21 november 2009

ER IS EEN ROOS ONTSPRONGEN

De eerste president van de VSE (Verenigde Staten van Europa, alias "Europese Unie") is een katholieke Belg. De weg daar naartoe lag open na een "referendum ad infinitum" in Ierland op 2 oktober 2009, zwarte vrijdag, de triomf van manipulatie en machtsmisbruik. Aan de benoeming van Herman Van Rompuy tot president van Europa is niets verwonderlijks, het is gewoon de verderzetting van een zeer oude historische trend.

België heeft een bijzondere geografische ligging, in het centrum van Oost-West, Zuid-Noord en Noord-Zuid migraties. Ons land is letterlijk het hartje van Europa, het oog van de orkaan. De daaruit volgende connectie België – Europa begint rond 58 v.o.t, bij de "Slag aan de Samber". Toen werden de legioenen van Julius Caesar bijna gestopt door het verzet van de Nerviërs. De Eburonen zouden later onder de leiding van Ambiorix nog een poging wagen, maar uiteindelijk zwichtten ze voor Caesars wraakacties.
De ratio van het antieke Rome was burgeroorlog. Caesar kon ze niet bedwingen, zijn adoptiefzoon Octavianus wel. Die werd de eerste "Princeps" om het rijk te besturen. Maar aan het principaat kwam reeds na 200 jaar een einde, na het bewind van Marcus Aurelius, in de feiten de laatste keizer van het antieke Rome. Na zijn dood kwam het immense rijk in een waterval van burgeroorlogen en staatsgrepen terecht. Rond het jaar 300, tijdens de regeerperiode van Constantijn I, maakte de orthodox-katholieke minderheid van die burgeroorlogen gebruik om de katholieke orthodoxie tot staatsgodsdienst te laten verklaren. De moeder van Constantijn was een katholieke courtisane, wat hem inspireerde om zijn veldslagen in het teken van "Het Kruis" te plaatsen. Constantijn zelf woonde jarenlang in Trier, in de toenmalige provincie "Belgica".
Het bewind van Constantijn beëindigde de burgeroorlogen niet, maar veranderde wel de inzet. Een harde strijd woedde voortaan tussen voorstanders van het antieke Rome enerzijds, en de orthodox-katholieken anderzijds. De strijd werd militair, maar ook intellectueel gevoerd, zoals blijkt uit overblijfselen van de "Adversus Christianos" van Porphyrius (15 boeken, circa 260, welke boeken later verbrand werden in de vijfde eeuw op bevel van Theodosius), en van de "Contra Galilaeos" (362) van Flavius Claudius Julianus. Die verscheurende strijd culmineerde op 5 september 394 in de "Slag aan de Frigidus" (in het huidige Slovenië) , misschien de minst bekende maar stellig de belangrijkste veldslag uit de geschiedenis van Europa. De twee partijen waren de orthodox-katholieke Oost-Romeinen, bijgestaan door Gothen, aan de oostelijke zijde, en een alliantie van antieke Romeinen, Gallo-Romeinen en niet-katholieke christenen, die allen voor het behoud van de godsdienstvrijheid streden, aan de westelijke zijde. Eerst leken de laatsten te winnen, maar toen de wind keerde, zand in hun ogen blies en hun speren tegenhield, verloren ze de slag. Europa zou nooit meer hetzelfde zijn, het Romeinse Rijk verviel tot het katholiek terreurregime van Theodosius. De ideoloog ten dienste van dit terreurregime was Augustinus. Het innerlijke verzet bleef echter nog sterk, het duurde minstens tot het begin van de zesde eeuw, toen de Atheense academies van Grieks-Romeinse filosofie verboden werden.
Na de val van het West-Romeinse Rijk deed Clovis de truc van Constantijn over. Clovis kwam uit onze kempen en had een katholieke echtgenote. Ook hij werd zo geïnspireerd om zijn veldslagen in het teken van "Het Kruis" te plaatsen, en na succes, legde hij zich toe op de gedwongen kerstening van "zijn Franken".
Het Merovingische Rijk viel later uiteen, en wanneer de oprukkende islam een bedreiging begon te vormen voor het Oost-Romeinse Rijk, riep Karel De Grote zich uit tot keizer van het "Heilige Roomse en Duitse Rijk" (rond 800) . Zo had het Heilige Roomse Rijk opnieuw twee keizers, een westelijke en een oostelijke. Karel De Grote was afkomstig van Herstal.
De kruistochten brachten het katholieke Westen weer in contact met de Grieks-Romeinse filosofie. Nadat de renaissance en het daarbij horende humanistische katholicisme op een mislukking uitliepen, en na de val van het Oost-Romeinse Rijk ("Constantinopel") in de 15 de eeuw, voelde de Mechels-Habsburgse Karel V zich geroepen om het Heilige Roomse Rijk nieuw leven in te blazen. Hij bleef nu immers als enige over. Jammer genoeg voor hem had Luther ondertussen Augustinus herontdekt, en startte hij een nieuw katholicisme, het "echte", in tegenstelling tot het "valse van Rome". De daaruit volgende godsdienstoorlogen vernietigden het rijk van Karel V, nog van voor het definitief gevormd werd.
De Franse Revolutie bracht de oplossing voor de aanhoudende godsdienstoorlogen door het formuleren van mensenrechten. Napoleon verwees in Austerlitz het Heilige Roomse Rijk en de Habsburgse hegemonie naar de geschiedenisboeken. Vorig jaar nog liepen niet voor niets Habsburgse nazaten in Mechelen, ter gelegenheid van een huwelijk, met Napoleontische kant te paraderen. In het Belgische Waterloo, kwam een definitief einde aan Napoleons bewind. De Heilige Alliantie van Clemens von Metternich, die een tijd in Brussel woonde, moest een nieuwe basis leveren voor een herkerstend Europa, waarvoor Oostenrijk-Hongarije als mini-Europa model moest staan.
Nadat Oostenrijk-Hongarije zijn einde vond onder meer in de IJzervlakte, begonnen de exponenten van de katholieke adel onder impuls van Richard Coudenhove-Kalergi onmiddellijk aan een nieuwe reconstructie van het Heilige Roomse Rijk: Pan-Europa . De fakkel van het pan-europese project wordt tot op vandaag gedragen door Otto von Habsburg. Niet politiek op zich, maar wel het manipuleren van de Europese politiek, is hun kernactiviteit.
De maiden-speech van Herman Van Rompuy, over een diversiteit van naties (of volkeren ?), die naar gemeenschappelijk doel of bestemming streven, past perfect in de pan-europese agenda van Otto von Habsburg. De burger telt niet mee, Europa is "politique politicienne". Wat is overigens deze gemeenschappelijke bestemming: het Laatste Oordeel ? In dat geval zouden de Euro-nationalisten kunnen overwegen om als "volkslied" de "Ode aan de Vreugde" van de (Mechelse) Ludwig Von Beethoven te vervangen door het "Dies Irae" uit het Requiem van de Italiaanse Verdi.
De zogenaamde vrede binnen de Europa is geen verdienste maar niet meer dan het logisch historisch gevolg van de dekolonisatie, waardoor Europa tegenover de rest van de wereld kwam te staan. Anderzijds heeft de Europese Unie vele gedrochten gebaard: onderscheid op basis van leeftijd bestempelen als discriminatie (en "minderjarigheid" dan?) , gezondheidsfascisme, seksuele kneuterigheid, intellectuele valsheid, interculturele monocultuur, communitarisme en euro-nationalisme. Na de eenheidsmunt of de eenheidsnummerplaat, komt er straks wellicht nog een eigen "eenheidsleger" voor de "Verenigde Staten van Europa".
De VSE of "Europese Unie", glijdt beetje bij beetje af naar een zoveelste reconstructie van "Het Heilige Roomse Rijk", naar een verstikkende dwangsamenleving. De geschiedenis leert dat het nieuwe monster relatief snel zal desintegreren, jammer genoeg op gewelddadige wijze. Vervreemding is ook in deze het efficiëntste wapen tegen het rijzende Euro-nationalisme. "L'Europe, c'est les Autres".
Er is een roos ontsprongen,… . Herman Van Rompuy is duidelijk gelukkig in en met zijn nieuwe functie. Het weze hem gegund, de man verdient respect. Maar de toekomst van de menselijkheid is aan anti-Europese burgerlijke herorganisatie in humanistische genootschappen.

23 september 2009

SAMEN VOOR DE LEKENSTAAT

Als reactie op de bevestiging van de neutraliteitseis, alias "hoofddoekenverbod", heeft een allegaartje van moslimintegristen en Al Qaida-neukers het FISO (Forum van Islamitische Organisaties) opgericht, die allen de jihad ertegen willen voeren. In hun klacht bij de Raad van State beroepen ze zich op het "actief pluralisme" als "Belgische traditie".

Niet is grotesker. Allereerst vormt de lekenstaat met liberale burgerrechten de historisch-ideologische kern van België en van de Belgische revolutie in 1830. Ten tweede is "actief pluralisme" geen filosofie of ideologie, maar een godsdienst. De belijders van deze nieuwe religie kunnen zich uiteraard beroepen op de godsdienstvrijheid om volgens de geboden van hun "actief pluralisme" te leven, maar België kent géén staatsgodsdienst, ook het "actief pluralisme" niet. De advocaten van het FISO bezondigen zich aan een verregaande en gevaarlijke vorm van wishful thinking.

De nonnekes en paterkes van het "actief pluralisme", Eva brems, Rik Pinxten, Rik Torfs, Ludo Abicht en nog een hele rits andere geflipten, streven naar niets minder dan naar de theocratisering van onze samenleving. Ze kijken daarbij met hetzelfde misprijzen neer op de heidenen en barbaren (de "andersdenkenden", hysterisch , ongezond van geest en zonder goede manieren) net zoals de orthodoxen in het Vaticaan neerkijken op niet-katholieken. "Voor outer en heerd!", "Weg met de sansculotten !", roepen de gelovigen van het "actief pluralisme" in de traditie van de boerenkrijg, ze willen de scheiding tussen Kerk en Staat doorbreken. Enerzijds door de theocratisering van de overheid, anderzijds door de overheid aan te spreken om het "actief pluralisme" tot norm te verklaren. Daartoe infiltreren ze in de Raad van State, in de algemene magistratuur of in het departement justitie, of willen ze hun ding thuis halen in Straatsburg, in naam van de "mensenrechten". Hilarisch gewoon. Ze willen de macht van de overheid voor de kar van hun nieuwe godsdienst spannen. Ze willen theocratie, met een plurale maar toch eenduidige deus, uiteraard.

Er zit ook een communautair tintje aan het "actief pluralisme": het blijkt de godsdienst van "misbakken links" binnen de Vlaamse regio. In Nederland heeft het een pak minder succes, Femke Halsema en Jan Mariinissen, toch "ter linker zijde", lieten zich kritisch uit als "Slinger toch die hoofddoek af!". In Frankrijk slaagt Nicolas Sarkozy erin om, ondanks een toch wel republikeinse politiek, met zijn "laïcité positive" de voorstanders van "liberté, fraternité, egalité" grondig te ergeren, maar Frankrijk heeft wèl een "hoofddoekenverbod".

"Actief pluralisme" is een navelstarende godsdienst van "ons kent ons". Alleen wie bij voorbaat akkoord is, mag mee debatteren, zoals bij voorbeeld in dit prachtig stukje (om in te kaderen) op de blog van Anja Meulenbelt (In "Hoera voor de hoofddoek", tegen de visie van Femke Halsema), nota bene gepost op 11 september (!) :

"En ik zeg het nog maar even, dat scheelt weer voor niks reacties insturen: ik stel geen prijs op reacties van mensen die nog steeds denken dat hoofddoeken per definitie tegen de emancipatie zijn, of per definitie onvrijwillig. Ik vind het niet meer interessant en kennelijk is de moeite om nog eens uit te leggen dat dat volledige klets is niet aan jullie besteed. Dus doe geen moeite."

Reactie door Anja — vrijdag 11 september 2009 @ 10.48


Het moge duidelijk zijn: de keuze tussen democratie en theocratie is best een oorlog waard. Het doet er dan ook weinig toe wie of wat FISO&Co aan hun kant krijgen: dat verandert alleen de invulling van de elkaar bestrijdende kampen. Laat "Rik Torfs" maar een te bestrijden vijand wezen: dat heeft het voordeel van de duidelijkheid.

Wie zijn vrijheid, lijf en leden lief heeft, kiest voor de lekenstaat.

19 september 2009

DE AL QAIDA-NEUKERS VAN SP.A

De dagelijkse werkelijkheid in Molenbeek leek deze week wel een karikatuur. Je weet wel, zo van: "Je hebt een ongelukje met één moslim, en gezwind staan ze met dertig rond je.". Wel, deze week stonden de islamitische driftkikkers niet rond twee twistende bestuurders, maar in echte Far-West stijl bestormden ze de burcht van het politiecommissariaat om één-der-hunnen te "bevrijden". Veel hilarischer kan men het zich niet indenken. De geestelijke armoede van de mismeesterde moslimjeugd is weergaloos.

Wie de democratische rechtsstaat en de lekenstaat verdedigt, krijgt echter niet alleen te maken met intimidaties van achterlijke moslimintegristen. Een Australische buschauffeur die een gesluierde passagier weigerde, kreeg de wind van voor van passagiers en werkgever. Idem in Zweden, waar zijn collega ontslagen én beboet werd omdat hij omdat hij geen boerka's op zijn bus wou. In Canada doet men nog beter: daar wil men in sommige staten de Sharia als parallelle rechtspraak invoeren. Tot grote woede van de moslims die nog maar net tevoren dezelfde Sharia van fundamentalistische regimes ontvluchtten. Van de regen in de drup.

De in de feiten nog gevaarlijker tegenstander van de lekenstaat dan moslimfundamentalisme is "misbakken links", pseudo-progressieven die het extreem-rechts gedachtengoed van moslimintegristen (zoals het dragen van de hoofddoek) tot "emancipatorisch" verklaren omdat er een exotisch kantje aan zit. En omdat ze kiezers zijn, uiteraard. Dat ze daarmee een mes in de rug van hun landgenoten steken, deert deze laag-gevallen opportunisten niet.

Dit gemaskeerd rechts, misbakken links, dat o.m. het dragen van de hoofddoek bepleit, noem ik Al Qaida-neukers. Er zijn er in ons land in ruime getallen aanwezig: Freddy Evers, Bert Anciaux, Eva Brems, Meyrem Almaci, Rik Pinxten, om er maar enkele te noemen. Maar nu dus ook de voorzitster van Sp.a. Zij vindt dat Sp.a meer "smoel" moet krijgen.

Waar het pretentieus kutwijf Caroline Gennez de arrogantie vandaan haalt om haar zienswijze dan nog "de gezonde" te noemen, ligt vrij voor de hand: in de cultuur van zelfgenoegzaamheid die de Sp.a nu al jaren sinds Steve Stevaert kenmerkt, en in de manipulaties van moslimorganisaties zoals BOEH, hun kiespubliek bij uitstek. Het is al opportunisme en narcisme troef, en vooral droevig om zien dat zulke minderwaardige "persoonlijkheden" leiding geven aan een partij met lange traditie.

Het islamsocialisme wordt meer en meer een feit, en de verrottingsstrategie die ervan uitgaat, is een gevaar voor onze democratie. Het pleidooi van Caroline Gennez voor hoofddoektolerantie, toont duidelijk hoe erg het gesteld is met misbakken links.














Caroline Gennez, Al Qaida-neukster "avant la lettre".


9 september 2009

DE RAAD VAN SHARIA

Onze justitie is rot tot op het bot en verspreidt een ondraaglijke stank van ontbinding. Dat is een algemeen bekend en droevig feit, maar daarom niet minder waar. Het advies, gisteren, van de Auditeur van de Raad van State om de neutraliteitseis (het zgn "hoofddoekenverbod") te schorsen, is daar een treffend voorbeeld van.

Het "hoofddoekenverbod" moet geschorst, aldus de Auditeur, omdat het een machtsoverschrijding zou zijn van een gedecentraliseerd bestuur. "Les excuses sont faites pour s'en servir", geldt immers ook in de rechtspraak van de Raad van State.

Het gaat om een advies in kortgeding. Daartoe is noodzakelijk dat de eiser niet alleen schade kan aantonen, maar tevens kan wijzen op een reëel en dringend gevaar op onherstelbare schade, die alleen door een arrest van de Raad van State kan vermeden worden. Men kan speculeren wat dit dringend gevaar kan zijn in deze: dat de moslima's, na het afzetten van hun hoofddoek, vanwege hun afgedwongen godslastering ("shirk") in de hel gaan belanden ? Is dat een "reëel" gevaar ? Dat gehoofddoekte leerlingen leerachterstand oplopen? Wiens verantwoordelijkheid is dat? Van hun ouders toch, of niet ?

Men zou kunnen denken dat de Auditeur door zijn demarche de inrichtende machten wil stimuleren om een algemene regel te treffen inzake de neutraliteitseis, inzake het "hoofddoekenverbod", dwz gecentraliseerd. Daar is zeker een debat over mogelijk, maar dat is een politiek debat, waar de Auditeur zich, vanwege de Scheiding der Machten, niet mee te moeien heeft. Als er iemand is die in deze zijn macht overschrijdt, dan is het wel deze Auditeur van de Raad van State, want met zijn advies stelt hij een politiek feit. En wat opportunisme om niet elke week dezelfde zaak te moeten overdoen, zal niet ver weg zijn.

De verdedigers van de neutraliteitseis worden in de regel geïntimideerd door moslimfundamentalisten. Niet verwonderlijk dat niet weinigen grijpen naar het "systeem paraplu", zich niet uitspreken in persoonlijke naam, en steeds verwijzen naar raden die gezamenlijk zullen beslissen. De Auditeur, neem ik aan, volgt deze houding door in persoonlijke naam een anti-hoofddoek-houding te vermijden. Dit mag een menselijk begrijpelijke lafheid zijn, maar voor een magistraat van de Raad van State, die de rechtsstaat vertegenwoordigt, is zulks volstrekt onaanvaardbaar.

Hoe dan ook, het kwaad is geschied. De Auditeur heeft als "juridisch specialist" in de feiten de kant gekozen van arrogante moslimfundamentalisten, die zijn advies als precedent zullen blijven aanwenden. Het advies van de Auditeur is daarmee historisch, maar dan wel in de aanstootgevende betekenis van het woord. Terwijl dagelijks westerse soldaten sneuvelen in Afghanistan in hun strijd tegen de Taliban, ondermijnt de Auditeur de positie van wie hier in ons land dezelfde strijd voeren. Het advies van de Auditeur is dan ook een smet op de nagedachtenis van alle slachtoffers van moslimfundamentalisme. De auditeur blijkt een vriendje van Al Qaida. Niet voor de eerste keer overigens.

Om al deze redenen, verdient deze Auditeur, zijn advies, en naar alle waarschijnlijkheid na nu vrijdag de Raad van State zelf, alleen ons aller misprijzen.

1 augustus 2009

ANNEMIE TURTELBOOM

Mannelijke agenten mogen niet langer de identiteit van een vrouw in een boerka controleren. Voortaan is die taak alleen weggelegd voor de weinige vrouwen bij de politie.

Als minister van Binnenlandse Zaken, is Annemie Turtelboom (zie foto ?) daarvoor verantwoordelijk.

[Update: de nota werd ondertussen ingetrokken, en als nooit-bestaande beschouwd. De neutraliteit van de overheid bleef daarmee gevrijwaard, maar het probleem van voorrechten op religieuze basis blijft bestaan binnen een mogelijke hervorming van justitie.]

20 juli 2009

ONBREEKBARE EENHEID

Eenheid is een Belgische basiswaarde, maar dat neemt niet weg dat onze "invincible unité" deze dagen zwaar onder druk staat. Verschillende diepgaande breuklijnen dreigen zich te vormen in ons land.

De eerste is uiteraard die door de vervreemdingspolitiek van het flamingante regionale bestuur Peeters-Muyters tot stand komt en die beoogt de gewesten tegen elkaar op te zetten met de transformatie van regio's tot deelstaten als doel. Een tweede breuklijn, die door de flamingante leden van het bestuur Peeters-Muyters systematisch wordt genegeerd, is de daaruit volgende breuklijn midden in de kern van "hun gewest" tussen de met hen sympathiserende flaminganten enerzijds, en de Belgischgezinde en dus anti-flamingante Nederlandstaligen, zoals ik, anderzijds.

Een opmerkelijke en vooral bedroevende vaststelling is dat de Sp.a, die weigert deel te nemen aan de federale regering (of aan federale regeringen "tout court") , er blijkbaar geen problemen mee heeft om op regionaal vlak in coalitie te treden met extreem-rechts. Vervreemding van, en non-participatie met "Vlaanderen in Actie" is daarbij het beste wapen tegen de flamingante pretenties van wat we kunnen beschouwen als een beschamende, regionale anti-democratische bezettingsmacht.

De kiemen van een derde potentiële breuklijn worden gelegd in de schoot van de federale regering zelf. Zo wil men religieuze symbolen toelaten op justitie, leggen politici van een regeringspartij gehoofddoekt de eed af, en oordeelde de Nederlandstalige kamer van de Raad van State met een recent arrest in het nadeel van de lekenstaat. De federale regering beoogt dus klaarblijkelijk het op losse schroeven zetten van de scheiding tussen Kerk en Staat. Religieuze orthodoxen allerlei blijken wapenbroeders geworden in hun strijd tegen de "laïcité", en de door Wouter Beke en andere neo-augustijners ingezette "kruistocht tegen het liberalisme", duurt onverminderd voort.

Wie echter aan het opheffen van de scheiding tussen Kerk, of levensbeschouwing, en Staat begint, opent de spreekwoordelijke "doos van Pandora" en zet "het grote avontuur" in gang, weze het niet een van communautaire, maar van levensbeschouwelijke aard. Zoals ik vroeger al betoogde, ligt de kern van België als natie in de in haar grondwet verankerde liberale lekenstaat.

Onze eerste minister, Herman Van Rompuy, behoort tot een andere levensbeschouwelijke stroming van de samenleving, dan ikzelf. Dat weerhoudt me echter niet om voor de wijze waarop hij naar evenwicht, rust en verzoening streeft in een uiterst moeilijk en ontvlambaar politiek klimaat, alleen bewondering te hebben. Op een bepaalde manier waren de afgelopen zes maanden, wat de federale politiek betreft dan toch, een "verademing". Bij wijze van voorbeeld, de wending die het dossier van de asielzoekers gekregen heeft, was hoognodig en kan alleen humaan genoemd worden.

Ik kan dan ook alleen hopen dat Herman Van Rompuy eveneens de wijsheid zal hebben om de bovenbeschreven doos van Pandora gesloten te laten. Immers, in tegenstelling tot "multicultureel burgerschap", is "actief pluralisme" niet meer dan een eufemisme voor "onverdraagzaamheid en dwang". Men hoede zich ervoor: het gevaar van "actief pluralisme" voor een democratie kan niet overschat worden, want het is geen expressie, maar wel de volledige negatie van godsdienstvrijheid.

Wie België genegen is, koestert de liberale lekenstaat, want zij garandeert ons recht om onszelf te zijn. Laat ons ons daar zeer bewust van zijn, willen we onze eenheid, zoals ons volkslied het aangeeft, ook in de toekomst onbreekbaar houden. Laat ons de liberale lekenstaat veilig stellen en daarop verder bouwend humanistisch eenheidsfederalisme omarmen.