31 augustus 2007

COPERNICUS

Het interview met Kris Peeters dat vandaag verscheen in "De Morgen" bevestigt dat CD&V/N-VA uit is op een confederale staatsgreep tegen België. Natuurlijk noemt het kartel dit zo niet bij naam, Kris Peeters spreekt over een "Copernicaanse revolutie" waarbij de deelstaten het centrum vormen.

De vergelijking met Copernicus is erg wrang, ten eerste omdat ze gemaakt wordt door een katholiek, ten tweede omdat Copernicus de zon in het midden plaatste en niet de planeten. Kris Peeters wil eerder een anti-Copernicaanse revolutie: hij wil naar een model waarbij de zon (de federale overheid) rond de aarde (de deelstaten) draait. Hoe de federale overheid als zon rond twee deelstaten tegelijk kan draaien, is daarbij niet erg duidelijk.

Om maar te zeggen: de vergelijking van Kris Peeters tussen Copernicus en confederalisme slaat nergens op.

De enige term die hij met sterke relevantie gebruikt heeft, is het woord "revolutie". Want revolutie, staatsgreep, dat is op dit ogenblik zeer duidelijk wat CD&V/N-VA beoogt. Niet met tanks in de straten, niet met militair machtsvertoon, maar constitutioneel. Waarschijnlijk bedoelt men zulks met "moderne" staatshervorming bij CD&V/N-VA: een staatsgreep zonder militaire tussenkomst, uitgetekend door grondwetspecialisten.

Deze confederale staatsgreep tegen België wordt nu al meer dan tien jaar voorbereid in het Vlaams Parlement, met name in de Commissie Vlaamse Grondwet. Het invoeren van een Vlaamse grondwet en zijn tegenhanger "vergaande regionalisering" of "verdere staatshervorming", zijn de instrumenten voor de doorvoering van de CD&V/N-VA-staatsgreep.

Bij gevolg wil Kris Peeters het afschaffen van het begrip "Belg", voortaan zullen er alleen nog "Vlamingen" en "Franstaligen" bestaan. De confederale deelstaten worden een speeltuin voor flaminganten waar zij hun fundamentalistische neigingen kunnen botvieren en waar zij kunnen werken aan hun uniform-Vlaams Vlaanderen.

Er bestaan op dit ogenblik drie varianten op het Vlaams-nationalisme: het doorgedreven federalisme, het separatisme en het confederalisme. De aanhangers van het doorgedreven federalisme, ook wel "voltooiing van de staatshervorming" genoemd, beweren wel dat ze tegen separatisme zijn, maar het verschil is minimaal, en ze zitten objectief "op dezelfde kar". Voor al de drie categorieën is duidelijk dat ze een grondwet voor Vlaanderen willen, minimale federale bevoegdheden (die voor verdamping in Europees perspectief in aanmerking komen) en dat ze regionalisering evident vinden maar herfederalisering daarentegen "delicaat".

Dit zijn enkele citaten uit het interview met Kris Peeters:

*"Belangrijk is dat we daarbij de openheid van Vlaanderen onderstrepen. Iedereen is welkom, zolang men onze ambities maar mee wil realiseren."
Dus: niet iedereen is welkom in Vlaanderen, alleen de "hardwerkenden", de échte Vlamingen

*"Ik pleit voor een copernicaanse omwenteling. Voorlopig draait alles om het federale niveau, maar eigenlijk ligt het zwaartepunt bij de deelstaten. Daarom is het erg belangrijk dat we eens en voorgoed uitklaren wat we nog samen willen doen op het federale niveau"
Dus: Kris Peeters wil een staatsgreep tegen België.

*"We moeten de muur kleiner maken, maar hem tegelijk verstevigen door duidelijk te zeggen welke domeinen we federaal houden."
Dus: Kris Peeters wil een minimale federale overheid.

*"Dat (herfederalisering) is een heel delicaat debat, maar ik wil die discussie gerust aangaan."
Dus: bespreken wel, doorvoeren niet

*"Bovendien moeten we duidelijk maken dat Vlaanderen bij uitstek een solidaire regio wil zijn. De interpersoonlijke solidariteit is cruciaal, daar plaatsen we niet de minste vraagtekens bij."
Dus: Kris Peeters vindt dat Vlamingen alleen met echte Vlamingen solidair moeten zijn, en alleen op "interpersoonlijke" basis: wat betekent dat juist en concreet?

*"Dat is de uitdaging: een manier vinden om onze eigen accenten te leggen"
Dus: Kris Peeters wil Vlaanderen "vervlaamsen", uniformeren volgens een Vlaams stereotype.

*"Ik ging vroeger ook al naar de IJzerbedevaart. Mijn grootvader heeft aan de IJzer gevochten en is er in zijn been geschoten. Nog belangrijker vind ik de boodschap 'Nooit meer oorlog'. De Eerste Wereldoorlog was een van de meest zinloze oorlogen, met miljoenen doden. Die mag jaarlijks herdacht worden."
Dus: waar dient 11 november eigenlijk voor?

*"Trouwens, die Vlaamse soldaten zijn daar behandeld op een manier die nog altijd tegen de borst stoot. Ook dat is een boodschap om elk jaar te herdenken. Zondag ga ik trouwens ook naar de Gordel. En ik heb een uitnodiging gekregen voor de Franstalige feestdag, ook daar ga ik naartoe."
Jaja, van alle gruwel van de WOI was Frans spreken tegen Vlamingen natuurlijk de ergste. En in de loopgraven zaten alleen "Vlamingen" natuurlijk.

Kortom het is duidelijk dat ook Kris Peeters eveneens aangetast is door de Vlaamse Pest en dat hij behoort tot de confederaal-separatistische fractie in België. Veel goeds valt daar niet van te verwachten, en, in gedachte dat Eric Van Rompuy een nog fanatiekere flamingante scherpslijper is, vraag ik mij af welke "wijsheid" zijn broer Herman Van Rompuy in petto heeft.

We hebben verantwoordelijke politici nodig, die de democratische lekenstaat respecteren en die zich inzetten voor de reconstructie van België, niet voor regionalisering.

We hebben behoefte aan een "Belgische Lincoln" als eerste minister. En die zal zeker niet luisteren naar de naam van Yves Leterme.

28 augustus 2007

HOE LANG NOG ?

Het is zonneklaar dat de oplossing voor de huidige crisis in de regeringsonderhandelingen niet in "minder" maar bij "meer België" ligt, in een bezielend, herenigend en duurzaam project dat België meer (ipv minder) inhoud geeft en haar humanitaire betekenis sterk benadrukt. Maar die piste wordt systematisch afgeschoten door N-VA en enkele flamingante scherpslijpers van CD&V, open-VLD en ook Sp.a, als we kijken naar wat die laatste verkondigde voor de verkiezingen tenminste.

Aangezien de verantwoordelijkheid voor de huidige politieke of communautaire crisis overduidelijk bij de Vlaamse politieke kaste ligt, stelt zich de vraag welke factoren dit alles mogelijk hebben gemaakt, hoe deze ellende is kunnen ontstaan.

Hier vindt u zeven verklaringselementen.

1. De flamingante organisatie van de partijbesturen
Mag de aanhang voor separatisme bij de bevolking op 25% gerekend worden, binnen de Vlaamse politieke kaste is het net omgekeerd, daar kiest slechts 25% voor België. Hoe is zulks mogelijk in een democratie?

De verklaring ligt in het feit dat de "Vlaamse" democratie eerder "democratie op zijn smalst" mag genoemd worden, eerder particratie, meritocratie, oligarchie of zelfs "dictatuur tussen twee verkiezingen in". Daardoor wordt de samenstelling van de partijbesturen belangrijker dan de wens van de kiezer. Particratie biedt ook de mogelijkheid om de kiezer "schaakmat" te zetten door het maken van afspraken over de partijgrenzen heen.

Dit is dan ook gebeurd met betrekking tot de communautaire agenda, waarna de besturen van de "Vlaamse" partijen volgend bordje aan hun voordeur hebben opgehangen:

Binnen deze partijbesturen werden niet alleen de Belgicisten op een zijspoor gezet, er vond ook een soort “machtsgreep van de snotapen” plaats, waarbij ervaren politici voortaan respectloos tot "oude krokodillen" werden omgedoopt, met alle gevolgen van dien.

2. De "Vlaamse resoluties" van 1999
De hierboven geschetste herstructurering van de Vlaamse partijbesturen kan niet los gezien worden van de planning tot confederale staatsgreep die nu al jaren wordt voorbereid in de schoot van het Vlaams Parlement, met name in de “Commissie Vlaamse Grondwet”.

Eén en ander eindigde in "Vlaamse resoluties", waarmee de Vlaams(e)-(Nationalistische) Regering de invoering van een grondwet voor Vlaanderen en een confederaal model voor België wil afdwingen.

Het spreekt vanzelf dat het daarbij gaat om een machtsoverschrijding van de Vlaamse Regering en van het Vlaams Parlement, want tot hun bevoegdheid behoort niet het lobbyen binnen de federale politiek.

3. De electorale nederlagen van de voormalige CVP in 1999 en in 2003
In 1999 en in 2003 leed CVP een zware verkiezingsnederlaag. Daarna greep zij terug op de beproefde formule van de jaren 1930 toen de Katholieke Partij ook na een zware verkiezingsnederlaag een verbond aanging met Vlaams-nationalisten en KVV/VNV oprichtte. Dwz ook nu herdoopte de CVP zich tot CD&V, de V werd van Volks tot Vlaams, en er werd een kartel met N-VA aangegaan.

Het blijkt een constante in de katholieke of christen-democratische politiek dat zij om "Het Kwaad" (= in dit geval "Paars") te bestrijden, een "pact met de duivel" aangaat.

4. De versnippering van de Volksunie
In diezelfde periode kende de Volksunie een toevallige of minder toevallige versnippering, zodat de overblijvende delen klaar stonden om de klassieke partijen te besmetten met de Vlaamse Pest .

5. De kiesdrempel
Door het vastleggen van de kiesdrempel op 5% werden deze kleine Volksuniedelen gemotiveerd om kartels aan te gaan. Om electorale en opportunistische redenen werd elk stemmetje meer door de klassieke partijen "warm" onthaald, waardoor hun infectie met de Vlaamse Pest definitief werd.

6. Reality-TV
Niet alleen zuiver politieke ontwikkelingen, ook maatschappijtrends dragen bij tot de toestand waarin we ons nu bevinden. Mediaverschijnselen als Reality-TV belichamen de meest negatieve vormen van fake-democratie. In Reality-TV gebruiken de deelnemers hun "stemrecht" niet voor positieve doeleinden, maar om andere concurrenten weg te stemmen. De deelnemers worden er door de programmamakers ertoe aangezet om anderen te boycotten en te pesten. Het gaat om de vunzigste vorm van “directe democratie”.

Maar ook worden de deelnemers en de kijkers (want die nemen ook deel) "opgevoed" tot respectloze omgang met elkaar. Echt verbazen hoeft het dus niet wanneer men later commentaren leest als "Bert Bibber die oude krokodillen uit het rusthuis haalt om zijn Belziekske te redden", of "Martens moet zijn mond houden" , enz.

Dit sluit ook aan bij het verschijnsel "machtsgreep van de snotapen" binnen de partijbesturen, dat ik hoger beschreef.

7. Globalisering en ontwikkeling van de "groeimarkten"
De globalisering veroorzaakt paniek onder allerlei vormen, en op dit ogenblik beleven we een opstoot van Vlaams-nationalistische massahysterie. Organisaties als VOKA spelen hier gretig op in, en ook zij schuwen een duivelspact met het Vlaams-nationalisme niet, waarvan zij de waterdragers werden en de taak op zich namen van het aanbrengen van "rationeel-economische argumenten".

De boutade "als een ongeluk kan gebeuren zal het gebeuren" werd ook nu in België bewaarheid.

De Vlaamse politieke kaste is daarom aan diepgaande herbezinning toe en als Vlaamse politieke klasse dient voor haar verantwoordelijkheid gesteld. Zij is het verplicht aan de bevolking zich verantwoordelijk en volwassen op te stellen bij de regeringsonderhandelingen met het oog op het wegwerken van de puinhoop die ze op dit ogenblik zelf heeft gecreëerd.

Hoe lang moeten we daarop nog wachten?

26 augustus 2007

HET VLAAMSE LEUGENPALEIS

Bij de huidige Vlaamse poging tot confederale staatsgreep tegen België, hoort een heel leugenarsenaal dat schaamteloos de maatschappij wordt ingestuurd. Het gaat daarbij om dermate manifest onware en misleidende stellingen, dat de term "leugens" ongetwijfeld gepast is om ze te duiden. Dit zijn 5 voorbeelden van zulke Vlaamse leugens, dwz onwaarheden die, niet in het minst door CD&V/N-VA tijdens de regeringsonderhandelingen, bewust met propagandadoeleinden verkondigd worden aan de Belgische bevolking:

1. "Uit een peiling blijkt dat de Vlamingen ... willen"
De flutpeilingen en poll’s die op dit ogenblik de Vlaamse media ontsieren, zijn een expressie van een toestand waarbij desinformatie verheven wordt tot een professionele bezigheid, genaamd journalistiek. Niet alleen in België maar ook in Nederland wordt men er zich stilaan van bewust dat de overvloed aan peilingen en poll’s niet bedoeld zijn om meningen op te volgen en te meten, maar wel om de mening van de burger vorm te geven met politieke doeleinden .

Enkele oorzaken zijn van het "mislukken" van een peiling zijn non-respons (tot 90%), de neiging om gewenste antwoorden te geven, de onmogelijkheid om een representatief staal te selecteren, bedriegers die poll’s als peilingen voorstellen, politieke militanten en activisten die zichzelf aanbieden om “gepeild te worden”, slechte en suggestieve vraagstelling, enz.

Ook de conclusies die getrokken worden uit de onwaarachtige resultaten van deze peilingen en poll’s, hebben een indoctrinerend aspect. Wanneer HLN meent dat uit haar poll’s een verhoging aan Vlaams confereraal-separatisme zou blijken, wordt dit gegeven vertaald als "Vlaanderen radicaliseert" , waar de conclusie even goed kan luiden: "Vlaanderen polariseert" . Alleen past het beeld van een polariserend Vlaanderen niet in het prentje van de "Twee-Volkeren-Doctrine" van o.m. CD&V/N-VA die leert dat Vlaanderen als door God geschapen één en ondeelbaar homogeen is: het land van "De Vlaming".

Al bij al is het een ernstige zaak wanneer journalisten de resultaten van deze flutpeilingen blindelings als waarheden overnemen, want bij fake-journalistiek hoort fake-democratie. Het is verbijsterend dat journalisten die geleerd hebben zorgvuldig om te springen met bronnenmateriaal, zo "slordig" omspringen met resultaten van poll’s en peilingen, laat staan er zelf organiseren op hun kranten-online.

De gevaren voor de democratie van interactieve digitale televisie, kunnen daarom niet overschat worden.

Het wordt dan ook hoog tijd dat media die enige betrouwbaarheid en geloofwaardigheid nastreven, een deontologische code opstellen voor peilingen en poll’s: waar is in deze de journalistieke beroepsernst? Het moge duidelijk zijn: poll’s en internet-peilingen vertellen niets over het onderwerp maar wel over de websitebezoekers. We komen meer te weten over het profiel van VRT- of VTM-online lezers, HLN-lezers, maar niets of niets over België of over de Belgische bevolking.

Flutpeilingen en poll’s zijn boerenbedrog en propaganda, en de bedriegers mogen bij naam genoemd worden: VRT, VTM, HLN, HBVL, enz. en natuurlijk ook diegenen wie ze beogen te steunen.

2. "Een verdere staatshervorming is geen doel op zich"
Deze leugen werd twee dagen geleden nog gebruikt door CD&V/N-VA-politicus Pieter De Crem tijdens het VRT-journaal, waarin hij zichzelf chattend toonde over de staatshervorming.

De stelling betekent dat een verdere staatshervorming een beleidsinstrument is om bepaalde maatschappelijke problemen op te lossen. Deze stelling is een leugen omdat:
- Voor een belangrijk deel van de confederaal-separatisten regionalisering wel degelijk een doel op zich is;
- In zoverre een verdere staatshervorming een beleidsinstrument zou zijn, niet is aangetoond dat het adequaat is of daadwerkelijk resultaten garandeert;
- In zoverre een verdere staatshervorming een werkzaam beleidsinstrument zou zijn, niet is aangetoond dat ze het meest opportune middel is in functie van het afgebakende probleem;
- Een sterke regionalisering in functie staat van het invoeren van een grondwet voor Vlaanderen, dwz in functie staat van een confederaal-separatistische agenda.

3. "De Vlamingen willen een moderne staatshervorming"
Dit is een leugen die nogal veel door Yves Leterme en Jo Vandeurzen van CD&V/N-VA in de mond wordt genomen. Ze hangt samen met de mythe dat Vlaanderen "modern" zou zijn en België "ouderwets". Het gaat hier om een leugen omdat:
- Het niet is omdat iets chronologisch later verschijnt, dat het daarom moderner is: een reactionaire politiek is per definitie van latere datum (anders kon het geen reactie zijn);
- Vlaams-nationalisme zijn historische wortels heeft in reactionair ultramontanisme en religieus verzet tegen de moderniteit, tegen de democratie en tegen de Verlichting
- Vlaams-nationalisme een vorm is van religieus en etnisch fundamentalisme

4. "De Vlaamse kiezer heeft op 10 juni voor confederalisme gekozen"
Ook deze veel gehoorde CD&V/N-VA-stelling is een leugen, omdat:
- Partijen zich presenteren aan de kiezer met uitgebreide programma’s. Achteraf claimen dat ze uniform omwille van één programmapunt op een bepaalde partij hebben gestemd, is intellectueel vals;
- Sommige partijen ook afspraken maken over de partijgrenzen heen, bv een confederale agenda, zodat de kiezer niet meer in de mogelijkheid is om er tegen te stemmen;
- Vele kiezers stemmen uit traditie, wat ook het programma van "hun" partij ook moge wezen;
- 800000 stemmen voor Yves Leterme betekent even goed "5200000" stemmen tegen Yves Leterme.

5. "De communautaire crisis is de schuld van de Franstaligen"
Weerom: leugenachtige stereotypering, vooral benadrukt door CD&V/N-VA onderhandelaar Bart De Wever. De aanleiding tot de huidige communautaire crisis heeft een naam: het separatisme van N-VA. De verantwoordelijken voor deze crisis zijn dus degenen die N-VA om electorale redenen bij deze regeringsonderhandelingen hebben "bijgesleurd", dwz CD&V, nadat die in 1999 en 2003 zware nederlagen had geleden. Het is het “duivelspact” van CD&V met N-VA dat aan de wortel ligt van de huidige problemen.

Vandalisme en propaganda zijn een vast onderdeel van de Vlaamse Pest, alsook het verspreiden van mythes. Maar het is nodig tevens stil te staan bij de rol van de "Vlaamse media": zij nemen met hun commentaren gretig deel aan het cultiveren van de Vlaams-nationalistische massahysterie. Echt verbazend is dat niet, want een actieve mediaparticipatie is één van de basiskenmerken van de verspreiding van collectieve waanbeelden, in dit geval bv het waanbeeld dat er zo iets zo bestaan als een "Vlaams Volk" dat zou samenvallen met de verzameling van inwoners van het Gewest "Vlaanderen".

Bij deze 5 foutieve stellingen gaat het niet om louter vergissingen van mensen die een inschattigsfout maken. Het gaat om bedriegelijke stellingen die bewust verspreid worden met het oog op het "monoculturaliseren van Vlaanderen". Voor wie voorstander is van redelijke zelfbeschikking, is het dan ook noodzakelijk om zich tegen dit bedrog en tegen deze hysterische confederaal-separatistische propaganda van de Vlaamse politieke kaste in het algemeen, en van CD&V/N-VA in het bijzonder, scherp en radicaal te verzetten.

24 augustus 2007

TAALVAARDIGHEID (2)

Alleen al de woordenschat van de media kan manipulerend werken en propaganda beogen.

Zo valt het bij de verslagen, commentaren en introducties van een aantal VRT-journalisten, nieuwslezers en presentatoren op, dat er voor hen steevast "Vlaamse" bergbeklimmers op de Mount-Everest zitten, dat ze bellen met een Vlaming in Japan, en dat een knap werk van de xxxx-componist Jongen uitgevoerd wordt door een Vlaams pianist. Evenzeer wordt de "Twee-Volkeren-Doctrine" door sommige VRT-journalisten gepromoot, soms door stereotiep taalgebruik als "De Vlamingen" en "De Franstaligen", soms door manifest te verklaren "dat er geen Belgisch volk bestaat". Dat de voogdijminister van de VRT een N-VA-politicus is, zal er wel niet vreemd aan zijn.

Erger wordt het wanneer de VRT systematisch verkeerde politieke terminologie gebruikt. Zo spreekt de VRT-nieuwsdienst steeds over "de Franstalige christen-democraten" (of ook het bijna pejoratief klinkende "CDH-er"), een woordgebruik dat meer is dan een politieke fout, maar dat zelfs als propaganda kan bekeken worden, omdat het suggereert dat CD&V en cdH tot dezelfde politieke familie behoren, en cdH dus de rol van een soort Waalse CD&V zou behoren te spelen.

De nieuwsdienst van de RTBf, die weet beter, die spreekt over “une réunion entre libéraux et humanistes”. En dat is het correcte taalgebruik.

De "Waalse tegenhanger" van CD&V is niet het cdH van Joëlle Milquet, maar wel CDF, "Chrétiens Démocrates Fédéraux".

De geschiedenis is kort de volgende: de Katholieke Partij hervormde zich in 1946 tot CVP-PSC. Na de communautaire breuk tussen CVP en PSC, veranderde de CVP van naam en werd CD&V. Van PSC splitste zich de MCC ("Mouvement des Citoyens pour le Changement)" af, die later aansloot bij de MR. De PSC hervormde zich daarna tot Centre Démocrate Humaniste. De “cd” van cdH stond dus niet langer voor "chrétien-democrate", om welke reden de Franstalige christen-democraten afscheurden en zich hergroepeerden in het CDF.

De zusterpartij van CD&V is dus CDF en niet cdH. CD&V is christen-democratisch, cdH is humanistisch. Het is verbijsterend dat men dat "nog niet door heeft" op de VRT.

Terwijl de huisideoloog van CD&V, Wouter Beke, nog een kritiek op Paars begint met de woorden "Wat zou Augustinus daarvan vinden…" en een politieke leer verkondigt die gecopieerd lijkt uit Vaticaanse documenten, is de cdH een moderne, progressieve christen-humanistische formatie geworden. cdH staat voor een progressieve multiculturele maatschappij-invulling, CD&V belichaamt een rechts-reactionair personalisme, wat onder meer blijkt uit de ultra-conservatieve stellingen van "jongCD&V", waarbij “jong” alleen naar de leeftijd verwijst maar zeker niet naar het gedachtengoed.

De correcte ideologische duiding van cdH is niet "Franstalige christen-democraten" zoals de VRT het doet, maar wel “humanisten”, of zo men wil “Franstalige humanisten”.

cdH is als humanistische partij daarom ook een zeer belangrijke partij in België. Het is immers duidelijk dat humanisme de sleutel vormt tot het overstijgen van de communautaire tegenstellingen en van de tegenstellingen tussen de partijen. In elke partij zijn humanisten aanwezig, zij kunnen op basis van hun oprechte bekommernis over het welzijn van de mens, oplossingen vinden voor problemen en de machtsstrijd over vooraf bepaalde eisen (zoals regionalisering) ver achter zich laten.

Humanisme kan het bindmiddel vormen tot de reconstructie van België.

Joëlle Milquet, als humaniste een grote dame uit de Belgische politiek (Foto:Le Soir)

Ik prijs dan ook Joëlle Milquet voor haar kordate standvastigheid waarmee zij in alle redelijkheid, als humaniste, het welzijn van de Belgische burgers en de eenheid van België verdedigt. Laat zulke verantwoordelijkheidszin en humanitaire bekommernis de leidraad zijn voor de komende regeringsonderhandelingen.

Lees ook: "Taalvaardigheid (1)"

23 augustus 2007

APPEL AU PAYS

Een grondwet voor Vlaanderen betekent een staatsgreep tegen België. Over de juistheid van die observatie is weinig discussie mogelijk. Nochtans bereiden groepen van allerlei slag binnen het Vlaams Parlement nu reeds ruim tien jaar de invoering van zulk een Vlaamse grondwet voor. In oktober 2005 werd daartoe de "Commissie Vlaamse Grondwet" opgericht.

Ondervoorzitter van de "Commissie Vlaamse Grondwet" is Luk Van Nieuwenhuysen van het Vlaams Belang, secretaris is Sven Gatz , als voormalig Volksunie-politicus binnen open-VLD. In deze Commissie Vlaamse Grondwet zetelen voorts op 15 actieve leden, waarvan minstens 10 confederaal-separatisten: 4/15 Vlaams Belang, 4/15 CD&V, 1/15 Spirit en 1/15 N-VA. Door de verschillende groepen worden ander visies ontwikkeld, er is die van Sp.a, N-VA, open-VLD en Vlaams Belang, een meningsverschil dat prima past in de "Vlaamse trucendoos" en dat wil doen vergeten dat we al over een grondwet beschikken: de Belgische.

Zoals uit de lezing van het verslag van de hoorzittingen blijkt, is het streven naar een Vlaamse grondwet onafscheidelijk verbonden met het streven naar een vergaande staatshervorming en zelfs met de ambitie tot een onafhankelijk Vlaanderen. Zo leest men in het verslag:

"Professor Paul Van Orshoven heeft me gevraagd namens hem één zin uit te spreken. Hij vindt de regionalisering van het meteorologische instituut belangrijker dan een Vlaamse Grondwet, want de regionalisering van het meteorologische instituut zal ertoe leiden dat de weerberichten niet langer misleidend zijn voor het Vlaamse landsgedeelte."

Een grondwet heeft alleen zin met betrekking tot eigen bevoegdheden, en het schrijven van een grondwet voor een deelstaat veronderstelt schrappen in de federale grondwet, zodat die legale ruimte kan opgevuld worden. Vooral heeft een grondwet voor Vlaanderen een symbolische functie, dwz "Vlaanderen" het imago geven van een "volwassen" tot "soevereine" (deel)staat.

Het streven naar de invoering van een grondwet voor Vlaanderen, kadert in dus een confederaal-separatistische agenda: meer Vlaanderen met het oog op minder België. Die eventuele Vlaamse grondwet is het onderwerp van de eerste van de "5 Vlaamse Resoluties", welke CD&V/N-VA en ook open-VLD aan de Belgische bevolking willen opdringen onder de titel "verdere staatshervorming".

De ruimte om een eigen grondwet te ontwerpen en zo om regio’s tot deelstaten om te vormen, was één van de "91 Vlaamse eisen" die op tafel lagen op Hertoginnedal bij de formatiebespreking van Yves Leterme. Zoals ik reeds aanhaalde, het streven naar een Vlaamse grondwet en naar meer Vlaamse bevoegdheden vormen een ondeelbaar geheel. Om de aanvaarding door de Franstalige partijen af te dwingen, dreigen de Vlaamse onderhandelaars met eenzijdige Vlaamse initiatieven, zowel door het Vlaams parlement als door de "Vlaamse fractie" binnen het federale parlement.

Een eerste vraag die zich daarbij stelt, is of er wel een "Vlaamse fractie" bestaat binnen het federale parlement. In hoeverre kan men de partijtucht laten spelen in deze aangelegenheden, en in hoeverre zullen alle Vlaamse partijen erin meegaan? Wanneer er een echt vrije stemming komt, zou wel eens kunnen blijken dat er geen eenzijdig Vlaams-federale meerderheid bestaat, omdat we mogen aannemen dat verschillende Nederlandstalige volksvertegenwoordigers nog steeds Belgen zijn, en zich niet laten verlagen tot Vlaams-nationalisme.

Een tweede bedenking is dat eenzijdige "Vlaamse" initiatieven het Vlaams Parlement herleiden tot een illegitieme praatbarak, die dan niet meer kan vertegenwoordigen dan de som van haar leden. De Vlaamse instanties werden immers opgericht met het oog op bestuur en beleid, niet met het oog op het nemen van Vlaams-nationalistische initiatieven. Zou het Vlaams Parlement zich daartoe lenen, verliest het zijn legitimeringsbasis en is het de facto in ontbinding wegens machtsoverschrijding.

Ons land heeft geen regionaliseringen, maar herfederalisering en reconstructie nodig. Maar los van die stelling is het duidelijk dat één van de kernpunten in verschil tussen federalisme enerzijds en confederaal-separatisme anderzijds, ligt in het al dan niet invoeren van een grondwet voor Vlaanderen.

Tegen die mogelijkheid, tegen die poging tot staatsgreep door de Vlaamse politieke kaste, is het voor de Belgische bevolking nodig zich legitiem geweldloos, maar radicaal en standvastig te verzetten en te (blijven) ijveren voor de eenheid van België. Of, geformuleerd in de "andere landstaal" : je veux faire un appel au pays, afin que la voix des Belges soit entendue.

18 augustus 2007

DE 91 GEBODEN van KAREL DE GUCHT

De "Bende van 6" Vlaamse onderhandelaars op Hertoginnedal, vormen bij deze regeringsonderhandelingen één front. Het is al "wij" dat de klok slaat, een "wij" dat akkoord is over zogenaamd ernstig overwogen "Vlaamse eisen". 91 Vlaamse dictaten om precies te zijn, waarvan het merendeel onbekend is. Aangezien Karel De Gucht één van die zes onderhandelaars is van de "Bende van 6" VLD/CD&V/N-VA-onderhandelaars, betekent zulks dat Karel De Gucht akkoord gaat met alle 91 "Vlaamse eisen".

Karel De Gucht gaat er niet alleen mee akkoord, hij vindt ze tevens gematigd.

Gematigd ? We lezen: regionalisering van de wegcode, van de gezondheidszorg, van de beroepsorden, van de belastingen, van het werkgelegenheidsbeleid, van de nationaliteitsverwerving, van het vervolgingsbeleid,... kortom, waarom niet in een keer van alle federale bevoegdheden?

Dat het bij de "91 Vlaamse eisen" niet gaat om doorgedreven federalisme, maar wel degelijk om een confederale agenda, blijkt uit het punt dat door de Vlaamse onderhandelaars op tafel werd gelegd om de Gewesten de mogelijkheid te geven een eigen Grondwet te schrijven.

De "91 Vlaamse eisen" gematigd ? "Mijn oor !!" zegt men dan in de omgangstaal. Onverbloemd confederalisme , dat is de kern van de Vlaamse eisen, niets minder.

Maar Karel De Gucht verwoordt goed de hypocrisie van de Vlaamse onderhandelaars bij de regeringsonderhandelingen. Bij de suggestie dat er ook aparte nummerplaten zouden komen per Gewest, antwoordt hij (DM 18/08/2007):

"Dat staat niet op de lijst en het is ook nonsens. Ik voel me niet geroepen om detective te spelen, maar het is duidelijk dat die lijst in Le Soir vanuit Franstalige hoek gelekt is. Misschien zijn die nummerplaten ooit in een programmaboekje van de N-VA opgedoken, maar dat is mijn probleem niet. Welke onnozelheid is dat nu? Hetzelfde met die nationaliteitsverwerving. Het enige wat wij willen, is het Vlaamse inburgeringsprogramma uitbreiden naar heel het land."

Ach zo, Le Soir liegt? Wel wel... .

En wat zegt Bart De Wever hierover ?

"Ik zou de technische fiches moeten nakijken, ik ken het ook allemaal niet uit het hoofd. (boos) Maar het is weer typisch dat men dit 'in de vitrine legt' om onze legitieme eisen te ridiculiseren. Dit is een aanval op de Vlaamse publieke opinie en ik speel dat spel niet mee."

Bart De Wever heeft dus een kortstondige aanval van geheugenverlies, want er was om tactische redenen afgesproken binnen de "Bende van 6" Vlaamse onderhandelaars om over de concrete inhoud van de eisen "niet te communiceren".

Flagrant in strijd met de meeste elementaire beginselen van behoorlijk bestuur, namelijk openbaarheid en transparantie, werden de "91 Vlaamse eisen" niet op papier gezet. Wel handig natuurlijk, want daarna is het woord tegen woord over wat er gezegd werd. De Vlaamse communicatieve mist is daardoor compleet, een feit zodat de Vlaamse onderhandelaars zichzelf definitief tot onbetrouwbaar hebben gemaakt, niet alleen voor hun onderhandelingspartners, maar voor de hele Belgische bevolking.

Maar om even terug van Bart de Wever naar Karel De Gucht te gaan, is er de vaststelling dat open-VLD plots vasthoudt aan het voortbestaan van het Vlaams kartel CD&V/N-VA.

Die plotselinge voorliefde van open-VLD vraagt toch wat verduidelijking. Er is natuurlijk het Volksunieverleden van Bart Somers, de communautaire spanning, maar dat verklaart niet echt deze nieuwe alliantie. Voor de verkiezingen verklaarde open-VLD zich nog uitgesproken tegenstander van separatisme, nu zit Karel de Gucht tijdens de regeringsonderhandelingen samen met Bart De Wever in één front, "op één lijn". Wat is de band?

Eigenlijk moeten we niet ver zoeken: de as tussen open-VLD en N-VA is “economisch rechts” en "anti-syndicaal". We mogen ervan uitgaan dat open-VLD aan N-VA beloofd heeft een staatshervorming af te dwingen, in ruil voor steun in verband met lastenverlaging, inperking van het stakingsrecht, harde aanpak van werklozen, en dat soort leukigheden. Zou N-VA uit het Vlaams kartel verdwijnen, komt er een machtsvacuüm vrij voor een deelname van Groen! en Ecolo (waar de Franstalige oranje-blauwe partijen niet zo wars van zijn), een scenario waarvoor open-VLD bereid is een duivelspact af te sluiten om het te vermijden.

VLD/CD&V/N-VA vertegenwoordigt in Hertoginnedal zo een drie-eenheid van fundamentalismen: economisch fundamentalisme (open-VLD), religieus fundamentalisme (CD&V) en etnisch fundamentalisme (N-VA). Een Vlaams verbond van fundamentalistische politici, de toekomst ziet er weinig aantrekkelijk uit.

Ook voor Karel De Gucht blijkt de schuld voor de communautaire crisis bij de onverzettelijkheid van de Franstalige partijen te liggen. Een korte blik op het profiel van de onderhandelaars, leert echter beter:

Bart Somers: voormalig Volksunie, Minister-President van Vlaanderen, promotor van "De hardwerkende Vlaming"
Patrick Dewael: Vlaams studentenverbond , Minister-President van Vlaanderen
Karel De Gucht: 8 jaar Vlaams parlement (1995-2003)
Jo Vandeurzen: geen federale ervaring, confederale agenda
Inge Vervotte: voormalig minister in de Vlaamse regering, geen federale ervaring, confederale agenda
Bart De Wever: voormalig KVHV-lid, radicaal Vlaams-nationalist zonder enige vorm van scrupules

Zou men het "groepsportret" maken van alle Vlaamse onderhandelaars, werkgroepen inbegrepen, dan zou zeker blijken dat de voormalige Volksunie daarin oververtegenwoordigd is, en dat de anderen geen federaal accent hebben.

Alleen al door de samenstelling van de groep "Vlaamse onderhandelaars", is een communautaire crisis voorspelbaar. De verantwoordelijkheid daarvoor zo maar bij de Franstalige onderhandelingspartners leggen, omdat zij "aarzelen" (stel je voor zeg !), is gewoon bullshit, Vlaamse bullshit, en speciaal voor Bart De Wever: pigshit.

Karel De Gucht schrijft zich dus in in de logica van deze quasi-staatsgreep door de anti-democratische Vlaamse politieke kaste, die een confederaal model wil opdringen en opleggen aan de Nederlandstalige Belgen. Hij schrijft zich in in een afbraakbeleid met een chantagepolitiek als instrument .

Het strategische nadeel van deze door open-VLD gevoerde chantagepolitiek is dat aan de afgepersten de keuze wordt gelaten tussen enerzijds het einde van België (als gevolg van het beleid van Yves Leterme) of anderzijds eveneens het einde van België (omdat het Franstalige "NON" separatisme zou versterken). Wanneer ik dan merk dat Bart Somers als open-VLD-voorzitter ermee dreigt BHV te splitsen met een homogeen Vlaamse meerderheid in De Kamer, dan kan ik niet anders dan besluiten dat open-VLD elke zin voor politieke verantwoordelijkheid verloren heeft.

Joëlle Milquet heeft overschot van gelijk: federale onderhandelingen staan in functie van een federaal beleid door een federale regering.

Brave mensen mag men niet uitlachen, zegt Karel De Gucht, maar zijn de politici van de "Bende van 6" wel zulke "brave mensen"? We mogen daarbij niet vergeten dat de tegenstelling Vlaams-Waals door de Vlaamse politieke kaste is opgedrongen aan de bevolking. Als morgen alle Vlaamse partijen in hun programma schrijven om in Antwerpen het beeld van Lange Wapper te vervangen door één van Bert Simpson, dan zal dat er komen, ongeacht van wat de burgers daarvan vinden: er is gewoon geen manier om bij verkiezingen zulke over-de-partijgrenzen-heen-afgesproken punten af te wijzen. De bevolking wil helemaal deze vervlaamsing niet, maar de Vlaamse politici miskennen consequent de Nederlandstalige Belgen.

Er bestaat met andere woorden een aanzienlijk democratisch deficit in communautaire kwesties.

"De Vlamingen" (= de 6 Vlaamse onderhandelaars) werden geschoffeerd door "de Franstaligen": men kan toch niet beter wensen ? De 6 verdienen niet beter omwille van hun aanmatigende onredelijkheid, bekrompenheid en opportunisme.

Het oordeel van de geschiedenis zal niet zo zeer gaan over een grote of een kleine staatshervorming, zoals Karel de Gucht denkt, maar wel over de afweging of de Vlaamse onderhandelaars op Hertoginnedal al dan niet meer zijn dan een troepje kinderachtige politiek-onverantwoordelijken.

Wat we nodig hebben is niet de regionalisering, maar de reconstructie van België.

17 augustus 2007

TAALVAARDIGHEID

Yves Leterme zou best dringend zijn kennis van het Nederlands op punt stellen. Uit zijn verschillende commentaren bij de regeringsonderhandelingen in Hertoginnedal blijkt immers dat hij een wel erg bijzondere woordenschat hanteert.

Ik bemerkte deze tien voorbeelden:
  1. Praten over: zich inschikkelijk tonen, Yves Leterme gehoorzamen
  2. Staatshervorming: vergaande regionalisering, confederalisme
  3. Consensus: als iedereen zich neerlegt bij de voldongen feiten die hen worden opgedrongen door Yves Leterme; wie het niet eens is met die "consensus", is "slecht"
  4. Aarzelen: niet onmiddellijk ja-knikken of instemmen
  5. Herbekijken: afbreken, zoals in "België herbekijken"
  6. De Belgische bevolking: de 800000 burgers die op Yves Leterme hebben gestemd
  7. Welvaart: het veilig stellen van de toekomstige pensioenen van de bestuursleden van jongCD&V
  8. Niet-ernstig: idioot, verwerpelijk, te gek om los te lopen, Franstalig
  9. Destructief: wat ingaat tegen de eisen van CD&V/N-VA, een kritische opmerking
  10. Essentiële beleidskeuzes maken: het CD&V/N-VA-programma uitvoeren

Bij wijze van hint aan Yves Leterme zou ik graag consensus omschrijven als eensgezindheid na afloop en als resultaat van een creatieve en open dialoog, waarbij de gesprekspartners elkaar respecteren, a posteriori en niet a priori.

BART SOMERS, flamingant

Veranderde VLD in december met het oog op de verkiezingen van juni 2007 van naam tot "open VLD", de VLD voorzitter Bart Somers sluit de partij opnieuw en begrijpt overduidelijk de "V" van VLD als "Volksunie". De Volksunie is dan ook de partij van herkomst van Bart Somers, als ook van verschillende andere VLD-onderhandelaars in Hertoginnedal.

Dat de ex-Volksunie sterk oververtegenwoordigd is bij de regeringsonderhandelingen in Hertoginnedal, zal zeker niet vreemd zijn aan de daar heersende communautaire crisis.

Dit Vlaams-nationalistisch accent van de Vlaamse onderhandelaars wordt versterkt door hun gebrek aan federale ervaring. Bart Somers is nog nooit minister geweest in een federale regering, maar was in een vorig leven wel Minister-President van Vlaanderen.

De pro-Belgische koers die open-VLD had uitgestippelde voor de verkiezingen, is ondertussen lang vergeten, vanaf nu zit Bart Somers als promotor van "De Hardwerkende Vlaming" op één lijn met de confederalistisch-separatistische agenda van CD&V/N-VA. Dat zulks niet minder is dan kiezersbedrog, schijnt Bart Somers niet te deren.

Bart Somers staat niet alleen op één lijn met die ander Bart, De Wever ( u weet wel, "Zelfs een varken schijt niet waar het eet"), hij blijkt zelfs het voortouw te nemen van de infantiele "Vlaamsche strijd tegen de Franskiljons". Niet Jo Vandeurzen, niet Bart De Wever, maar wel Bart Somers trad gisteravond naar voor als spreekbuis en woordvoerder van de flamingante fractie in Hertoginnedal.

Het Vlaams-nationalistische commentaar van open-VLD/CD&V/N-VA was bijzonder onderbouwd: alle Vlaamse eisen zijn rechtmatig, ernstig, wel doordacht en constructief en alle Franstalige eisen brengen de Belgische evenwichten in gevaar , zijn arrogant, onaanvaardbaar, destructief, niet-ernstig, en vooral “idioot”, dat laatste aldus "het varken dat niet schijt waar het eet", Bart De Wever.

De koers die Bart Somers hiermee voor zichzelf en voor open-VLD uitzet, is bijzonder riskant. Net als Yves Leterme loopt hij het risico zich zodanig flamingant te verbranden dat hij zichzelf uitsluit van elke mogelijke communautaire overeenkomst.

Als Bart Somers, zich zijn Volksunieverleden herinnerend, ervoor kiest om het separatisme/confederalisme te omarmen, is dat zijn verantwoordelijkheid, maar de vraag is dan of open-VLD als partij die koers ondersteunt. En als Bart Somers zulks doet, moet hij er daarna niet over klagen als hij voor nu en voor altijd met “flamingant” wordt aangesproken en zo zijn federale toekomst in gevaar brengt.

Dus, voor hij zich inschrijft om de Guldensporenslag over te doen, zou Bart Somers er goed aan doen erover na te denken of het werkelijk dát is wat hij wil, én of hij in die Vlaams-nationalistische koers gesteund wordt door de partij waarvan hij voorzitter is, én of hij de ware betekenis van de term "constructief" wel begrijpt: een creatief beleid zorgt namelijk voor de reconstructie van België, niet voor een afbraakpolitiek van regionaliseringen.

Daarom, met het oog op zulk een reconstructie, staat centraal: wat is de finaliteit van de regeringsonderhandelingen voor de toekomst van België? Bart Somers (en met hem open-VLD) dient in eerste plaats op die vraag een duidelijk antwoord te kunnen geven.

16 augustus 2007

DE FINALITEIT

"De bende van 6" door de Vlaamse Pest zwaar aangetaste onderhandelaars van CD&V/N-VA/VLD, hebben een lijst van 80 confederale eisen op de onderhandelingstafel van Hertoginnedal gelegd. Omwille van de publieke transparantie die eigen is aan "goed bestuur" worden ze wel geheim gehouden, hetgeen leek te lukken als daar niet (gelukkig) de krant Le Soir was die er 25 van publiceerde.

Hierbij valt op dat tijdens deze regeringsonderhandelingen door Yves Leterme de term "staatshervorming" nog steeds misleidend gebruikt wordt als synoniem van "vergaande regionalisering". Ook vindt Yves Leterme dat de onderhandelaars zich niet mogen vastbijten in symbolen. Hij bedoelt met die "symbolen" ongetwijfeld De Vlaamse Leeuw, of iets dergelijks. Ook voor Yves Leterme mag alleen (!!) geregionaliseerd worden waar "de mensen beter van worden", maar hij vergeet hierbij dat zulks niet bewijst dat andere beleidsopties niet tot betere resultaten kunnen leiden: normaal gesproken is regionalisering geen beleidsinstrument.

De commentaren van "de bende van 6" Vlaamse onderhandelaars zijn illustratief voor hun kinderachtigheid en hun manifeste onrijpheid. Zo werd van de Franstalige partijen verwacht dat ze snel een antwoord zouden formuleren. De “Vlaamse” partijen zien daar geen probleem in, aangezien voor hen er alleen instemming kan volgen. Ze beschouwen de "Vlaamse eisen" zelfs niet als louter "te nemen of te laten", maar uitsluitend als "te nemen".

Bart Somers liet zich kennen en gaf expressie aan zijn chantagepolitiek. Zo antwoordde hij vandaag in de krant De Morgen op de vraag "Kort samengevat: We staan alweer voor een dag van de waarheid?":

"Daar hebben we er inmiddels al zoveel van gehad. En als de Franstaligen zich inschikkelijk tonen, zal die dag van de waarheid nog een tijdlang op zich laten wachten. Maar als ze de helft van onze eisen afwijzen of met idiote tegenvoorstellen komen, dan komt die dag van de waarheid er inderdaad."

Vlaamse eisen zijn voor de flamingante liberaal Bart Somers natuurlijk evident-rechtmatig, Franstalige daarentegen vanzelfsprekend "idioot".

Maar dat was nog niet voldoende, want, zo voegde Bart Somers er aan toe:

"Op dit ogenblik zijn de eisen voldoende, maar dat betekent niet dat de Vlaamse partijen nu al hun wensen op tafel gelegd hebben".

Nog beter: men verwacht van de anderen dat men zal kopen, maar de prijs zal later nog wel vastgelegd worden. Zulk een flamingante onredelijkheid vanwege Bart Somers is ronduit hallucinant.

Ons land heeft geen regionalisering nodig, zoals "de bende van 6" Vlaamse onderhandelaars blijkt te denken, maar reconstructie.

We hebben nood aan een verankering van het voortbestaan van België in de grondwet, dit betekent: een grondwettelijke bepaling die bescherming biedt tegen de bruistabletpolitiek van separatisme en confederalisme, alsook tegen het verdampingsscenario waarbij alleen nog mogelijk later Europese bevoegdheden federaal blijven.

We hebben nood aan nationale kieskringen, aan een hiërarchie van beleidsniveaus, aan een herfederalisering van alle bevoegdheden die niet strikt noodzakelijk geregionaliseerd hoeven te blijven, aan een afbakening van de federale kerntaken, aan een clausule die verdere regionalisering ongrondwettelijk maakt.

We hebben nood aan een daadwerkelijk reconstructiebeleid van België, onder meer met het herstellen van de contacten tussen alle delen van het land, met samenwerking allerlei tussen de regio’s.

En tenslotte: aan Nederlandstalige kant hebben we nood aan verantwoordelijke federale politici, met het huidige kleuterniveau van "de bende van 6" raken we nergens. Bovendien mag het duidelijk zijn dat zonder volksraadpleging niet tot confederalisme beslist kan worden.

Alvorens onafgewerkte lijstjes op te dringen aan de onderhandelingspartners, is het noodzakelijk dat er duidelijkheid komt over de finaliteit van deze onderhandelingen, over de richting die men wil geven aan de toekomst van België. Zonder een glashelder beeld van deze finaliteit van de toekomst van België, zijn communautaire onderhandelingen onmogelijk, en dit door de schuld van de "Vlaamse onderhandelaars".

Het wordt hoog tijd dat open-VLD ontwaakt uit zijn flamingante zinsverbijstering en zich gedraagt als een waardige Belgische partij, ipv als een Vlaams-nationalistische drukkingsgroep. Het Vlaams-nationalisme, dat wordt al jammerlijk genoeg vertegenwoordigd door CD&V.

En N-VA? Die hoort niet thuis in Hertoginnedal.

15 augustus 2007

HET BELGISCHE SECESSIECONFLICT

Nu we in België op de rand staan van een ernstig conflict tussen enerzijds confederalisten (separatisten) en anderzijds federalisten (unitaristen) is het interessant met een blik in de geschiedenis te kijken naar dat andere grote secessieconflict in de USA, daar de "American Civil War" genoemd. Die betekende het meest omvangrijke militaire conflict op Amerikaanse bodem tot nog toe, woedde vier jaar (1861-1865) en maakte honderden duizenden slachtoffers. (Zie ook: "Top Five Causes of the Civil War"en "American Civil War: Causes")

Er zijn natuurlijk verschillen tussen het Amerikaanse seccessieconflict en de communautaire spanning in België: de omvang bij voorbeeld, het feit dat de USA van in den beginne "Verenigde Staten" waren, in tegenstelling tot België waar de verschillen, voor zover ze bestaan, na de Belgische onafhankelijkheid groeiden, en de ligging, waarbij in de USA het Zuiden zich wou afscheuren van het Noorden, in België is het omgekeerd.

Maar voor het overige zijn de overeenkomsten betekenisvol. Ik heb er hier tien geselecteerd.

  1. Belastingen: De zuidelijke staten in de USA kloegen over de "tariffs", invoertaksen, waarvan de opbrengsten aangewend werden door de federale overheid voor werken in algemeen belang, bv. het bouwen van een brug. Voor de zuidelijke Confederalen hoefde die modernisering niet, en dus waren ze tegen die taksen.
  2. Geldtransfers: De zuidelijke staten produceerden in hoofdzaak katoen op hun plantages. Die werd gedeeltelijk uitgevoerd naar Europa of verwerkt tot stoffen in de noordelijke fabrieken. De zuidelijke Confederalen waren van mening dat ze zo voor het Noorden de rijkdom leverden.
  3. "Twee-Volkeren-Doctrine": Het Zuiden en het Noorden werden voorgesteld als twee totaal verschillende volkeren. Ze hadden elk een eigen economisch profiel: het zuidelijke gebaseerd op plantages en slavenhandel, het noordelijke op industrie en loonarbeid van vrije werknemers. Het Zuiden sprak van "The Southern way of life", die ze kost wat kost wou bewaren.
  4. Expansie van een levenswijze: Om het systeem van slavernij te behouden, wilden de zuidelijke staten de macht van de noordelijke beperken. Zij streefden naar controle in en van het Congres, ijverden voor erkenning van slavernij in nieuw-toetredende staten, verkondigden een radicale proslavernij ideologie die van de vrije loonarbeiders slaven wou maken, voerden een wet in die het beschermen van gevluchte slaven ook in het slavenvrije Noorden strafbaar stelde (de herziening van de "fugitive slave act"), en bepleitten na de economische paniek van 1857 de heropening van de transatlantische slavenhandel.
  5. Eindeloze compromissen: Het is duidelijk dat een compromis tussen twee onwaarheden een nieuwe onwaarheid oplevert, of dat er geen gepaste gulden middenweg bestaat met immoraliteit. Nochtans werd zulks betracht, onder meer bij het "Missouri Compromise" waarbij alle gebieden boven de breedtegraad van 36°30’ slavenvrije staten waren, en die eronder slavenstaten. De "slavengrens" zeg maar.
  6. Politiek evenwicht: De bestuurders van de Unie trachten het evenwicht tussen slavenvrije staten en slavenstaten zorgvuldig te bewaren. Voor elke twee staten die erbij kwamen, moest één met en één zonder slavernij. Wanneer in Kansas, dat boven de “slavengrens” lag, de keuze zou bepaald worden door een referendum, ontstonden er bloedige conflicten door intimidatie van de kiezers, waardoor men sprak over "Bleeding Kansas"
  7. Van controle over de natie naar secessie: De zuidelijke staten wilden de slavernij veilig stellen door controle over het Congres. Wanneer ze bij de verkiezingsoverwinning van Lincoln vrezen dat die de slavernij zal afschaffen, kiezen ze voor secessie.
  8. Zelfbestuur en "beter bestuur": Door de zuidelijke staten werd geargumenteerd dat het conflict niet ging over slavernij maar over "zelfbestuur" tegenover de federale overheid. Na de oorlog zullen ze argumenteren dat het verwijderen uit het congres van zwarte verkozenen, en het verwerpen van stemrecht voor zwarten, in functie staat van "goed bestuur". Racisme als middel om tot een efficiënte overheid komen.
  9. Eigendomsrechten: Sommigen in het Zuiden argumenteren dat het conflict louter om eigendom en eigendomsrechten gaat. Zuidelijke grootgrondbezitters hadden enkele miljarden dollar geïnvesteerd in de aankoop van hun bezittingen( = hun slaven), bezittingen die ze niet wilden verliezen als gevolg van afschaffing van de slavernij. Ze vonden ook dat als ze verhuisden naar een andere staat, ze hun bezittingen (= hun slaven) probleemloos zouden moeten mogen meeverhuizen.
  10. Massahysterie: Als gevolg van industrialisering, modernisme en economische crisis voelden de zuidelijke burgers zich bedreigd, in hun levenswijze en hun “bezittingen”.


Abraham Lincoln werkte reeds tijdens de secessie-oorlog aan een reconstructie van het land. Hij voorzag amnestie voor alle zuidelijken die trouw zworen aan de Unie en die de slavernij verwierpen. Lincoln werd echter op het einde van de oorlog vermoord, maar zijn opvolger Andrew Johnson voerde het plan uit. Voor het Congres ging het Reconstructie-plan niet ver genoeg, en het plaatste de zuidelijke staten onder militaire voogdij.

Al bij al was dit het begin van een lange culturele binnenlandse strijd, die misschien nog steeds voortduurt. Anderzijds was "De Reconstructie" een succes, omdat de eenheid van de Unie niet meer ter discussie werd gesteld, het debat werd verlegd.

Een gelijkaardig verhaal van reconstructie kan gevonden worden bij de hereniging van Duitsland. Ook daar blijven de spanningen tussen Ossies en Wessies bestaan, maar ze milderen naar gelang de tijd vordert.

En in volle bewondering kunnen we kijken naar de prestatie van Nelson Mandela en Desmond Tutu, die erin geslaagd zijn na de afschaffing van de Apartheid een burgeroorlog te vermijden en het land op weg te zetten naar modernisering.

Deze voorbeelden van reconstructie in uiterst moeilijke omstandigheden staan in scherp contrast met de Vlaams-nationalistische "onmogelijkheidsdogmatiek". Zo is er de N-VA politicus Louis Ide, een zwaar aangetaste door de Vlaamse Pest, die zonder scrupules de gezondheidszorg misbruikt door ze voor zijn flamingante politieke kar te spannen. Op de vraag waarom gezondheidszorg niet volledig geherfederaliseerd zou worden, antwoordt Louis Ide: "Dat kan niet, want daarvoor is de kloof in de zorgcultuur inmiddels te groot geworden."

Gewoon, kort en simpel, het N-VA-dogma over herfederalisering: "Dat kan niet". "Njet". Waarom: omdat ze niet willen natuurlijk.

De belangrijkste opdracht van een nieuwe regering, al dan niet onder leiding van Yves Leterme, is niet een "verdere staatshervorming" of "meer regionalisering", maar de reconstructie van België. De nieuwe regering kan daarbij de burgers “geruststellen”, als remedie tegen massahysterie, dat hun levenswijze niet bedreigd wordt door de globalisering. Ieder burger heeft immers recht op zijn cultuur (en op afvalligheid daar tegenover), voor zo lang die cultuurbeleving zich binnen de grenzen van de democratische rechtstaat beweegt.

Hoe zou ik dus de relevante communautaire eisen voor de regeringsonderhandelingen in Hertoginnedal kunnen samenvatten? Als de grondwettelijke verankering van België en een reconstructiebeleid voor de Belgische natie.

Open-VLD heeft geëist van Joëlle Milquet dat ze zich ondubbelzinnig geëngageerd verklaarde voor een oranje-blauwe regering. Misschien wordt het tijd dat open-VLD zich onverbloemd trouw en geëngageerd verklaard ten aanzien van het voorbestaan en de toekomst van België, in plaats van mee op de separatistisch-confederalistische kar te springen van CD&V/N-VA.

In de huidige omstandigheden niet aan de reconstructie van België werken, is een vorm van politiek schuldige nalatigheid. Anders gezegd: het is aan de onderhandelaars op Hertoginnedal om aan de burgers en aan hun kiezers te bewijzen dat ze het goed menen met België, en wel door België te herenigen, niet door het verder af te breken.

Een herfederaliserend Belgisch reconstructieplan, behoort op tafel in Hertoginnedal. Wie is de Belgische Abraham Lincoln of de Belgische Nelson Mandela?

12 augustus 2007

BELGIË: DE KEUZE

Terwijl oranje-blauw zich bij de bespreking van de formatienota in Hertoginnedal verdiept in communautaire twisten, wachten de burgers af wat hen te wachten staat.

Verkiezingen gaan over partijen maar leveren geen eenduidig beeld over wat de burgers willen over een specifiek item. Elke partij presenteert zich immers aan de kiezers met een grote verscheidenheid aan progammapunten en kandidaten. Uit de verkiezingsuitslag van 10 juni kan dus geen besluit getrokken worden hoe de Belgen denken over een mogelijke verdere staatshervorming.

Regelmatig worden er peilingen gehouden om de mening van de Belgen te kennen over de toekomst van hun land, maar wie over de mening van de bevolking terzake echt betrouwbare en onweerlegbare informatie wenst, organiseert een diepgaand maatschappelijk debat en daarbij aansluitend een volksraadpleging.

Welke keuze zou men bij deze volksraadpleging kunnen voorleggen aan de Belgische burgers?

  1. De unitaire staat op provinciale basis, dit betekent "meer België";
  2. Een federaal België met minimale regionale bevoegdheden (daartoe zijn herfederaliseringen nodig), waarbij de regio’s bestuurlijk ondergeschikt zijn aan de federale overheid, dit betekent "meer België";
  3. Het behoud van de huidige toestand, eventueel aangevuld door betere samenwerking tussen de Gewesten, dit betekent "evenveel België";
  4. Het behoud van de huidige regionaliseringsgraad, met herschikking van bevoegdheden door een evenwicht aan regionaliseringen en herfederaliseringen, dit alles met het oog op een meer efficiënte overheid, dit betekent "evenveel België";
  5. Verdere regionalisering zonder herfederalisering, voltooiing van de staatshervorming, , dit betekent "minder België";
  6. Verdere regionalisering zonder finaliteit, dit leidt mogelijk uiteindelijk tot het verdwijnen van België, eventueel nadat de laatste federale bevoegdheden worden overgedragen aan Europa;
  7. Confederalisme op basis van radicale subsidiariteit, de Gewesten werken minimaal samen, dit betekent "minimaal België" of zelfs "geen België";
  8. Separatisme, het oprichten van een onafhankelijk Vlaanderen en een onafhankelijk Wallonië, eventueel zelfs met een "onafhankelijk Brussel" (en wat met de Duitstalige delen?), of met een aansluiting van Vlaanderen bij Nederland.


Een eerste stap daarbij zou het toelichten zijn voor de burgers van deze verschillende mogelijkheden en vooral van hun motivaties en gevolgen. Daarna zouden zij daarover kunnen debatteren en uiteindelijk hun weloverwogen mening kunnen kenbaar in een volksraadpleging.

Zoals het er nu naar uitziet echter, zal de particratie in de plaats van de burgers beslissen. Maar is zulks aanvaardbaar, zeker als men ziet hoeveel ex-Volksunie-politici deelnemen aan de regeringsonderhandelingen van Yves Leterme op Hertoginnedal, en als men ziet dat staatshervorming bedriegelijk gelijk gesteld wordt aan "verdere regionalisering", waar het ook herfederalisering kan betekenen?

De formateur Yves Leterme creëert nu eenmaal de problemen door zijn flamingante opstelling, en schuift verantwoordelijkheid voor de oplossing van de patstelling daarna door naar anderen.

De toekomst van ons land behoort aan de burgers, niet aan de politieke klasse, tenzij ze die burgers echt en oprecht vertegenwoordigt.

11 augustus 2007

TOEGEVINGEN: NOOIT !

Met "efficiënt bestuur" of "efficiënt werkende instelligen" als excuus, eisen de door de Vlaamse Pest aangetaste Vlaamse onderhandelaars bij de huidige oranje-blauwe regeringsonderhandelingen van Yves Leterme op Hertoginnedal, "toegevingen" of een "teken van toegevingsbereidheid" van "de Franstaligen" voor een verdere regionalisering, steeds weer "de staatshervorming" genoemd, alsof er maar één mogelijkheid daartoe bestond.

Zij botsen hierbij op een standvastig "NON" van Cdh en MR, en eigenlijk achter de schermen even goed van PS en van Ecolo. En terecht.

Als het de Vlaamse onderhandelaars echt om efficiëntie te doen was, zouden ze ook de andere pistes onderzoeken, waaronder die van de betere samenwerking en vooral die van de herfederalisering.

Een herfederaliserende staatshervorming, de gedachte alleen al doet de Vlaamse onderhandelaars op Hertoginnedal huiveren. Het Vlaamse antwoord is een koppig "NEEN". Dat is al herhaaldelijk gebleken uit commentaren.

Nochtans is een herfederaliserende staatshervorming wat ons land nodig heeft.

Verwachten dat onderhandelingen kunnen draaien op eisen en toegevingen, op chantage en machtspelletjes dus, is een grove misrekening. Een dialoog met een vooraf bepaald eindresultaat, is geen dialoog maar een manipulatie. Anders gezegd: een dialoog is ófwel oprecht en open, ófwel geen dialoog maar een dictaat.

Echte onderhandelingen draaien op voorstellen en motivaties, niet op eisen die te nemen of te laten zijn, niet op voldongen feiten.

De eis van de Vlaamse onderhandelaars tot Franstalige toegevingen, tot een Franstalige knieval, is een bewijs van gebrek aan politiek vakmanschap, van gebrek aan maturiteit. Of een bewijs van een nauwelijks verborgen Vlaams-nationalistische, separatistische agenda.

Het Franstalige "NON" daarentegen, is meer dan welkom.

10 augustus 2007

DE VLAAMSE PEST

Nu de "Vlaamse" partijen op Hertoginnedal bij de lezing en bespreking van de formatienota van Yves Leterme, plechtig weten te melden dat ze communautair op één lijn staan, anders gezegd, nu blijkt dat de "Vlaamse" onderhandelaars zonder uitzondering aangetast zijn door de Vlaamse Pest, behoeft dit begrip enige toelichting.

Vlaams-nationalisme is als ideologie en als maatschappelijk verschijnsel intrinsiek immoreel, al was het maar omdat het geen onderscheid maakt tussen Nederlandstalig, Vlaams en flamingant. Vlaams-nationalisme is een vorm van fundamentalisme en tevens een vorm van massahysterie die alle aanvaardbare drempelwaarden heeft overschreden. Omwille van die kenmerkende blijkbaar aanstekelijke fundamentalistische en collectieve zinsverbijstering ervan, benoem ik het Vlaams-nationalisme met de term "de Vlaamse Pest" , een passende omschrijving.

Vlaams nationalisme is eerst en vooral een vorm van massahysterie, van collectieve waan om het juister te zeggen, als reactie op de secularisering en de globalisering van de samenleving. Tot de waanvoorstellingen van het Vlaams-nationalisme behoren imaginaire begrippen als "De Vlaming", "De Vlamingen", "Het Vlaamse Volk" waarbij de burgers die gehuisvest zijn in het "Vlaams Gewest" gezien worden als één homogeen geheel, en zelfs gepersonaliseerd worden tot één imaginair bestaand persoon. Uitdrukkingen als "Vlaanderen wil meer autonomie", "Wij Vlamingen zijn geïrriteerd", de communautaire relaties voorstellen als "een huwelijk", enz behoren tot de typisch Vlaams-nationalistische waanvoorstellingen. De Vlaams-nationalistische waan uit zich in een afkeer voor alles wat on-Vlaams is en tevens in een verheerlijkende wensdroom over een "Onafhankelijk Vlaanderen".

De flamingante collectieve waan hangt nauw samen met het manifest fundamentalistisch karakter van het Vlaams-nationalisme. Zo is het katholieke Vlaams-nationalisme gebaseerd op de idee van door God geschapen volkeren (het Vlaamse en het Waalse), die door de goddeloze staat België kunstmatig bij elkaar worden gehouden in één staatsverband. België is voor katholieke flaminganten godslastering. Dit omhelst de "Twee-Volkeren-Doctrine" , die niet-katholieke flaminganten gretig overnemen. Confederalisme wordt daarom als "logisch" omschreven. Juist omwille van het redeneren in termen van volkeren, is Vlaams-nationalisme per definitie populistisch.

Daarnaast is er het Vlaams-nationalisme dat bij wijze van seculiere godsdienst "Vlaanderen", "De Vlaming" en "Het Vlaamse" aanbidt, en dat zulk aanbidden van "Vlaanderen" ook van alle andere Nederlandstaligen in België verwacht. Met andere woorden: voor Vlaams-nationalisten wordt men boven de taalgrens niet als burger, niet als Nederlandstalige, niet als Vlaming, maar als flamingant geboren. Het Vlaams-nationalisme maakt geen onderscheid tussen Nederlandstalig, Vlaams en flamingant.

Nederlandstaligen die voor België kiezen, zijn voor Vlaams-nationalisten "op het verkeerde pad". Zij zijn "collaborateurs, landverraders, nestbevuilers, vaandelvluchters, deserteurs, contra-productieven, lafaards, valsen, slippendragers, geografische Vlamingen, technische Vlamingen, onvlaamse Vlamingen, franskiljons, kruiperigen, zoete-broodjes-bakkers, onwetenden, slecht-geïnformeerden, pseudo-intellectuelen, uilen, bekrompenen, dwazen, modieuse kletsers, zeveraars, stemmingmakers, doortrapte leugenaars, ziekelijken, sentimentalisten, surrealisten, fetisjisten, zieligen, tegennatuurlijken, gefossiliseerden, oubolligen, ouderwetsen, pretentieusen, retro-, neo-, crypto-, postmoderne Belgenvriendjes, zoetigen, linkse domkoppen, domme belgicistjes, absurden, wereldvreemden, gemakzuchtigen, salonzitters, Belgische potverteerders, ..." waarvan "er nog altijd veel te veel zijn" en waarvan "alle ingebakken Belgicisme moet vernietigd worden". N-VA voorzitter Bart de Wever drukte het iets plastischer uit met zijn one-liner "Zelfs een varken schijt niet waar het eet". Ook voor deze onderhandelaar op Hertoginnedal zijn Nederlandstalige Belgen "nestbevuilers".

De historische wortels van het Vlaams-nationalisme liggen bij het anti-Verlichtingsdenken. Vrijwel onmiddellijk na de Franse Revolutie werd een "Eerste Coalitie" met het oog op de "Oorlog tegen de Democratie" op gang gebracht, om de aristocratie in Frankrijk te herstellen. Na en met het Congres van Wenen in 1814 hernieuwde Klemens von Metternich dit ultra-reactionaire streven met de hertekening van Europa, waarbij de "Heilige Alliantie" moest waken over het behoud van de aristocratie. Hij werd hierbij geholpen door de ultramontane krachten binnen het Vaticaan, dat in verschillende encyclieken de democratie, het liberalisme en de moderniteit verketterde. Dat ultramontane anti-liberale gedachtengoed was dé fundering van de katholieke Vlaamse-Nationalisten. Hetzelfde anti-democratische, anti-liberale vindt men terug in het marginaal aanwezige “communistische Vlaams-nationalisme” van Meervoud.

Tot de Coalitie tegen de democratie behoorden niet alleen landen van het "Heilige Roomse Rijk", maar ook protestant Angelsaksische, dwz Engeland. Verbazend, omdat Engeland toch enige vorm van democratie kende, maar die was in tegenstelling tot de Franse, een aristocratische, conservatieve "democratie". Dit Angelsaksische conservatisme, is ook vandaag nog een inspiratiebron voor het Vlaams-nationalisme.

Vlaams-nationalisme is dus een vorm van anti-liberaal, anti-Verlichtingsdenken, en daarom is het zo bevreemdend dat Vlaams-nationalisten zichzelf voorstellen als “modern”. "Vlaanderen" als modern in tegenstelling tot België dat ofwel "ouderwets" ofwel "postmodern" zou zijn. Zo vindt Sp.a politicus Dirk Van der Maelen zijn collega Frank Vandenbroucke een goede dam tegen "ouderwets Belgicisme" en Bart De Wever spreekt smalend over "postmoderne Belgenvriendjes".

De zelfbeschikking van het individu en de secularisering zijn niet weg te denken uit tot de filosofie van het modernisme, en ze zijn tevens radicaal tegengesteld aan dominante invullingen van “de gemeenschap” en aan elke vorm van stereotypering. Het met Guldensporenslagen dwepende Vlaams-nationalisme is dus zeker geen vorm van modernisme, of sterker: als er iets nostalgisch ouderwets bestaat, is het wel de Vlaams-nationalistische pathos van Bart De Wever en consoorten.

Vlaams-nationalisme is niet modern of geen modernisme, ver van, Vlaams-nationalisme is ultra-reactionair. De huidige federale staatsstructuur van België, ook al zou unitarisme op provinciale basis perfect kunnen, is daarentegen wel modern, want gericht op vreedzaam samenleven van autonome burgers.

Tot dusver beschouwd, blijkt de Vlaamse Pest, het Vlaams-nationalisme dus, een fundamentalistische, ultra-reactionaire vorm van massa-hysterie, van collectieve waan.

De gevolgen van de Vlaamse Pest blijven niet beperkt tot haar genoemde “theoretisch-academische” ontkenning van de individuele zelfbeschikking. Een belangrijk en indringend symptoom van de Vlaamse Pest is haar neiging tot vandalisme. Het Vlaams-nationalisme is immers gericht op het afbreken van België en van al wat Belgisch is. Het voorstel in de formateursnota van Yves Leterme om vertegenwoordigers van de Gewesten op te nemen in de bestuursorganen van de federale culturele instellingen, hoort daar bij. Bert Anciaux laat als Vlaams-nationalistisch minister ook geen gelegenheid liggen om Belgische instellingen te supprimeren.

In commentaren bij mediaberichten leest men soms: "Er bestaan geen Belgen, er bestaan alleen Vlamingen en Walen", waaruit de destructieve ingesteldheid van Vlaams-nationalisten tegenover het Belgische tot uiting komt. Soms neemt dit Vlaams-nationalistische vandalisme heel erg fysieke vormen aan zoals het bekladden met eieren van Nederlandstalige Belgen, het overgieten met verf van auto’s, het verstoren van officiële Belgische gelegenheden, het systematisch intimideren van pro-Belgische deelnemers op internetfora. Bij manier van spreken: wanneer een flamingant iets Belgisch ziet, wordt hij overvallen door een onweerstaanbare drang om het te vernietigen.

Anti-Belgisch vandalisme is een essentieel onderdeel van Vlaams-nationalisme.

Het Vlaams-nationalisme is niet alleen vandalistisch, maar ook kinderachtig tot infantiel. Dat blijkt bij voorbeeld uit reacties op de huidige crisis op Hertoginnedal bij de bespreking van de formatienota van Yves Leterme. Het Franstalige standvastige "NON" tegen de flamingante onredelijkheid, zou volgens "Vlaamse" waarnemers separatisme versnellen. Die redenering is, voor politieke verantwoordelijken (?), van een hallucinante onvolwassenheid. Volwassenen nemen verantwoordelijkheid voor hun overtuiging, dwz ze verwijzen naar zichzelf, niet naar een eigen reactie als veroorzaakt door een ander. De verantwoordelijkheid voor de eigen mening bij de gesprekspartner leggen, is infantiel, maar dat weerhoudt er menig Vlaams politicus op Hertoginnedal en menig Vlaams politiek commentator er niet van deze redenering te etaleren. Tot hun eigen schande, zou ik zo zeggen. Deze houding illustreert nogmaals perfect dat de Vlaamse Pest reacti(e)onair is, en niet creatief en pro-actief zoals het Verlichtingsdenken.

Dan zijn er nog een rits andere onfraaie kenmerken. De verwerping van de formele logica en het dwepen met irrationalisme algemeen. Op drogredeneringen gebouwde propaganda. Geschiedenisvervalsing. Egoïsme. Racisme. De aanmatigende houding ten aanzien van alles wat pro-Belgisch of niet-Vlaams is. Vrede zien als louter de afwezigheid van oorlog. Negationisme ten aanzien van de gruwel van WOII. Het omkeren van de slachtoffer-daderrol in verband met de naoorlogse repressie. De vergoelijking van het collaboratieverleden van de vele Vlaams-nationalistische families.

Een democratisch en verdraagzaam Vlaams-nationalisme bestaat dan ook helemaal niet. Het Vlaams-nationalistische streven is de ambitie van een ondemocratische minderheid die met ondemocratische middelen een ondemocratische agenda wil uitvoeren. Eén van de trucen die daarbij gehanteerd wordt is het spelletje "goede flamingant - slechte flamingant" (Sp.a/Spirit en CD&V/N-VA tegenover VB) die suggereert dat men alleen de keuze heeft welk Vlaanderen men wil, maar verdoezelt dat men ook voor België kan kiezen.

Wat bij al deze Vlaams-nationalistische manipulaties en onhebbelijkheden vooral opvalt is de quasi volledige afwezigheid van scrupules. Het feit dat de meerderheid van de Nederlandstaligen in België het separatisme afwijst, laat flaminganten Siberisch koud, net zoals de "Vlaamse" onderhandelaars op Hertoginnedal bij het reciteren van hun manifest onredelijke eisen, potdoof zijn voor de opmerkingen van hun Franstalige landgenoten.

Bij wijze van terugblik kan ik zo enkele basiskenmerken van het Vlaams-nationalisme opsommen: een fundamentalistische, ultra-reactionaire vorm van massa-hysterie, vandalistisch, infantiel, populistisch, ondemocratisch, zonder scrupules, een ideologie gericht tegen redelijke individuele zelfbeschikking. Een ideologie die het leven van de burgers verpest, een Vlaamse Pest.

3 augustus 2007

POLITIEKE ONVERANTWOORDELIJKHEID

Afgaande op de verslaggeving van vandaag over de regeringsonderhandelingen in Hertoginnedal, is niet alleen Patrick Dewael maar ook Karel De Gucht aangetast door de Vlaamse Pest. Vond Patrick Dewael het nodig om, voorafgaand aan de bespreking van formatienota van Yves Leterme, te dreigen met "geen staatshervorming, geen regering", Karel de Gucht voegde daar aan toe: "Geen regering, geen geld voor de Gewesten".

Niet alleen Patrick Dewael en Karel De Gucht waren op het anti-Belgische en vooral anti-Waalse appel, ook Jean-Luc Dehaene wist te melden dat "alles de schuld van de Franstaligen" was. Daarmee is de collectieve hysterie en zinsverbijstering onder de "Vlaamse" politici compleet.

De belangrijkste motivatie achter al dit Vlaamse leeuwengebrul, is het uit de wind zetten van de formateur Yves Leterme. Hoe meer anderen zich onledig houden met flamingant spierballengerol, hoe minder het opvalt dat Yves Leterme in wezen een confederaal-separatistische koers vaart.

Dat is dan ook de belangrijkste conclusie: dat Patrick Dewael en Karel De Gucht, open-VLD dus, met graagte het spelletje van Yves Leterme, van CD&V/N-VA dus, meespelen, en met wat potsierlijk machtsvertoon de formateur willen "afdekken". Yves Leterme kan zich ondertussen profileren als de kalmte "boven het krijgsgewoel".

Geen staatshervorming, geen regering? Is dat een probleem? Maar neen, want de verantwoordelijkheid voor die chaos ligt dan volledig bij Patrick Dewael en bij Karel De Gucht. Het is hun wens.

Geen regering, geen geld voor de Gewesten? Ook geen probleem, want dan is er ook geen geld voor de "Vlaamse" economie die afhangt van stadsvernieuwing.

Het zijn Patrick Dewael en Karel De Gucht die het later mogen uitleggen aan hun kiezers en aan de burgers in het algemeen.

Veel bluf en pokerspel om Yves Leterme ter wille te zijn. En, is Yves Leterme een separatist, vroeg een Nederlands journalist zich af. En het antwoord was: "... dat hij absoluut geen separatist is. "Net om daar geen ruimte aan te geven, hebben we hervormingen nodig"..."

Dus: Yves Leterme, politicus van het Vlaamse kartel CD&V/N-VA, wil met de hulp van N-VA-voorzitter Bart De Wever hervormingen doorvoeren om separatisme, dwz het N-VA-programma, te boycotten. En als u dàt niet gelooft, dan maakt Yves Leterme u wel iets anders wijs.

De verachting van Bart De Wever voor al wat pro-Belgisch is, blijkt ondertussen niet alleen uit zijn bekende one-liner van begin dit jaar "Zelfs een varken schijt niet waar het eet" , maar herhaalt zich nu in deze uitspraak: "Het grote neen is doorbroken. Tot voor kort wilden ze over niets spreken. Ze zaten hier aan de poort quasi pathetische verklaringen over de eenheid van België af te leggen en het gesprek te weigeren. Het gesprek is begonnen."

De politieke onverantwoordelijkheid in Hertoginnedal bij de "Vlaamse" onderhandelaars, Patrick Dewael en Karel De Gucht op kop, is hallucinant. Hebben ze nu echt niets beters te doen, meer pro-Belgisch dan het separatisme van Yves Leterme als afleidingsmanoeuvre toe te dekken met een mistgordijn?

Laat ons hopen dat ieder op Hertoginnedal, en vooral de Nederlandstalige politici, beseft dat de toekomst van België niet een louter administratieve aangelegenheid is. De toekomst van België is een zaak van "het volk", van de burgers. En zo nodig, dienen diezelfde burgers daarover geraadpleegd te worden.

2 augustus 2007

"WIJ-Frieda Brepoels"

Hoezeer de pretentie en de arrogantie binnen het Vlaams-nationalisme geen grenzen kennen, werd recent geïllustreerd door Frieda Brepoels in een interview met HLN-TV naar aanleiding van de besprekingen van de formatienota van Yves Leterme op Hertoginnedal.

De first lady van de N-VA is van mening dat "De Franstaligen maar eens moeten leren dat WIJ het menen".

Wij? Wie zijn dat? Uiteraard lijdt Frieda Brepoels aan die typische Vlaams-nationalistische zinsverbijstering die onder meer als symptoom heeft dat de aangetaste in kwestie geen onderscheid meer maakt of kan maken tussen Nederlandstalig, Vlaams en flamingant.

"Wij", zoals in "Wij Vlamingen". En die denken "uiteraard" allemaal hetzelfde volgens La Brepoels. Een lezer op HLN gaf dit mee als commentaar bij een communautair krantenbericht: "Wij Vlamingen zijn jullie Waalse broeders kotsbeu".

Het is een ware schande. Een meerderheid van de Nederlandstaligen in België wil helemaal geen "minder België", laat staan een "Onafhankelijk Vlaanderen". Maar politiek worden deze Nederlandstalige Belgen doodgezwegen door alle "Vlaamse" partijen. Daarom zijn die waarschijnlijk ook "Vlaamse" partijen, omdat ze alleen de belangen van Vlaams-nationalisten verdedigen, en niet van Belgen.

Voor de oorzaak van de zinsverbijstering van mensen als Frieda Brepoels, Bart De Wever en een heleboel anderen, gebruik ik een naam: de Vlaamse Pest. Die Vlaamse Pest blijkt besmettelijk, getuige de uitschuiver van Patrick Dewael vandaag voor het oog van de camera’s waarbij hij de Franstalige partijen poogde af te dreigen met het oog op verdere regionalisering en met het oog op "minder België".

Tijdens de verkiezingscampagne voorafgaand aan 10 juni profileerde open-VLD zich nochtans als pro-Belgisch en anti-separatistisch. Daaruit zou moeten volgen dat open-VLD zich in Hertoginnedal zou moeten opstellen aan de zijde van de Franstalige partijen ten einde CD&V/N-VA te isoleren, maar niets daarvan blijkt, integendeel. Geen herfederaliseringen, geen nationale kieskringen, geen federale kernbevoegdheden waaraan niet kan geraakt worden, niets van dat alles: open-VLD maakt niets waar en huilt mee met de wolven in het bos.

Het is de Vlaamse Pest mag ik aannemen, die Patrick Dewael ertoe aanzet om, o.m. in strijd met de verkiezingsbeloften van open-VLD, in Hertoginnedal bij de onderhandelingen over de formatienota, de rol op zich te nemen van mislukte spreekbuis van de anti-Belgische ideologie van voormalige collaborateurs, dwz van het Vlaams-nationalisme.

Overigens: hoe wil Patrick Dewael zijn flamingante chantage en dreigementen waarmaken zonder tweederde meerderheid? Voor zijn communautaire uitschuiver van vandaag, ervaar ik alleen misprijzen.