8 juli 2011

EERLIJK en OPRECHT

"Wetstraat in shock" schrijft de DS-online. Is dit echt of gespeeld ? Het lijkt me dat een oplossing voor de politieke impasse er alleen kan komen na het einde van de stratego.

Laat ons eerlijk zijn: verschillende linkse en anti-N-VA actoren in onze samenleving zijn blij met het "Neen" van Bart De Wever. De Pvda vond de nota maar niks. De vakbonden dreigden met acties. De BUB springt een gat in de lucht van blijdschap nu die "zielige nota" van de baan lijkt. Ikzelf noemde de nota visieloos en verkoos geen regering boven een regering op basis van deze nota Di Rupo.

Wat betekent overigens het "Ja, maar" van de verschillende partijen die positief reageerden ? Elio Di Rupo heeft een uur en twintig minuten zijn nota voorgelezen alsof het definitief regeerakkoord was, met de opmerking: aan punten en komma's kan nog gesleuteld worden. Maar bij de "Ja, maar…"-partijen hoor ik dat ze wel willen onderhandelen, maar al doende de hele nota van a tot z willen herschrijven.

Waarop slaat de "Ja", dan ?

Elio Di Rupo stelde drie vragen tegelijk:
  1. Wil u onderhandelen om toe te treden tot een federale regering ?
  2. Wat zijn uw op- en aanmerkingen bij mijn nota ?
  3. Gaat u akkoord met mijn nota ?

Het is duidelijk dat deze vragen apart, na elkaar en niet tegelijk moeten gesteld en beantwoord worden. Als één vraag er drie omvat, waarop moet men dan antwoorden ?

Wat nu ? Om te herhalen wat ik al meermaals voorstelde:
  • Een regering maken op basis van een meerderheid en niet op basis van vermeende "overwinnaars" (politiek is geen sportevenement).
  • Een regering zonder N-VA is een moreel imperatief.
  • Een noodregering tot 2014 als afkoel- en bezinningsperiode: als de nota Di Rupo echt het beste of hoogst haalbare is van wat kan na een jaar studiewerk, dan is het aangewezen een grote pauze te nemen, want de nota is "brol".
  • Vertrek van een positieve, menslievende toekomstvisie (zoals de visie van "België met Vier") en niet van een knutselende schadebeperking tussen conflicterende partijen.
  • Werk van binnen naar buiten: een akkoord met twee (binnen één politieke familie), dan met drie, vier, enz tot acht.

Een voorstel dat oprecht goed is voor de bevolking, en onderhandelingen die eerlijk gevoerd worden, ipv manipulatief gespeeld, kunnen alleen succesvol zijn. De grootse struikelblok zit in de hoofden van de onderhandelaars, niet in de objectieve kenmerken van de werkelijkheid waarover ze zich buigen.

7 juli 2011

BENNE À ORDURES POLITIQUES

De nieuwe vertaling voor "benne à ordures" is "een reisbus met politici e.a. voor wie een regering zonder N-VA geen optie is". Wie zitten er in deze reisbus ? U kent ze ondertussen wel, even een groepsportret:


Elio Di Rupo
Paul Magnette
Philippe Moureaux
Wouter Beke
Kris Peeters
Yves Leterme
Steven Van Ackere
Patrick Develtere
Armand De Decker
Alexander De Croo
Herman De Croo
Vincent Van Quickenborne
Guy Van Hengel
Caroline Gennez
Frank Vandenbroucke
Wouter Van Besien


Deze droeve exponenten van politiek vuilnis, geven aan N-VA een chantage-positie, en maken het mogelijk dat de toekomst van ons land door Vlaams-fascisten gegijzeld wordt. Wat hebben deze mensen gemeenschappelijk ?


Zo lang die bizarre toestand blijft duren, komt er geen oplossing voor de politieke impasse. Dat is dan hun verantwoordelijkheid.

6 juli 2011

NOTA DI RUPO: VISIELOOS

De nota van Elio Di Rupo is origineel omdat ze niet voor ieder wat goeds, maar voor ieder wat slechts brengt. Het is een algemene verlies-verlies-constructie. Zoals bij elke burgeroorlog, wint er niemand en verliest iedereen. De "Nota Di Rupo" heeft dan ook meer weg van ordehandhaving bij een geëscaleerde betoging dan van visionair staatsmanschap.

Wat volledig ontbreekt is een (positieve) visie op de Belgische samenleving van de toekomst.

De wens van Misantroop-Europa om de index af te schaffen zit er een beetje in: de dotaties voor de koninklijke familie worden voor twee jaar "bevroren". Van een ingrijpende besparing gesproken. Albert II, de Collabo, kan gerust zijn. Nu nog amnestie op tafel krijgen, en hij zit op rozen.

De voorstellen voor de staatshervorming blijven hangen in een conceptionele hutsekluts van "deelstaten", "gewesten" en "gemeenschappen" (er bestaan geen deelstaten in België). Bij verschillende regionaliseringen zouden de gemeenschappen nieuwe bevoegdheden krijgen (niet de gewesten), wat betekent dat stappen worden gezet om de groei van Brussel naar een volwaardig derde of vierde gewest te blokkeren.

Vraag is ook of een politiek geïnspireerd Vlaemsch-vervolgingbeleid geen schending van de Scheiding der Machten betekent. Waarschijnlijk zullen ze nu een café, dat zich "Chez Marianne" noemt, kunnen vervolgen wegens overtreding van de taalwetgeving. Verklikker-inlichtingendiensten in opdracht van de Vlaamse Regering kunnen betaald worden met haar nieuwe eigen middelen.

Voor de sanering van de overheidsfinanciën kiest Elio Di Rupo voor de produceristische leuze "Pak de parasieten". Wie de profiteurs zijn, is vrij in te vullen, maar het beleid behoort hard te zijn zoals het een onverdraagzame en een door overheidsgeweld onveilig gemaakte samenleving past. Al bij al voelt het besparingsluik aan als een "generatiepact-bis", dwz asociale besparingen onder het mom van solidariteit in functie van het Europees kapitalisme.

De afschaffing van de senaat, een federale kieskring die zo goed als niets voorstelt (10 op 170) en het behoud van de opkomstplicht in een ondemocratisch bestel: de dictatuur van de premier komt dichterbij, de particratie wordt vergroot.

Blijft de vraag wat het verschil is tussen "Ja, …maar" en "Ja zeggen, maar neen denken". Als de "maar" over breekpunten gaat, betekent "Ja,...maar" de facto een verwerping van de nota.

Bijzonder zorgwekkend is het feit dat Elio Di Rupo, alsook Paul Magnette, stellen dat een regering zonder N-VA geen optie is. Voor deftige mensen is een regering met N-VA geen optie.

Dus, wat mij betreft: als dit de basis wordt van de volgende regering, van de regering Di Rupo I, heb ik liever geen regering. Laat ons wachten tot 2014.