Gisteren trokken enkele honderden studenten van het extreem-rechtse NSV door de straten van Antwerpen. Hun boodschap: "België barst !" en "Weg met de PS-staat !". Deze week ook werd een eerste debatuitzending van drie, georganiseerd door de RTBF, de komende maandag brengt de VRT eveneens een uitzending over de toekomst van België. Ondertussen kon men ook op het Canvas-forum “chatten” over de taalgrens heen.
Wat opvalt in de benaderingen van de meeste "partijen" in deze debatten, is dat zij denken in termen van de "Twee-Volkeren-Doctrine". België zou een land zijn waar twee volkeren al dan niet conflictueus samenleven: "De Vlamingen" versus "De Walen", "bij ons" versus "bij jullie" of "bij hen".
Dit "bij ons, in Vlaanderen" tegenover het "bij hen, in Wallonië" is volkomen ongefundeerd. In werkelijkheid leven in België geen twee volkeren maar wel tien miljoen mensen, zeer verscheiden in afkomst, cultuur en nationaliteit, in wisselende sociale verbanden die met de taalgrens niets van doen hebben. Als we die dan toch willen onderscheiden in groepen dan stellen we vast dat er Nederlandstalige Belgen, flaminganten (separatisten, confederalisten, orangisten), Franstalige Belgen, wallinganten (confederalisten, rattachisten), Brusselaars, Duitstalige Belgen, migranten en "Nieuwe Belgen” te onderkennen zijn.
België is tevens niet alleen een multiculturele, maar ook een mutinationale samenleving: onder de migranten bevinden zich Nederlanders, Engelsen, Fransen, Turken, Marokkanen, Tunesiërs, Italianen, Spanjaarden, Polen, Hongaren, Amerikanen,... . De vrij grote groep "Nieuwe Belgen" is van een zeer diverse afkomst en deelt onze voorgeschiedenis niet, ook niet die van de "Vlaamse kwestie". Voor hen zijn er wel andere "kwesties".
Communautaire onderhandelingen worden daarom ook best niet gevoerd als een confrontatie van twee (vijandige) gemeenschappen, maar als een Ronde Tafel-conferentie met de betrokken "partijen". België is een zeer verscheiden samenleving, de clichés en stereotypen laten we best achter ons: ze slaan nergens op en werken alleen conformisme in de hand.
Wat opnieuw opviel bij het RTBF-debat woensdagavond, was de discrepantie tussen de mening van de bevolking en die van haar "verantwoordelijken".
Zo zijn er beduidend meer separatisten en voorstanders van verregaande autonomie bij de "Vlaamse" ondernemers dan in de bevolking. Dit is redelijk voor de hand liggend: de bedrijfswinsten zijn in de recente geschiedenis nog nooit zo hoog geweest in vergelijking met de loonkost, en nog steeds zeuren ondernemers erover dat Belgische werknemers "te duur" zijn. Elke kost is er één te veel voor de bedrijfsverantwoordelijken, en dus ook geld dat naar “de transfers” zou gaan. Meer Vlaanderen staat voor minder transfers, en zo voor meer winst. Voor een belangrijk deel van deze ondernemers staat Vlaams-nationalisme gelijk met winstmaximalisatie.
Volledig in de lijn en zelfs in harmonie met deze logica, staat de zogenoemde "sociale staatshervorming" van Sp.a-minister Frank Vandenbroucke. Hij is niet vies van Vlaams-nationalisme, maar het mag niet gezegd worden. Op de duidelijke en eerlijke vraag of hij "al dan niet voor regionalisering" was, antwoordde hij brutaal en met zijn gebruikelijk ontzettende arrogantie, aan de RTBF-journaliste dat het een "dwaze vraag" was. Blijkbaar is Frank Vandenbroucke de mening toegedaan dat als een regionalisering van het werkgelegenheidsbeleid of van de gezondszorg "sociale" doelen dient, het geen regionalisering meer zou zijn. Net als de ondernemers streeft Frank Vandenbroucke winstmaximalisatie na van de bedrijjven, maar hij wil van die winst een beetje investeren in tewerkstelling. Hij verkondigt een licht gecorrigeerd neo-liberalisme, waarbij hij zelfs over de "correcties" geen garanties kan bieden. Zijn standpunt is het Sp.a-standpunt.
Een tweede discrepantie die hierbij aansluit is het feit dat er evenzeer beduidend veel meer "Vlaamse" politici zijn die een separatistisch discours huldigen of uitdrukkelijk streven naar meer autonomie, dan binnen de bevolking. Dit is dan een uitgesproken democratisch deficit.
De Nederlandstalige burgers van dit land zijn niet in staat de Vlaams-nationalistische tendensen van de "Vlaamse" politieke klasse terug te fluiten, omdat alle "Vlaamse" partijen geïnfecteerd zijn met flamingantisme. Wie christendemocratisch stemt, stemt "cd&V/N-VA", wie sociaal democratisch stemt, stemt "sp.A/SPIRIT". Met andere woorden: het is voor de kiezer moeilijk om niet-Vlaams-nationalistisch te stemmen. Daardoor ontstaat een indruk van democratische legitimiteit, die echter echt "fake" is. In communautaire aangelegenheden vertegenwoordigt de Vlaamse politieke klasse niet langer de Nederlandstalige burgers, maar uitsluitend zich zelf en haar eigen belangen.
Maar O Wee, als daar kritiek op komt. De aanwezigen (Vlaams-nationalisten als Eric Van Rompuy, Frank Vandenbroucke, Geert Lambert,...) waren na afloop “ontstemd” ("in hun gat gebeten", zegt men in ’t Vlaamsch), omdat de RTBF-uitzending een karikatuur van hun o zo hoogstaande "analyses" zou maken. Wie geen Vlaams politicus is, neemt blijkbaar het separatistische of confederalistische "win-win"-verhaaltje niet echt ernstig, tot grote ergernis van deze flaminganten. En ze zijn nog zo slim, en de anderen zo dom en zo dwaas, ... amai, amai! Men zou voor minder gaan uithuilen op de schouder van de orangist Siegfried Bracke in het VRT-programma "Terzake".
We zijn allen Belgische burgers, er bestaat in werkelijkheid niet zoiets als "bij ons, in Vlaanderen", versus "bij hen, in Wallonië". Wat wel bestaat is het racisme dat uit dit "Wij" versus "Zij"-denken voortvloeit, en wie is daar dan verantwoordelijk voor?
Wat opvalt in de benaderingen van de meeste "partijen" in deze debatten, is dat zij denken in termen van de "Twee-Volkeren-Doctrine". België zou een land zijn waar twee volkeren al dan niet conflictueus samenleven: "De Vlamingen" versus "De Walen", "bij ons" versus "bij jullie" of "bij hen".
Dit "bij ons, in Vlaanderen" tegenover het "bij hen, in Wallonië" is volkomen ongefundeerd. In werkelijkheid leven in België geen twee volkeren maar wel tien miljoen mensen, zeer verscheiden in afkomst, cultuur en nationaliteit, in wisselende sociale verbanden die met de taalgrens niets van doen hebben. Als we die dan toch willen onderscheiden in groepen dan stellen we vast dat er Nederlandstalige Belgen, flaminganten (separatisten, confederalisten, orangisten), Franstalige Belgen, wallinganten (confederalisten, rattachisten), Brusselaars, Duitstalige Belgen, migranten en "Nieuwe Belgen” te onderkennen zijn.
België is tevens niet alleen een multiculturele, maar ook een mutinationale samenleving: onder de migranten bevinden zich Nederlanders, Engelsen, Fransen, Turken, Marokkanen, Tunesiërs, Italianen, Spanjaarden, Polen, Hongaren, Amerikanen,... . De vrij grote groep "Nieuwe Belgen" is van een zeer diverse afkomst en deelt onze voorgeschiedenis niet, ook niet die van de "Vlaamse kwestie". Voor hen zijn er wel andere "kwesties".
Communautaire onderhandelingen worden daarom ook best niet gevoerd als een confrontatie van twee (vijandige) gemeenschappen, maar als een Ronde Tafel-conferentie met de betrokken "partijen". België is een zeer verscheiden samenleving, de clichés en stereotypen laten we best achter ons: ze slaan nergens op en werken alleen conformisme in de hand.
Wat opnieuw opviel bij het RTBF-debat woensdagavond, was de discrepantie tussen de mening van de bevolking en die van haar "verantwoordelijken".
Zo zijn er beduidend meer separatisten en voorstanders van verregaande autonomie bij de "Vlaamse" ondernemers dan in de bevolking. Dit is redelijk voor de hand liggend: de bedrijfswinsten zijn in de recente geschiedenis nog nooit zo hoog geweest in vergelijking met de loonkost, en nog steeds zeuren ondernemers erover dat Belgische werknemers "te duur" zijn. Elke kost is er één te veel voor de bedrijfsverantwoordelijken, en dus ook geld dat naar “de transfers” zou gaan. Meer Vlaanderen staat voor minder transfers, en zo voor meer winst. Voor een belangrijk deel van deze ondernemers staat Vlaams-nationalisme gelijk met winstmaximalisatie.
Volledig in de lijn en zelfs in harmonie met deze logica, staat de zogenoemde "sociale staatshervorming" van Sp.a-minister Frank Vandenbroucke. Hij is niet vies van Vlaams-nationalisme, maar het mag niet gezegd worden. Op de duidelijke en eerlijke vraag of hij "al dan niet voor regionalisering" was, antwoordde hij brutaal en met zijn gebruikelijk ontzettende arrogantie, aan de RTBF-journaliste dat het een "dwaze vraag" was. Blijkbaar is Frank Vandenbroucke de mening toegedaan dat als een regionalisering van het werkgelegenheidsbeleid of van de gezondszorg "sociale" doelen dient, het geen regionalisering meer zou zijn. Net als de ondernemers streeft Frank Vandenbroucke winstmaximalisatie na van de bedrijjven, maar hij wil van die winst een beetje investeren in tewerkstelling. Hij verkondigt een licht gecorrigeerd neo-liberalisme, waarbij hij zelfs over de "correcties" geen garanties kan bieden. Zijn standpunt is het Sp.a-standpunt.
Een tweede discrepantie die hierbij aansluit is het feit dat er evenzeer beduidend veel meer "Vlaamse" politici zijn die een separatistisch discours huldigen of uitdrukkelijk streven naar meer autonomie, dan binnen de bevolking. Dit is dan een uitgesproken democratisch deficit.
De Nederlandstalige burgers van dit land zijn niet in staat de Vlaams-nationalistische tendensen van de "Vlaamse" politieke klasse terug te fluiten, omdat alle "Vlaamse" partijen geïnfecteerd zijn met flamingantisme. Wie christendemocratisch stemt, stemt "cd&V/N-VA", wie sociaal democratisch stemt, stemt "sp.A/SPIRIT". Met andere woorden: het is voor de kiezer moeilijk om niet-Vlaams-nationalistisch te stemmen. Daardoor ontstaat een indruk van democratische legitimiteit, die echter echt "fake" is. In communautaire aangelegenheden vertegenwoordigt de Vlaamse politieke klasse niet langer de Nederlandstalige burgers, maar uitsluitend zich zelf en haar eigen belangen.
Maar O Wee, als daar kritiek op komt. De aanwezigen (Vlaams-nationalisten als Eric Van Rompuy, Frank Vandenbroucke, Geert Lambert,...) waren na afloop “ontstemd” ("in hun gat gebeten", zegt men in ’t Vlaamsch), omdat de RTBF-uitzending een karikatuur van hun o zo hoogstaande "analyses" zou maken. Wie geen Vlaams politicus is, neemt blijkbaar het separatistische of confederalistische "win-win"-verhaaltje niet echt ernstig, tot grote ergernis van deze flaminganten. En ze zijn nog zo slim, en de anderen zo dom en zo dwaas, ... amai, amai! Men zou voor minder gaan uithuilen op de schouder van de orangist Siegfried Bracke in het VRT-programma "Terzake".
We zijn allen Belgische burgers, er bestaat in werkelijkheid niet zoiets als "bij ons, in Vlaanderen", versus "bij hen, in Wallonië". Wat wel bestaat is het racisme dat uit dit "Wij" versus "Zij"-denken voortvloeit, en wie is daar dan verantwoordelijk voor?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten