische schijnmaatregelen zullen hun rol van veldhospitaal kunnen vervullen. Ook in "De Zorg" is de Vlaamse Regering ambitieus, vooral dan om de slachtoffers te verzorgen die ze zelf heeft gemaakt.
Nog maar eens wordt duidelijk wat het maatschappelijk gevaar is van politici die intellectueel niet in staat zijn om boven het discours van "de koers" uit te stijgen en die mentaal verziekt zijn door competitiegeest. Al dit "wij willen aan de top"-denken herbergt een gevaarlijke contradictie: aangezien er slechts enkelingen "aan de top" staan of die bereiken, is de rest ten gronde gefrustreerd. Mensen worden niet ongelukkig omdat ze "niet aan de top staan", wat dat ook moge betekenen, maar omdat ze die top wel willen maar principieel niet kunnen bereiken, omdat ze door competitiementaliteit van zichzelf vervreemden.
Ambitie is niet noodzakelijk negatief, maar blinde ambitie, en vooral de ambities die de Vlaamse Regering niet zo zeer zichzelf, maar vooral de anderen, de burgers, wil opleggen, kunnen niet anders dan een bron van ellende vormen.
De septemberverklaring 2007 van de Vlaamse Regering omschrijft immers niet zo zeer wat de ministers zichzelf voornemen als te bereiken doel, maar eerder wat ze van "alle" burgers verwachten. En dat is niets minder dan zich opofferen en zich inzetten voor "Hogere Doelen", in concreto "Vlaanderen aan de top" brengen, of "het verschil" met België en Wallonië te maken al was het maar om de "Twee-Volkeren-Doctrine" te voeden.
Het moge duidelijk zijn: door de Vlaamse Regering wordt van de burgers zelfopoffering verwacht in functie van de "Vlaamse" levensdoelen die zij de bevolking tracht op te dringen.
Oorlogsrethoriek
De Vlaamse Regering vertrekt van een droom of luchtspiegeling van haar "Fantastisch Vlaanderen", een blinde ambitie, die betekent dat noch de Vlaamse Regering, noch de burgers van het Vlaams Gewest op enige manier van deze norm kunnen afwijken. Alles en iedereen die niet past in of ingaat tegen deze ambitie, is in Vlaanderen ongewenst en vormt een "bedreiging" die Kris Peeters "zich niet kan veroorloven" . We kunnen daarbij denken aan internationale concurrentie, maar ook aan de vermeende "meerkost" van de Belgische constructie, het onvoldoende ingeburgerd zijn van migranten, de last die "Vlaanderen" heeft van "De Walen", de "linkiewinkies" en "mei-68ers", en van de vakbonden die steeds dwars liggen.
Kortom Vlaanderen wordt bedreigd door allerlei krachten die niet alleen de Vlaamse identiteit maar vooral de ambitie van de Vlaamse Regering in de weg staan, en de term "Heilige Oorlog" wordt door Kris Peeters net niet in de mond genomen.
Natuurlijk beseft de Vlaamse Regering wel dat aan zulk een hyperactief en dus ook overwerkt Vlaanderen een prijskaartje hangt, in het bijzonder qua gezondheid. Geen nood, de geneeskunde en wat ecologische schijnmaatregelen zullen hun rol van veldhospitaal kunnen vervullen. Ook in "De Zorg" is de Vlaamse Regering ambitieus, vooral dan om de slachtoffers te verzorgen die ze zelf heeft gemaakt.
Overwerkte ouders hebben geen tijd voor hun gezin? Met de dienstencheques haalt u zo een betaalbare kinderoppas of poetsdienst in huis. Gaat u er "onderdoor" wegens door de Vlaamse Regering veroorzaakte overlast? Dankzij de Vlaamse Regering staat "de betaalbare dokter" voor u klaar.
Het voor najagers van utopische ficties zo typerende "iedereen" komt in meervoud terug in de septemberverklaring van de Vlaamse Regering. Van activering tot energiebesparing, er is een mentaliteitswijziging nodig, zo bevestigt Kris Peeters. Dat een algemene mentaliteit die voorgeschreven wordt door een regering één van de basisbestanddelen is van een totalitair regime, zegt hij er evenwel niet bij.
Een "open en verdraagzame" samenleving kan nooit het resultaat zijn van een beleid dat streeft naar "Vlaamse identiteit" . Immers "open en verdraagzaam" verwijst naar multiculturaliteit en heterogeniteit, "Vlaamse identiteit" verwijst naar monoculturaliteit en homogeniteit. Het valt dan ook op dat de Vlaamse Regering, daarbij bij monde van Bert Anciaux de maatschappijvisie van Rik Pinxten verwoordend, verwijst naar interculturaliteit, niet naar multiculturaliteit.
Multiculturaliteit wordt door de Vlaamse Regering ervaren als een volksvreemd en vijandig gegeven. De Vlaamse Regering kiest voor het opleggen van een dominante intercultuur, dwz één monolithische uniforme cultuur met kleine accentverschillen die men dan "diversiteit" noemt, maar die inhoudelijk ontstaat door fusie van verschillende onderliggende tradities. Voor de Vlaamse regering moet "iedereen" een beetje "van alles" worden. Het gaat daarbij niet om interculturele contacten als mogelijkheid, maar als norm, plicht en dwang.
De Vlaamse Regering blijkt zonder enige twijfel een Vlaams-fundamentalistisch Regime, een totalitair bestuur waarvan de ellende die ze veroorzaakt met de tijd steeds duidelijker zal worden.
Misbruik
Het fundamentalistisch karakter van de Vlaamse Regering blijkt tevens uit haar pogingen tot misbruik van de burger, die zich moet opofferen voor de (deel)staat, van de gezondheidszorg, die niet alleen als "veldhospitaal" misbruikt wordt maar ook gerecupereerd wordt in communautair gekrakeel, van Cultuur, die misbruikt wordt voor de oneigenlijke doelstellingen van de "interculturaliteit" zodat cultuurbeleid verwordt tot cultuurpopulisme, van de talenten, die als grondstof wordt uitgeperst, van de vrijheid van zingeving en zelfbeschikking van burger, die niet voor zichzelf, maar "voor Vlaanderen" moet leven.
Dwang
Bij dit alles hoort een heel arsenaal aan dwangmaatregelen. Arbeidsplicht, consumptiedwang (om lastenverlagingen terug te betalen), taaldwang (uitsluitend Nederlands in het straatbeeld), inburgeringsdwang (iedereen flamingant), besparingsdwang, studiedwang (levenslang leren), schooldwang (voor kleuters "verplicht"), prestatiedwang ( de top), risico-dwang (meer ondernemen), interculturele fusiedwang (het verbod op multiculturaliteit), cultuurparticipatiedwang (omgekeerd snobisme) en vooral "Ambitiedwang".
Alle burgers moeten voor de Vlaamse regering ontevreden-ambitieus zijn. Zo raken zij "verzuurd" en zo kan ook daarna de Vlaamse regering uitpakken met een ambitieus "Anti-Verzuringsplan".
Wat is "Vlaanderen" toch knap! Wat ze zelf verknoeien, verknoeien ze grondiger.
Blinde ambitie als bron van anti-Belgische politiek
Het belangrijkste nadeel van blinde ambitie, zoals die van de Vlaamse Regering, is dat ze niets ontziend is, geen scrupules kent.
Maar deze ambitiezucht heeft ook een communautair aspect en opzet.
Ten eerste creëert dat beleid verschillen "om de verschillen", met de bedoeling een cultuurtegenstelling te kweken tussen "Vlaanderen" en "Wallonië". Hoe meer regionale bevoegdheden men krijgt, hoe meer verschillen men creëert, om daarna op basis van die kunstmatige verschillen nog meer regionaliseringen te eisen, enz.
Ten tweede kan men een discours ophangen dat men geremd wordt in zijn "rechtmatige" ambities, door "De Walen" of door "de Belgische constructie", om zo meer "hefbomen" voor een "eigen beleid" te kunnen eisen.
De ambities van de Vlaamse Regering staan dus in functie van haar confederale of separatistische agenda. En, omgekeerd, is het omvormen van Vlaanderen tot een zelfstandige (deel)staat één van haar ambities. De blinde en ellendige ambities voor "Vlaanderen aan de top" en voor “Vlaanderen zelfstandige (deel)staat”, vormen een ondeelbaar geheel.
Een samenleving is echter geen onderneming, noch een voetbalploeg, waarbij het persoonlijke leven van bovenaf “gedirigeerd” moet worden, maar een vrij samen-leven van mensen met eigen wensen en zingevingen, burgers die elk op hun manier invulling geven aan hun leven. "Hogere Doelen" waaraan burgers zich dienen te conformeren, brengen alleen ellende en miserie.
De Vlaamse Regering zou zich beter herpakken en zich wijden aan het bestuur van een regio dat concrete problemen oplost binnen bevoegdheden die haar zijn toevertrouwd, ipv de bevolking mee te sleuren in een niets ontziende confederaal-separatistische ambitie die luchtspiegelingen najaagt.
Als besluit kan ik dan ook stellen: let op voor de fundamentalistische fratsen van de Vlaamse Regering, want:
Een "Zelfstandig Vlaanderen" kan uw gezondheid ernstig schaden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten