Sommige data worden geschiedkundige referentiedata, de val van Antwerpen op 27 augustus 1585, de slag bij Austerlitz op 2 december 1805 of van Waterloo op 18 juni 1815, of, meer recent "9/11" in New York. Ook zo is 7 november 2007, "07/11/07", de eenzijdige stemming van de splitsing van BHV in de Kamercommissie Binnenlandse Aangelegenheden, nu reeds een historische datum in de – Belgische - geschiedenis.
Niet materieel, maar wel intentioneel, kan men "07/11/07" vergelijken met de Japanse aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941. Die was een groot militair succes en richtte veel schade aan, maar bleek uiteindelijk het begin van de ondergang van het Japanse ultra-nationalistisch militarisme. Enkele jaren later lag Japan in puin.
7 November 2007, een historische datum...
Tijdens de avond na enkele minuten politieke Vlaamse lafheid, stelde de meeste journalisten aan de politici dezelfde vraag: "Wat nu?".
Die vraag "Wat nu?" is ondertussen duidelijk beantwoord: we staan aan het begin van een ernstige regimecrisis, van een (voorlopig nog) virtuele burgeroorlog tussen flaminganten en Belgen. Of er een federale regering komt of niet, doet er niet veel meer toe en is in vergelijking met de impact van deze regimecrisis een historisch detail.
Nochtans leek het eerst even anders en leefde er bij sommigen liberalen, zowel bij open-VLD als bij MR, de hoop om van de gelegenheid gebruik te maken om een zuiver sociaal-economische "noodregering" op de been te brengen, die tegelijk de communautaire twistpunten naar de achtergrond verwees. En dat zonder "smerige socialisten", wat wil een donkerblauwe kapitalist nog meer ?
Deze hoop bij open-VLD en MR op een sociaal-economische "procap"-noodregering verraadt hun typische "avoidance-avoidance"- conflict wanneer hen de keuze wordt voorgelegd tussen Vlaams-nationalistische separatisten en socialisten. Blijkt nu dat zowel open-VLD als MR zich bijzonder aangetrokken voelen door de extreem-rechtse maatschappelijke standpunten van N-VA.
De onderliggende deal was duidelijk: ofwel geen regering, en dus ook geen Leterme die premier wordt, of anders wel een Leterme als premier, maar dan alleen van een sociaal-economische noodregering. Yves Leterme als pasmunt voor de staatshervorming. Zo gezegd zo gedaan, het Paleis zette Yves Leterme opnieuw aan het werk en verwees het communautaire naar een op te richten "Raad van Wijzen".
CD&V stemde in en de zaak leek "in de sjakosj", maar dat was zonder de ware, grote en echte chef van Wetstraat, zonder de "one and only" Bart De Wever gerekend.
De N-VA blijkt in het kader van deze regimecrisis de Vlaamse communautaire lakens uit delen, de standpunten van het "Vlaams Front" te bepalen en zo nodig te corrigeren. Nadat Jean-Luc Dehaene, Herman De Croo, Herman Van Rompuy, Karel De Gucht en Patrick Dewael door N-VA naar het asiel werden verwezen, zette nu Bart De Wever zijn tanden in Yves Leterme en in het Koningshuis. In deze regeringsonderhandelingen is niets mogelijk zonder uitdrukkelijk toestemming van Bart De Wever. De N-VA lichtte in de krant De Morgen haar rol van Inquisitie over de ware Vlaams-nationalistische geloofsleer als volgt toe:
"Hier kunnen wij dan niet mee akkoord gaan. (…). De oranje-blauwe partijen moeten zich ertoe engageren dat ze werk maken van een staatshervorming. Maar we zijn niet in paniek. Als CD&V daar anders over denkt, moet er een correctie volgen. Dat is in deze formatie nog gebeurd." (DM 09/11/07)
En zo geschiedde, op bevel van Bart De Wever veranderde Jo Vandeurzen het CD&V-standpunt en klonk het: "Geen verdere regeringsonderhandelingen zonder staatshervorming". N-VA voegde daar de "day after" nadat CD&V dus weer in de N-VA-pas liep, aan toe:
"CD&V staat weer op onze lijn, het is in orde. (…) . Ze hadden de bocht ingezet, maar ze hebben die gecorrigeerd. Dat is goed, al kunnen ze dat niet te dikwijls doen. (…) . Dit was geen clash tussen CD&V en N-VA, maar tussen CVP en het kartel. Leterme behoort niet tot de CVP."
Welk citaat de functie van N-VA als "Vlaams-nationale Inquisitie over de Zuiverheid van de Vlaamse Politiek" bevestigt op een manier dat het niet potsierlijker meer kan.
CD&V is de voormalige CVP niet meer, en men kan zich afvragen hoe veel die "CVP" nog nodig heeft om CD&V te verlaten. Wordt het geen tijd dat ook aan "Vlaamse" kant een christen-humanistische partij het daglicht ziet, scherp onderscheiden van het flamingant-"personalistisch"-extreem-rechts van CD&V? Wordt het geen tijd voor een ware breuk binnen de "Vlaamse christen-democratie"?
Dat CD&V/N-VA veto tegen een sociaal-economische noodregering zonder grote staatshervorming staat haaks op het terechte en volkomen begrijpelijke veto van de Franstalige partijen, namelijk "geen regeringsonderhandelingen zonder vertrouwen". Niet weinigen wijzen er nogmaals op dat noch CD&V, noch de Vlaamse fractie, noch oranje-blauw op zich alleen een tweederde meerderheid heeft in het federale parlement.
En open-VLD? Die wacht af en loopt daarna, zoals steeds de laatste maanden, N-VA achterna. Het ex-Volksunie-verleden van Bart Somers is er zeker niet vreemd aan.
Dus: " Wat nu?". Wel, zoals voorspeld: de regimecrisis is compleet.
7 November 2007, een historische datum...
Niet materieel, maar wel intentioneel, kan men "07/11/07" vergelijken met de Japanse aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941. Die was een groot militair succes en richtte veel schade aan, maar bleek uiteindelijk het begin van de ondergang van het Japanse ultra-nationalistisch militarisme. Enkele jaren later lag Japan in puin.
7 November 2007, een historische datum...
Tijdens de avond na enkele minuten politieke Vlaamse lafheid, stelde de meeste journalisten aan de politici dezelfde vraag: "Wat nu?".
Die vraag "Wat nu?" is ondertussen duidelijk beantwoord: we staan aan het begin van een ernstige regimecrisis, van een (voorlopig nog) virtuele burgeroorlog tussen flaminganten en Belgen. Of er een federale regering komt of niet, doet er niet veel meer toe en is in vergelijking met de impact van deze regimecrisis een historisch detail.
Nochtans leek het eerst even anders en leefde er bij sommigen liberalen, zowel bij open-VLD als bij MR, de hoop om van de gelegenheid gebruik te maken om een zuiver sociaal-economische "noodregering" op de been te brengen, die tegelijk de communautaire twistpunten naar de achtergrond verwees. En dat zonder "smerige socialisten", wat wil een donkerblauwe kapitalist nog meer ?
Deze hoop bij open-VLD en MR op een sociaal-economische "procap"-noodregering verraadt hun typische "avoidance-avoidance"- conflict wanneer hen de keuze wordt voorgelegd tussen Vlaams-nationalistische separatisten en socialisten. Blijkt nu dat zowel open-VLD als MR zich bijzonder aangetrokken voelen door de extreem-rechtse maatschappelijke standpunten van N-VA.
De onderliggende deal was duidelijk: ofwel geen regering, en dus ook geen Leterme die premier wordt, of anders wel een Leterme als premier, maar dan alleen van een sociaal-economische noodregering. Yves Leterme als pasmunt voor de staatshervorming. Zo gezegd zo gedaan, het Paleis zette Yves Leterme opnieuw aan het werk en verwees het communautaire naar een op te richten "Raad van Wijzen".
CD&V stemde in en de zaak leek "in de sjakosj", maar dat was zonder de ware, grote en echte chef van Wetstraat, zonder de "one and only" Bart De Wever gerekend.
De N-VA blijkt in het kader van deze regimecrisis de Vlaamse communautaire lakens uit delen, de standpunten van het "Vlaams Front" te bepalen en zo nodig te corrigeren. Nadat Jean-Luc Dehaene, Herman De Croo, Herman Van Rompuy, Karel De Gucht en Patrick Dewael door N-VA naar het asiel werden verwezen, zette nu Bart De Wever zijn tanden in Yves Leterme en in het Koningshuis. In deze regeringsonderhandelingen is niets mogelijk zonder uitdrukkelijk toestemming van Bart De Wever. De N-VA lichtte in de krant De Morgen haar rol van Inquisitie over de ware Vlaams-nationalistische geloofsleer als volgt toe:
"Hier kunnen wij dan niet mee akkoord gaan. (…). De oranje-blauwe partijen moeten zich ertoe engageren dat ze werk maken van een staatshervorming. Maar we zijn niet in paniek. Als CD&V daar anders over denkt, moet er een correctie volgen. Dat is in deze formatie nog gebeurd." (DM 09/11/07)
En zo geschiedde, op bevel van Bart De Wever veranderde Jo Vandeurzen het CD&V-standpunt en klonk het: "Geen verdere regeringsonderhandelingen zonder staatshervorming". N-VA voegde daar de "day after" nadat CD&V dus weer in de N-VA-pas liep, aan toe:
"CD&V staat weer op onze lijn, het is in orde. (…) . Ze hadden de bocht ingezet, maar ze hebben die gecorrigeerd. Dat is goed, al kunnen ze dat niet te dikwijls doen. (…) . Dit was geen clash tussen CD&V en N-VA, maar tussen CVP en het kartel. Leterme behoort niet tot de CVP."
Welk citaat de functie van N-VA als "Vlaams-nationale Inquisitie over de Zuiverheid van de Vlaamse Politiek" bevestigt op een manier dat het niet potsierlijker meer kan.
CD&V is de voormalige CVP niet meer, en men kan zich afvragen hoe veel die "CVP" nog nodig heeft om CD&V te verlaten. Wordt het geen tijd dat ook aan "Vlaamse" kant een christen-humanistische partij het daglicht ziet, scherp onderscheiden van het flamingant-"personalistisch"-extreem-rechts van CD&V? Wordt het geen tijd voor een ware breuk binnen de "Vlaamse christen-democratie"?
Dat CD&V/N-VA veto tegen een sociaal-economische noodregering zonder grote staatshervorming staat haaks op het terechte en volkomen begrijpelijke veto van de Franstalige partijen, namelijk "geen regeringsonderhandelingen zonder vertrouwen". Niet weinigen wijzen er nogmaals op dat noch CD&V, noch de Vlaamse fractie, noch oranje-blauw op zich alleen een tweederde meerderheid heeft in het federale parlement.
En open-VLD? Die wacht af en loopt daarna, zoals steeds de laatste maanden, N-VA achterna. Het ex-Volksunie-verleden van Bart Somers is er zeker niet vreemd aan.
Dus: " Wat nu?". Wel, zoals voorspeld: de regimecrisis is compleet.
7 November 2007, een historische datum...
De Vlaamse politiek toonde definitief zijn waar karakter, zijn ware aard, dwz die van een Vlaams-integrisme, van een Vlaams-fundamentalistisch één-partijstelsel.
Voor N-VA betekent het werken aan de eenheid van België het zetten van "Scheve Voeten", een valse politieke agenda waarvoor N-VA de samenleving wil behoeden. Vlaams-nationalisme is de “Wil van God” (of een “sociologische realiteit”) en voor de De Weverkes-Bourgeoiskes&Co is Belgicisme is een vorm van godslastering. Die "visie" delen zij met CD&V en met het Vlaams Belang.
Het Vlaams Belang is dan weer uitgesproken anti-syndicaal en xenofoob, en vindt daarin de beste vrienden bij LDD, de libertarisch-extreem-rechtse flaminganten. Binnen het Vlaams fundamentalisme kunnen we de som van de extreem-rechtse partijen (N-VA, Vlaams Belang, LDD en extreem-rechts-CD&V) rekenen op 45% van de "Vlaamse kiezers", een getal dat overeenkomt met de "Vlaamse Concentratie" van voor de Tweede Wereldoorlog.
LDD leunt niet alleen sterk aan bij Vlaams Belang en bij N-VA, maar staat ook nog steeds dicht bij open-VLD, die op dit ogenblik niet minder kiest voor een uitgesproken flamingant en plat pro-kapitalistisch profiel. In lijn met Amerikaanse conservatieven wil open-VLD doen geloven dat kapitalisme dé oplossing is voor álle problemen, en in de eerste plaats voor armoede en voor milieuproblemen. "Flamingant en economisch-rechts" is binnen de huidige regimecrisis het ordewoord bij open-VLD, alle politieke invalshoeken die verder gaan dan "chacun pour soi" worden steevast "socialistisch" genoemd, en aldus genieten de sterk-rechtse economisch-liberalen volop en zonder schaamte van hun verwerpelijke collaboratie met N-VA.
Sp.a met ex-Volksunie-Spirit als aanhangsel, vervoegt het Vlaams Belang in de rol van flamingante zweeppartij. Het enige dat ze de oranje-blauw verwijt, is dat ze niet flamingant genoeg zijn. De Belgische socialistische partij is meer weg dan ooit tevoren.
En wat met Groen!? Die heeft zich moedig (of was dat toneel ?) onthouden bij de stemming in de kamercommissie binnenlandse aangelegenheden, maar Mieke Vogels en - eveneens ex-Volksunie - Bart Staes lieten weten:
"De onthouding van Tinne Van der Straeten in de kamercommissie Binnenlandse Zaken kreeg algemeen bijval. Volgens Vogels zal Groen! , als het zover komt, in de plenaire echter voor de Vlaamse B-H-V-voorstellen stemmen, tegen Ecolo in. Bart Staes van zijn kant betreurde het dat Ecolo in de commissie opstapte bij de stemming en dat Ecolo mee het belangenconflict heeft ingeroepen. "Dat verzwakt ons verhaal", klonk het. "(HLN 09/11/07)
Voor N-VA betekent het werken aan de eenheid van België het zetten van "Scheve Voeten", een valse politieke agenda waarvoor N-VA de samenleving wil behoeden. Vlaams-nationalisme is de “Wil van God” (of een “sociologische realiteit”) en voor de De Weverkes-Bourgeoiskes&Co is Belgicisme is een vorm van godslastering. Die "visie" delen zij met CD&V en met het Vlaams Belang.
Het Vlaams Belang is dan weer uitgesproken anti-syndicaal en xenofoob, en vindt daarin de beste vrienden bij LDD, de libertarisch-extreem-rechtse flaminganten. Binnen het Vlaams fundamentalisme kunnen we de som van de extreem-rechtse partijen (N-VA, Vlaams Belang, LDD en extreem-rechts-CD&V) rekenen op 45% van de "Vlaamse kiezers", een getal dat overeenkomt met de "Vlaamse Concentratie" van voor de Tweede Wereldoorlog.
LDD leunt niet alleen sterk aan bij Vlaams Belang en bij N-VA, maar staat ook nog steeds dicht bij open-VLD, die op dit ogenblik niet minder kiest voor een uitgesproken flamingant en plat pro-kapitalistisch profiel. In lijn met Amerikaanse conservatieven wil open-VLD doen geloven dat kapitalisme dé oplossing is voor álle problemen, en in de eerste plaats voor armoede en voor milieuproblemen. "Flamingant en economisch-rechts" is binnen de huidige regimecrisis het ordewoord bij open-VLD, alle politieke invalshoeken die verder gaan dan "chacun pour soi" worden steevast "socialistisch" genoemd, en aldus genieten de sterk-rechtse economisch-liberalen volop en zonder schaamte van hun verwerpelijke collaboratie met N-VA.
Sp.a met ex-Volksunie-Spirit als aanhangsel, vervoegt het Vlaams Belang in de rol van flamingante zweeppartij. Het enige dat ze de oranje-blauw verwijt, is dat ze niet flamingant genoeg zijn. De Belgische socialistische partij is meer weg dan ooit tevoren.
En wat met Groen!? Die heeft zich moedig (of was dat toneel ?) onthouden bij de stemming in de kamercommissie binnenlandse aangelegenheden, maar Mieke Vogels en - eveneens ex-Volksunie - Bart Staes lieten weten:
"De onthouding van Tinne Van der Straeten in de kamercommissie Binnenlandse Zaken kreeg algemeen bijval. Volgens Vogels zal Groen! , als het zover komt, in de plenaire echter voor de Vlaamse B-H-V-voorstellen stemmen, tegen Ecolo in. Bart Staes van zijn kant betreurde het dat Ecolo in de commissie opstapte bij de stemming en dat Ecolo mee het belangenconflict heeft ingeroepen. "Dat verzwakt ons verhaal", klonk het. "(HLN 09/11/07)
Alsof die conformiteit binnen de Vlaamse partijen nog niet genoeg is, lieten ook de Vlaamse Regering en de flamingante werkgeversorganisatie VOKA van zich horen in een herhaalde eis tot "vergaande staatshervorming", wat het Vlaams-fundamentalistisch regime compleet maakt.
Het moge duidelijk zijn: er bestaat geen Cordon Sanitair en het heeft ook nooit bestaan. Mandatarissen wisselen vlot tussen alle partijen, maar vooral: het Vlaams Belang is de perfecte teamspeler die met extremistische standpunten de andere partijen een alibi van geveinsde redelijkheid verschaft. Een Vlaams politicus die nog verwijst naar of rekening houdt met het Cordon Sanitair, is een politicus die zichzelf ter plekke onsterfelijk belachelijk maakt.
De Forza Flandria is een feit: alle Vlaamse partijen zijn waarlijk en uitsluitend een afdeling van het Vlaams Belang (geworden). Alle Vlaamse politici zijn op hun eigen specifieke wijze "Vlaams-Belangers", "flamingant uitschot", behalve en met uitzondering van wie zich persoonlijk uitdrukkelijk distantieert van de huidige flamingante massahysterie.
7 November 2007, een historische datum...
Afgelopen woensdag betekende het definitieve begin van het 21ste eeuwse Belgische secessieconflict, van een nieuwe "Bellum Belgicum", nu niet tussen katholieken en protestanten, niet tussen Vlamingen en Walen, maar tussen Belgen (federaal-unionisten) en flaminganten (confederaal-separatisten).
Vanaf nu leven we in een maatschappij van veralgemeende vijandigheid en veralgemeend wantrouwen. Een regimecrisis of een toestand die zonder enige twijfel slachtoffers zal maken, weze het minder “mediatiek” of spectaculair dan in Noord-Ierland of in Baskenland. De voor journalistieke waarheden verkochte flutpeilingen, systematisch gehouden door Vlaams-nationalistische media als Het Laatste Nieuws, De Standaard, of de VRT, maken alvast deel uit van de daarbij horende "oorlogspropaganda".
Eén ding is zeker: misschien komt er na deze regimecrisis nog wel een federale regering, en loopt dit verhaal daarom niet "slecht af", maar "goed" wordt het de komende decennia zeker niet. De puinhoop die vandaag door de Vlaamse politici wordt gecreëerd, daar zullen de Belgische burgers jaren en jaren over doen om die opgeruimd te krijgen evenzeer om de diepe maatschappelijke wonden en de ellende te helen die de huidige Vlaamse politiek veroorzaakt.
Maar in de geschiedenisboekjes komen ze, de Vlaamse politici anno 2007. Hoe, dat is wat anders.
De hoop van België ligt bij de Belgische burgers, de ellende van België ligt bij de Vlaamse politiek. Laat ons onze creativiteit voor het welzijn van ons land ten volle benutten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten