22 november 2014

SPAAR DE BESPARINGEN WEG!

Men zou het haast vergeten, maar in de grote tegenstellingen van de "Hete Herfst" zit een grote consensus. Zoals alle Nederlandstalige politieke partijen ondanks hun meningsverschillen zonder uitzondering flamingant zijn, zo onderschrijven en promoten alle conflicterende partijen in het hedendaagse België de wenselijkheid van economische groei, en dus van een samenleving gebouwd op consumentisme.

Kritische stemmen worden daarover schaars, en in het dagelijks leven volgen de meesten de logica van kortingen en ongeremd shoppen.

De term "economische groei" mag dan wel positief in de oren klinken, maar is die positieve waardering ook verantwoord? Het volstaat te bedenken dat economische groei synoniem is van natuurvernietiging om zich toch wat vragen beginnen te stellen. En dat laatste is zeker niet het enige destructieve gevolg van ongeremde economische groei.

Officieel heet het  dat de besparingen van de regering-Michel nodig zijn om het overheidstekort terug te dringen. Ook dat heeft een wat positieve klank, maar die zo gezegde positiviteit is evenzeer bedrieglijk. Het is nodig te beseffen dat de regeringsmaatregelen niet uitgaan van de regering, maar van kleine hebzuchtige belangengroepen, van Nieuw Rechts, het hedendaagse economisch-fascisme.

Eén van de doelen van Nieuw Rechts is het ontsparen bij de bevolking.

Daartoe worden verschillende middelen aangewend, waarvan consumptiedwang er een is. Elke euro die u verdient, zal zo terugkeren naar waar hij vandaan komt: de hebzuchtige belangengroepen. Al bij al doet dit denken aan de tijd toen arbeiders betaald werden met bonnetjes om in fabriekswinkels het noodzakelijke te kopen: lonen keerden terug naar hun bron, de "fabrieksbaas". De huidige consumptiesamenleving heeft dezelfde structuur. Waar de gemiddelde Amerikaan in de jaren tachtig nog wat spaarcenten had, heeft die nu vooral schulden, tenzij hij baas is van Apple of  Facebook.

De regering-Michel rekent er op dat de shop-verslaving in de bevolking onaangetast zal blijven. Bovendien wil men bepaalde vormen van consumptie (quasi) verplichten. Wie in een omgeving van besparingen hetzelfde consumptiepatroon aanhoudt, zal noodzakelijkerwijs ontsparen of zich in schulden steken. Dat is het doel van de regering-Michel: arme mensen zijn manipuleerbare mensen.

Het economisch fascisme wil u doen ontsparen, dus sparen is de boodschap.

Daarom, zoals ik al vermelde in de vorige bijdragen, moeten de lonen omhoog en de werkweek verkort. Maar dit alleen is zinloos zonder herdefiniëring van het consumptiegedrag. Dus, verplicht deze regering u tot 1000 euro besparingen op jaarbasis, consumeer 2000 euro minder. Mode hoeft echt niet altijd gevolgd te worden, auto's kunnen lang hersteld worden, en elke vrije dag hoef je echt niet op vakantie of op uitstap. Misschien zijn sobere maar extra-gezellige eindejaarsfeesten een goed idee?


De regering-Michel wil ook structureel ingrijpen. Meer familiale solidariteit en goede sociale contacten kunnen u helpen om die maatregelen te neutraliseren.

Kortom, als deze regering dan toch verandering wil, waarom zouden we onze manier van leven dan niet diepgaand  herbekijken? Voor wie met zijn voeten op de grond staat, is de economie immers niet de tak waarop hij zit.