Vandaag staat België midden in de belangstelling van de Arabische zender Al-Jazeera. De reden voor al die aandacht is de massatrouw in Sint-Niklaas, enerzijds omwille van de "Internationale Dag tegen het Racisme" , anderzijds om Wouter Van Bellingen te steunen. "Meer dan 580 koppels sluiten de zwarte schepen Wouter Van Bellingen vandaag in hun hart,..." titelt de krant De Morgen, en voegt er aan toe, bij wijze van bewijs van "echtheid" of van "goede trouw": "Een oer-Vlaming met een kleurtje".
Wat de organisatoren van "Sint-Niklaas gaat vreemd" ook mogen beweren, deze massatrouw van "Vlaamse", Nederlandse en Duitse koppels, draait rond de figuur van Wouter Van Bellingen, pleegkind van een Vlaams Belanger, neef van een collaborateursfamilie en actief Vlaams-nationalist voor Spirit. Een echte "oer-Vlaming". De hele heisa in Sint-Niklaas, waar ook jaarlijks de "Bormsdag" doorgaat, is een grof misbruik van anti-racisme, een symptoom van een meer algemeen verschijnsel in België, welk ik omschrijf als "de recuperatie van verdraagzaamheid" door het Vlaams-nationalisme.
Stel u even het volgende voor. Een man heeft zin in een lekkere pint en gaat een kroeg binnen. Hij zoekt zich een plaatsje en eens goed genesteld, komt de ober langs en vraagt: "Mijnheer, had u graag zwarte koffie, of liever koffie met melk?". Uiteraard kan deze man nu antwoorden: "Neen hoor, ik hoef helemaal geen koffie, geef mij maar een lekkere pint", maar de kans is niet onbestaande dat hij antwoordt: “Wel, geef mij maar koffie met melk”.
Hetzelfde verschijnsel doet zich voor met Vlaams-nationalisme. Men kan niet genoeg beklemtonen dat separatisme en Vlaams-nationalisme dé kernactiviteit bij uitstek is van het Vlaams Belang. Al zijn andere programmapunten zijn daarvan afgeleid. Het Vlaams Belang opent het spel met: "Wij willen een blank, echt Vlaams Vlaanderen !". Aan Nederlandstalige zijde reageert men dan met: "Ah, neen, wij willen een racisme-vrij Vlaanderen !", of "Wij willen een inclusief Vlaanderen !", enz. Er wordt dan uiteindelijk alleen nog over en weer geroepen over welk Vlaanderen men wil. Men profileert zich tegenover het Vlaams Belang dat daardoor hét politieke referentiepunt bij uitstek wordt, en zie zo, het Vlaams Belang bereikt daarmee zijn doel. Iedereen wil "zijn Vlaanderen", welk het is, doet er eigenlijk niet toe, als ze maar "Vlaanderen" willen.
Jozef De Witte van het CGKR, die vorig jaar reeds enorm blunderde met zijn "Vuil Hetero"-campagne, steunt de massatrouw in Sint-Niklaas. Maar, zo wordt er door het CGKR- in De Morgen - aan toegevoegd: "Evengoed worden mensen op straat uitgescholden voor "racist" of 'vuile Belg'". Wie heeft het CGKR hierbij in gedachten, wie roept er "Vuile Belg" : allochtonen of Vlaams-nationalisten ?
Terzelfdertijd testte de Spirit-partijgenoot van Wouter Van Bellingen, Bert Anciaux, in verre landen zijn openheid voor andere culturen met het oog op opnamen voor het televisieprogramma "Celebrity Shock" . Terwijl hij zat te genieten van Mongoolse urinekoekjes, weigerde zijn andere Spirit-partijgenoot Geert Lambert Nederlands te spreken tegen "de Walen" tijdens het recente RTBF-debat. Als Bert Anciaux zijn culturele openheid wil testen, hoeft hij niet helemaal tot in Mongolië te trekken. Over de taalgrens "couques de Dinant" of "jambon d’Ardennes" gaan smullen zou meer vragen van zijn "verdraagzaamheid" en "openheid" dan het verorberen van Mongools lekkers. Een interview met de N-VA- "frère-ennemi" Geert Bourgeois, gelijkt ondertussen dan weer meer en meer op een stukje uit een spelprogramma, waarbij het de opdracht is op één minuut tijd zo dikwijls mogelijk “Vlaanderen, Vlaming, Vlaams” in één zin te verwerken.
Al dat zogezegde "verdraagzame", "progressieve" of "democratische" dat het nodig vindt overal en bij alles "in Vlaanderen" te vermelden, het is de schijnheiligheid zelve. "Misantropie zonder grenzen" is de beste omschrijving voor dit zogezegde democratisch Vlaams-nationalisme. Wie echt tegen racisme is, zegt niet: “Ik zet me in voor anti-racisme 'in Vlaanderen'", die zegt gewoon: "Ik ben tegen racisme", kort, bondig en universeel.
Dat laat ons toe de hele heisa rond Wouter Van Bellingen in Sint-Niklaas te benoemen naar waarheid: propaganda voor de Vlaamse Beweging, een verkiezingsstunt voor Sp.a/Spirit en voor de persoonlijke carrière van Wouter Van Bellingen. Met (zijn) huidskleur als "instrument".
Wat de organisatoren van "Sint-Niklaas gaat vreemd" ook mogen beweren, deze massatrouw van "Vlaamse", Nederlandse en Duitse koppels, draait rond de figuur van Wouter Van Bellingen, pleegkind van een Vlaams Belanger, neef van een collaborateursfamilie en actief Vlaams-nationalist voor Spirit. Een echte "oer-Vlaming". De hele heisa in Sint-Niklaas, waar ook jaarlijks de "Bormsdag" doorgaat, is een grof misbruik van anti-racisme, een symptoom van een meer algemeen verschijnsel in België, welk ik omschrijf als "de recuperatie van verdraagzaamheid" door het Vlaams-nationalisme.
Stel u even het volgende voor. Een man heeft zin in een lekkere pint en gaat een kroeg binnen. Hij zoekt zich een plaatsje en eens goed genesteld, komt de ober langs en vraagt: "Mijnheer, had u graag zwarte koffie, of liever koffie met melk?". Uiteraard kan deze man nu antwoorden: "Neen hoor, ik hoef helemaal geen koffie, geef mij maar een lekkere pint", maar de kans is niet onbestaande dat hij antwoordt: “Wel, geef mij maar koffie met melk”.
Hetzelfde verschijnsel doet zich voor met Vlaams-nationalisme. Men kan niet genoeg beklemtonen dat separatisme en Vlaams-nationalisme dé kernactiviteit bij uitstek is van het Vlaams Belang. Al zijn andere programmapunten zijn daarvan afgeleid. Het Vlaams Belang opent het spel met: "Wij willen een blank, echt Vlaams Vlaanderen !". Aan Nederlandstalige zijde reageert men dan met: "Ah, neen, wij willen een racisme-vrij Vlaanderen !", of "Wij willen een inclusief Vlaanderen !", enz. Er wordt dan uiteindelijk alleen nog over en weer geroepen over welk Vlaanderen men wil. Men profileert zich tegenover het Vlaams Belang dat daardoor hét politieke referentiepunt bij uitstek wordt, en zie zo, het Vlaams Belang bereikt daarmee zijn doel. Iedereen wil "zijn Vlaanderen", welk het is, doet er eigenlijk niet toe, als ze maar "Vlaanderen" willen.
Jozef De Witte van het CGKR, die vorig jaar reeds enorm blunderde met zijn "Vuil Hetero"-campagne, steunt de massatrouw in Sint-Niklaas. Maar, zo wordt er door het CGKR- in De Morgen - aan toegevoegd: "Evengoed worden mensen op straat uitgescholden voor "racist" of 'vuile Belg'". Wie heeft het CGKR hierbij in gedachten, wie roept er "Vuile Belg" : allochtonen of Vlaams-nationalisten ?
Terzelfdertijd testte de Spirit-partijgenoot van Wouter Van Bellingen, Bert Anciaux, in verre landen zijn openheid voor andere culturen met het oog op opnamen voor het televisieprogramma "Celebrity Shock" . Terwijl hij zat te genieten van Mongoolse urinekoekjes, weigerde zijn andere Spirit-partijgenoot Geert Lambert Nederlands te spreken tegen "de Walen" tijdens het recente RTBF-debat. Als Bert Anciaux zijn culturele openheid wil testen, hoeft hij niet helemaal tot in Mongolië te trekken. Over de taalgrens "couques de Dinant" of "jambon d’Ardennes" gaan smullen zou meer vragen van zijn "verdraagzaamheid" en "openheid" dan het verorberen van Mongools lekkers. Een interview met de N-VA- "frère-ennemi" Geert Bourgeois, gelijkt ondertussen dan weer meer en meer op een stukje uit een spelprogramma, waarbij het de opdracht is op één minuut tijd zo dikwijls mogelijk “Vlaanderen, Vlaming, Vlaams” in één zin te verwerken.
Al dat zogezegde "verdraagzame", "progressieve" of "democratische" dat het nodig vindt overal en bij alles "in Vlaanderen" te vermelden, het is de schijnheiligheid zelve. "Misantropie zonder grenzen" is de beste omschrijving voor dit zogezegde democratisch Vlaams-nationalisme. Wie echt tegen racisme is, zegt niet: “Ik zet me in voor anti-racisme 'in Vlaanderen'", die zegt gewoon: "Ik ben tegen racisme", kort, bondig en universeel.
Dat laat ons toe de hele heisa rond Wouter Van Bellingen in Sint-Niklaas te benoemen naar waarheid: propaganda voor de Vlaamse Beweging, een verkiezingsstunt voor Sp.a/Spirit en voor de persoonlijke carrière van Wouter Van Bellingen. Met (zijn) huidskleur als "instrument".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten