29 januari 2011

REGERING VAN NATIONALE EENHEID: EEN MUST

Dat de voorstanders van nationale verdeeldheid zich weren als duivels in een wijwatervat bij het horen van het concept "Nationale Eenheid", is meer dan voorspelbaar. Het klinkt wat als het "Ni" van Monty Python in de oren van flamingant uitschot allerhande.

Aldus, na het horen van de Nieuwjaarsspeech van Elio Di Rupo, reageerden dan ook het flamingant uitschot binnen onze politiek: Kris Peeters van CD&V zei dat Elio Di Rupo niet goed wijs is, Eric Defoort van N-VA verweet hem dronkenschap (is zulks geen vervolgbare laster ?), Gwendolyn Rutten van VLD stamelde iets over besluiteloosheid en Bruno Tobback van de partij "Toeternitoe" zei dat het hem geen barst kon schelen.

Om nog maar eens te illustreren dat de ware reden van de huidige politieke crisis ligt in het krapuleus-flamingant karakter van de Vlaamse politici.

In tijden van nood, in het bijzonder in deze tijden van (voorlopig onbenoemde) burgeroorlog, is een regering van Nationale Eenheid een must. Maar dan één zonder N-VA, want die wil polarisering en verrotting, en vooral een strak gecentraliseerde Vlaamse Republiek gebouwd op een cultuur van Haat tegen het On-Vlaamse, een cultuur van Schoon&Proper, een Vlaams-integristische cultuur.

Vraag is alleen of er nog tijd is om zulk een regering van Nationale Eenheid, zonder N-VA, te onderhandelen. Blijft de mogelijkheid van een Noodregering voor Nationale Eenheid, eveneens zonder N-VA.

De ware smeerlappen in deze politieke crisis, zijn al wie van buiten N-VA, diezelfde N-VA in de federale regering wil of wou. Ooit moeten ze daar verantwoording voor afleggen: nu nog niet, maar de dag zal komen waarop ze met hun moreel minderwaardige en schuldig-nalatige keuzes van vandaag moeten geconfronteerd worden.

Alles op zijn tijd, nu is het ogenblik er om tegen N-VA in, een regering van Nationale Eenheid te vormen. Het kiesresultaat van N-VA is daarbij irrelevant, want een regering zonder fascisten is principieel democratischer dan een regering met.

Lees ook:

27 januari 2011

DE IDIOTEN VAN DE WETSTRAAT

De mislukking van de bemiddelingsopdracht van Johan Vande Lanotte, is voor mij een heugelijk moment, want het betekent het einde van een idioot project, namelijk de vorming van een federale regering met N-VA. Tegelijkertijd wordt mijn blijdschap overschaduwd door het besef dat de idiotie in de Wetstraat op dit ogenblik erg hardnekkig is. Zo lang onze politici niet uit hun huidige logica treden, en moreel integer en creatief naar leefbare constructies beginnen zoeken, komt er geen oplossing voor de huidige politieke crisis.

Deze politieke crisis is immers ook helemaal geen "impasse", of beter, ze is alleen een impasse in de mate dat onze politici er een van maken. Een crisis is een opportuniteit, dat ze een impasse wordt, is een symptoom van de onaangepaste denkwijzen in de hoofden van onze politieke knollen. Men leest dit duidelijk in de flamingante propagandapers, "De Standaard" op kop, die maar blijft herhalen dat er "geen alternatief" is. Dat is fout: de alternatieven, met name zonder N-VA, zijn er wel, maar men wil ze niet. De verantwoordelijkheid voor die koppige afwijzing is enorm.

Onze politieke crisis is een onderdeel van een mondiale beschavingscrisis. Dat maakt haar nog meer tot een opportuniteit, en een interessante test-case. Ondertussen zijn er wel die schrikken van het monster dat ze mee helpen baren. Marc Reynebeau bv, komt stilaan tot het besef dat er niet zoiets bestaat als een "legitiem fascisme", ook niet bij N-VA.

Wat zijn dan die "foute" denkwijzen die de Wetstraat teisteren, en die onze politici tot idioten maken ? Ik som er enkele op.

  1. Politiek Egoïsme versus Algemeen Belang: onze politici zijn louter bezig met electorale berekeningen en speculaties, de morele inzet in functie van het algemeen belang ontbreekt hen volledig.
  2. Vlaamse Eénpartijstaat versus Belgische diversiteit: alle Vlaamse partijen zijn extensies van de N-VA geworden, elk Vlaams politicus pijpt Bart De Wever; de vraag of het kan zonder N-VA wordt binnen de Vlaamse politiek "standaard" beantwoord met: "(Het kan wel, maar) We willen niet!"
  3. Populitarisme versus Democratie: onze politici beschouwen verkiezingen als een spel, waarbij de grootste partij tot winnaar wordt uitgeroepen en het initiatief krijgt als "gouden medaille", ondanks de afwezigheid van een absolute meerderheid. Democratie draait om meerderheidscoalities, niet om "de grootste zijn".
  4. Communitarisme versus Humanisme: onze politici zijn de menselijke waarde vergeten en verkiezen de verstikkende uniformiteit van een gemeenschap boven het levendige van het menselijke individu, dit alles gestroomlijnd in een stortvloed van stereotyperende containerbegrippen: "De Franstaligen", "De Vlamingen", of zoals in een krantencommentaar iemand uit Oostende die spreekt over de Brusselse Rand als "Onze Grond" (Welke ? Hij heeft er geen in Brussel)

Er zijn alternatieven, zoals "Eenheidsfederalisme met Vier", alleen de politieke moed en het inzicht ontbreken nog.

Lees ook:

Naar een Modern België

Een Beschaving in Crisis

Toelichting:
Mijn mening, toen Johan Vande Lanotte aan zijn bemiddelingsopdracht begon, stond op 21 oktober 2010 in dit bericht op deze blog, en was:

"Hoe zal de bemiddelingsopdracht van Johan Vande Lanotte verlopen ? Kort en bondig: vanuit de huidige "formule met zeven", of een andere “met N-VA”, wordt het een mislukking. Mocht er wél een regering voortkomen “met N-VA”, dan kan Johan Vande Lanotte de geschiedenis ingaan als wie fascisten en separatisten federale macht gaf. De opdracht van Johan Vande Lanotte kan alleen slagen, als hij de vorming van een regering van Nationale Eenheid beoogt."

Wel, hij heeft geen inspanning gedaan om een regering van Nationale Eenheid te vormen, en hij is mislukt. Maar, kon hij zeggen: "Ik heb het niet geweten ?"

5 januari 2011

NOTA VANDE LANOTTE: FLAMINGANTENDREK

Johan Vande Lanotte is een koele minnaar van menselijke vrijheid. Als hij de samenleving meer dwangmatig, verstikkender en wat meer totalitair kan maken, is hij er steeds als de kippen bij. Dat geldt niet minder voor de communautaire nota die hij afgelopen maandag afleverde.

Een detailkritiek is uiteraard onmogelijk, en, zelfs al zou de informatie daartoe beschikbaar zijn, zou ze verzanden in welles-nietes debatten. De nota in het licht van volgende 10 filters bekijken, toont echter duidelijk dat zij niet deugt.

1. "To Baert or not to Baert" ?
De "Nota Vande Lanotte" is perfect in lijn en consistent met de flamingante Baert-doctrine, die op termijn moet leiden naar de volledige afbraak van België, en die leert dat een "verdere staatshervorming" moet beantwoorden aan de norm van de staatsafbraak.

2. Splitsing van Justitie
Het valt op dat de Vlaams-integristen van in den beginne aanstuurden op de regionalisering van Justitie. Waartoe? Waarom ? Om het flamingante taalfascisme te kunnen realiseren ? Of het flamingante gezondheidsfascisme ? Laat ons daarbij denken aan het voorbeeld van Spanje, waar levensvatbare foetussen legaal gedood worden, maar waar het verboden is te roken omdat het ongezond zou zijn. Het Vlaams-fascisme beoogt vooral op "manieren-allerlei" de schending van de privacy, een eigen justitie zal daar niet vreemd aan zijn.

3. Arbeidsplicht en consumptiedwang
Johan Vande Lanotte behoort tot diegenen die consumeren tot burgerplicht verheven hebben, dwz iedereen moet hamburgers vreten om al doende de lege staatskassen te vullen. Hetzelfde geldt voor arbeid, die niet langer een expressie is van ambitie, maar van een soort civiele dienstplicht. Individuele zelfbeschikking is een begrip dat Johan Vande Lanotte niet begrijpt, en daarom is hij voorstander van heksenjachten op werklozen door middel van regionalisering van beleid omtrent arbeidsmarkt.

4. De "Nota Vande Lanotte" bevat geen herfederaliseringen.

5. De "Nota Vande Lanotte" bevat geen federale kiekring.

6. De "Nota Vande Lanotte" bevat geen minderhedenrechten, nochtans een Europese eis.

7. De "Nota Vande Lanotte" bevat geen verdieping van de democratie.

8. De afschaffing van de senaat
Geen verdieping dus van de democratie, wel integendeel. Voorzien wordt de afschaffing van de senaat, die zou vervormd worden tot een soort internationale conferentie tussen "De Vlamingen" en "De Walen". Kan men het zich nog idioter inbeelden ? Maar, erger: daardoor ontstaat een éénkamerstelsel, dat princpieel minder democratisch is, en geboetseerd op de freaks van de partijtucht. Voor hen is de senaat tijdverlies, uiteraard.

9. Schending van het gelijkheidsbeginsel
Gelet op het voorgaande is het niet overdreven om te spreken van het einde van de rechtstaat. Wanneer belangrijke beleidspunten zoals arbeid, justitie, gezondheid, kinderbijslag,… afhankelijk worden van het dorp waarin men woont, is subsidiariteit discriminatie geworden.

10. Onduidelijkheid over gewesten of deelstaten
De flamingante propaganda spreekt steeds over overheveling van bevoegdheden naar "de deelstaten". Probleem daarbij is dat er in België geen deelstaten bestaan. Dus: waar naartoe gaan de bevoegdheden, na hun regionalisering ? Krijgen we een "België met twee" of een "België met vier" ? Wat is daarbij de hiërarchie van bevoegdheden?

Kortom, de "Nota Vande Lanotte" had net zo goed door het vulgair uitschot van N-VA geschreven kunnen zijn. Daar blijft de kern van de zaak: eerbare mensen weigeren elke vorm van onderhandeling met de Vlaams-fascisten van N-VA. Dat maakt de politici van de zes andere, met-N-VA-onderhandelende partijen, tot moreel minderwaardige creaturen.

Ik heb het al geschreven en herhaald: zo lang de politici hun eerbaarheid niet herontdekken, en beginnen werken aan een regering zonder N-VA, komt er geen oplossing voor de huidige politieke crisis van België.

En die oplossing komt er zeker niet met de flamingantendrek van Johan Vande Lanotte.

Post Scriptum - 6 januari 2011:
De" Nota Vande Lanotte" wordt beschouwd als "niet aanvaard" door N-VA en CD&V, wegens "niet-Vlaams genoeg". Daarover heerst enigszins verbijstering en verontwaardiging, nochtans ligt de echte schuld en verantwoordelijkheid bij al wie N-VA aan de onderhandelingstafel wil: als N-VA geen deel uitmaakt van de regeringsonderhandelingen, kan ze die ook niet blokkeren.

M.a.w. elk politicus die stelt dat een regering zonder N-VA "onmogelijk is", is door die leugen schuldig aan het mislukken van de meer dan noodzakelijke vorming van een nieuwe regering. Hetzelfde geldt voor elk medium, in het bijzonder de VRT en de krant "De Standaard", die door permanent misleidend taalgebruik en inhoudelijke propaganda dezelfde leugen ingang willen doen vinden. Hetzelfde geldt voor de politieke keuzes van "Albert II, de Collabo", die maar blijft weigeren de opdracht te geven tot de vorming van een regering zonder N-VA.

N-VA is een partij van fascistisch uitschot en politiek krapuul. De verantwoordelijkheid van wie diezelfde N-VA per se wil betrekken bij de regeringsonderhandelingen, is er echter daarom niet minder om.

Lees ook:


Post Scriptum - 7 januari 2011:
Een kleine bloemlezing van onverantwoordelijken uit de Wetstraat, die ons land aan de rand van de afgrond brengen omdat ze niet ophouden de N-VA te willen betrekken bij de regeringsonderhandelingen:
  • Wouter Van Besien (10/10/2010): "Niet in een regering zonder N-VA"
  • Paul Magnette (21/10/2010): "Een regering zonder N-VA is politiek niet haalbaar. N-VA en PS hebben de verkiezingen gewonnen, dus moet je met die twee partijen verder"
  • Herman De Croo (22/10/2010): "Coalitie zonder N-VA ondenkbaar"
  • Frank Vandenbroucke (23/20/2010): " "Geen regering zonder N-VA"
  • Yves Leterme (6/12/2010): "Ik zeg u heel duidelijk dat de CD&V niet in een regering stapt zonder de N-VA."
  • Joelle Milquet (07/12/2010): "Regering mét N-VA eind januari"

...en met hen een heleboel andere "minables" in pers en politiek. Zij dragen de schuld van de politieke impasse en haar gevolgen voor de bevolking. Wat we nodig hebben is een regering zonder N-VA , een regering van nationale eenheid.