24 oktober 2010

"GOUVERNEMENT DE SALAUDS" (1): DE COLLABO'S

Nog geen week na het congres waarin Sp.a zich boog over de vraag waarom Sp.a het contact verloren heeft met het progressieve deel van onze samenleving, laat Sp.a de socialistische vakbond ABVV stikken ten voordele van goede contacten met de Vlaams-fascisten van N-VA en VOKA.

De meer dan terechte en eerbiedwaardige vraag van ABVV om een regering te vormen "zonder N-VA", wordt door Caroline Gennez hautain afgedaan als "niet slim". Haar Vlaams-nationale partijgenoot Frank Vandenbroucke deed nog beter, die sprak van "fout". Waarom gebruikt Caroline Gennez niet gewoon de woorden van Bart De Wever: "Ge moogt geen scheve voeten zetten". De Baert-doctrine, weet u wel.

De collaboratiementaliteit blijkt stevig ingebakken in Sp.a. Zich Hendrik De Man herinnerend, koos tijdens de debatten over het generatiepact Sp.a de kant van het hyper-consumptie-kapitalisme. Bij de problemen over de hoofddoek in Antwerpen liet Caroline Gennez Patrick Janssens stikken ten voordele van Al Qaïda-sympathisanten. En nu verkiest Caroline Gennez de Vlaams-fascisten van N-VA boven de achterban van de socialistische vakbond. De politieke verzuiling is écht verleden tijd, het Vlaams-integrisme heerst alom.

Groen!-voorzitter Wouter Van Besien is al niet beter. Om een nog ongekende reden heeft hij zich vastgebeten in de vernietiging van de senaat en van de monarchie. Alsof we nu niets beters te doen hebben. Hij is akkoord met elk "compromis", klein of groot, het enig wat voor hem telt is een ministerpost. Veel platter kan men zich het niet indenken. Dat ministerpostje meent Wouter Van Besien alleen te kunnen bemachtigen door Bart De Wever te vriend te houden, dus zingt hij: "Bart, ne me quitte pas…"

Bij CD&V behoort Wouter Beke tot die groep van augustijnse katholieke integristen en christelijke nationalisten die denken dat "Het Vlaamse Volk" geschapen werd tijdens de eerste zes dagen van de Genesis, en dat daarom België een soort godslasterende, satanische constructie is. CD&V zoekt steeds alliantie-partners, en aangezien cdH daarvoor niet in aanmerking komt, klampt ze zich vast aan N-VA.

Bij open-VLD tenslotte staat de "V" letterlijk centraal, en zijn het ex-VU-politici die het hoge woord voeren. Alexander De Croo is dan weer een graag geziene gast op VOKA-feestjes.

Zie hier de collabo's van het Vlaams-integrisme. Ze hebben een keuze gemaakt, dwz "nooit zonder N-VA", een verderfelijke keuze waarvoor ze de politieke en morele verantwoordelijkheid zullen moeten dragen. Ze verdienen alleen het uitdrukkelijke misprijzen van ieder die integer progressief is.

Franstalige partijen beginnen zich ondertussen misschien af te vragen of ze hun tijd en energie niet beter in andere projecten zouden steken, dan in de vorming van een infantiele federale regering met Vlaams-fascisten en –integristen. Yves Leterme is blij waar hij is, met zijn lege kabinetten, laat hem maar wat voortklungelen: hij wil toch geen interim-regering.

Tenslotte blijft de vraag, zoals bv ook "De Wereld Morgen" al bemerkte: wat is de invloed van Europa in de vorming van deze fascistische coalities, en in het bijzonder van Herman Van Rompuy die 5 jaar geleden nog tijdens televisiedebatten wild met de Vlaamse resoluties stond te zwaaien?

Post-Scriptum 25/10/2010:
Zijn de "Copernicaanse revolutie" of de confederaliserende staatshervorming niet meer dan een middel om de Euro te ondersteunen ?

Fons Verplaetse merkte enige tijd geleden op dat er federaal niet 22, maar slechts 6 miljard moet bespaard worden. Waarom dan de "super-besparingen", die ook in andere Europese landen doorgedrukt worden ? Eén verklaring: de stabiliteit van de Euro, die op zijn beurt een instrument is voor de verwezenlijking van een door Euro-nationalisten gewenste politieke integratie van Europa, die op haar beurt niet meer is dan een nostalgische en reactionaire reconstructiepoging van het Heilige Roomse Rijk (Lees daarover meer in "De naweeën van Austerlitz").

Europa, dwz Herman Van Rompuy, wil N-VA in de federale regering om zo zijn Euro-nationalistische buitensporige besparingen te realiseren. Euro-nationalisme en regionaal cultuur-nationalisme blijken nogmaals twee zijden van dezelfde medaille. Beide beogen ze als communitarisme de afbraak van zowel de soevereiniteit van de Europese landen als van de menselijke autonomie van de Europese burgers.

Waarom wil men in deze dagen geen regering "zonder N-VA"? Het antwoord ligt bij Herman Van Rompuy, Euro-nationalist en de slippendrager van de herkerstening van Europa. Ook Herman Van Rompuy behoort tot de "collabo's ".

21 oktober 2010

EINDELIJK !!

Rudy De Leeuw van de socialistische vakbond ABVV riep vandaag op tot progressieve frontvorming tegen N-VA. De enige bedenking die ik daarbij maak is: waarom heeft dit zo lang geduurd, waarom nu pas ? Ook in 1940 was het de vakbond die de socialistische partijleiding van Hendrik De Man liet staan voor wat ze was, en die verzet tegen het VNV organiseerde. Eindelijk ziet men een echte, officiële anti-N-VA stellingname in deze politieke en maatschappelijke crisis.

Tegelijkertijd werd Johan Vande Lanotte benoemd tot bemiddelaar tussen partijen die hun mislukking reeds bewezen hebben. Johan Vande Lanotte dus, van wie Willy Claes - die zich profileert als Vlaemsch politicus (!) - in juli zei dat hij een geschikt informateur zou zijn, omdat Johan Vande Lanotte zeker “onverdacht was van enig Belgicisme”.

Nu moet ik zeggen, iedereen mag mij verdenken van Belgicisme. Voorlopig is het ook nog geen misdaad om Belgicist te zijn. Ik woon ik België, ik heb een Belgisch paspoort, mijn familie woont al minstens 400 jaar in Mechelen, ik ben Belg en Belgicist. Als humanist ben ik gehecht aan het liberale aspect van de Belgische Revolutie, tegen het reactionaire Europa van Klemens von Metternich. Waar zit het gebrek aan logische consistentie in die houding ?

Hoe zal de bemiddelingsopdracht van Johan Vande Lanotte verlopen ? Kort en bondig: vanuit de huidige "formule met zeven", of een andere “met N-VA”, wordt het een mislukking. Mocht er wél een regering voortkomen “met N-VA”, dan kan Johan Vande Lanotte de geschiedenis ingaan als wie fascisten en separatisten federale macht gaf. De opdracht van Johan Vande Lanotte kan alleen slagen, als hij de vorming van een regering van Nationale Eenheid beoogt.

“Progressieve Vlaamsgezindheid” bestaat niet, want de essentie van Vlaamsgezindheid is verstikkend identiteitsdenken. Onder meer daarom ben ik, naast Belgicist, uitgesproken anti-flamingant.

Dames en Heren democratische politici, doe nu eens eindelijk wat eerbaar is, en negeer de Europese dictaten over het koesteren van fascisten (zoals in Nederland gebeurt): neem stelling “tégen N-VA”, en maak een regering “zonder N-VA”. Zich bevrijden van Vlaams-fascisme is ook emancipatie.

N-VA is een fascistische partij. Democraten gaan daarmee niet in coalitie, toch niet als ze in het bezit zijn van enig zelf-respect.

18 oktober 2010

HET VLAAMS-INTEGRISME(1): LEUGENS en TUNNELVISIES

Om de huidige gespeelde politieke blokkering te omschrijven is een gepast begrippenarsenaal nodig.

Vlaams-fascisme is de politieke praktijk van de Vlaams-nationalistische partijen, N-VA op kop. Vlaams-integrisme is het feit dat de “niet-V” partijen de ideologie van het Vlaams-fascisme van N-VA blindelings volgen, als een soort orthodoxe geloofsbelijdenis. CD&V, Sp.a, Groen! en VLD zijn als het ware een integristische-extensie van N-VA geworden.

Voor een deel is de K.U.Leuven daarvoor verantwoordelijk. Die universiteit is een kweekfabriek van flamingante politici, flamingante academici, flamingante bedrijfsleiders en flamingante journalisten. Bovendien wordt het Vlaams-integrisme gestroomlijnd door VOKA, die de volledige Vlaamse politiek uit haar hand laat eten.

Het gevolg van de aanwezigheid van Vlaams-integrisme, is het ontstaan van Vlaanderen-fascistenland, op zijn minst sinds de lente van dit jaar.

Typisch voor fundamentalistisch integrisme, zoals het Vlaamse, zijn groepsdenken en tunnelvisies. Daaraan kenmerkend zijn een afschermende informatieverwerving en een deficiënte beslissingspraktijk die het bestaan van alternatieven ontkent.

Dat is nu inderdaad de typische leugen die we de afgelopen maanden uit allerlei monden hebben gehoord: “Er is geen alternatief”. Die stelling is fout, er zijn voldoende alternatieven voor een nieuwe regering, zoals de vorming van een regering van Nationale Eenheid.

Een staatshervormming is niet hezelfde als repetitieve staatsafbraak, al dan niet volgens de Baert-doctrine, die door alle Vlaamse partijen onderschreven wordt.

Het N-VA voorstel van 17 oktober voorziet uiteraard niet in een federale kieskring noch herfederaliseringen, wil nieuwe bevoegdheden aan de gemeenschappen geven en niet aan de gewesten (met 2 ipv met 4), wil Brussel in Vlaanderen inlijven, en wil een eigen rechtspraak, laten we aannemen om het Vlaamse taalfascisme ook juridisch te kunnen omzetten.

Laten we duidelijk zijn: onderhandelen met N-VA en met Bart De Wever is algemeen verwerpelijk, enerzijds omdat N-VA een fascistische partij is (en Bart De Wever vulgair uitschot), anderzijds omdat separatisten niet thuis horen in een federaal mandaat. Wie, op welke manier ook, sympathie heeft voor N-VA, is moreel minderwaardig.

De beslissing van PS, cdH en Ecolo, om de N-VA-voorstellen te verwerpen, is de meest gepaste keuze die ze konden maken binnen de huidige crisis. Zoals cdH het meldde: “Laat ons nu beginnen met echt onderhandelen”.

Maar “echt onderhandelen”, betekent: zonder N-VA, en voor een regering van Nationale Eenheid.

Post Scriptum 19/10/2010
Niet alleen in de vorming van een fascistische regering (PVV van Wilders - N-VA van Bart De Wever, met collaboratie door andere partijen) lopen de Nederlandse en de Belgische politiek parallel. Ook de analyse van tunnelvisie en groepsdenken blijkt gemeenschappelijk, getuige deze "harde analyse" van CDA-jongeren.

Het doorbreken van groepsdenken gebeurt door onderzoek van alternatieven en het openen van de informatiestroom. Dat is nu dus meer dan prioritair om een nieuwe regering te vormen.

7 oktober 2010

EEN NIEUWE REGERING, IN 5 STAPPEN

Volgens de algemene consensus van politieke waarnemers, zit de Belgische politiek muurvast. Dat is toch wel bijzonder, want er zijn mogelijkheden en alternatieven zat. De verklaring voor de politieke impasse is dus niet te zoeken in de kenmerken van de objectieve politieke realiteit, maar eerder in de mentale blokkering van onze politici zelf.

Eén van de kenmerken van die mentale blokkage bij onze politici is hun eindeloze pretentie en arrogantie, die hen toelaat tegelijk de boel te verknoeien en toch nog vol te houden dat ze politieke experten zijn, die van niemand iets te leren hebben. Onder meer, is de walgelijk-zelfgenoegzame houding van Paul Magnette daar een treffend voorbeeld van. Dit terzijde, breng ik hier een mogelijk scenario voor een regeringsvorming, dat best realistisch is voor wie nog de nodige openheid van geest aan de dag kan leggen.

Vijf ontwikkelingsfasen, en hop, daar is er een federale regering. Het volstaat dat onze politici onderstaande weg volgen om resultaat te boeken.

1. Politieke zelfbezinning
Niet de Belgische politiek, maar de Belgische politici zitten op een dood spoor. De oorzaak daarvan is gemakkelijk te vinden: het Vlaams-fascisme van N-VA dat bij wijze van Vlaams-integrisme de andere partijen besmet of confronteert.

Er komt geen oplossing voor onze politieke problemen als de politieke partijen zich niet herbronnen. Daarbij kunnen zij zich bezinnen over volgende 10 punten:
  • a) De invulling van het concept "politiek" dient geherwaardeerd. Het concept "(verkiezingen) winnen" hoort thuis in de wereld van sport- of schoonheidswedstrijden, maar in de politiek wint of verliest niemand. Men heeft een meerderheid of men heeft er geen. In principe is daarom de zinsnede "verkiezingen winnen" alleen toepasbaar op een tweepartijstelsel. In België is het betekenisloos.
  • b) Politiek bedrijven gaat om staatsordening in het algemeen belang, niet om electorale winst uit eigenbelang. Nochtans laten zo goed als alle partijen hun beslissingen leiden door de vraag welke electorale winst of verlies een bepaalde strategische keuze oplevert. In sommige gevallen gaat het zelfs om louter postjes pakken, of om persoonlijke carrièreplanning die moet eindigen in de raad van beheer van een multinational, waarvoor de politiek een solliciterende tussenstap is.
  • c) Federale Belgische politiek moet bedreven worden door pro-Belgische politici. Vlaams-nationalisten, wallinganten, orangisten of rattachisten, horen niet thuis in een federale regering. Ten aanzien van N-VA en ten aanzien van Bart De Wever past de houding die alle democratische regeringen aannemen ten aanzien van Al Qaïda en Osama Bin Laden: met terroristen onderhandelt men niet. Wie geen problemen heeft met N-VA en met Bart De Wever in het bijzonder, is een anti-democraat. De Baert- en Maddens-doctrines dienen volledig verworpen en afgeschreven te worden.
  • d) Politiek wordt geacht weldoordacht te zijn, in staatsbelang. Televisie-entertainment-politiek, gefacebook en getwitter vernietigen elke ernst van het politieke denken, en zijn weerom, louter op electoraal opportunisme gebaseerd.
  • e) "Politiek zonder alternatief" hoort thuis in de psyche van mensen met een tunnelvisie. Alternatieven bestaan altijd, de kunst is van ze te zoeken, en er open voor te staan.
  • f) Belgische federale politici kunnen zich best toeleggen op een universalistische invulling van hun politieke ideologie (voor zo ver ze die nog hebben, naast hun politiek corporatisme)
  • g) Het is belangrijk te beseffen dat onze politieke problemen niet Belgisch zijn, maar globaal. Zowel de Amerikaanse republikeinen, Berlusconi en nu ook de Nederlandse regering volgen de weg van katholiek-nationalistisch fascisme. Het hyper-kapitalisme maakt overal slachtoffers. België is geen uitzondering, het gaat om algemene, globale problemen die hier op een eigen manier tot uiting komen, als expressie van een wereld in crisis. België is niet voor niets het meest geglobaliseerde land ter wereld.
  • h) Daarmee samenhangend is het besef belangrijk dat de schaalvergroting tgv de globalisering fundamentalistische reacties veroorzaakt, ook binnen de Belgische politiek: het terugvallen op marktfundamentalisme, op religieus integrisme, op nationalisme of regionalisme, op communitarisme, zijn daar alle voorbeelden van.
  • i) De negatieve rol van Europa dient geëvalueerd te worden. Het lijkt wel of het Berlusconi-Italië het model voor de hele Europese Unie aan het worden is.
  • j) De meest bittere vaststelling bij de politieke actualiteit van de voorbije drie maanden, is dat Albert II een fervent aanhanger van Rex blijkt, en zich de laattijdige uitvoerder van het politiek testament van Leopold III waant. Volgt hieruit een nieuwe koningskwestie ?

2) Paars als start
Een paarse as (in plaats van de nationaal-socialistische N-VA/PS-as, of de verouderde rood-oranje-as) van socialisten en liberalen is de beste start voor nieuwe regeringsonderhandelingen. Elio Di Rupo kan daarvan best permier zijn.

Die keuze zou de socialistische en liberale familie ook aanzetten tot de zelfbezinning en de herbronning waar ze hoognodig aan toe zijn. De "liberalen" zouden best minder kapitalistisch en meer humanistisch worden, de socialisten universalistischer, en zouden best meer respect voor individuele zelfbeschikking ontwikkelen.

Paars heeft 70/150, dat is geen regering, wel een mogelijk minderheidskabinet.

3) Paarsgroen is een regering
Aangezien Groen! en Ecolo goed samenwerken, kan een federale paarse as best uitgebreid worden met de ecologische familie.

Paarsgroen levert 83/150, dit is een meerderheid voor een federale regering.

4) Paarsgroen aangevuld met Cdh
Om het humanistisch aspect van een federale regering te vrijwaren en te versterken, is het toetreden van Cdh meer dan welkom, zelfs noodzakelijk.

"Paarsgroen+", met Cdh toegevoegd, levert 92/150, een ruime meerderheid.

5) Regering van Nationale Eenheid (8 partijen, 4 families)
Blijft de vraag of een Vlaams-extremistische CD&V mentaal in staat is om toe te treden tot een humanistische, federale, Belgische regering. Ook dat is een intern probleem van CD&V. Zou ze dat doen, ontstaat een regering van Nationale Eenheid met 8 partijen en 4 families.

Een "Regering met Vier" levert 109/150, een ruime twee-derde-meerderheid die een staatshervorming mogelijk maakt. Een staatshervorming mag echter geen staatsvernietiging zijn, noch er de kiemen voor leggen.

Nogmaals: Baert moet weg!

Vanzelfsprekend zullen de commentatoren, binnen en buiten het politiek bedrijf dit voorstel verwerpen als niet-ernstig of "fantaisistisch". Gezien het feit dat hun inzichten nergens toe leid(d)en behalve tot ellende, zou hen wat meer bescheidenheid sieren.

Hopelijk hebben "Paul Magnette & Co" ondertussen echter begrepen dat er wèl alternatieven zijn…

Post-Scriptum (10/10/10):
1) Aangezien de blijkbaar door Vlaams-integrisme aangetaste voorzitter van Groen!, Wouter Van Besien, niet zonder N-VA kan of wil, is het nodig op te merken dat een coalitie "Paars+" met Cdh een meerderheid heeft van 79/150, met Ecolo erbij van 89/150.

Er zijn dus meer dan genoeg alternatieven om een regering te vormen, de reden waarom het niet gebeurt ligt louter bij de slechte wil en bij de kwade trouw van de betrokken politici zelf. Die zijn met zichzelf en hun eigenbelang bezig en niet met staatsverantwoordelijkheid. Kortom, het zijn geen politici, maar kloten.

Zo lang de politieke verantwoordelijken kloten blijven, komt er geen oplossing voor de politieke crisis, vandaar het belang van "punt 1" uit deze bijdrage: de noodzaak van politieke zelfbezinning.

2) Aangezien Albert II, "de Collabo", zijn "beste vriend" Bart De Wever niet kan lossen, stelt zich inderdaad de vraag of er een nieuwe koningskwestie op til is.


4 september 2010

NAAR EEN NAAMSVERANDERING VOOR "open-VLD" ?

De vorming van een regering van nationale eenheid "met vier" (en dus zonder N-VA), heeft verschillende obstakels. Het eerste is de moedwillige misvatting dat een regering rond de "as N-VA/PS", de enig mogelijke is. Het tweede is de vorming van het neokartel N-VA/CD&V, waarbij Wouter Beke zich van slechtste kant laat zien. Het derde obstakel voor de vorming van een regering van nationale eenheid, is de naam van de Nederlandstalige tak van de liberale familie: "open-VLD".

De naam "open-VLD" is een politieke absurditeit, en kan dan ook best zo snel mogelijk vervangen worden door een adequate naam voor de Nederlandstalige liberalen afkomstig uit België. Inderdaad, enige analyse toont onmiddellijk de onzinnigheid van de letter-constructie "open-VLD".

Het voorvoegsel "open" heeft niet de minste zin. De liberale democratie is per definitie open. "open-VLD" is even dom als de term "katholieke christen-democraten", of een "ronde cirkel". Een liberale partij is open, of ze is niet.

Nog idioter is de "V" van VLD. De "V" immers suggereert een particularistische invulling van liberalisme, en dat is een contradictio in terminis. Liberalisme is als Verlichtingsfilosofie per definitie universalistisch of kosmopolitisch. Zelfs als de "V" niet staat voor "Vlaamsgezind", maar voor "afkomstig uit Vlaanderen", zelfs dan is er een belangrijke bron van misverstand in besloten. Immers, vandaag worden de begrippen "van Vlaamse oorsprong", "Vlaamsgezind", "Flamingant" en "Vlaams-nationaal" door elkaar gebruikt als synoniemen: Bart De Wever waant zich de president van "alle Vlamingen". Weze het ideologisch, weze het pragmatisch, de "V" van open-VLD" is ongepast, een expressie van een Vlaams-integristische mentaliteit.

Verder zijn er het corporatisme en de identiteitspolitiek die verscholen zitten in het zelfbeeld "een VLD-er" zijn ipv "liberaal", wat geen lidmaatschap, maar een overtuiging weergeeft. Als "open-VLD" louter een organisatie is van "open-VLD-ers" verdedigt ze niet de liberale strekking in onze samenleving, maar alleen het persoonlijk belang van het partijbureau.

Hoe kan het dan beter?

In Groot-Brittannië bestaan de "Liberal Democrats", met verschillende onderafdelingen, zoals de "Green-Liberal Democrats". "VLD" zou dus hoogstens kunnen verwijzen naar de Vlaamsgezinde vleugel binnen een bredere Nederlandstalige partij van liberaal-democraten, een onder-afdeling naast verschillende andere. Kortom: waarom niet gewoon spreken van de "liberaal-democraten", als naam voor de liberale partij als geheel.
In aanvulling daarmee zou het een goede zaak zijn, mocht het partijbureau van open-VLD besluiten om op geregelde basis gemeenschappelijk overleg open-VLD/MR te organiseren. Er zijn genoeg gemeenschappelijke items om van gedachten over te wisselen: de lekenstaat, de opkomstplicht, volksraadplegingen, ecologie, of evenwichtige economie. Het volstaat dat open-VLD regelmatig de MR daartoe uitnodigt en omgekeerd.

Zo opent men de weg naar een "eenheidsregering met vier", dwz met 8, en als 8 niet kan, zonodig met 7, zonder CD&V: die zal dan moeten kiezen tussen N-VA en het toetreden tot de regering van nationale eenheid.

Het doel van deze stap? Het scheppen van een Duurzaam België, met humanistisch eenheidsfederalisme als institutionele basis, een proces waartoe een regering van nationale eenheid het instrument is.

De verantwoordelijkheid van de liberale familie, en van "open-VLD" in het bijzonder, is daarin bijzonder groot. Het zou als het ware misdadig zijn voor de verantwoordelijken binnen open-VLD om deze piste niet te overwegen.

31 augustus 2010

"PROJECT-2014": DE N-VA-DICTATUUR

Niet alleen in België, maar op internationaal vlak merken we dat het ultra-rechts-katholicisme en fascisme aan een toenadering toe zijn. Dat contact tussen katholicisme en extreem-rechts zorgt voor onrust in christen-democratische middens. Binnen de Vlaamse regio blijken extreem-rechts en de "christen-democratie" wel een duivelspact te hebben gesloten dat de verovering van de absolute-macht-door-absolute-meerderheid beoogt. De intellectuele ondersteuning van dit project ligt bij de KULeuven en de Universiteit Antwerpen als kweekscholen voor Vlaams-fascisten.

"Naar een Vlaams-fascistische N-VA-dictatuur" is geen science-fiction, maar mogelijk in vier stappen. Daarvan is de eerste stap een confederale staatshervorming (2010) en de tweede stap een interne staatshervorming (2011). Die zorgen samen voor een sterk gecentraliseerde "Deelstaat Vlaanderen". De derde stap is het veroveren van het burgemeesterschap van Antwerpen door Bart De Wever (2012), en ten slotte levert N-VA de volgende Minister-president van de Vlaamse regering (2014). Dit alles kan door een neokartel N-VA/CD&V, dat in het federale parlement nu reeds 44 op 88 Nederlandstalige zetels controleert.

Is N-VA in een federale regering een koninklijke voorkeur ? De geschiedenis leert immers dat Leopold I Hendrik Conscience subsidieerde opdat hij zijn "Vlaamse Leeuw" zou kunnen schrijven. Dat Leopold II graag 11-juli vierde.












Dat Leopold III in zijn "politiek testament" vroeg om de collabo's te beschermen en het verzet te vervolgen. Dat met het koningshuis bevriende rexisten vrienden van Karel Dillen waren, en de stichters van het "Pallieterke" leopoldisten. Hun gemeenschappelijke motivatie: de eenheid van katholiek-rechts, ultramontaan anti-liberaal, in een flamingante of monarchistische verpakking. Mocht ooit blijken dat de aanwezigheid van N-VA bij de huidge regeringsonderhandelingen een uitdrukkelijke eis is van Albert II, het zou me niet verbazen.

Het is duidelijk dat Elio Di Rupo "tegen zijn zin" de onderhandelingen verder zet. Wordt hij daartoe gedwongen door de Albert II, of, is die beslissing een gevolg van de pragmatische vaststelling van het ontstaan van het neokartel N-VA/CD&V ?

De stelling die we vinden in "De Standaard", en uit de mond van Paul Magnette (de fanatieke liberalen-hater van de PS) dat er "geen plan-B" zou zijn, is een schandalige leugen. Maar, niettemin sluiten beide verklaringen elkaar niet uit, ze versterken elkaar zelfs: is dit een mogelijk team-werk van anti-liberale katholieken en anti-liberale "linksen" ? Of, om het een beetje schilderlijk te stellen: hebben Albert II en een aantal PS-ers ook een N-VA-lidkaart gekocht ?

Met dit voorstel van een strak gecentraliseerde "Deelstaat Vlaanderen onder N-VA bewind", kan je zelfs de meest rabiate VB-er overtuigen. Bovendien levert een N-VA-dictatuur in 2014 een opstapje naar nog meer "rechtmatige Vlaamse eisen", wie weet die van de "Vlaamse onafhankelijkheid" in 2019. Was het Jean-Luc Dehaene niet die zei dat het land elke 15 jaar dit soort crisis nodig heeft, om "vooruit" te kunnen gaan ? (sic !!) Wil Albert II echt zo ver meegaan in dit scenario ?

Wat te doen? Menselijke creativiteit tegenover flamingante bekrompenheid en Vlaams-nationale destructiviteit stellen om die te neutraliseren en te overwinnen, en, aangezien die laatste bijzonder groot zijn, is er ook veel creativiteit nodig om een nieuw, modern België te bouwen.

Echter, wat "niet-onmogelijk" is, is inderdaad niet gegarandeerd, maar wel mogelijk.

30 augustus 2010

CD&V VERVOEGT DE FORZA FLANDRIA

De Koning weigert het ontslag van Eli Di Rupo. Daaraan merkt men: niets is nog normaal in het politieke leven van ons land. Normaal ware geweest te informeren over een regering met vier, dwz N-VA eruit, de liberale familie erin.

Gisteren eveneens, op de IJzerbedevaart, stelde Jan Peumans als voorzitter van het Vlaams-nationaal parlement de wereld nog eens gerust: separatisme is nog niet voor morgen. De echte agenda van de Vlaams-fascisten ligt dan ook elders, nl. een absolute meerderheid behalen binnen de Vlaamse regio.

Een tijdje geleden meldde een studie van Het Nieuwsblad dat 69 % van "de Vlamingen" pal achter Bart de Wever staan. Met het geweer op de schouder, waarschijnlijk, en daar dan maar slap staan is ook geen zicht. Maar toch: 70% ???

Over Sp.a schrijft men dan weer met spanning: zal die "socialistisch" dan wel "Vlaams" kiezen ?

Misschien moeten we één en ander herbekijken, zonder de lichtbak van het VB waarop politieke konijnen zich blind staren. Alleen Sp.a, open-VLD en Groen! hebben nog een potentiële Franstalige zusterpartij, en daarmee ook het bovenstaande dilemma tussen ideologie en Vlaemsche aard.

CD&V heeft geen zusterpartij aan Franstalige zijde, evenmin als N-VA, VB of LDD. Het profiel van de Wouter Beke-CD&V is flamingant en ultra-conservatief, extreem anti-liberaal. Het cdH daarentegen is een positief ingestelde humanistische partij van christelijke inspiratie. Een Nederlandstalig cdH is naast het rechtse CD&V perfect denkbaar binnen de Vlaamse regio, want CD&V en cdH vertegenwoordigen een volledig verschillende levensbeschouwing. Als gevolg van dit gebrek aan Franstalige zusterpartij voor CD&V, onstaat het neokartel N-VA/CD&V, een kartel van wie van Vlaams-nationalisme een politieke religie maakten, met wie vanuit hun religie flamingant werden. Net als de KVV/VNV van Gaston Eyskens in de jaren dertig van vorige eeuw, maar dan omgekeerd. Hun gezamenlijke culturele bakermat ligt in de KULeuven, het broeinest voor flaminganten.

Kan dat neokartel N-VA/CD&V een absolute meerderheid behalen binnen de Vlaamse regio ? Is dat realistisch ? Het is in elk geval niet onmogelijk. Het kan alle flaminganten naar zich toe zuigen, de katholieke naar CD&V, de eerste-generatie-ex-katholieke naar N-VA. Door het uitgesproken extreem-rechts profiel dat het daardoor zal krijgen, zal het ook progressieve katholieken verliezen, aan Groen!, aan open-VLD en ook aan Sp.a. Een "komen en gaan" met een moeilijk te voorspellen netto-balans, maar bij de katholieke achterban van het VB valt voor dit neokartel nog heel wat te rapen.

Een politieke herverdeling binnen het komende decennium zou er dus zo kunnen uitzien: een Forza Flandria met een ruime 70 % ( de kiezers die pal staan, weet u wel..), waarvan 52 % voor N-VA/CD&V, en nog een kleine 30% overschot te verdelen over Sp.a, open-VLD, Groen!, en de blanco-stem.

Het zal bijzonder gezellig worden in het Vlaanderen-fascistenland, met Vlaams-integrisme als dominante (politieke) cultuur.

24 augustus 2010

ZONDER N-VA: DE BESTE KEUZE

In De Standaard, het veredeld "Pallieterke" voor "beschaafde" flaminganten, staat vandaag het volgende on-line, over de (hoe dan ook) mislukte regeringsvorming van Elio Di Rupo:

"Niemand weet echter wat zou moeten gebeuren als Di Rupo opnieuw naar het Paleis trekt met lege handen. De schrik voor de afgrond is zo groot, dat de partijvoorzitters allicht vandaag proberen om het vertrouwen weer te herstellen.

Niemand heeft zin om het pakket staatshervorming dat nu is afgebakend en de verkennende gesprekken over BHV die Di Rupo al heeft gevoerd, weer in de vuilnisbak te gooien. Zelfs met een politieke crisis en zelfs al trekt Di Rupo onverrichter zake naar het paleis, weten de onderhandelaars, zijn ze tot elkaar veroordeeld."

Daarmee bevestigt De Standaard nog maar eens in welke mate ze Vlaams-nationale desinformatie tot haar kerntaak heeft gemaakt. Niet alleen worden "de Vlamingen" in deze krant vereenzelvigd met het neo-kartel N-VA/CD&V (blijkbaar zitten Sp.a noch Groen! nog langer mee aan tafel, sinds hun onderhoud onder vier ogen met Bart De Wever bij het verschijnen van een "links-rechts" tegenstelling die de taalgrens doorkruiste), maar de pennen van De Standaard gebruiken blijkbaar hun eigen coalitiekiezer niet.

In die coalitiekiezer kan men netjes zien dat een regering zonder N-VA perfect kan: N-VA eruit, de liberale familie erin. Maar dan wel met volwassen onderhandelaars, anders loont het de moeite niet. Ook CD&V heeft het nodig zich te ontdoen van de gezamenlijke dictatuur van de augustijnermonnik Wouter Beke, en de VOKA-UNIZO-as van Kris Peeters. Ook voor het onderhandelingsteam van CD&V geldt: ander en beter.

Tenslotte, we zeggen het nogmaals: een nieuwe regering zal er pas komen als de Vlaamse politiek het confederalisme afzweert. Eenheidsfederalisme is de toekomst.

Dus, in tegenstelling tot wat De Standaard schrijft, is er geen "afgrond" als deze onderhandelingen mislukken, maar betekent dit een nieuwe start, een voor regeringsonderhandelingen zonder N-VA. Wat bereikt werd, zal nooit volledig de vuilnisbak ingaan, maar wel herbeken worden, bv. met het oog op noodzakelijke herfederaliseringen. En de onderhandelaars zijn niet tot elkaar veroordeeld, want "zonder N-VA" is mogelijk.

Wat is daartoe nodig? Dat de "andere" Vlaamse partijen ermee ophouden Bart De Wever als president van Vlaanderen te beschouwen, en tevens als voorzitter van hun partij. Dat de voorzitters van de "andere partijen" terug voorzitter worden van hun partij, en de inspraak terug opeisen die ze aan N-VA hebben afgestaan.

Zullen ze die moed hebben? De toekomst zal het uitwijzen, maar zeker is dat het "de Vlaamse anderen" zijn die N-VA maken tot wat het is.

16 augustus 2010

HUMANISTISCH BELGICISME, VOOR EEN LEEFBARE TOEKOMST

Welke herfederaliseringen zal de staatshervorming van Elio Di Rupo bevatten, naast 20 miljard aan regionaliseringen ? Zullen de vier gewesten of de twee gemeenschappen versterkt worden ?

Het zijn geen levenbeschouwelijk neutrale vragen: confederalisme en levenskwaliteit zijn omgekeerd evenredig, want confederalisme met twee gemeenschappen is een menselijk polariserende ideologie. Het Vlaamse integrisme en de confederale revolutie, betekenen voor België wat het islam-integrisme en de Iraanse revolutie beteken(d)en voor Iran. Sterker nog, het huidige Vlaams-fascisme onder de vorm van een omwenteling naar confederalisme (de zgn "Copernicaanse revolutie") is een soort Vlaamse synthese van de ellende van de Berlijnse muur met de wantoestanden van het Iraanse religieuze fundamentalisme.

Het confederalisme is louter "separatisme voor hypocrieten". In tegenstelling tot andere separatistische tendensen wereldwijd, hebben de Vlaamse Beweging en het Vlaams-nationalisme niet zo zeer "meer autonomie" of "zelfstandigheid" als doel, maar wel de vernietiging van het koepelland, de vernietiging van België. Met andere woorden: Vlaams-nationalisme is in de kern destructief, en die flamingante destructiviteit uit zich niet alleen naar buiten, extern, maar zal zich ook ooit naar binnen keren, intern, tegen het "on-Vlaamse".

Voor wie België wil herenigen binnen een humanistisch Belgicisme, is de eerste, belangrijkste vraag: welk zijn de voornaamste Anti-Belgische krachten ? Verzoening kan niet zonder oplossen van vervreemding.

Ik zet hier acht belangrijke anti-Belgische, centrifugale krachten op een rij:

(1) De hyper-kapitalistische globalisering
De globalisering van het hyper-kapitalisme creëert ook een mondialisering van het verzet tegen het kapitalisme. Eveneens, veroorzaakt de globalisering van het hyper-kapitalisme ontreddering en vervreemding, die zich kunnen ontladen in identiteitsdenken. Door de regionalistische variant van het hyper-kapitalisme wordt dit identiteitsdenken gerecupereerd, zodat een fascistische fusie van beide ontstaat: het cultureel-nationalisme. Hierbij investeert de regionale kapitalistische elite in identiteitsprojecten (bv de renovatie van een kathedraal), om daarna de winst (bv uit toeristische activiteiten) te innen. Het regio-kapitalisme versnippert ook het anti-kapitalistisch verzet.

Onder de noemer "Onderneming & Politiek" wordt aan politici een post-politieke toekomst in het bedrijfsleven gegarandeerd, op voorwaarde dat die politici het cultureel-nationalistische fascisme steunen. Overheid, kapitalistische politici en identiteitspolitiek vormen zo samen het wezen van een nieuw regionalistisch corporatisme. In het geval van België, is dit het Vlaams-fascisme van de Vlaamse Regering. Meer concreet controleert, de Vlaams-fascistische organisatie Voka de volledige Vlaamse politiek en, als flamingante werkgevers, tevens het leven van miljoenen "Vlamingen". Zoals het spreekwoord zegt, "Wiens brood men eet, diens woord men spreekt": Voka-werknemers stemmen dus N-VA, of ander "Vlaemsch".

Bijzonder leerzaam is ook de politieke aanwezigheid bij Voka van Luc Van den Bossche, de logebroeder van N-VA-Siegfried Bracke uit het Gentse Labyrint, die de Voka-hoer van dienst speelt voor Sp.a.

Aangezien Voka de Vlaamse politiek controleert, controleert het ook (de nieuwsdienst van) de VRT, en, door het lidmaatschap van de eigenaars van de privé-mediabedrijven, controleert Voka ook de andere Vlaamse media. Samen verzorgen deze een doorgedreven Vlaams-nationale identiteitspropaganda. Een onafhankelijke Vlaamse Pers bestaat al lang niet meer, ze wordt volledig gestuurd door het Vlaams-fascisme. De VRT in het bijzonder is een centrum voor Vlaams-fascistische propaganda geworden, en brengt een identitair Twee-volkerenverhaal en een onverbloemde "Bart De Wever-cultus".

Werkgeversorganisaties, media en politiek dienen ontkoppeld te worden.

(2) Het Koningshuis
Het koningshuis heeft verschillende gemeenschappelijke belangen met het Vlaams-nationalisme. Allereerst is er een gedeeld collaboratieverleden van WOII. Zowel het koningshuis als het Vlaams-nationalisme zijn anti-seculier. Beide vereenzelvigen ze België en de monarchie, zodat een vredelievende Belgische republiek onmogelijk wordt. Inderdaad: de stelling dat communautaire vrede het koningshuis overbodig maakt, is zeker verdedigbaar.

Omgekeerd is in republikeinse kringen al vastgesteld dat het Vlaams-nationalisme niet republikeins is, ofwel in de zin dat het aansluiting zoekt bij de Nederlandse monarchie, ofwel in de zin dat een Vlaams-fascistische republiek uiteraard de waarden niet draagt van een vredelievende democratische republiek, wat republikeinse kringen meestal beogen.

In de mate dat de Koning zijn rol als staatshoofd met democratische waardigheid waarneemt, is er echter geen noodzaak om over te stappen naar een presidentieel systeem.

(3) De "Verenigde Staten van Europa"
De Europese integratie promoot het idententitair-communitaristisch denken en stimuleert zo het ontstaan van verschillende regio-nationalismen binnen Europa. Diezelfde gerenoveerde kathedraal kan niet alleen een instrument zijn om een Vlaams-katholieke identiteit te beklemtonen, ze dient ook op internationaal vlak om Europa te profileren tegen Amerika en Azië, tegen de "niet-Europese culturen", intern is ze een middel tot de herkerstening van Europa en een door nostalgie gedreven restauratie van het Heilige Roomse Rijk.

Euro-nationalisme is geen te wensen ambitie.

(4) De Nederlandse regering
Verschillende Nederlandse politici en mandatarissen, zoeken contact tussen twee "buurlanden" Nederland en Vlaanderen. Misschien moet men aan de toekomstige Nederlandse premier eens uitleggen dat Vlaanderen staat tot België, zoals Friesland of Holland zich verhouden tot Nederland ? Het zuidelijke buurland van Nederland is België, niet Vlaanderen. Rancuneus orangistisch gestook, is een van de belangrijke anti-Belgische krachten.

Van de Nederlandse regering mag respect voor de Belgische integriteit verwacht worden.

(5) Het Franse taalimperialisme
In het Frankrijk van na 1789 erkende men aanvankelijk de grote diversiteit aan Franse streektalen. Doch, omdat men die erkenning technisch niet aankon, stapte men over op een "langue nationale", die ideologisch opgelegd werd als "langue de la liberté". De plaatselijke Franse streektalen zag men vanaf dan als synoniem voor de bekrompenheid van het feodalisme. Die tegenstelling is in ons land vandaag nog springlevend als gecultiveerd-Frans tegenover boertig-Vlaams. Bij flaminganten leidt dit tot obsessies met het artificiële Algemeen Nederlands, de Vlaams-nationale of orangistische "langue nationale". Anderzijds bevestigt het overwegend rechts-profiel binnen de Vlaamse regio het vermelde cliché.

Taalvrijheid en taalhoffelijkheid kunnen dit milderen.

(6) Het orthodoxe volkskatholicisme en het actief pluralisme
Het ultramontane katholicisme dat uitgaat van religieuze groeperingen verbonden met de KUL, belichamen een ware haat ten aanzien van de menselijke vrijheid en creativiteit in het algemeen, en tegenover het liberalisme in het bijzonder. De Wouter Beke-clan is hierin prominent en meent zich eigendom van "leven en lijden" binnen de Vlaamse regio: deze katholieke ayatollah's willen de volledige controle over de gezondheidszorg.

Een tweede variant van deze orthodoxe onverdraagzaamheid is wat men "actief pluralisme" noemt, een filosofie op basis van participatiedwang en excommunicatie. Hier ontstaat een link met flamingante doctrinaire atheïsten. Ook hier gaat het om een identitair groepsdenken.

De Wouter Beke-clan kan best herinnerd wordt aan het bestaan van de godsdienstvrijheid in ons land, wat inhoudt: vrijheid voor alle godsdiensten en levensbeschouwingen (en van hun afvalligheid), niet alleen vrijheid van Rooms-katholieke theocratie. Dezelfde opmerking geldt ten aanzien van collectivistisch ingestelde atheïsten, die het actief pluralisme onderschrijven.

(7) "Eiland-socialisme"
Het Stalinistische "communisme in eigen land" wordt door sommige pseudo-progressieven vertaald naar een doctrine van socialistische regio's. Het wallingantisme is daar een voorbeeld van, de ideologie van "de actieve welvaartstaat" evenzeer. "Eigen armoede eerst" is hun leuze, en als ideologie van de ardeidsplicht sluit het eiland-socialisme goed aan bij het hyper-kapitalisme: Luc Van de Bossche is niet voor niets lid van Voka.

Het is nodig dat de socialistische beweging haar universalistische wortels herontdekt.

(8) Particratie en partijtucht
Niet alleen tewerkstelling in flamingante bedrijven en de alom tegenwoordigheid van flamingante propaganda beogen de controle van het bewustzijn en het denken van "de Vlamingen", de particratie zorgt ervoor dat de burgers geen keuze hebben dan flamingant te stemmen: dat hebben de partijbureaus onderling afgesproken. De Vlaamse politiek is een fascistisch éénpartijstelsel, aan het handje lopend van Voka. Opvallend is de bijna afwezigheid van principële kritiek tegen het fascisme van Bart De Wever en N-VA: als er al opmerkingen komen, zijn ze "gradueel" of "tactisch".

De afbouw van de particratie en van de partijtucht, en het herstel van het schrijnende democratisch deficit, zijn noodzakelijke voorwaarden voor communautaire vrede.

Tegen deze misantrope krachten in, is een traditie van humanisme en anti-flamingante dissidentie nodig, een humanistisch Belgicisme, een engagement om onze toekomst leefbaar te houden, en te verbeteren naar een samenleving waar mensen zich als mensen kunnen ontplooien.

Zoals bij elk fundamentalistisch regime, zal op de flamingante kruistocht tegen "De Walen", een interne kruistocht tegen "het on-Vlaamse" volgen. Men merkt het reeds in het verlangen naar een anti-syndicaal-rechts-economisch programma, in de "interne staatshervorming", en in een erfgoed- en cultuurpolitiek die louter op de Vlaamse identiteit gericht zijn.

Kortom, de Vlaamse-nationale agenda is een agenda van afstoting, isolatie en repressie, en daarom: vervoeg het Belgicisme, "join the club" van dissidentie en verzet tegen het flamingant integrisme van de Vlaamse Regering, werk mee aan een Belgische leefbare toekomst.

4 augustus 2010

BELGIË MET Z'N VIEREN

Onder de titel "België met z'n vieren" presenteer ik hier een concept in een dubbele betekenis. Allereerst met betrekking tot de regeringsvorming van Elio Di Rupo.

Deze week werd voor de Vlaamse "politieke deskundigen" duidelijk wat ieder ernstig denkend waarnemer al lang weet: dat met N-VA geen communautair akkoord te sluiten, en nog minder een federale regering te vormen valt.

Ik wil dan ook een ondubbelzinnig pleidooi houden voor een regeringsvorming met uitsluiting van N-VA. Separatisten of Vlaams-nationalisten hebben geen plaats binnen het federale bestuursniveau, en behoren geen federale mandaten uit te oefenen. Van wie een federaal mandaat beoogt, kan op z'n minst verwacht worden pro-Belgisch te zijn.

Hoe kan deze uitsluiting van N-VA uit de regeringsvorming gerealiseerd worden ?

De partijen die nu deelnemen aan de regeringsonderhandelingen dienen daartoe een veto uit te spreken tegen de aanwezigheid van een separatistische partij, in casu N-VA, aan de onderhandelingstafel voor een federale regering.

Het huidige project van "Nationale Verdeeldheid" N-VA/PS kan dan vervangen worden door een project van "Nationale Eenheid" met de vier gangbare politieke formaties: liberalen, christen-democraten, socialisten en groenen. "België met z'n vieren" dus. Die heeft een meerderheid aan Vlaamse en Franstalige kant, en een globale tweederde-meerderheid van 109 zetels, ruim voldoende voor een staatshervorming.

Daartoe is echter nodig dat, in tegenstelling tot de actuele toestand, CD&V, open-VLD en Sp.a pro-Belgische onderhandelaars afvaardigen en de Vlaams-nationalisten in hun rangen thuis laten. De drie gangbare Vlaamse partijen zijn ook te zeer besmet met een flamigante tunnelvisie, en zijn aan bezinning toe. In het bijzonder bij open-VLD is het nodig een voorzitter te kiezen die de mentale meerderjarigheid reeds bereikt heeft, wat nu niet het geval is.

Eveneens de laatste weken werd duidelijk dat het concept "federalisme met vier", het "fédéralisme à quatre" als idee terrein wint, en dat is goed: het is niet al kommer en kwel in de Belgische politiek. Het verheugt me bijzonder, omdat ik zulk een denkpiste reeds opperde in 2007.

Hier vindt u een samenvatting in pdf, net iets te uitgebreid voor een blog-post, van mijn voorstel voor een "België met z'n vieren", voor wat ik noem "Humanistisch Eénheidsfederalisme met vier Regio's", voor een "fédéralisme à quatre".

Ik heb voor dit "humanistisch federalisme met vier" ook een logo ontworpen. Aangezien ik zowel afstand neem van het monarchistisch unitarisme als van het bekrompen Vlaams-nationalisme, koos ik voor een Belgische driekleur met een vredesduif als symbool voor communautaire vrede. De tekening is geïnspireerd door de vredesduif van Réné Magritte:
















Een duurzame (communautaire) vrede voor België, zodat we ons met echte problemen kunnen bezig houden, is dat niet wat we allen wensen ?



31 juli 2010

ELIO 1: HET REGENT LEUGENS, ZONDER OPKLARINGEN

In het Latijn (de allernieuwste versie van flamingant snobisme) betekent "N-VA" volgens haar voorzitter "Nil-Volentibus Arduum", te vertalen als "Triumph des Willens". Daarmee geeft Bart De Wever uitdrukking aan zijn affectie met al wat uit Beieren komt.

In werkelijkheid is het succes van N-VA eerder een "triomf van stompzinnigheid", een succes dat voor een belangrijk deel de schuld is van Sp.a . Het is immers de Sp.a die erin toestemde met N-VA een Vlaamse coalitie te vormen, en die daardoor aan alle flaminganten het signaal gaf dat N-VA "the place to be" was.

"Het gewicht zal bij de deelstaten komen te liggen", dwz op gewone vraag van de flamingant Bart De Wever, gaat de wallingant Elio Di Rupo voluit voor confederalisme. Elio Di Rupo verkiest ondubbelzinnig het "separatisme-voor-hypocrieten" wat ten gronde betekent dat hij het (eenheids)federalisme volledig laat vallen, en daarmee ook de Belgen. Welk verzoenend element kan daaruit blijken? Elio Di Rupo kiest duidelijk de kant van de Vlaams-fascisten.

Men spreekt over "onderhandelingen" ? Maar die vinden helemaal niet plaats. Wat we wel zien, is een troep flaminganten die Belgische medeburgers het mes op de keel zetten, en hen willen doen kiezen tussen tussen confederalisme en separatisme, wat in de feiten de keuze is tussen separatisme en separatisme. Wat de flaminganten willen, heeft met onderhandelen niets te zien, maar is louter "eisen doordrukken", veranderen om te veranderen, "als het maar Vlaamser is", uiteindelijk om de flamingante economische elite nog rijker te maken dan ze al is. Het behagen van de VOKA-fascisten heet dan "sociale staatshervorming".

Uitgaande van de timing vermeld in de voorbereiding van de Vlaamse "interne staatshervorming", begint het hele spel binnen 30 jaar opnieuw. We zijn nu inderdaad 30 jaar na 1980. Zeggen dat confederalisme een manier is om België te bewaren, is dus flauwe kul. Confederalisme is separatisme.

Kortom, als er één wezenskenmerk is van de flamingante onderhandelaars voor een nationaal-socialistische regering "ELIO I", dan is het hun leugenachtigheid. En Elio Di Rupo zelf, blijkt liegen een strategie te vinden die goed bij hem past.

Ik zet hier enkele andere flamingant-wallingante "ELIO1-leugens" op een rijtje:

  • "Communautair blijft het water tussen Vlamingen en Franstaligen heel diep". Het conflict ligt niet tussen Vlamingen en Franstaligen, maar tussen Federalen en Confederalen, net zoals in de Amerikaanse secessie-conflicten die ook begonnen met eindeloze debatten welke uiteindelijk uitmondden in een burgeroorlog.
  • "Veel positieve reacties". Jan Peumans kreeg grondige en uitgebreide Nederlandstalige kritiek op zijn 11-juli-gelul, maar wist zelf te vermelden dat hij "veel positieve reacties" kreeg uit Waalse hoek: van een tunnel-mentaliteit gesproken.
  • "Grondwettelijk recht". Op één of andere maner blijft de N-VA-leugen bij uitstek, nl dat het Grondwettelijk Hof tot een splitsing van BHV bevolen zou hebben, het goed doen.
  • "Overheid optimaliseren". Wie de overheid wil optimaliseren kan doortoe niet één maar meerdere middelen aanwenden zoals hervorming, regionalisering en herfederalisering.
  • "Democratisch gelegetimeerd". Door de particratie is het voor de burgers onmogelijk om zich uit te spreken tegen de fantasiekes van een partijbureau.
  • "Confederalisme is een expressie van subsidiariteit". Het doel van confederalisme door staatshervorming , federaal en intern, is de creatie van een strek gecentraliseerde (deel)staat: dat staat haaks op het principe van de subsidiariteit.
  • "Rood-oranje-plus". Betekent in de feiten "N-VA/PS-plus", dwz een regering van nationaal-socialisten, met wat toevoegingen.
  • "Vlaams-nationale evolutie". Om het even: het doel van N-VA is en blijft de vernietiging van België, en daarom hoort die partij niet thuis in een federale regering: een regering zonder N-VA is ook mogelijk.
Het is duidelijk: voor Nederlandstalige Belgen staat er veel op het spel, want hen wacht de almacht van Vlaanderen-fascistenland. In het "scenario-Elio 1", worden de Belgen "migrant in eigen land", apatriden die dag in dag uit met Vlaams-fascisten geconfronteerd worden. Aantrekkelijk is anders, doch…

"Horum omnium fortissimi sunt Belgae (I,1)… At hostes, etiam in extrema spe salutis, tantam virtutem praestiterunt ut, cum primi eorum cecidissent, proximi iacentibus insisterent atque ex eorum corporibus pugnarent, his deiectis et coacervatis cadaveribus qui superessent ut ex tumulo tela in nostros coicerent et pila intercepta remitterent…(II,27)"

...de flamingante snobs zullen het wel begrijpen.

20 juli 2010

"BELGICIST" IS EEN LEUK WOORD

Van de schrijver en diplomaat Romain Gary komt de schitterende uitspraak "Le patriottisme, c'est l'amour des siens. Le nationalisme, c'est la haine des autres". De "nieuwe zakelijkheid" van Kris Peeters bijvoorbeeld, is nationalistisch in deze zin omwille van de afkeer voor het on-Vlaamse die erin verborgen zit. Wanneer men beweert dat de overheid alleen optimaliseerbaar is door regionaliseren van bevoegdheden, en dus niet door het herfederaliseren ervan, verkondigt men een stelling die alleen motiveerbaar is vanuit één of andere vorm van "Walen-haat".

In scherp contrast met het negativisme van de Vlaamse Beweging staat de waardigheid van het belgicisme. Die waardigheid is historisch en moreel.

Immers, volgens de huidige wetenschappelijke antropologie is de mensheid ontstaan door migraties. Dat geldt voor alle gebieden ter wereld, en dus ook voor onze streken. Allereerst denk ik aan Oost-West migraties, die stopten bij de Noordzee. De West-Europese Noord-Zuid en Zuid-Noord migraties kwamen in onze streken samen, misschien omwille van de nabijheid van de Britse eilanden, of om andere redenen. Door dit samenspel werd onze Belgische regio één van de centra van het Europese continent, een regio met een Keltisch-Germaanse mengcultuur. Later, tijdens de Romeinse verovering van Gallië was de slag aan de Samber één van de meest betekenisvolle. De antieke Romeinen spraken van de Belgae bij wijze van verzamelnaam voor de stammen die hier leefden, en creëerden zo de Romeinse provincie Belgica.

Binnen die Romeinse provincie Belgica verleende keizer Julianus in de loop van de vierde eeuw enige vorm van autonomie aan binnengevallen Salische Franken, Germaanse zeepiraten die het land teisterden nadat ze zuidelijk gedreven werden. Hij hoopte hen daarmee tot bedaren te brengen. Ook, aan de Noordzeekust bevonden zich enkele vissersdorpen in de polders, die men "Flamis", dwz "Vlaams" noemde. Opmerkelijk toch: volgens de Salische wet bestond iemand alleen als lid van een familie, als individu was hij waardeloos. De Franken bekeerden zich in de vijfde eeuw onder dwang van hun leiders tot het Rooms-Katholicisme, dit in tegenstelling tot Gallo-Romeinse christenen die veeleer Ariaans waren. Bij de "grote Germaanse invasie" in de Gallo-Romeinse gebieden, losten de kleine groepen Frankische stammen zich op in de Latijnse cultuur. Zij aanvaarden het plaatselijk Latijn als officiële taal: het Fran(k)s. Het noorden van de provincie Belgica werd een overgangsgebied.

Daarmee lagen historische krijtlijnen vast, die sindsdien zo goed als onveranderd bleven, en zich steeds opnieuw bevestigden: België als multi-etnische kern van drie migratierichtingen, een belangrijk centrum waar steeds opnieuw geschiedenis werd geschreven, een regio met het Noorden als overgangsgebied tussen een Germaanse en een Latijnse cultuur, waarin tevens een nauwe orthodoxe band met het Vaticaan ontstond.

Tijdens de vroege middeleeuwen haalde de Oost-West-indeling een hele tijd de bovenhand, maar langzaam tekenden zich de grenzen van de vroegere provincie Belgica weer af. Tijdens de godsdienstoorlogen verschoof de frontlijn in het conflict tussen katholieken en protestanten eerst zuidelijk tot in het midden van ons land, om daarna weer helemaal aan het Noorden, tot bij de oorspronkelijke Romeinse staatsgrens aan de Rijn, komen te liggen. Uiteindelijk hadden de Zuidelijke Oostenrijkse Nederlanden een grens die niet veel verschilde van die van het huidige België.

Na de slag van Waterloo, alweer niet toevallig in België, herorganiseerde Klemens von Metternich Europa volgens reactionaire principes. Willem I was zijn plaatselijke marionet, en moest als "koning" de door de Heilige Alliantie nieuw uitgevonden "Verenigde Nederlanden" besturen, dit alles om de progressieve geesten binnen Europa in toom te houden. Rond de jaren dertig van de negentiende eeuw braken tegen die ultra-conservatieve Europese orde in verschillende gebieden opstanden uit. Die waren succesvol, niet in het minst omdat verschillende Europese grootmachten tevens problemen hadden met emancipatorische krachten in hun kolonies. De Belgische Revolutie van 1830 maakte deel uit van deze burgerbeweging tegen de reactionaire Europese machten.

Een progressief, liberaal België was echter onaanvaardbaar voor Europa, en daarom moest de kersverse Belgische regering het toezicht van een koningshuis aanvaarden: dat was de prijs voor de onafhankelijkheid. Tot aan de koningskwestie met Leopold III, is ons koningshuis zonder twijfel blijven dromen van een restauratie van het Ancien Regime, en heeft het actief deelgenomen aan klerikale kruistochten tegen het liberalisme.

De koningskwestie toonde het duidelijk: het koningshuis is België niet. De soevereiniteit van België ligt bij de burgers. Met andere woorden: ons koningshuis is slechts één element uit de geschiedenis van België.

Een element, maar wel een belangrijk element. Democratie draait immers niet alleen om de "volkswil", maar ook om evenwicht van machten. Een moderne monarchie, waarbij de Koning als instituut, en als mens, zijn plaats kent in een democratische rechtstaat, en die daarin een humanitaire, positieve en stabiliserende rol kan spelen, is ver te verkiezen boven een inhoudsloze protocollaire invulling van de rol van de Koning.

Om dezelfde reden is de afschaffing van de senaat een slecht idee: wat we kunnen missen is een particratische "Dictatuur van de Eerste Minister". Het is een evidentie dat eveneens een invulling van de voorzitters van Kamer en Senaat door politici die zulke verantwoordelijkheid waard en waardig zijn, meer dan noodzakelijk is: een Vlaams-nationaal fascist hoort niet thuis in een belangrijke federale functie.

Bovendien is het duidelijk dat de begrippen "democratie" en "republiek" geen synoniemen zijn. Een republikeinse ordening geeft geen garanties over de aanwezigheid van een democratische cultuur. Dat geldt in het bijzonder wanneer we het huidige België vergelijken met de utopische separatistische tekentafelplannen voor een strak geleide deelstaat, met slechts één particratische macht, zonder stabiliserende evenwichten, louter drijvend op een manipuleerbare en mistige "volkswil", al dan niet vertolkt door een "sterke leider".

Voor zulk een repressief regime pas ik kordaat, of, anders gezegd: liever een evenwichtige Belgische parlementaire monarchie dan een extremistische Vlaams-fascistische republiek, die een gekunstelde a priori-identiteit oplegt waardoor het groeien van mensen onmogelijk wordt. België laten verdampen in een totalitair Europa, gedreven door een nostalgisch verlangen naar een 21ste eeuwse restauratie van het Heilige Roomse Rijk, is al evenmin een optie.

Als belgicist kies ik voor de eeuwenoude continuïteit van onze geschiedenis, voor de emancipatorische waarden van 1830 en hun voortdurende actualisering, voor de liberale en de humanistische waarden die me dierbaar zijn.

Daarvoor kiezen, is kiezen voor waardigheid: "belgicist" is een leuk woord.

17 juli 2010

ELIO DE LANDVERRADER

Het strikske van Mons, Elio Di Rupo, is druk bezig te studeren voor landverrader. Hij volgt een cursus, "Amnestie: maak van oorlogsmisdadigers heiligen", als bijzonder vak binnen een algemene Vlaams-nationale inburgeringscursus van de N-VA.

Het is in het bijzonder de "smeerlap der smeerlappen" van de Sp.a, Steve Stevaert, die aandringt op amnestie, hierin aangemoedigd door iemand die wegrationaliseren van kritiek tot zijn beroep heeft gemaakt (en zo perfect past bij het irrationalisme van N-VA) en ook door iemand die de zaligverklaring van de oorlogspaus verdedigde. Inderdaad, Steve Stevaert, de eeuwige incarnatie van de intellectuele valsheid, ligt aan de basis van het huidige collaborateursprofiel van de Sp.a. Die partij collaboreert reeds lang met het over-consumerende hyper-kapitalisme, daarna ook met het Vlaams-nationalisme, met het moslim-fundamentalisme, en nu dus ook met oorlogsmisdadigers.

Oorlogs-misdadigers. De personen voor wie nu amnestie wordt gevraagd, waren inderdaad geen koorknapen, men raadplege de lijst hier.

De stelling dat het tot nog toe uitblijven van amnestie voor oorlogsmisdadigers aan de basis ligt van de flamingante identiteitskramp, getuigt van een vrijwel compleet gebrek aan politiek-historische kennis en inzicht. Flaminganten waren al fanatiek aan het vendelzwaaien, lang voor 1940. De historische wortels ervan liggen bij rancuneus orangisme, en het reactionair ultramontanisme van bv Guido Gezelle en Cyriel Verschaeve. Bovendien bestaan nationalistische identiteitskrampen niet alleen in België, en kunnen zij ten dele verklaard worden als een reactie op de globalisering van de 21ste eeuw, en wordt, paradoxaal, het hedendaagse nationalisme aangemoedigd door de Europese eenmaking.

Amnestie met het oog op het milderen van flamingantisme, is volslagen onzin. En zelfs als het daaraan kon bijdragen, dan nog zou het moreel verwerpelijk zijn.

De vraag is of Elio Di Rupo verder wil met de vorming van een regering van Nationaal-Socialisten, NVA-PS, of dat hij zich eerder wil toeleggen op een regering die de rechtstaat respecteert. Als Elio Di Rupo, de toekomstige "Premier De Rien" (welke federale bevoegdheden zal hij nog superviseren ?) , een regering van landverraders, een "Gouvernement de Salauds", wil formeren, een regering waar we elke morgen bij het tandenpoetsen kunnen op spuwen, dat hij maar doet.

Zijn project zal niet het onze zijn.

Post Scriptum: (1) In een reactie laat Elio Di Rupo weten dat een uitgewerkte amnestieregeling niet tot de regeringsonderhandelingen behoort. Zijn prioriteit ligt bij het institutionele en het economische. Hij is gevoelig voor het maatschappelijk debat.

Dit antwoord voldoet niet: "niet" betekent hier "nog niet". In deze is ook geen debat mogelijk: wie kiest voor amnestie, kiest de kant van de collaboratie. Ook weinig geruststellend is dat Elio Di Rupo geen enkele persoonlijke band heeft met het België van WOII , en het conflict als een onbetrokken buitenstaander overschouwt. Om nog maar te zwijgen over de suggestie om te goochelen met namen.

De hier gemaakte opmerkingen blijven dus onverkort geldig: "geen amnestie" zou voor elke democraat een evidentie moeten zijn.

(2) In een lezerscommentaar van een krant-online vroeg iemand zich af waarom een "belgicistische barones" (Hilde Kieboom) dit "historische amnestie" voorstel deed. Albert II vermeldt ter gelegenheid van de Nationale Feestdag van 2010: "Pijnlijke kwesties die verdeeldheid zaaiden dienen beslecht". Het meer dan bedenkelijke oorlogsverleden van PIUS XII en evenzeer dat van Leopold III, zal daar wel niet vreemd aan zijn. Het koningshuis en het Vlaams-Nationalisme: "één strijd voor amnestie"... ?

12 juli 2010

11-JULI GELUL

(Hiernaast: Jan Peumans, opper-Vlaming, lult uit z'n nek te Brussel op 11 juli 2010 - foto hln.be)




Zondag 11 juli 2010, Vlaanderen-fascistenland viert feest, dwz die enkelingen toch die menen dat ze iedereen zijn. Jan Peumans, opper-Vlaming bij uitstek, had daartoe een Vlaanderen-Vlagt-briefje meegebracht naar het stadhuis van Brussel. Hij mocht er die voorlezen aan zijn verzamelde mede-flaminganten. Jan Peumans onthulde daarbij een nieuw Vlaemsch logo, "de wimpel met het symbool waar we voor staan, de stempel die zegt wie we zijn".

Wel goed, nu gaan we het eindelijk weten en leren kennen, uit de mond van het opperhoofd zelve: de essentie, de kern van de "Echte Vlaming". Dacht ik toch…

Maar wat blijkt:

"Wij in Vlaanderen…(…)…hebben een gebrek aan identiteit" .

Immers, taal als bindmiddel vindt Jan Peumans blijkbaar ietwat archaïsch. Geloof en geschiedenis zijn het ook niet echt, ook niet de aanbidding van een voetbalploeg. Wat dan wel? Men zal het in de tekst van Jan Peumans niet vinden.

Maar "de Vlaming" heeft van wat-Jan-Peumans-niet-weet, veel te weinig. Dat weet Jan Peumans wel, en zelfs heel erg stellig. Het besef van de (niet ingevulde) identiteit is voor hem "onvoldoende doorgedrongen om de gehele bevolking te overtuigen". En, niet toevallig volgt dan:

"Het belang van de media voor de identiteitsvorming kan trouwens nauwelijks worden overschat."

Eigenlijk gaat het hier om een bekentenis zonder voorgaande met betrekking tot "schuld aan propaganda". Het was ons al "niet ontgaan": zowel op VRT als op VTM is het al Vlaanderen dat de klok slaat, wordt Vlaanderen Vlagt uitvoerig in beeld gebracht, wordt even stilgehouden bij de tonen van "De Vlaamse Leeuw". Niet echt verbazend: de eigenaars van VRT en VTM zijn lid van VOKA.

Toch straf dat Jan Peumans de essentie van de "Echte Vlaming" nog steeds niet kent. Want, naar eigen zeggen, "putten volkeren en naties uit hun identiteitsbesef het recht op eigen politieke structuren." Welk orakel verkondigt eigenlijk deze "eeuwige waarheid" ?

Dus: een kleine minderheid van flaminganten wil door middel van mediamanipulatie aan de bevolking een identiteit aanpraten, die ze overigens zelf niet kan invullen op het logo na, op basis van welke ze dan voor "Wij, Vlamingen" "rechtmatige eisen" stellen ? U begrijpt het: het Vlaams-nationalisme is een spontane volksbeweging, echt "grass-roots"…

Opgepast nu, de inquisitie van Vlaanderen-fascistenland, de instantie die waakt over "scheve voeten zetten" en "varkens die schijten waar ze eten", heeft vastgesteld dat:

"Het bovendien nog steeds bon ton is in een aantal artistieke en intellectuele kringen om dat Vlaamse identiteitsgevoelen te minimaliseren, ja zelfs te ontkennen. (…) En in die milieus heeft er zich een nieuwe vorm van belgitude ontwikkeld. België wordt verheerlijkt wegens het gebrek aan identiteit"

Stel je voor! Belgitude! Let op de woordkeuze: "een aantal", dwz de gedegenereerde, er zijn ook de "brave intellectuele middens", in Leuven en Antwerpen bv. Maar hoe rijmt Jan Peumans "nog steeds" met "nieuwe vorm van belgitude"? Hoe kan "iets nieuws" er "nog steeds" zijn ? En "die milieus" zijn blijkbaar Nederlandstalig, maar zijn ze ook "Vlaams" ? En hoe past die nieuwe Nederlandstalige belgitude binnen "Wij, Vlamingen" ? Ach ja, dat zijn "geografische Vlamingen", … .

Naast de Catalanen heeft Jan Peumans nog vrienden, zelfs in België. Zij heten "wallinganten", voor het gemak op 11 juli "Walen" genoemd. Onder het motto "Separatisten aller landen, verenigt u", verstaan ze elkaar goed. Vandaar het aanbod voor een "samenlevingscontract".

Zijn er dan plots ook geen Franstalige Belgen meer ? Brusselaars ? Ach, ach, alleen debielen bewonderen het gewouwel van Jan Peumans.

Tenslotte, België, ocharme, zou volgens Jan Peumans als enige Europese lidstaat geen identiteit hebben.

Nochtans: het multi-etnische, behoort tot de essentie van België, evenals de waarden van de Belgische Revolutie, gericht tegen het toenmalige Europa van Klemens von Metternich. Dat is identiteit, en wel concreet ingevuld.

Post-Scriptum, (na de reacties van N-VA op protest vanuit de Nederlandstalige politiek en publieke opinie) Op de blog van Kris Van Dijck "KRIS KRAS" staat een zinnetje dat ontbreekt op de tekst die hij plaatste op de N-VA-site, nl:

"Wat had men gedacht? Dat de N-VA haar hele geloof over boord zou gooien? Kom nou."

En wij die dachten dat N-VA een politieke formatie was, maar neen, het blijkt een religieuze sekte. Bovendien vindt Kris Van Dijck naar eigen zeggen steun bij een N-VA wetstraatzeiker van de VRT. Tja, quod erat demonstrandum...

Jan Peumans zelf, die vindt dat een speech alleen goed is als er veel reactie op komt: kwestie van zoveel mogelijk flauwe kul bij elkaar te smossen, tot niemand het nog kan aanhoren. "Kritisch zijn", noemt Kris Van Dijck dat. Hoe dan dan ook: als het de bedoeling was te zeveren en te lullen ter ere van het Vlaams-fascistenfeest, dan is Jan Peumans daar zeer goed in geslaagd.



2 juli 2010

VLAANDEREN-FASCISTENLAND: "SCHOON § PROPER"

De zomer verwarmt het land, telkens een aanleiding tot strandplezier. Zulks hoort bij de vaste vakantierituelen, men kan zich haast niet veel meer onschuldigs voorstellen dan wat zonnen en pétanquen op "de plage".

Te snel gedacht blijkbaar, getuige een stukje van Steven De Foer. Eerste dacht ik dat het om een betuttelende karikatuur ging, afkomstig van een manifest zieke en neurotische ziel, die van Steven de Foer dus, maar neen, zelfs dat is niet volledig waar. Ook op HLN-online verschenen kort na het artikel in De Standaard "Tips voor een aangename strandervaring", weze het minder grotesk, maar niet minder "shit".

"Gedraag u een beetje op het strand, tien tips voor een minimum fatsoen" van Steven De Foer kan best de geschiedenis ingaan als schoolvoorbeeld van fascistische esthetiek, in navolging van de films van Leni Riefenstahl, of van de vooroorlogse Italiaanse mode. De laatste jaren bestaat er meer aandacht voor het culturele gelaat van het alledaagse van het fascisme als "cultus van schoon&proper". Zo schreef Susan Sontag reeds in 1974 met "Fascinating Fascism" een schitterende kritiek van foto's van Reni Liefenstahl, maar recenter verschijnen er meer werken over de esthetiek van het fascisme: "Fashion under Fascism" of "Italian Fascism and the Female body". Naast het politiek systeem van Vlaanderen-fascistenland, is de strandethiek van Steven De Foer een prima instap in de cultuur van de Vlaams-fascistische psyche.















Men zou denken dat zwerfvuil een topic zou zijn voor "strand-ethiek", maar neen. Na vernomen te hebben dat de speedo-zwembroek echt niet kan, noch wansmakelijke kleding, en zeker niet het mogelijk sletterig gedrag van jonge meisjes, trekt Steven De Foer van leer tegen de monokini, met als handpop een bejaarde Brusselse die "met een scherpe tong formuleert wat velen denken":

"Ik ben blij dat de monokini op zijn retour is. Ik heb nooit iets gehad tegen mooie jonge blote borstjes. Ik begrijp dat mannen dat mooi vinden. Maar nu zie je het alleen nog bij vrouwen van boven de veertig, uitgerekend die categorie die dat beter zou laten. Spijtig dat er geen wetten mogelijk zijn in dit land die een leeftijdgrens op blote borsten plakken. Discriminatie? Slimme mensen mogen naar de universiteit en domme niet, is dat óók discriminatie?"

Verder: geen hond, geen bloot bovenlijf op de dijk, geen muziek noch strandanimatie, geen seks, en blijf weg uit Bredene:

"Naaktstranden zouden in theorie aantrekkelijk kunnen zijn als ze vol lagen met bloedmooie jonge mensen. Die komen daar zelden. Wat we daar zagen, was esthetisch niet verantwoord: een man van vijftig die op zijn rug op het strand ligt, terwijl de zonnestralen ongenadig op die roodverbrande garnaal ten zuiden van zijn bierbuik brandt, dat is niet aantrekkelijk. Naturisten moeten vooral hun ding blijven doen daar in Bredene, voor hun vrijheidsgevoelen of hun voorliefde voor een gebruinde kont. Maar voor alle anderen één advies: hou een broek aan. Zo bent u echt mooier."

Ziezo, nu bent u ook "mee". Ook op HLN-online dus de strandtips, met volgende lezers-bedenking:

"Sorry hoor, maar honden op het strand vind ik vies en zeker als ze nat zijn. En de meeste baasje ruimen de drollen niet op. Laatst liet een baasje zijn hond gewoon plassen tegen onze cabine. We zaten er niet voor, maar kwamen er net aan. 't Was zijn beste dag niet. Sommige toeristen hebben echt geen manieren!!""

Wat verder rondsurfend op de golven van de cultuur van "De Echte Vlaming", kom ik bij een artikel welk leert over mogelijke samenwerking tussen LDD en Groen! in het Vlaams Parlement. Het lokt volgend commentaar uit:

"Wanneer gaan de groene het begrijpen? De mensen willen geen groen maar mooie steden, brede autostrades, en geen wegblokkades die ons verhinderen om op een normale manier naar het werk te rijden. Leeggangers hebben daar natuurlijk geen behoefte aan, die vreten uit een of andere gemeenschapskas zonder de handen uit de mouwen te steken. Maar die tijd is voorbij. Gedaan met gazon en boomschors te aanbidden: werken zult gij!"

Een tijdje geleden stond de intieme mode van de "naakte poes" vooraan, met name naar aanleiding van een artikel in Vogue. Daarin had een "dik" model met maat 38 (!) het gedurfd te pleiten voor de terugkeer van schaamhaar, en sterker: er stonden zo waar foto's bij. HLN maakte er melding van, met een golf van commentaren tot gevolg, de ene al degoutanter dan de andere:
  • Een lijntje is mooi een struikgewas is gewoon lelijk en vies al blijft er in hangen is gewoon voor luie mensen die waarschijnlijk ook okselhaar en behaarde benen hebben is gewoon voor apen niet voor mensen
  • Als vrouw zijnde vind ik dit zelf super lelijk! Een lijntje en trimmen is super mooi, dit "model" doet mij denken aan Ma Flodder en dat is nu echt de laatste die ik naakt in mijn Vogue wil zien staan!!! . btw: mannen met volle haarbos onderaan moeten bij mij ook niet zijn, iedereen gelijk: werken aan je figuur en je haren (waar op je lichaam ze ook staan! )
  • Het schaamhaar afscheren is hygiënischer vind ik persoonlijk, en een klein bosje vind ik ook niet mis. Maar bij haar is het wel erg veel :p.. Nuja, het is een mooie dame met mooie rondingen! Een voorbeeld voor de mode industrie :)
  • Ronduit lelijk die dikke haarbos vanonder! Liever een perfect getrimd poezeke. Ik ben alvast geen voorstander.
  • Piuuuuuk, das geen schaamhaar, dat is precies een platgereden kat. Gatver.
  • Dat is al geen schaamhaar meer!!! das een echte coco's mat!!! of het kapsel van de jacksons 5!!!geef mij dan maar een schuifmuis. ;-)
  • Dàt is wel een afknapper van formaat : zo'n oerbos daar beneden hoeft voor mij ècht niet ! geef mij maar een lekker verzorgd en getrimd speeltuintje !
  • Vrouwen met rondingen JA, vrouwen met een half oerwoud vanonder NEE
  • Yecch,als je die in bed krijgt moet je dan zelf voor de gps zorgen?
Even terugblikken, wat zijn de woorden waarmee "De Vlaming" een negatieve waardering uitdrukt ?

Gedraag je een beetje , op zijn retour, die dat beter zou laten, zo bent u echt mooier, esthetisch niet verantwoord , niet aantrekkelijk, hun ding blijven doen , roodverbrande garnaal, vind ik vies en zeker als ze nat zijn, echt geen manieren , geen groen, gedaan met gazon en boomschors te aanbidden , leeggangers, werken zult gij!, gewoon lelijk en vies, voor luie mensen, voor apen niet voor mensen, super lelijk! , maar bij haar is het wel erg veel, moeten bij mij ook niet zijn , ronduit lelijk, precies een platgereden kat, das een echte coco's mat, een half oerwoud vanonder, moet je dan zelf voor de gps zorgen,…

En positieve waardering klinkt als:

Mooie jonge blote borstjes, bloedmooie jonge mensen, mooie steden, brede autostrades, de handen uit de mouwen te steken, super mooi, hygiënischer, niet mis, lekker verzorgd en getrimd, een schuifmuis, …













Ook in formulering wordt er een wedstrijd gehouden om de meest kleinerende en misprijzende zinnen te bouwen:
  • Wie het poesje niet scheert, is het beffen niet weerd ;)
  • Voor mij geldt (en ook bij mezelf): als er haar op staat eet ik het niet.
Vlaanderen-fascistenland, schoon en proper, onvervuild door vreemde mensen, vreemde talen, vreemde gewoonten, door de natuur zelf: wie zich daar slecht bij voelt, verhuist best naar "De Walen". Die zijn corrupt en leven in een oerbos, net iets waar De Echte Vlaming niet van wil weten: op een autostrade groeit (ook) geen gras (dat wordt immers plat gereden door wie wel werkt!)

Om te besluiten en te duiden, enkele citaten uit "Fascinating Fascism" van Susan Sontag, actueel, meer dan ooit.

"Although the Nuba are black, not Aryan, Riefenstahl's portrait of them evokes some of the larger themes of Nazi ideology: the contrast between the clean and the impure, the incorruptible and the defiled, the physical and the mental, the joyful and the critical. A principal accusation against the Jews within Nazi Germany was that they were urban, intellectual, bearers of a destructive corrupting "critical spirit."

(...)

Fascist aesthetics …flow from (and justify) a preoccupation with situations of control, submissive behavior, extravagant effort, and the endurance of pain; they endorse two seemingly opposite states, egomania and servitude. The relations of domination and enslavement take the form of a characteristic pageantry: the massing of groups of people; the turning of people into things; the multiplication or replication of things; and the grouping of people/things around an all-powerful, hypnotic leader-figure or force. The fascist dramaturgy centers on the orgiastic transactions between mighty forces and their puppets, uniformly garbed and shown in ever swelling numbers. Its choreography alternates between ceaseless motion and a congealed, static, "virile" posing. Fascist art glorifies surrender, it exalts mindlessness, it glamorizes death.

(...)

More important, it is generally thought that National Socialism stands only for brutishness and terror. But this is not true. National Socialism—more broadly, fascism—also stands for an ideal or rather ideals that are persistent today under the other banners: the ideal of life as art, the cult of beauty, the fetishism of courage, the dissolution of alienation in ecstatic feelings of community; the repudiation of the intellect; the family of man (under the parenthood of leaders). These ideals are vivid and moving to many people,…"