24 oktober 2010

"GOUVERNEMENT DE SALAUDS" (1): DE COLLABO'S

Nog geen week na het congres waarin Sp.a zich boog over de vraag waarom Sp.a het contact verloren heeft met het progressieve deel van onze samenleving, laat Sp.a de socialistische vakbond ABVV stikken ten voordele van goede contacten met de Vlaams-fascisten van N-VA en VOKA.

De meer dan terechte en eerbiedwaardige vraag van ABVV om een regering te vormen "zonder N-VA", wordt door Caroline Gennez hautain afgedaan als "niet slim". Haar Vlaams-nationale partijgenoot Frank Vandenbroucke deed nog beter, die sprak van "fout". Waarom gebruikt Caroline Gennez niet gewoon de woorden van Bart De Wever: "Ge moogt geen scheve voeten zetten". De Baert-doctrine, weet u wel.

De collaboratiementaliteit blijkt stevig ingebakken in Sp.a. Zich Hendrik De Man herinnerend, koos tijdens de debatten over het generatiepact Sp.a de kant van het hyper-consumptie-kapitalisme. Bij de problemen over de hoofddoek in Antwerpen liet Caroline Gennez Patrick Janssens stikken ten voordele van Al Qaïda-sympathisanten. En nu verkiest Caroline Gennez de Vlaams-fascisten van N-VA boven de achterban van de socialistische vakbond. De politieke verzuiling is écht verleden tijd, het Vlaams-integrisme heerst alom.

Groen!-voorzitter Wouter Van Besien is al niet beter. Om een nog ongekende reden heeft hij zich vastgebeten in de vernietiging van de senaat en van de monarchie. Alsof we nu niets beters te doen hebben. Hij is akkoord met elk "compromis", klein of groot, het enig wat voor hem telt is een ministerpost. Veel platter kan men zich het niet indenken. Dat ministerpostje meent Wouter Van Besien alleen te kunnen bemachtigen door Bart De Wever te vriend te houden, dus zingt hij: "Bart, ne me quitte pas…"

Bij CD&V behoort Wouter Beke tot die groep van augustijnse katholieke integristen en christelijke nationalisten die denken dat "Het Vlaamse Volk" geschapen werd tijdens de eerste zes dagen van de Genesis, en dat daarom België een soort godslasterende, satanische constructie is. CD&V zoekt steeds alliantie-partners, en aangezien cdH daarvoor niet in aanmerking komt, klampt ze zich vast aan N-VA.

Bij open-VLD tenslotte staat de "V" letterlijk centraal, en zijn het ex-VU-politici die het hoge woord voeren. Alexander De Croo is dan weer een graag geziene gast op VOKA-feestjes.

Zie hier de collabo's van het Vlaams-integrisme. Ze hebben een keuze gemaakt, dwz "nooit zonder N-VA", een verderfelijke keuze waarvoor ze de politieke en morele verantwoordelijkheid zullen moeten dragen. Ze verdienen alleen het uitdrukkelijke misprijzen van ieder die integer progressief is.

Franstalige partijen beginnen zich ondertussen misschien af te vragen of ze hun tijd en energie niet beter in andere projecten zouden steken, dan in de vorming van een infantiele federale regering met Vlaams-fascisten en –integristen. Yves Leterme is blij waar hij is, met zijn lege kabinetten, laat hem maar wat voortklungelen: hij wil toch geen interim-regering.

Tenslotte blijft de vraag, zoals bv ook "De Wereld Morgen" al bemerkte: wat is de invloed van Europa in de vorming van deze fascistische coalities, en in het bijzonder van Herman Van Rompuy die 5 jaar geleden nog tijdens televisiedebatten wild met de Vlaamse resoluties stond te zwaaien?

Post-Scriptum 25/10/2010:
Zijn de "Copernicaanse revolutie" of de confederaliserende staatshervorming niet meer dan een middel om de Euro te ondersteunen ?

Fons Verplaetse merkte enige tijd geleden op dat er federaal niet 22, maar slechts 6 miljard moet bespaard worden. Waarom dan de "super-besparingen", die ook in andere Europese landen doorgedrukt worden ? Eén verklaring: de stabiliteit van de Euro, die op zijn beurt een instrument is voor de verwezenlijking van een door Euro-nationalisten gewenste politieke integratie van Europa, die op haar beurt niet meer is dan een nostalgische en reactionaire reconstructiepoging van het Heilige Roomse Rijk (Lees daarover meer in "De naweeën van Austerlitz").

Europa, dwz Herman Van Rompuy, wil N-VA in de federale regering om zo zijn Euro-nationalistische buitensporige besparingen te realiseren. Euro-nationalisme en regionaal cultuur-nationalisme blijken nogmaals twee zijden van dezelfde medaille. Beide beogen ze als communitarisme de afbraak van zowel de soevereiniteit van de Europese landen als van de menselijke autonomie van de Europese burgers.

Waarom wil men in deze dagen geen regering "zonder N-VA"? Het antwoord ligt bij Herman Van Rompuy, Euro-nationalist en de slippendrager van de herkerstening van Europa. Ook Herman Van Rompuy behoort tot de "collabo's ".

21 oktober 2010

EINDELIJK !!

Rudy De Leeuw van de socialistische vakbond ABVV riep vandaag op tot progressieve frontvorming tegen N-VA. De enige bedenking die ik daarbij maak is: waarom heeft dit zo lang geduurd, waarom nu pas ? Ook in 1940 was het de vakbond die de socialistische partijleiding van Hendrik De Man liet staan voor wat ze was, en die verzet tegen het VNV organiseerde. Eindelijk ziet men een echte, officiële anti-N-VA stellingname in deze politieke en maatschappelijke crisis.

Tegelijkertijd werd Johan Vande Lanotte benoemd tot bemiddelaar tussen partijen die hun mislukking reeds bewezen hebben. Johan Vande Lanotte dus, van wie Willy Claes - die zich profileert als Vlaemsch politicus (!) - in juli zei dat hij een geschikt informateur zou zijn, omdat Johan Vande Lanotte zeker “onverdacht was van enig Belgicisme”.

Nu moet ik zeggen, iedereen mag mij verdenken van Belgicisme. Voorlopig is het ook nog geen misdaad om Belgicist te zijn. Ik woon ik België, ik heb een Belgisch paspoort, mijn familie woont al minstens 400 jaar in Mechelen, ik ben Belg en Belgicist. Als humanist ben ik gehecht aan het liberale aspect van de Belgische Revolutie, tegen het reactionaire Europa van Klemens von Metternich. Waar zit het gebrek aan logische consistentie in die houding ?

Hoe zal de bemiddelingsopdracht van Johan Vande Lanotte verlopen ? Kort en bondig: vanuit de huidige "formule met zeven", of een andere “met N-VA”, wordt het een mislukking. Mocht er wél een regering voortkomen “met N-VA”, dan kan Johan Vande Lanotte de geschiedenis ingaan als wie fascisten en separatisten federale macht gaf. De opdracht van Johan Vande Lanotte kan alleen slagen, als hij de vorming van een regering van Nationale Eenheid beoogt.

“Progressieve Vlaamsgezindheid” bestaat niet, want de essentie van Vlaamsgezindheid is verstikkend identiteitsdenken. Onder meer daarom ben ik, naast Belgicist, uitgesproken anti-flamingant.

Dames en Heren democratische politici, doe nu eens eindelijk wat eerbaar is, en negeer de Europese dictaten over het koesteren van fascisten (zoals in Nederland gebeurt): neem stelling “tégen N-VA”, en maak een regering “zonder N-VA”. Zich bevrijden van Vlaams-fascisme is ook emancipatie.

N-VA is een fascistische partij. Democraten gaan daarmee niet in coalitie, toch niet als ze in het bezit zijn van enig zelf-respect.

18 oktober 2010

HET VLAAMS-INTEGRISME(1): LEUGENS en TUNNELVISIES

Om de huidige gespeelde politieke blokkering te omschrijven is een gepast begrippenarsenaal nodig.

Vlaams-fascisme is de politieke praktijk van de Vlaams-nationalistische partijen, N-VA op kop. Vlaams-integrisme is het feit dat de “niet-V” partijen de ideologie van het Vlaams-fascisme van N-VA blindelings volgen, als een soort orthodoxe geloofsbelijdenis. CD&V, Sp.a, Groen! en VLD zijn als het ware een integristische-extensie van N-VA geworden.

Voor een deel is de K.U.Leuven daarvoor verantwoordelijk. Die universiteit is een kweekfabriek van flamingante politici, flamingante academici, flamingante bedrijfsleiders en flamingante journalisten. Bovendien wordt het Vlaams-integrisme gestroomlijnd door VOKA, die de volledige Vlaamse politiek uit haar hand laat eten.

Het gevolg van de aanwezigheid van Vlaams-integrisme, is het ontstaan van Vlaanderen-fascistenland, op zijn minst sinds de lente van dit jaar.

Typisch voor fundamentalistisch integrisme, zoals het Vlaamse, zijn groepsdenken en tunnelvisies. Daaraan kenmerkend zijn een afschermende informatieverwerving en een deficiënte beslissingspraktijk die het bestaan van alternatieven ontkent.

Dat is nu inderdaad de typische leugen die we de afgelopen maanden uit allerlei monden hebben gehoord: “Er is geen alternatief”. Die stelling is fout, er zijn voldoende alternatieven voor een nieuwe regering, zoals de vorming van een regering van Nationale Eenheid.

Een staatshervormming is niet hezelfde als repetitieve staatsafbraak, al dan niet volgens de Baert-doctrine, die door alle Vlaamse partijen onderschreven wordt.

Het N-VA voorstel van 17 oktober voorziet uiteraard niet in een federale kieskring noch herfederaliseringen, wil nieuwe bevoegdheden aan de gemeenschappen geven en niet aan de gewesten (met 2 ipv met 4), wil Brussel in Vlaanderen inlijven, en wil een eigen rechtspraak, laten we aannemen om het Vlaamse taalfascisme ook juridisch te kunnen omzetten.

Laten we duidelijk zijn: onderhandelen met N-VA en met Bart De Wever is algemeen verwerpelijk, enerzijds omdat N-VA een fascistische partij is (en Bart De Wever vulgair uitschot), anderzijds omdat separatisten niet thuis horen in een federaal mandaat. Wie, op welke manier ook, sympathie heeft voor N-VA, is moreel minderwaardig.

De beslissing van PS, cdH en Ecolo, om de N-VA-voorstellen te verwerpen, is de meest gepaste keuze die ze konden maken binnen de huidige crisis. Zoals cdH het meldde: “Laat ons nu beginnen met echt onderhandelen”.

Maar “echt onderhandelen”, betekent: zonder N-VA, en voor een regering van Nationale Eenheid.

Post Scriptum 19/10/2010
Niet alleen in de vorming van een fascistische regering (PVV van Wilders - N-VA van Bart De Wever, met collaboratie door andere partijen) lopen de Nederlandse en de Belgische politiek parallel. Ook de analyse van tunnelvisie en groepsdenken blijkt gemeenschappelijk, getuige deze "harde analyse" van CDA-jongeren.

Het doorbreken van groepsdenken gebeurt door onderzoek van alternatieven en het openen van de informatiestroom. Dat is nu dus meer dan prioritair om een nieuwe regering te vormen.

7 oktober 2010

EEN NIEUWE REGERING, IN 5 STAPPEN

Volgens de algemene consensus van politieke waarnemers, zit de Belgische politiek muurvast. Dat is toch wel bijzonder, want er zijn mogelijkheden en alternatieven zat. De verklaring voor de politieke impasse is dus niet te zoeken in de kenmerken van de objectieve politieke realiteit, maar eerder in de mentale blokkering van onze politici zelf.

Eén van de kenmerken van die mentale blokkage bij onze politici is hun eindeloze pretentie en arrogantie, die hen toelaat tegelijk de boel te verknoeien en toch nog vol te houden dat ze politieke experten zijn, die van niemand iets te leren hebben. Onder meer, is de walgelijk-zelfgenoegzame houding van Paul Magnette daar een treffend voorbeeld van. Dit terzijde, breng ik hier een mogelijk scenario voor een regeringsvorming, dat best realistisch is voor wie nog de nodige openheid van geest aan de dag kan leggen.

Vijf ontwikkelingsfasen, en hop, daar is er een federale regering. Het volstaat dat onze politici onderstaande weg volgen om resultaat te boeken.

1. Politieke zelfbezinning
Niet de Belgische politiek, maar de Belgische politici zitten op een dood spoor. De oorzaak daarvan is gemakkelijk te vinden: het Vlaams-fascisme van N-VA dat bij wijze van Vlaams-integrisme de andere partijen besmet of confronteert.

Er komt geen oplossing voor onze politieke problemen als de politieke partijen zich niet herbronnen. Daarbij kunnen zij zich bezinnen over volgende 10 punten:
  • a) De invulling van het concept "politiek" dient geherwaardeerd. Het concept "(verkiezingen) winnen" hoort thuis in de wereld van sport- of schoonheidswedstrijden, maar in de politiek wint of verliest niemand. Men heeft een meerderheid of men heeft er geen. In principe is daarom de zinsnede "verkiezingen winnen" alleen toepasbaar op een tweepartijstelsel. In België is het betekenisloos.
  • b) Politiek bedrijven gaat om staatsordening in het algemeen belang, niet om electorale winst uit eigenbelang. Nochtans laten zo goed als alle partijen hun beslissingen leiden door de vraag welke electorale winst of verlies een bepaalde strategische keuze oplevert. In sommige gevallen gaat het zelfs om louter postjes pakken, of om persoonlijke carrièreplanning die moet eindigen in de raad van beheer van een multinational, waarvoor de politiek een solliciterende tussenstap is.
  • c) Federale Belgische politiek moet bedreven worden door pro-Belgische politici. Vlaams-nationalisten, wallinganten, orangisten of rattachisten, horen niet thuis in een federale regering. Ten aanzien van N-VA en ten aanzien van Bart De Wever past de houding die alle democratische regeringen aannemen ten aanzien van Al Qaïda en Osama Bin Laden: met terroristen onderhandelt men niet. Wie geen problemen heeft met N-VA en met Bart De Wever in het bijzonder, is een anti-democraat. De Baert- en Maddens-doctrines dienen volledig verworpen en afgeschreven te worden.
  • d) Politiek wordt geacht weldoordacht te zijn, in staatsbelang. Televisie-entertainment-politiek, gefacebook en getwitter vernietigen elke ernst van het politieke denken, en zijn weerom, louter op electoraal opportunisme gebaseerd.
  • e) "Politiek zonder alternatief" hoort thuis in de psyche van mensen met een tunnelvisie. Alternatieven bestaan altijd, de kunst is van ze te zoeken, en er open voor te staan.
  • f) Belgische federale politici kunnen zich best toeleggen op een universalistische invulling van hun politieke ideologie (voor zo ver ze die nog hebben, naast hun politiek corporatisme)
  • g) Het is belangrijk te beseffen dat onze politieke problemen niet Belgisch zijn, maar globaal. Zowel de Amerikaanse republikeinen, Berlusconi en nu ook de Nederlandse regering volgen de weg van katholiek-nationalistisch fascisme. Het hyper-kapitalisme maakt overal slachtoffers. België is geen uitzondering, het gaat om algemene, globale problemen die hier op een eigen manier tot uiting komen, als expressie van een wereld in crisis. België is niet voor niets het meest geglobaliseerde land ter wereld.
  • h) Daarmee samenhangend is het besef belangrijk dat de schaalvergroting tgv de globalisering fundamentalistische reacties veroorzaakt, ook binnen de Belgische politiek: het terugvallen op marktfundamentalisme, op religieus integrisme, op nationalisme of regionalisme, op communitarisme, zijn daar alle voorbeelden van.
  • i) De negatieve rol van Europa dient geëvalueerd te worden. Het lijkt wel of het Berlusconi-Italië het model voor de hele Europese Unie aan het worden is.
  • j) De meest bittere vaststelling bij de politieke actualiteit van de voorbije drie maanden, is dat Albert II een fervent aanhanger van Rex blijkt, en zich de laattijdige uitvoerder van het politiek testament van Leopold III waant. Volgt hieruit een nieuwe koningskwestie ?

2) Paars als start
Een paarse as (in plaats van de nationaal-socialistische N-VA/PS-as, of de verouderde rood-oranje-as) van socialisten en liberalen is de beste start voor nieuwe regeringsonderhandelingen. Elio Di Rupo kan daarvan best permier zijn.

Die keuze zou de socialistische en liberale familie ook aanzetten tot de zelfbezinning en de herbronning waar ze hoognodig aan toe zijn. De "liberalen" zouden best minder kapitalistisch en meer humanistisch worden, de socialisten universalistischer, en zouden best meer respect voor individuele zelfbeschikking ontwikkelen.

Paars heeft 70/150, dat is geen regering, wel een mogelijk minderheidskabinet.

3) Paarsgroen is een regering
Aangezien Groen! en Ecolo goed samenwerken, kan een federale paarse as best uitgebreid worden met de ecologische familie.

Paarsgroen levert 83/150, dit is een meerderheid voor een federale regering.

4) Paarsgroen aangevuld met Cdh
Om het humanistisch aspect van een federale regering te vrijwaren en te versterken, is het toetreden van Cdh meer dan welkom, zelfs noodzakelijk.

"Paarsgroen+", met Cdh toegevoegd, levert 92/150, een ruime meerderheid.

5) Regering van Nationale Eenheid (8 partijen, 4 families)
Blijft de vraag of een Vlaams-extremistische CD&V mentaal in staat is om toe te treden tot een humanistische, federale, Belgische regering. Ook dat is een intern probleem van CD&V. Zou ze dat doen, ontstaat een regering van Nationale Eenheid met 8 partijen en 4 families.

Een "Regering met Vier" levert 109/150, een ruime twee-derde-meerderheid die een staatshervorming mogelijk maakt. Een staatshervorming mag echter geen staatsvernietiging zijn, noch er de kiemen voor leggen.

Nogmaals: Baert moet weg!

Vanzelfsprekend zullen de commentatoren, binnen en buiten het politiek bedrijf dit voorstel verwerpen als niet-ernstig of "fantaisistisch". Gezien het feit dat hun inzichten nergens toe leid(d)en behalve tot ellende, zou hen wat meer bescheidenheid sieren.

Hopelijk hebben "Paul Magnette & Co" ondertussen echter begrepen dat er wèl alternatieven zijn…

Post-Scriptum (10/10/10):
1) Aangezien de blijkbaar door Vlaams-integrisme aangetaste voorzitter van Groen!, Wouter Van Besien, niet zonder N-VA kan of wil, is het nodig op te merken dat een coalitie "Paars+" met Cdh een meerderheid heeft van 79/150, met Ecolo erbij van 89/150.

Er zijn dus meer dan genoeg alternatieven om een regering te vormen, de reden waarom het niet gebeurt ligt louter bij de slechte wil en bij de kwade trouw van de betrokken politici zelf. Die zijn met zichzelf en hun eigenbelang bezig en niet met staatsverantwoordelijkheid. Kortom, het zijn geen politici, maar kloten.

Zo lang de politieke verantwoordelijken kloten blijven, komt er geen oplossing voor de politieke crisis, vandaar het belang van "punt 1" uit deze bijdrage: de noodzaak van politieke zelfbezinning.

2) Aangezien Albert II, "de Collabo", zijn "beste vriend" Bart De Wever niet kan lossen, stelt zich inderdaad de vraag of er een nieuwe koningskwestie op til is.